CatWalk “กูจะดังให้มึงจำ”

9.8

เขียนโดย nooonaa

วันที่ 13 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 22.54 น.

  35 ตอน
  17 วิจารณ์
  58.26K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 13 ตุลาคม พ.ศ. 2556 23.03 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

28) Catwalk 26 : ใจร้าย

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

By nooonaa


Catwalk 26 : ใจร้าย
 
 
 
+น้องหมาเล็ก+
 
 
แอ๊ด
 
อย่าเปิดนะ!
 
ไอ้ทิว! อย่า!!
 
'พี่ทิว!'
 
'ขอให้พวกมึงมีความสุข...ทั้งสองคน'
 
ดวงตาเศร้าคู่นั้นคืออะไร แล้วทำไมต้องพูดประโยคนั้นออกมา
 
นี่ผม...
 
ผมทำอะไรผิด
 
นี่คือประโยคที่กำลังหมุนวนอยู่ในหัวผมตอนนี้...ผมทำอะไรผิด
 
ตั้งแต่วันนั้นที่ผมกับไอ้ทิวอยู่ในห้องเก็บของ ผมก็ไม่เจอมันอีกเลย มันผ่านสามวันแล้วที่ผมไม่เห็นอีกคนมาวนเวียนอยู่ใกล้ๆ 
 
ผมไม่เห็นแม้แต่เงา
 
วันนั้นที่เกิดเรื่องมันก็พูดแปลกๆบอกให้ผมกับไอ้ภัทรมีความสุข มันพูดเหมือนมันยินดีที่เราเป็นแฟนกัน ตอนแรกก็ตกใจอยากจะถามให้รู้เรื่อง แต่พอเห็นบุคคลที่สามมองผมด้วยสายตาที่ผิดหวังผมก็ลืมมันไปโดยสิ้นเชิง เลยโดนไอ้ภัทรลากออกมาจากตรงนั้นแล้วถูกเค้นหาความจริง
 
แล้วจะให้ผมตอบอะไรล่ะ ในเมื่อสิ่งที่มันเห็นมันก็ชัดอยู่แล้วว่าผมกับไอ้ทิวเรากำลัง...กัน แล้วผมก็ไม่เสียใจด้วย ผมไม่ปฏิเสธหรือหาข้อแก้ตัวใดๆ ถ้ามันรับได้ก็รับ แต่ถ้ารับไม่ได้...ก็ปล่อยผมไป ไอ้ภัทรมันเลยเอาแต่เงียบไม่พูดเรื่องนี้อีกจนถึงตอนนี้
 
เรื่องนั้นเหมือนมันจงใจจะลืม
 
ผมรู้ว่ามันคงทำใจยาก แต่ผมรักอีกคนนี่ แล้วจะให้ผมทำยังไง
 
แต่ตอนนี้ผมกำลังจะไม่ไหวกับสิ่งที่กำลังค้างคาอยู่ในใจ...ไอ้ทิวไปไหน
 
ทำไมมันไม่มาเฝ้าผมที่ใต้คอนโดเหมือนทุกคืน แล้วทำไมไม่มีข้อความมาหาผมเหมือนเมื่อก่อน
 
มันหายไป
 
เพียงแค่คิดว่าอีกคนเริ่มไม่สนใจผม ผมก็แทบจะเป็นบ้าให้ได้ สมองคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนมันแทบระเบิด แต่พอหยุดคิด...มันเหมือนไร้เรี่ยวแรงที่จะทำอะไรต่อ
 
นี่มันไม่สนใจผมแล้วหรอ...มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่มั้ย
 
แล้วถ้าเป็นแบบนั้น...ผมจะทำยังไงดี
 
ไม่ได้นะ มันจะมาทำแบบนี้กับผมไม่ได้ มันเข้ามาทำให้ผมต้องมีมันอยู่ในชีวิตแล้วจะมาทิ้งกันดื้อๆแบบนี้ได้ยังไง มันต้องดูแลผมตลอดชีวิตสิ ก็ในเมื่อมันสัญญาจะดูแลผมแล้ว
 
อย่าทิ้งกูไปนะไอ้ทิว...กูรักมึงหมดใจไปแล้วนะ
 
"แวน...มึงเป็นไรป่าววะ" อยู่ๆฝ่ามือหนาก็ลูบหลังผมเบาๆเพื่อเรียกสติให้ผมกลับคืนมาอย่างเป็นห่วง ผมเองก็ตกใจจึงรีบตั้งสติให้กลับมาก่อนร่างหนาจะเดินขึ้นมาอยู่เคียงข้างผมที่นอกระเบียงห้อง 
 
"เออ..." พออีกคนเอาแต่จ้องหน้าผม ผมเลยรีบเบื้อนหน้าไปอีกทางก่อนจะเช็ดน้ำตาที่หลงคลออยู่นิดหน่อย
 
"มึงร้องไห้หรอ"
 
"ปะ ป่าว กูจะร้องทำไมล่ะ" ผมโกหกพร้อมกับแสร้งยิ้มให้อีกคน แต่พอเห็นมันทำสีหน้าไม่เชื่อผมก็เลยต้องหุบยิ้มทันที
 
"มีกำลังโกหกกูอยู่นะ"
 
ปิดไม่มิดสินะ
 
"แหะๆ แค่เครียดเรื่องงานนิดหน่อยน่ะ พอคิดมันก็รู้สึกเหนื่อย น้ำตามันเลยไหล"
 
"เรื่องงานหรือเรื่องกู"
 
!!!
 
"ไอ้ภัทร! มะ มึงพูดอะไรวะ" อย่ามาทำให้กูรู้สึกแย่ไปกว่านี้ได้มั้ย แค่ที่เป็นอยู่กูก็จะรับไม่ไหวแล้วนะเว้ย
 
"อย่ามาปิดกู กูรู้ว่ามึงกำลังคิดอะไร แต่กูบอกไว้ก่อนนะ กูไม่มีทางเสียมึงไปแน่"
 
อึก!
 
นั่นคือคำขาดใช่มั้ย นั่นคือคำขาดที่กูต้องรับไว้ใช่มั้ย
 
มึงใจร้ายมากไอ้ภัทร มึงกะจะให้กูทนรับเรื่องนี้ไปอีกนานเท่าไหร่วะ
 
"กูรู้แล้ว"
 
"ถ้ารู้แล้วมึงก็ควรจะเลิกรักเขาได้แล้ว แล้วหันมารักกูซะ"
 
เปลี่ยนคนที่จะรักงั้นหรอ...มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนะเว้ย!
 
มึงบ้าไปแล้ว!
 
"มันไม่ได้ทำกันง่ายๆนะ"
 
"ทำได้...มึงต้องทำได้ เพราะมึงเป็นของกู" มึงจะต้อนกูให้จนมุมไปถึงขนาดไหน มึงจะให้กูทรมานไปอีกนานเท่าไหร่ไอ้ภัทร!
 
กูชักเกียจตัวเองที่ใจร้ายทิ้งมึงไม่ลงแล้วนะ
 
"พอเถอะ หยุดคุยเรื่องนี้เถอะ" ผมหยุดการสนทนาไว้เพียงแค่นั้นก่อนจะหมุนตัวเพื่อจะเข้าห้อง แต่ไม่ทันที่ผมจะก้าวออกตัวเดิน อ้อมแขนแกร่งก็รั้งผมไว้
 
"อย่าเดินหนีกูแบบนี้สิ" แล้วมึงจะให้กูทำยังไง มึงจะให้กูยิ้มรับมึงงั้นหรอ ขอโทษเถอะวะ กูทำมันไม่ได้แล้ว
 
"ปล่อยกู" ผมบอกกับมันอย่างใจเย็นแต่มันก็ไม่ยอมฟัง เอาแต่กอดผมแน่นยิ่งขึ้น
 
"แวน..."
 
"อย่าทำแบบนี้ได้มั้ยวะ กูเองก็ลำบากใจนะเว้ย" ผมตัดสินใจพูดออกไปตรงๆเมื่อรู้สึกว่าผมทนดับเรื่องนี้ไม่ไหว มันจะเรียกร้องจากผมมากเกินไปแล้ว ทั้งๆที่ผมยอมสละทุกอย่างเพื่อมัน
 
แต่นี่มันเกินไป...ที่จะให้เลิกรักไอ้หมาใหญ่ของผม
 
"มึงพูดแบบนี้กูเสียใจนะ"
 
อีกแล้ว...ใช้วิธีนี้อีกแล้ว มันรู้ว่าผมขี้สงสารเลยกะเอาจุดนี้มาต่อรองให้ผมยอมมันอีกแล้ว
 
เห้อ...มึงใจร้ายจริงๆ
 
"เราเข้าไปนอนกันเถอะ" ผมเลยตัดปัญหาที่จะพูดต่อ ผมจับมือหนาที่กอดผมอยู่ออกก่อนจะเดินเข้าห้องไป
 
"ไอ้แวน!" แต่แล้วเสียงขุ่นเคืองก็ถูกปล่อยมาจากคนข้างหลังอย่างดัง ผมเองก็ตกใจไม่น้อยแต่ก็ยังคงทำเป็นนิ่ง
 
อย่าไปกลัวมัน แล้วก็หยุดสงสารมันสักที
 
"....."
 
"เป็นเพราะอะไร! เป็นเพราะอะไรมึงถึงตัดใจจากเขาไม่ได้! มึงบอกกูมาสิ!!"
 
เพราะอะไรงั้นหรอ...ก็เพราะเขาคนนั้นคือไอ้ทิวไงล่ะ
 
ยังไงกูก็รัก
 
"....." แต่ผมก็ไม่พูดมันออกไป ผมไม่อยากจะทำให้มันโกรธไปมากกว่านี้ แต่ผมก็คงคิดผิดที่เลือกวิธีนั้น 
 
"หรือเป็นเพราะมึงกับพี่เขามีอะไรกันใช่มั้ย!!" ประโยคนั้นมันตีแสกหน้าผมจนชาไปหมด ผมค่อยๆหันไปมองมันด้วยสายตาผิดหวัง แต่ผมกลับเห็นมันโกรธมากกว่าเดิม
 
ทำไมมันถึงดูถูกผมแบบนั้น มันคิดว่าที่ผมรักมันไม่เพราะเพราะเซ็กซ์อย่างนั้นหรอ 
 
ใบหน้าหล่อใจดีของมันขมวดบึ้งตึงจนน่ากลัว ผมเลยเผลอถอยหลังเดินห่างออกโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่แล้วฝ่ามือใหญ่กลับผลักผมติดกระจกอย่างแรง
 
ผลั้ก!
 
เจ็บ!
 
"ไอ้ภัทร! มันจะมากไปแล้วนะเว้ย!!!" 
 
ไอ้เหี้.ยนี่แม่งทำเกินไปแล้ว! มึงคิดว่ากูเป็นอะไรวะ!
 
"ทำไม! มันจะมากอะไรหะ! ถ้าเทียบที่มึงกับมันทำเรื่องแบบนั้น!!"
 
"กูกับมันเป็นแฟนกัน! กูทำแบบนั้นมันก็ไม่เห็นผิด!" ผมยังคงเถียงมันคำไม่ตกฟาก จนใบหน้าหล่ออึ้งไปชั่วขณะ มันก้มหน้าลงก่อนจะหึในลำคอใส่ผม
 
มันคิดจะทำอะไรวะ!
 
"เพราะเป็นแฟนงั้นหรอ..."
 
"ใช่! คราวนี้มึงก็ควรจะเข้าใจซะ" แล้วก็ปล่อยกูไปตามทางได้แล้ว!
 
"หึ เข้าใจสิ...เข้าใจเป็นอย่างดีเลยล่ะ"
 
เห้ย!
 
อยู่ๆมันก็กระชากให้ผมให้เข้าหาก่อนจะจู่โจมริมฝีปากเข้าจูบผมทันที
 
อุ๊บ!!
 
ไอ้ภัทร!
 
"อื่อ!! อ่อย!!" ริมฝีปากหนาบดขยี้ลงมาอย่างหยาบคลาย จนผมรู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือดและความครื่นเหี๋ยน
 
มันบ้าไปแล้ว!
 
ไอ้ทิว! ช่วยกูด้วย!
 
ผมพยายามเบี่ยงหน้าหลบแต่มันก็ล็อกหน้าผมไว้ก่อนจะดันผมให้เข้าไปในห้องแล้วผลักอย่างแรงให้นอนลงบนโซฟา ผมหงายท้องอย่างจังก่อนมันจะรีบมาคร่อมทับ ฝ่ามือกดหน้าอกผมจมเบาะก่อนจะเข้ามาดอมดมที่ซอกคอ ลิ้นเรียวเองก็ชอนไชเลียผิวเนื้อเนียนจนผมขนลุก  ผมเลยผลักมันออกอีกครั้งจนมันหล่นไปกับพื้น พอได้โอกาสหลุดออกจากมัน ผมก็รีบพลิกตัวหนีแต่มันก็คว้าเสื้อผมได้แล้วกระชากอย่างแรงจนผมไถลผืดกลับมาอยู่ใต้ร่างมันเหมือนเดิม พอไร้หนทางหนีผมก็โดนฉีกเสื้อยืดที่ใส่อยู่จนขาดวิ่นอย่างบ้าคลั่งก่อนมือหนาจะตรงเข้ามาขยำเรือนร่างผมอย่างหยาบคาย มันทั้งแดงและเจ็บจนน้ำตาไหล ผมสะอื้นให้กับความกลัวตรงหน้าที่ไร้ความปราณี ยิ่งอีกคนครางเสียงนุ่มผมก็ยิ่งน้ำตาผมมันไหลพรากเมื่อรู้ว่าตัวเองต้องโดนทำเรื่องทุเรศ ผมเลยจิกไหล่มันจนจมเล็บเมื่อลิ้นร้อนเลียเข้าที่เม็ดอกเม็ดเล็ก
 
"อย่า! อย่าทำแบบนี้!  ปล่อยกู!!" ผมกรีดร้องขอความสงสารแต่ก็ไม่ช่วยอะไรให้มันดีขึ้น กลับกระตุ้นอารมณ์ทะเลเดือดให้โหมกระหน่ำกว่าเดิม
 
หยาบคาย!
 
"อย่า! ไอ้ภัทร!  อย่าทำกู!"
 
"อืม..." เสียงครางหือเหมือนอีกคนชอบใจที่ได้เชยชม และได้ฝากรอยรักสีแดงสดเต็มลำคอ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นมันทำให้ผมอยากจะหายไปจากตรงนั้นให้ได้ 
 
หมด หมดแล้ว...ชีวิตนี้
 
"ไอ้ภัทร! กูเพื่อนมึงนะเว้ย!!"
 
ให้ตายสิ อย่ามาหยามกันแบบนี้!
 
แต่ดูท่าอีกคนคงไม่ได้สนใจอะไรอีกแล้ว เพราะคำพูดที่หลุดออกมาจากนี้มันคือสิ่งที่ตัดสินเรื่องทั้งหมด
 
"แต่มึงเป็นของกู...ตลอดไป"
 
 
 
+++++++++++++++++++++++++++++++
131125
 
ตอนนี้ขอเบาๆสั้นๆนะ เพราะไรท์แอบติดฟิคบีสให้กับรีดเดอร์ฝั่งนู้นอยู่ เดี๋ยวจะโดนโกรธเอา ห้าๆ อ่านแล้วก็อย่าเครียดน้า ยังไงเรื่องนี้ภัทรก็เป็นพระเอก? หือ?  ห้าๆ

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.8 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา