Sulfur Love (RE-Write)

บทที่ 19

℃ LOVER’S GAME Ⓢ

                “พี่เซล!”

                ใครวะ  แหกปากอยู่ได้คนจะหลับจะนอน  มันจะเซ็งมากรู้มั้ยเวลากำลังฝันเรื่องอะไรดีๆแล้วโดนปลุกเนี่ย-_-

                “หือ~ อย่าปลุกดิ”

                “ตื่นเร็วๆเซ่!!!!”

                “แหกปากอยู่ได้พ่อมึงตายหรออออ!!”

                ผมลุกขึ้นตาโพรงแหกปากด่ามันกลับ  ใบหน้าหวานตกใจเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นหน้านิ่วเหมือนคนปวดสิว –o-;

                “พ่อยังไม่ตาย!”

                “โทษ พอดีง่วงๆน่ะ-_-;;”

                “-*-”

                คนตัวเล็กนั่งคิ้วชนกันเป็นสะพานลอย  ผมเหลือบมองไปที่แขนเล็กๆของมัน  มันมีปลอกแขนโลหะสีเงินที่โยงระยางไปด้วยโซ่ซึ่งปลายโซ่ก็อยู่ที่ปลอกแขนอีกอันที่ข้อมือผม  ผมจำได้ว่าครั้งสุดท้ายกำลังอยู่ในรถนี่นา  แล้วไหงมาอยู่นี่....นี่ไหนก็ไม่รู้  ในห้องสี่เหลี่ยมๆผนังลายดอกไม้สีแตกร้าวเป็นทางยาว  เฟอร์นิเจอร์สไตล์วินเทจสีขาวที่มีฝุ่นสีเทาจับอยู่

                “ที่ไหนเนี่ย”  ผมถามมัน

                “ไม่รู้  ถ้ารู้ผมคงไม่บ้าเอาโซ่มาล่ามตัวเองหรอก”

                ถามสามคำตอบมาเป็นพืด-_-*  แถมออกแนวจะกวนตีนซะด้วยนะ  ให้มันได้อย่างงี้สิไอ้เด็กนี่!

                “ไม่รู้ก็บอกไม่รู้  พูดมากจริงๆ-*-”

                “ชิ! ไม่น่าปลุกเลย”

                มันบ่นแล้วสปริงตัวลุกหนีครับ  แต่มันคงลืมว่าแขนผมกับมันโดนล่ามไว้ด้วยกัน  และตัวผมก็ใหญ่กว่ามัน  คิดดูแล้วกันว่าผมต้องลุกตามมันหรือมันจะลงมานั่งตามผม  อ่อ ผมก็ไม่ใช่พระเอกแสนดีอะไรที่นางเอกจะล้มแล้วเอาตัวเข้าไปรับนะครับ  มันล้มผมก็แค่หลบ  จบเนอะ!

               

                ตุ๊บ!

 

                “โอ๊ย!”

                วัตถุหนักประมาณขนาด50สิบกว่ากิโลกรัมตกลงมาจากระดับต่ำกว่าไหล่ผมล่วงลงกับพื้นดังสนัน  เจ็บละสิ!  มันนั่งกุมก้นมันแล้วก็หันมาทำแก้มป่องใส่ผมที่นั่งขำมันอยู่ 

                “ผนังร้าวเลยอ่ะ” 

ผมพูดพลางชี้ไปที่รอยร้าวบนกำแพง

“ผมไม่ได้ตัวหนักขนาดทำแผ่นดินไหวได้นะ><”

มันทำหน้าไม่พอใจก่อนนั่งหันหลังให้ผม  อะไรกันเนี่ย  งอนหรอ-o-?  ผู้ชายงอนได้ด้วย?  แล้วผมต้องง้อมั้ย  ง้อยังไงล่ะผู้ชายเนี่ย-.-

 

แกร๊ง!

 

พรึ่บ!

 

อะไรวะ!  โซ่ที่เห็นเส้นยาวๆอยู่เมื่อครู่ถูกแรงดึงของกลไกในปลอกแขนดึงเข้าไปอย่างรวดเร็ว  ผมพยายามดึงแขนตัวเองเพื่อต้านกับแรงดึงของโซ่ 

“เจ็บ!”

ไอ้เด็กนั่นมันร้อง  ใบหน้ามันฉายแววเจ็บแปลบๆ  มันจะร้องไห้มั้ยวะ!  พอคิดอย่างนั้นผมก็เลยเลิกต้านแรงดึงของโซ่ที่ม้วนหายเข้าไปในปลอกแขน

ตอนนี้แขนซ้ายของผมเลยติดคู่เป็นปาท่องโก้กับแขนมันเลย  กรรม -_-;

                “แขนติดกันเป็นไฮดราเลยอ่ะ-o-”  มันเงยหน้าบอก

                ผมล้วงมือลงไปในกระเป๋าเพื่อจะเอาโทรศัพท์ออกมาดู  เผื่อจะโทรขอความช่วยเหลือจากนอกโลกได้บ้าง

                “เฮ้ย! จะทำไรอ่ะOoO!”

                มันร้องเสียงดังแถมยังทำหน้าตื่นๆ  ผมก็แค่จะล้วงมือหยิบมือถือเท่านั้นเอง  แต่ผมใส่มือถือไว้กระเป๋ากางเกงข้างซ้ายอ่ะนะ  ไม่ทำเมินไม่ตอบมันแล้วก็ล้วงเอามือถือออกมา  แล้วก็เหลือบมองใบหน้าแดงเข้มของคนข้างๆที่เสหน้าหลบตาผมอยู่

                “แค่ล้วงเอามือถือเอง  ไม่ได้ให้นายเป็นคนล้วงซะหน่อยทำเขินไปได้”

                “ผมไม่ได้เขินนะ>///<!”

                “แล้วหน้าแดงทำไมละ”

                “กะ...ก็ ไม่มีไรนี่-3-”

                ทำหน้าอึ่งอ่างอีกแล้วครับ  เฮ้อ~ เด็กอาร้ายยย น่ารักโคตร เอ้ย! น่าถีบต่างหาก  ผมหันมาสนใจเจ้าเครื่องมือยังชีพในมือ  แบตเต็ม  แต่สัญญาณไม่มี!!  ไหนบอก 3G ครอบคลุมทุกพื่นที่แล้วไงวะ-*-

                “ในเวลาแบบนี้แม้แต่มือถือก็ดูไร้ค่าน่าปาทิ้งจริงๆ”  ผมบ่น

                “พี่ว่าไร้ค่าแต่ผมก็ไม่มีปัญญาซื้อมันอ่ะ”

                “ใครถาม?”

                “แต่งกลอนต่างหากเฟ้ย  ไม่ได้พร่ามให้หมาฟัง-*-”

                เจ้าบทเจ้ากลอนนักนะ  อย่างงี้ต้องตบรางวัล  คิดเสร็จผมก็จัดรางวัลลงกลางหัวมันไปหนึ่งที  มันมองผมตาขวางก่อนจะผลักผมลงพื้นแล้วขึ้นคร่อม  พลาดท่าโดนกดซะได้ผมเนี่ย  บ้าจริงๆ ผมตัวมันออกไปแต่มันก็กัดนิ้วผมแถมยังจิกหัวผมโขกกับพื้นอีก  นี่มึงทำแบบนี้กับแฟนมึงได้ยังงายยยย~

            ~ฮัลโหลๆ  ได้ยินมั้ยน่อ จะปล้ำกันอีกนานมั้ยเดี๋ยวท้องกันพอดีน่อ~

                แสงสีขาวสะท้อนเข้าตาผมก่อนจะปรากฏภาพฉายบนผนัง  ตุ๊กตาหมีสีขาวสภาพหลุดลุ่ยแขนและตามีรอยเย็บด้วยด้ายสีดำถูกจัดวางไว้บนเก้าอี้โยกพลาสติกของเด็กเล็ก

            ~นิ่งเชียว เอิ่ม~ ทักทายกันบ้างสิ  ไม่มีมารยาทกันเลยน้า~

                เสียงเล็กๆดังขึ้นรอบห้อง  ผมลุกขึ้นมานั่ง  ไอ้ซัลมันก็ลุกนั่งข้างๆผมแล้วก็ต่างคนต่างนิ่งจดจ่ออยู่แค่ภาพฉายนั่น  เอาเป็นว่าก่อนอื่นขอถามก่อนว่า

                “ที่นี่ที่ไหน  พากูมาทำไม  มีเรื่องอะไร  ใครไปทำพ่อมึงตายหรอ  ตลกมากใช่มั้ย  ลงมาตัวต่อตัวเลยมะ  อย่าบอกว่ารอเซ่เวนปิดเพราะแม่ งเปิด24ชั่วโมง 

ว่าแต่มึงคือไอ้หมีตัวใหญ่นั่นใช่มั้ย  ไหนบอกพากูมาแด ก น้ำชาไง  ไหนวะน้ำชา เอาหน้ามารองบาทากูซะดีๆ !! อ่อ ลำโพงมึงกากมากเปลี่ยนใหม่ซะนะ  กูฟังไรไม่ค่อยได้ยินเลย-*-”

                ช่างเป็นการทักทายที่ยาวมาก  ไม่ทราบว่าแร็ปเร็วขนาดนี้หายใจทางผิวหนังหรือครับน้อง  ไอ้ตัวเล็กปากมอมข้างๆผมพูดแกว่งปากหาเสี้ยนไปหาเรื่องเขาทั้งที่มันก็ตัวเท่าลูกหมา  หมากระเป๋าพันธุ์พกง่ายหายสะดวกด้วยสิ!!  แบบนี้เรียกว่าไม่เจียมสินะ -_-;

                ~ขนาดไม่ได้ยินยังพร่ามยาวขนาดนี้  แล้วถ้าได้ยินไม่พร่ามที 3 วันจบหรือไงน่อ  อ่อ เค้าจะตอบคำถามตัวก่อนนะ ที่นี่คือ...ไม่บอกดีกว่า...~

                ไอ้หมีพูดจบไอ้เตี้ยข้างๆผมก็อ้าปากจะด่าเลย  ดีนะผมเอามืออุดปากมันไว้ได้  แต่มีเสียงเล็ดลอดออกมาเล็กน้อย  ปากไวโคตรเลย-o-!

                “ต้องการอะไร  เรียกค่าไถ่หรอ  เอาเท่าไหร่ละ”  ผมถาม

                ~เท่าไหร่ดีนะ~ ฮ่าๆ เค้าไม่ได้พาตัวมาเรียกค่าไถ่หรอกนะ  เห็นเค้าดูเป็นผู้ร้ายมากเลยหรา~ 

                “อาชญากร!”

            ~โหดร้าย!  งอนล่ะนะเดี๋ยวเค้าฆ่าทิ้งทั้งคู่เลย~

                เวร!  ทีซัลมันด่าไม่งอน  ทีผมพูดนิดเดียวมันจะฆ่าผมเลย –o-!

            ~พวกนายเป็นผู้โชคดีน้าๆ  ที่เค้าเลือกมาเล่นเกมนี้ คิกๆ อย่าทำหน้าโง่กันอย่างงั้นสิ  แอ๊บฉลาดๆหน่อยไม่เคยดูหนังผรั่งกันหรือไง  ไม่คุ้นๆกับเหตุการณ์บ้างเลยหรา~”

                “กูดูแต่การ์ตูน-_-!”  ซัลตอบ

            ~แหม~ งั้นเค้าบอกให้ก็ได้  เกมที่ว่านี่ก็คือ!!~

                “-_-//-_-” (ผมกับซัล)

            ~ทำหน้าตื่นกลัวกันหน่อยสิ~

               

                กึก

 

                เจ้าตัวเล็กมันถอยกรูดไปหลบหลังผม   มือน้อยๆที่จับชายเสื้อของผมสั่นเทาพร้อมกับดวงตาที่เบิกกว้างขึ้นอย่างคนหวาดกลัว  สายตามันจ้องมองไปยังภาพฉายบนผนัง  มันกำลังกลัวอะไรบางอย่าง  หรือมันรู้แล้วว่าเป็นเกมอะไร

                “เอ้าตื่นกลัวแล้วรีบๆร่ายมาได้ละ-_-”

                มันกลับโหมดปกติแล้วก็กลับมานั่งข้างๆผมเหมือนเดิม  เอ่อ.... ทำไปเพื่อ?  ประชดไอ้หมีมันใช่มั้ย –o- 

                “เล่นละครเก่งจริงน่ะ...โอ้ย!”

                ความรู้สึกเหมือนมีอะไรวิ่งผ่านทะลุเข้าไปในหัว  มันเป็นเสียงสะท้อนในหัวชั่ววูบแล้วก็หายไป  ผมกุมหัวตัวเองถูกบีบอัดด้วยคีมอันยักษ์  ปวดหัวเว้ยยย!!

                “พี่เซลๆ พี่เป็นอะไร”

                มือเล็กเขย่าเรียกชื่อผม  ใบหน้าสวยตื่นตะหนกปนะตกใจ  ขอบตากลมโตของมันมีน้ำเอ่อตื้นอยู่  สรุปใครเป็นคนปวดหัวเจียนตายกันแน่วะเนี่ย  แล้วนี่เป็นการแสดงของมันหรือป่าว

                “ไม่เป็นไรแล้ว  แค่เหมือน...เดจาวูน่ะ”

                มันคลายยิ้มสดใส  เมื่อกี้ยังจะร้องไห้อยู่เลย  เปลี่ยนอารมณ์เร็วดีเนอะ  สงสัยวันนี้เป็นวันมามากสินะ-o-

                “พี่พอจำได้แล้วใช่มั้ย”

                “เอ่อ อาจจะแต่ไม่ทั้งหมดหรอกนะ”

                ~อย่าทำเหมือนเค้าเป็นส่วนเกินสิ มาๆเค้าจะบอกแล้วสนใจหน่อยจิ! เกมที่ว่าก็คือ! คือ! ทำยังไงก็ได้ให้ออกไปจากที่นี่ให้ได้~

                “ไม่ต้องบอกก็จะทำอยู่แล้วละ!” ผมตอบกลับ

                ~ถ้าคิดว่าง่ายขนาดนั้นก็ไปเลยสิ  ประตูอยู่โน่นก้าวออกไปเลย เคลียร์ให้จบภายใน 2 ชั่วโมงแล้วพวกตัวจะเป็นอิสระ   แต่ถ้าไม่........~

                “.....................”

            ~..พวกตัวก็ต้องอยู่กับเค้าที่นี่ตลอดไป..~        

 

 

 

                บานประตูถูกเปิดออกไปยังห้องสีขาวสะอาด  ห้องโล่งกว้างมีประตูอยู่อีกด้านตรงข้ามและประตูกระจกอีกประตูที่ข้างกำแพง  กลิ่นน้ำยาเหมือนในโรงพยาบาลลอยออกมาจากช่องแอร์  มันทำให้ผมรู้สึกเอียนจนอยากจะอ้วกมากๆ

                ~ฮ้า~ กลิ่นหอมสดชื่นดีเนอะ  รีบๆเดินไปเอาคีย์การ์ดที่หน้าประตูกระจกซิจะได้รีบๆกลับบ้านไง~

            ผมเดินไปอย่างว่าง่ายรีบๆเคลียร์ให้เสร็จๆซะ  ผมเดินมาหาประตูกระจกที่อยู่ตรงผนังกลางห้อง  หน้าประตูมีแท่นเสียบการ์ดอยู่  แต่มันมีการ์ดเสียบอยู่สองใบอ่ะ  ใบไหนละ

            ~เฮ้! อย่าเพิ่งหยิบสิ  ฟังเค้าก่อน~

                ไอ้ตัวเล็กมันชะงักมือตัวเองไว้ก่อนจะพ่นลมหายใจดังๆออกทางปาก

                ~เห็นใช่มั้ยว่ามันมีอยู่สองอัน~

                “รีบๆบอกดิ๊!!”  ซัลบอก

                ~ใจร้อนจัง  พวกตัวก็แค่เลือกหยิบการ์ดมาหนึ่งอัน  อันนึงจะสามารถเปิดประตูอีกบานทางโน่นนนได้  ส่วนอีกอัน…….ถ้าดึงออกมาแล้วจะปลดล็อกประตูของเลทเธอร์เฟซ(Leatherface)~

                เลทเธอร์เฟซ!!  คุ้นๆหว่ะเหมือนเคยได้ยินชื่อนี้ที่ไหนเลย

                “มันคือใคร-o-”

                “จำไม่ได้ ว่าแต่เอาอันไหนดี”

                ผมจิ้มใบซ้ายใบขวา  เอาใบขวาดีกว่าดูท่าทางว่ามันจะใช่ล่ะนะ

 

                ฟรึ่บ!

 

                กริ๊ก!

 

                อะไรดังกริ๊ก?

                ผมกับซัลมองหน้ากันไปมา  แล้วสายตาผมก็เลื่อนไปที่มือมัน  ในมือผมก็มีการ์ดหนึ่งใบ  ในมือมันก็มีการ์ดหนึ่งใบ แล้ว......

                ~ว้าววว ดีใจด้วยนะได้การ์ดไปเปิดประตูแถมยังได้วิ่งเล่นกับเลทเธอร์

เฟซจอมสับอีก คิกๆ~

 

                แว๊งงงงงงง~

               

                เสียงเครื่องยนต์หรืออะไรสักอย่างดังลอดออกมาจากประตู  ก่อนที่คนตัวสูงใหญ่ยักษ์จะเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าประตู   ใบหน้าของมันมีสะเก็ดแผ่นเนื้อที่แทบจะลอกออกมาได้ทั้งหน้าและรอยเย็บเป็นทางยาวแลดูขลังๆ  เสื้อเอี๊ยมยีนส์แลดูสกปรกโสกโครกจากรอยเลือดที่แห้งจนซึมเข้าไปในเนื้อผ้า  มันยกเลื่อยไฟฟ้าขึ้นพร้อมชี้มาทางพวกผม  ใบหน้าสยดสยองยิ้มแสยะเล็กน้อยแล้วมันจะยกเท้าถีบประตูออกมา

                “วิ่ง!!!!”

                ผมตะโกนแล้วลากข้อมือซัลมันให้รีบวิ่งตาม  ผมเหลือบไปมองข้างหลังไอ้ตัวใหญ่นั่นมันกำลังถือเลื่อยวิ่งไล่ผมอยู่  แล้วอีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงตัวพวกผมแล้วด้วย

ถ้าไม่ติดว่ามีไอ้เตี้ยนี่อยู่ผมอาจจะไปถึงประตูแล้วก็ได้นะ

               

                ตุ๊บ!

 

                ร่างเล็กล้มลงไปกับพื้นผมเลยถูกฉุดลงไปที่พื้นด้วย  เวรแล้วไง  ทำไมมาสะดุดอากาศเอาตอนนี้

                “สะดุดอ่ะ  ผูกเชือกรองเท้าก่อนนะ”

                มันพูด  มือสั่นเทาเร่งรีบยัดเชือกรองเท้าเข้าไปในรองเท้า  แต่กลายเป็นว่ามันไม่ได้เข้าไปเลยซักนิดผมว่ามันหลุดออกมาเยอะกว่าเดิมซะอีก  จะนั่งรอให้แม่ งมาฟันหัวหรือไงวะ!!

 

                วืด~

 

                “พี่เซล!”

                ผมโยนตัวมันพาดบ่าแล้วรีบวิ่งหลบเลื่อยที่เฉียวแผ่นหลังผมไปหน่อยนึง  เกมเชี่ยไรเนี่ย  เล่นกันถึงตายเลยหรอวะ!!

 

                วืด~

 

                แกร๊ง!

 

                ผมก้มตัวหลบแล้วถอยมายืนข้างไอ้ยักษ์นั่นก่อนจะฟาดเท้าลงไปที่ข้อมือมัน  ทำให้เลื่อยหลุดออกจากมือมันแล้วล่วงลงไปอยู่ที่พื้น  มันมองผมตาขวางแล้วรีบเก็บเรื่อยที่ดับสนิทขึ้นมา  จังหวะนั้นผมก็เลยรีบวิ่งไปที่ประตูเลย

                “เสียบการ์ดๆๆ”

                ผมวางซัลลง  แล้วยื่นการ์ดให้อีกใบ  ผมหันไปมองข้างหลังไอ้ยักษ์นั่นกำลังสตาร์ทเลื่อยไฟฟ้าของมันอยู่และดูเหมือนมันจะเปิดติดแล้วด้วย

                “เปิดได้ยังๆๆ”  ผมถามรัว

                “เปิดไม่ได้อะTOT”

                “ก็ใส่ผิดด้านมันจะแสกนยังไงวะ!!”

                โอ้ย!! กูละกลุ้ม  วิ่งกลับไปให้มันเฉาะหัวผมให้ตายๆไปเลยดีกว่า  พอประตูเปิดออกผมก็รีบดึงการ์ดออกแล้วข้ามไปอีกฝากประตู

               

                ปึง!

 

                ผมปิดประตูแล้วยืนพิงกำแพง  มันเป็นประตูเหล็กครับ  กว่ามันจะเจาะทะลุเข้ามาได้ผมคงมีเวลาหายใจซักเฮือกสองเฮือกแหละ ไอ้ตัวเล็กก็ยกเท้าขึ้นมาผูกเชือกดูลำบากดีแหะ

                “เหนื่อยมั้ย”  ผมถาม

                “ดูจากหน้าแล้วไม่น่าถามนะ-o-”

                “เออ  ไม่น่าถามเลยเปลืองน้ำลาย”

                แน่ะ! ทำหน้างอนอีก  ก็อยากตอบกวนตีนเองอ่ะ  ห้องนี้เป็นห้องสตูดิโอ  ประมาณนั้นละมั้งครับ  น่าจะจัดเป็นฉากหมู่บ้านดูจากสภาพแวดล้อม  มองไปทางไหนก็มีแต่บ้าน  ต้นไม้แล้วก็มีรถจอดระเกะระกะอยู่บนถนน 

               

                หมับ!

 

                เด็กผู้หญิงคนนึงซึ่งโผล่มาจากรูไหนก็ไม่รู้จับแขนซัลแล้วก็เขย่าๆ  ในนี้นอกจากพวกผมแล้วยังมีคนอื่นอีกซินะ

                “หนูถูกจับตัวมาหรอ!” ซัลถาม

                “ระ...รีบหนี”

                เด็กน้อยมองซ้ายมองขวาอย่างหวาดระแวง  ซัลย่อตัวลงแล้วลูบมือเด็กเบาๆ  น้ำตาเม็ดเล็กๆหยดลงมาจากข้างแก้มชมพูใสของเด็กผู้หญิง

                “แต่แม่หนู....แม่หนูติดอยู่ในนั้น..”

                เธอชี้ไปที่บ้านหลังสีเขียวที่อยู่ไม่ไกล  ผมมองขึ้นไปยังโคมไฟที่ห้อยลงมาจากเพดานโดมแสงมันค่อยๆหรี่  จนบรรยากาศรอบข้างดูเหมือนเวลากลางคืน

                “พี่เซลเราไป....”

                “จะไปช่วยเขาตัวเองยังเอาไม่รอดเลย  ไอ้บ้านั่นจะโผล่มาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ด้วย”

                ผมพูดแทรกมัน  มือผมยังถูกล็อกอยู่กับมันอยู่เลยนะแค่นี้ก็เดินลำบากแล้วจะมีปัญญาไปช่วยใครได้ละ  เด็กนั่นร้องไห้โฮหนักเขาไปอีก  ซัลมันก็เลยกอดไว้กับอก  มันมองหน้าผมด้วยสายตาตัดพ้อที่ผมไม่คิดจะช่วยแม่ของเด็ก 

                “ไปก็ไป  แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นอย่ามานั่งเสียใจละ”

                ผมบอก  ผมก็อยากจะช่วยให้รอดออกมาทุกคนอยู่หรอกแต่ผมเป็นห่วงซัลมัน   เดี๋ยวมันจะไปปล่อยตัวอะไรออกมาวิ่งไล่ฆ่าผมอีก-o-!! 

                “พาไปเร็ว”

                ผมบอกอีก เด็กนั่นก็รีบวิ่งจูงมือซัลเข้าไปในบ้าน   กลิ่นคาวตะหลบอบอวลไปทั่วบ้านยิ่งกว่าข้างนอกเสียอีก  รอยเลือดสดใหม่กระจายอยู่เต็มพื้น

ผมนั่งลงวัดลมหายใจของคนที่นอนนิ่งอยู่บนพื้นแล้วส่ายหน้าเบาๆ แบบนี้มันไม่เข้าท่าแล้วมั้ง

                “ทางนี้ๆ”

                เด็กนั่นกวักมือเรียกแล้วหายเข้าไปในห้อง  พวกผมก็รีบวิ่งตามเข้าไปในห้อง  

                “เฮือก!”

                ซัลสูดหายใจเฮือกใหญ่ไม่ต่างจากผม  ร่างของผู้หญิงคนนึงนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นโดยมีมีดเสียบอยู่กลางหลัง  เป็นภาพที่น่ากลัวอยู่ไม่น้อยผมจับหัวซัลซบไหล่ไว้มันจะได้ไม่ต้องมองภาพน่ากลัวนั่น  เด็กน้อยนั่งลงข้างๆร่างผู้หญิงคนนั้นแล้วพรึมพรำอะไรบางอย่างซึ่งผมได้ยินไม่ชัดนัก

                “ผู้ใหญ่ชอบโกหก..... ไหนบอกว่ารักไง  บอกว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป

แล้วทำไม.......แค่เล่นด้วยนิดเดียวก็ตายแล้วละ!!!”

               

                ซวบ!

 

                มีดสีเงินถูกดึงขึ้นมาจากร่างไร้วิญญาณ  เด็กน้อยค่อยๆหันหน้ามา  ดวงตากลมใสจ้องเขม็งมาทางผม 

                “มาเล่นกันหนูนะ^^”

                หน้ามันยิ้มแต่ตามันไม่ได้ยิ้มครับ(เปลี่ยนศัพท์ที่ใช้เรียกทันที!)  มันชี้มีดมาทางผมเอาแล้วไง  คิดไรไม่ออกก็วิ่งสิครับ

                “ซัลวิ่ง!!”

                ผมดันซัลให้ออกไปก่อนแล้วตัวผมค่อยออกตามมาแล้วก็ปิดประตูลงขังได้เด็กนั่นไว้ข้างใน  ผมกวาดต้อนตู้  โต๊ะ  ทุกอย่างที่อยู่แถวนั้นมากองกั้นหน้าห้อง

                “เปิดประตูนะ!!!”

                ไอ้ข้างในตะโกนครับ  ผมหันมาหาซัล  มันยืนตัวแข็งทื่อพลางจ้องมองอะไรบางอย่างอยู่  ผมมองลอดหน้าต่างชั้นสองลงไปก็เจอไอ้สับหมู!!  มันมองเข้ามาทางหน้าต่างเหมือนรู้ว่าผมอยู่ทางนี้  มันยกเลื่อยขึ้นมาแล้ว......แม่ งก็วิ่งมา!!

                “ลงไปล็อกประตูก่อนมั้ยพี่!!”

                “มันมีเลื่อยมันก็เลื่อยประตูได้จะลงไปปิดทำไม”

                “อย่างน้อยมันก็ถ่วงเวลาได้น่า!!”

                “จะลงไปตายหรือไง!!”

                “พี่กลัวตายหรอ!!”

                ซัลตะโกนใส่หน้าผม  ดวงตาสวยส่งสายตาต่อว่าผม  มันคงหมดความศรัทธาในตัวผมแล้วละ  คงคิดว่าผมขี้ขลาดมากซินะ  ผมอยากทิ้งไอ้เด็กบ้าดื้อนี่ไว้จริงๆเลย  แต่ผมทำไม่ได้  ถึงผมจะลืมเรื่องราวระหว่างผมกับมันไปแต่ความรู้สึกของผมก็ยังอยู่ ..........ทำไมมันไม่เข้าใจความคิดผมบ้างนะ  ผมน่ะ!!

                “ชั้นลงไปตายคนเดียวได้แต่ลากนายไปตายด้วยไม่ได้เข้าใจมั้ย!!!”

                มันมองหน้าผมอย่าตะลึง  เอ่อขอโทษที  ถ้าเกิดเซลตอนม.2จะดูเถื่อนและน่ากลัวจนทำให้มันตกใจขนาดนี้

                “อย่าร้องไห้”

                ผมบอกมันก่อนปาดน้ำตาที่หล่นแหมะบนแก้มแดงๆของมัน  มันโผกอดผมแล้วฝังใบหน้าแนบอกผม 

                “ขะ..ขอโทษนะ...ที่ว่าพี่ ทั้งที่พี่เป็นห่วงผม..ฮือๆ”

                มันพูดเบาๆ  ผมลูบเรือนผมนุ่มสลวยอย่างอ่อนโยน  ปวดหัวอีกแล้วแหะ  ความรู้สึกบางอย่างมันทำให้ผมอึดอัดแทบจะหายใจไม่ออก 

 

                ฮวบ!

 

                “พี่เซล!”

                ผมทิ้งตัวเกือบถึงพื้นแล้ว  ถ้ามันไม่รับตัวผมไว้  เหมือนผมจะเคยทำมันร้องไห้  ร้องไห้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วย

                “โอ๊ย!”

                ผมจิกปลายนิ้วไว้บนหัว  อยากจะทะลวงเข้าไปควักเอาสมองออกมาจริงๆ  ภาพเหตุการณ์หลายชอตแล่นเข้าหัวผมอย่างต่อเนื่อง  ภาพอันเลือนรางดูเบลอๆ  ยิ่งผมต้องการจะเห็นมันให้ชัดเท่าไหร่หัวผมยิ่งโดนบีบรัดมากเท่านั้น

ทรมาณ......  จะบ้าตายแล้วโว้ยยยยย

               

                แว๊งงงงงง~

 

                “พี่เซลมันมาแล้ว!!”

                แขนเล็กๆหิ้วปีกผมแล้วลากตัวผมไปตามระเบียง  เสียงเลื่อยที่หมุนอย่างเร็วดังขึ้นเรื่อยๆ มันคงใกล้เข้ามาทุกทีแล้วสินะ  มันพาผมเข้าไปแอบในห้องแล้วก็ล็อกประตู

                “พี่เป็นไรหรือป่าว”

                “ไม่แล้วละ  หาทางออกกันเถอะ”

                ผมหันซ้ายหันขวาสำรวจหาหน้าต่าง  มันไม่ใช่หน้าต่างแบบเปิดได้  ถ้าจะออกไปทางนี้คงต้องหาอะไรเขวี้ยงให้หน้าต่างแตกอ่ะ  แต่ถ้ามันเสือ ก ไม่แตกละก็  เนื้อพวกผมคงจะกลายเป็นเครื่องปรุงมาม่าแน่!!

               

                แว๊งงงงงงงง~

 

                เศษผงไม้กระจายออกมาจากบานประตู  ชิบหายละไง-o-!!  ไม่มีทางเลือกแล้ว

                “ดึงตู้มากั้นประตูเร็ว!”

                ผมกับซัลช่วยกันลากตู้หนังสือมากันไว้  แล้วก็ลากโซฟามากั้นไว้อีกที

ผมหยิบรูปปั้นอันใหญ่มาแล้วโยนไปที่หน้าต่าง 

 

                เพล้ง!

 

                “รีบไปกันเถอะ”

                ผมดึงซัลไปยืนที่ขอบหน้าต่างพร้อมกับผม  ชั้นสอง อึก!  ผมเมินหน้าหลบพื้นด้านล่าง  หัวใจผมสั่นระรัวมือไม้เย็นไปหมด  ออกซิเจนในร่างกายผมเริ่มหายออกไปจากตัว  กูจะเป็นลม~

                “อย่าบอกนะว่า....พี่กลัวความสูงน่ะ-o-!!”

                เพิ่งรู้หรอ!  ไม่กล้าก้าวขาลงไปอ่ะ  มันรู้สึกหวิวๆถึงแม้จะไม่มีลมพัดแต่ก็เสียวได้อ่ะ!!

            ~จะครบ 2 ชั่วโมงแล้วนะ พวกตัวต้องรีบไปที่ฝาท่อกลางถนนแล้วละ  นั่นเป็นทางไปด่านสุดท้ายไงละ  เค้าใจดีบอกทางให้แล้วนะ  แต่นายป๊อดนั่นจะไปถึงมั้ยน้า ฮ่าๆ~

                ว่ากูหรอ  ไอ้หมีสวะ!!  ยอมไม่ได้แต่ก็ไม่กล้าโดดเว้ย!!

 

                ปัง!

 

                ตู้ถูกถีบล้มลงมา  ผมมองไอ้หมูสับหน้ายับแล้วลอบกลืนน้ำลาย  อยู่นี่ก็ตาย  โดดลงไปก็อาจตาย  ค่าเท่ากันเลยเลือกไม่ถูกเลยจะตายยังไงดีวะ

                “บินละนะ!”

                ฮะ ว่าไรนะ 

 

                พรืด!

 

                ตุ้บ!

 

                ไม่เจ็บครับ  ผมลืมตาโพรงขึ้น  ไม่ได้ตกลงพื้นครับแต่ตกลงบนกองขยะ

-o-!  ซัลฉุดมือผมให้ลุกขึ้น  มันกลายเป็นคนนำผมแล้วละ

                “ฮึบ!”

                มันยกฝาท่อครับ  แต่ดูจะหนักมาเลยยกไม่ขึ้น  ไอ้หมูสับก็กำลังจะดิ่งพสุธาลงมาหาแล้วด้วย

 

                เคร้ง!

 

                ผมเตะฝาท่อออก  ซัลมองหน้าผมประมาณว่า  ทำไมมึงไม่ทำตั้งแต่แรก

ท่อระบายมันไม่ได้กว้างเท่าไหร่  จะลงไปพร้อมกันก็คงต้องกอดกันลงไปละนะ  ผมดึงคนตัวเล็กเข้ามาไว้ในอ้อมกอดแล้วกระโดดลงหลุมไปอย่างมาริโอ้  ความรู้สึกของการลงท่อมันเป็นอย่างนี้นี่เอง....-..- 

                “เหม็นโคตรรรรรร!!!!!”

 

 

 

                “ว้ากกกกกก//เหวอออออ”

               

                ตุ๊บ!

 

                ซัลกับผมร้องเสียงหลง  โหยหนุกเป็นบ้าเลย  ยิ่งกว่าสวนมะขามทะเลกรุงเทพอีก  เราตกลงมาบนเบาะอัดลมที่เอาไว้ซ้อมหนีไฟ้ไหม้ก็เลยไม่ได้รีบบาดเจ็บอะไร

                “ซัลเป็นไรหรือป่าว”

                มันยิ้มตาหยีให้ผม  ยิ้มแบบนี้คงไม่เป็นไรละมั้ง  ผมออกไปนอกเบาะแล้วดึงมันให้ตามมาแต่มันยืนทรงตัวไม่ดีเลยเซล้มมาทับผม

                “ล้มทับกันแบบนี้บ่อยๆไม่ไหวหรอกนะ  น้องชายชั้นพังกันพอดี”

                ผมบ่นล้มทีไรเข่ามันเข้ามากระทุ้งน้องผมทุกทีเลย  มันก้มหน้ำนึกผิดแล้วก็หันหน้าหลบแต่โชว์ใบหูกับข้างแก้มแดงก่ำให้ผมดู

                “..ก็..ใช่นิ้วแทนไง-////-”

                มันพรึมพร่ำงุงิอยู่คนเดียว  ผมได้ยินอยู่นะว่านิ้ว  แล้วเอามันเกี่ยวไรกับนิ้วอ่ะ  ใครรู้ช่วยสงคำตอบมาที่ 488 6หกแล้วหกอีกด้วยนะครับ!!

                “จะทับจนท้องเลยป่ะ”

                ผมถามมัน  มันลุกขึ้นปัดก้นแล้วก็ยืนบิดๆซ้ายทีขวาที  อะไรกันเขินหรอฮ่าๆ  แล้วทำไมผมต้องยิ้มแล้วก็หน้าแดงตามมันด้วยนะบ้าจริง -////-

                ~ด่านสุดท้ายแล้วนะ  จีบกันพอหรือยังเนี่ย~

                เหอะๆ  มีเวลาไปจีบกันตอนไหนไม่ทราบวะ!!  กูวิ่งกันอย่างเดียวเลยเนี่ย  แหกต่างดูบ้างมั้ย!!

                ~สุดท้ายแล้วนะ  ตัวคงอยากเอาโซ่ที่ล่ามแขนออกแล้วซินะ  เค้าจะให้กุญแจก็ได้แต่ต้องกินน้ำไวน์ในแก้วนั่นให้หมดก่อนนะ~

                บนโต๊ะกลมสีขาวประดับแจกันดอกไม้มีแก้วไวน์วางอยู่  ผมยกแก้วขึ้นมาเตรียมกระดกเข้าปาก  แต่มือเล็กๆดึงแขนผมไว้ก่อน

                “ถ้ามันเป็นยากพิษละ!!”  ซัลบอก

                “ชั้นตายนายรอด  ก็คุ้มดีละมั้ง”

                “อย่าทำบ้าๆนะ!!”

                มันกระชากแขนผม  แล้วพยายามแงะแก้วไวน์ไปซดเอง ดื้ออีกละไอ้เด็กนี่ 

            ~แหมๆ  เค้าไม่ได้เลวขนาดนั้นน้า~

                “โคตรเลวเลยละ!!//โคตรเลวเลยละ!!”

            ~ใจร้ายอีกแล้วนะ ถ้าอยากได้กุญแจก็ต้องทำตามเค้าบอกนะ  เค้าให้พวกตัวกินไวน์ซะ  แต่นายโย่งกินไวน์ผ่านแก้วได้แต่นายเตี้ยกินไวน์ผ่านแก้วไม่ได้  ก็! หาวิธีเองละกันนะ คิกๆ~

                ทำไงละหว่า ผมกินผ่านแก้วได้มันกินผ่านไม่ได้  ผมกระดกไวใส่ไปปแล้วก็มาคิดต่อ  งั้นเอาแบบนี้แล้วกัน  กินแล้วคายใส่มือแล้วให้มันกินต่อ-o-!  เอ่อ  โหดร้ายกับมันไปมั้ย  คายใส่มือแล้วให้กินต่อเนี่ย

                “อมนานๆแบคทีเรียมันเยอะนะพี่-_-;”

                จะอมนานไม่นานมันก็ต้องมีอยู่แล้ว  แถมสกปรกนิดหน่อยด้วยแหละ  คงไม่ถือสาหรอกนะ  ไม่คายใส่มืองั้นก็ต้อง ..... ผมเหลือบมองริมฝีปากแดงสดที่เผยอออก  มันคงรู้ว่าผมกำลังจะทำอะไร  มันหลบตาผมก่อนปิดเปลือกตาลง  เอาวะไหนๆก็มีแฟนเป็นผู้ชายแล้ว><

                ผมแนบริมฝีปากลงไปทาบบนริมฝีปากนุ่มนิ่มแล้วปล่อยน้ำหวานปนขมเข้าไปให้มันลิ้มรส  หวานจังไม่รู้ว่าไวน์หรือปากมันกันแน่  มันดูดน้ำออกไปจากปากผม  ช่องปากที่เปิดเชื่อมกันอยู่ทำให้ลิ้นของผมหลุดไปแตะกับลิ้นของมัน   แทนที่ผมจะละริมฝีปากออกกลับกลายเป็นว่าเอาลิ้นไปพันเล่นกับลิ้นมัน  ผมกดหัวมันให้จูบกับผมได้แนบแน่นขึ้น  ร้อน  ร่างกายผมร้อนเหมือนถูกเปลวไฟลุกโหม  ผมสอดมือเข้าไปสัมผัสผิวกายเรียบลื่นใต้เสื้อตัวบางแล้วลูบไล้สะโพกเล็กที่คุ้นมือ

                ~จะเอามั้ยกุญแจเนี่ย!!~

            มันผละตัวออกจากผมแล้วยืนเช็ดปาก  ลืมไปเลยแหะ  เพลินไปหน่อยแบบว่าไวน์มันพาเมา-////-

            ~กุญแจก็อยู่ในแก้วไงเจ้าพวกโง่  รีบๆออกไปได้แล้ว ลงไปทางอุโมงค์นั่นแล้วจะออกไปข้างนอกได้  อ่อ  กุญแจน่ะไขได้ครั้งเดียวนะ  ถ้าคนนึงปลดล็อกได้แล้ว  อีกคนก็จะถูกเข็มพิษในปลอกแขนทิ่มตายทันที  หรือจะเลือกจบแบบ

โรมิโอกับจูเลียตดีนะ  มีดอยู่ในแจกันดอกไม้น่ะ ตามสบาย~

                ที่ขาแก้วไวน์ทีโลหะสีเงินสะท้อนแสงอยู่  คงเป็นกุญแจ  ผมปากแก้วลงพื้นเพื่อจะเอากุญแจ  ผมหยิบกุญแจดอกเล็กขึ้นมาแล้วยื่นให้ซัล

                “ไขของนายซะ”

                ผมบอก  มันรับกุญแจไปแล้วก้มมอง  รีบๆไขสิ  กูเตรียมทำใจแล้วนะเนี่ย

                “มาด้วยกันต้องไปด้วยกันสิ”

                มันบอกแล้วก็จูงมือผมไปที่ปากอุโมงค์  มันบีบมือผมแรงๆ  ผมเข้าใจแล้วถ้าออกไปแล้วค่อยไปให้ช่างตั้งโซ่ทิ้งก็ได้

            ~ขี้โกงนี่~

                “ป่าวนี่  ก็แค่เลือกจบแบบหนังไทยที่พระเอกนางเอกต้องรอดทั้งคู่ไง”

                ซัลบอก  ผมยิ้มและหัวเราะเบาๆ  เข้าใจตอบเนอะ  หาเรื่องเถียงได้ตลอดเลย  ก็นะพระเอกก็ต้องคู่กับนางเอกสิ  ถ้าพระเอกตายแล้วใครจะอ่านวะ!!

 

 

 

                ตู้ม!!

 

                “แฮ่ก!”

                ผมตะเกียดตะกายขึ้นมาเหนือผิวน้ำ  พลางฉุดดึงเจ้าตัวเล็กที่กำลังจะฉุดผมให้จมขึ้นมาแล้วว่ายลากมาให้เกาะขอบสระไว้  บรรยากาศมันคุ้นๆวะ –o-!  เหมือนเคยมาเลยอ่ะ

                “พี่ลงไปทำไรอ่ะ  เย็นแล้วเดี๋ยวเป็นหวัดนะพี่  อ้าว! ที่ซัลก็มาด้วยหรอ*o*”

                ไอ้เคลเดินออกมาจากบ้านแล้วทักผม  บ้าน!  บ้านกูเองนี่หว่า!!!

                “ทำไมเคลวินมาอยู่นี่ได้ละ”  ซัลถาม

                “ก็บ้านเค้าเองอ่ะ-o-”  เคลตอบ

                นี่มันเรื่องอะไรกัน!!  วิ่งหนีไอ้หมูสับกับได้เด็กถือมีดสุดท้ายมาจบที่บ้านตัวเองซะงั้น  หรือว่า!!

                “เคลพ่ออยู่ไหน!”

                “เห็นอยู่ห้องทำงานนะ ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักๆออกมาจากห้องทำงานด้วยแหละ-.-”

                “ชัดเลย!”

                “เอ๊ะ! ไรหรอ อ่าเดี๋ยวผมไปเอาผ้าขนหนูมาให้นะ แปบนึงๆ”

                เคลวิ่งเข้าบ้านไป  ผมขึ้นมานั่งริมสระลากไอ้ตัวเล็กขึ้นมาด้วย  ไอ้พ่อบ้าหมีต้องแกล้งผมแน่ๆ  ว่าแล้วเชียว  แอบดูลูกวิ่งหนีหัวซุกหัวซุน  ตัวเองกลับนั่งหัวเราะอยู่คนเดียว ฮึ่มมมมมมมมม-..-!!  ควันออกจมูกแล้วนะเว้ย

                “ทำไมมาโผล่ที่นี่ได้อ่ะ”  ซัลถาม

                “เหอะๆ อยากรู้มั้ยล่ะว่าไอ้หมีนั่นเป็นใคร”

                “พี่รู้หรอ –o-!”

                “เดี๋ยวจะพาไปกระทืบดีมั้ยละ^^”

                “จัดปายยยย>O<”

                “เอากุญแจมาก่อน”

                “จะไขหรอ  เดี๋ยวโดนยาพิษนะ”

                “ไม่หรอกเชื่อดิ”

                ผมแงะกุญแจออกมาจากมือมัน  ก่อนจะได้ไขมันเล็กก็รั้งไว้ก่อน   อะไรกลัวไขแล้วตัวเองจะตายหรอ  ไม่ตายหรอก  ไอ้พ่อบ้าหมีมันไม่กล้าขนาดนั้นหรอก

                “ถ้าไขแล้วเราก็จะหลุดออกจากกันใช่มั้ย  ถ้าแยกจากกันแล้ว......ผมก็ไม่มีโอกาสได้อยู่ใกล้ๆพี่แล้วสิ....”

                มันก้มหน้าลง  น้ำเสียงมันฟังแล้วสงสารเลย  เสียงสั่นที่เปล่งถ้อยคำออกมามันทำให้ผมรู้สึกอยากจับผมเข้ามากอด  ตั้งแต่ลืมตาตื่นที่โรงพยาบาล  ผมไล่ตะเพิดมัน  ให้มันไปอยู่ไกลๆจากผม  นายอยากอยู่ใกล้ๆชั้นงั้นหรอ?  อยากอยู่กับคนที่ทำให้นายร้องไห้เนี่ยนะ  นายรักชั้นรักชั้น......มากขนาดนี้เลยหรอ

                “อ่ะ! พี่เซล”

                ผมดึงร่างเล็กเข้ามากอดไว้  ชั้นจะทำยังไงดี  ความรู้สึกของนายทั้งหมดที่มีต่อชั้น  มันทำให้ชั้นรู้สึกตื้นตันแต่ก็ทำให้ชั้นรู้สึกผิดอย่างมากกับสิ่งที่เคยทำลงไป

                “อยากอยู่ใกล้ๆชั้นหรอ”

                ใบหน้าหวานก้มลงแทนคำตอบ  แขนเล็กโอบกอดเอวผมไว้แน่น  ผมไม่ได้รังเกรียจมัน  ไม่รู้สึกรังเกรียจหรือต่อต้านแล้ว  ไม่ว่าจะกอดหรือจะจูบกัน  ถึงสมองผมจะคิดต่อต้านแต่ร่างกายผมมันก็ไม่ทำตามหรอก  ขอบคุณที่รักชั้นนะ  เพื่อเป็นการตอบแทนความรักของนาย  ชั้นสัญญาด้วยกายและใจว่าจะรักนายคนเดียวเท่านั้น  ถึงแม้ว่าในความทรงจำของผมจะมีเรื่องราวของเนยอยู่เยอะกว่ามัน

แต่ผมจะพยายามนึกให้ได้  ความทรงจำของเราสองคน.......