Sulfur Love (RE-Write)

บทที่ 18

℃เธอลืมไปหรือป่าวⓈ

 

                “มึงกลับมาไมเนี่ยเปลืองตังค์!”

                “กูเป็นห่วงพี่กู กูผิด?”

                “ผิดดิ!”

                “ผิดไร”

                “ผิดที่มึงหน้าเหมือนกูไง!!!”

                “มึงอ่ะคลอดหลังกู  เสือกก๊อบหน้ากูไป-_-”

                “กูเกิดก่อนโว้ย>O<!!”

                “กู!!”

                “ไปทำหน้าใหม่เลยมึงอ่ะ ถ้าไม่อยากหน้าเหมือนกู-*-”

                “หน้ากูดีอยู่แล้วทำไมก็ต้องไปทำใหม่ละ-.^”

                “หล่อตายมึงอ่ะ ไอ้ปลาดุกเอ้ย!!”

                “ได้ข่าวว่ามึงเป็นแฝดแท้กับกูนะ ไอ้ปลาดุก^^”

                “มึงมาต่อยกะกูเลยมา!!!”

                ผมยืนเปิดประตูห้องพักผู้ป่วยแง้มไว้  กำลังคิดอยู่ว่าจะเข้าไปห้ามคนตีกันหรือจะรอให้ตีกันให้เสร็จก่อนแล้วค่อยเข้าไป-o-;

                “เอ่อ...ผมมาเปลี่ยนเวรน่ะ”

                ชายสองคนหยุดเอาหมอนฟาดกันแล้วหันมามองผมเป็นตาเดียว  หนึ่งในสองคนนั้นเดินเข้ามาหาผมแล้วก็...

 

                ฟอด!

 

                “ซัลมาช้าจังเลยนะ คิดถึ๊ง..คิดถึง^^”

                มัน...ก้มลงมาฉกแก้มผม-o-!! แล้วมันก็ยิ้มกริ่ม  มันชื่อเคลวินครับเป็นน้องของพี่เซล เพราะพี่มันสลบมาหลายวันแล้วและน้องมันก็คอยมาเปลี่ยนเวรเฝ้าพี่มันกับผมแล้วก็พี่ต้าด้วย  เลยมีโอกาสเจอกัน แต่ไม่ยักรู้ว่าเคลวินมีฝาแฝดด้วย-.-

                “ไอ้แว่นตรงนั้นชื่อโรเมอร์ เรียกโรมก็ได้”

                เคลวินแนะนำพลางเอามือมากอดเอวผมไว้  พี่มึงยังไม่ตื่นมึงคิดจะปฏิวัติยึดอำนาจและทรัพย์สินพี่มึงแล้วหรอ-o-;;

                “แฟนพี่ซินะ”

                นายแว่นที่ชื่อโรเมอร์เดินมามองผมใกล้ๆแล้วยื่นหน้ามาจนจมูกเกือบชนกับผม  ถ้ามองไม่เห็นก็ไปตัดแว่นใหม่เหอะ>///<

                “ใกล้ไปละไอ้แว่น เด๊ะเลนส์แตก!!”

                เคลวินว่า  มันดึงผมเข้าไปซุกกับแผงอกกว้างๆของมัน  ขาก็ถีบโรเมอร์ให้เขยิบออกไป  โห้!!  ดูแลผมดีจังเลยนะ  ขนาดพี่เซลมันยังไม่ถึงขนาดนี้เลยอ่ะ  แค่กระทืบผู้ชายที่เข้ามายุ่งแล้วก็ทำโทษผม  โดยการจับกด-o-;  อันไหนอันหนักกว่ากันหว่า?

                “เธอชื่ออะไรอ่ะ”

                โรเมอร์ถาม  ผมดันตัวออกจากการจับกุมของเคลวิน  ไอ้บ้านี่กอดซะผมแทบจะตายคาอกมันเลย-*-

                “ซัลเฟอร์  เรียกซัลก็ได้” 

ผมบอก  แทนที่นายแว่นจะมองหน้าผมแต่กลับมองลงต่ำมาที่กางเกงของผม  ผมลืมรูดซิปหรอ-o-

 

หมับ!

 

มือหนาจับลงมาที่กล่องดวงใจของผม  เล่นซะสติผมกระเจิงเลย  ไอ้เชี่ยแว่น!!  ไอ้โรคจิตTOT

“มึงทำไรของมึงไอ้โรม>O<!!”

เคลวินแหกปากพร้อมดึงผมที่กำลังยืนตาเหลือกเหมือนจิ้งจกโดนรถทับไปลูบหัวปลอบ  ทำไมคนบ้านนี่ถึงน่ะ...น่ากลัวแบบนี้TOT

“ผู้ชายเรอะ-o-”

ยังจะมีหน้ามาถามนะเว้ย!!  จับไปเต็มๆแบบนั้นแล้วอ่ะ>O<!!

“มึงทำให้ซัลของกูหวาดกลัวมาก  ไปตายซะ!!”

เคลวินหันไปจิกตาใส่ไอ้แว่นแล้วลูบหัวผมต่อ 

“โทษทีๆ งั้นจะจับของผมคืนก็ได้นะ”

ไอ้แว่นพูดเป็นเด็กอนุบาล  มึงจะบ้าหราาา>O< มันก้าวเท้าเข้ามาใกล้ผม  เคลวินมันก็ดึงผมหลบหลัง

“มะ...ไม่ได้โรจิตเหมือนนายนะ--”

 ผมชะโงกหัวลอดช่องแคบระหว่างแขนเคลวินแล้วบอก

“ไม่ต้องเกรงใจน่า  จะได้เท่าเทียมกันไง” 

มันพูดต่อ  หน้ากูบ่งบอกว่าเกรงใจมึงหรอ-o-; 

“อย่ามาลามกแถวนี้นะเว้ย-*-”  เคลวินพูด

“อย่างน้อยกูก็ไม่เนียนแต๊ะอั๋งแฟนพี่แบบมึง”

เอ่อใช่  ไอ้แว่นมันไม่ได้เนียน  แต่ทำแบบโต้งๆและโจ่งแจ้งมากๆเลย  ผมคงไม่กล้าเข้าใกล้มันแล้วละ

“พวกนายกลับไปพักผ่อนได้แล้วละ เดี๋ยวเฝ้าผมพี่เซลเอง”

ไล่นะครับ  แต่ผมไล่ไอ้แฝดลามกแบบสุภาพเท่านั้นเอง  ใจจริงก็อยากจะตะโกนว่า “ไสหัวกันไปได้แล้ว  ไอ้แฝดนรก!!”

“ยัง-_-//ยัง^^”

ไอ้แฝดพูดพร้อมกัน  ผมยกมือนวดขมับหน่อยๆ  นี่ผมลงไปหายาเบื่อกรอกปากตัวเองหน่อยดีกว่ามั้งเนี่ย  ปวดหัว-_-;

“แปลกใจจังที่พี่ไปคบกับผู้ชาย”  นายแว่นพูด

“เอ่อ....นายคงไม่ชอบพวก..เกย์สินะ”  ผมถาม

“ป่าวหรอก เมือกนอกมีเยอะแยะไป  แต่ไม่คิดว่าพี่จะหันมาชอบผู้ชายน่ะ”

มันก็พูดวนอยู่ดีน่ะแหละผมนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆเตียงผู้ป่วย  ทอดสายตามองไปยังใบหน้าหล่อที่นิ่งสนิท  เรียบเฉยไม่แสดงอาการอะไร  ผมก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจะมาชอบพี่เซลได้  ผมชอบหลายๆอย่างในตัวพี่มันเพราะพี่มันใจดีและก็ตามใจผมไปซะทุกอย่างจนผมยิ่งเหลิงเอาแต่ใจไปซะทุกอย่างเลย  แล้วพี่มันละชอบผมเพราะอะไร

“ซัล  คิอะไรอยู่หรอ  ไอ้แว่นมันพูดไรไม่เข้าหูใช่มั้ย” เคลวินถาม

“ป่าวหรอก ไม่มีอะไร”

“ใครจะมองยังไง  แต่ถ้าพี่เป็นคนเลือกคบด้วยละก็คนๆนั้นต้องเป็นคนดีและน่ารักมากแน่ๆ  เพราะงั้นเราก็ยอมรับได้หมดละ^^”

“เนยก็เป็นคนดีสินะ...”

บรรยากาศในห้องเงียบสงัดลง  โรมกับเคลวินที่นั่งบนโซฟาต่างก็ไม่ปริปาก  ผมหยิบมือของคนตรงหน้าขึ้นมากุมไว้  จริงๆแล้วที่ผ่านมาผมก็แอบกังวลเรื่องเนยมาตลอด  เธอคนนั้นเป็นคนยังไงกันแน่  เป็นคนแบบไหนที่ทำให้พี่มันเคยรัก

“ช่วยเล่าเรื่องตอนที่พี่เซลคบกับเนยให้ฟังหน่อยได้มั้ย”

ผมหันหลังไปมอง  พวกนั้นทำหน้าเหมือนลำบากใจคงจะเกรงใจผมที่ตอนนี้เป็นแฟนพี่มันอยู่  เลยไม่เล่า

“ถ้าอยากรู้จะเล่าให้ฟังก็ได้  พี่น่ะเป็นคนรักแฟนมากและก็ซื่อสัตย์ต่อแฟนตัวเองสุดๆไม่ต่างกับหมาเลยละ”

นั่นคือสิ่งเปรียบเทียบความเป็นพี่บังเกิดเกล้าของนายสินะโรมเมอร์-_-

“ตอนคบกันก็ดูพี่มีความสุขดีอยู่หรอก  ผมมีโอกาสได้เจอพี่เนยแค่ไม่กี่ครั้งเอง  พี่เซลกับพี่เนยคบกันมาตั้งแต่ม.1แล้วก็เลิกกันตอนจบม.3  แล้วพี่เนยย้ายไปเรียนโรงเรียนอื่น  พี่เซลเสียใจมากเก็บตัวอยู่ในห้องไม่ยอมออกมาเป็นอาทิตย์ๆเลยล่ะ”

“มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอกนะสำหรับคนที่รักกันมาก็นานพอควรแถมยังเป็นแฟนคนแรกอีกแล้วยังโดนบอกเลิกด้วยวิธีง่ายๆแค่ว่า “ก็เซลใจดีกับคนอื่นเกินไป เนยทนไม่ได้” พี่เซลใจดีกับชาวบ้านมาแต่ไหนแต่ไรแล้วละ  ถ้าทนไม่ได้จะมาคบด้วยทำไมก็ไม่รู้  และอีกอย่างคนที่เลิกกันไปแล้วยังมาคอยแวะเวียนอยู่รอบๆเป็นหมาหวงก้างแบบเนี๊ยะ  เป็นเราๆเขี่ยทิ้งไปนานแล้วละ”

พูดอีกก็ถูกอีก  ผมนอนผลุบหน้าลงข้างๆท่อนแขนใหญ่อย่างอ่อนแรงพลางมือของพี่มันให้แน่นขึ้น  ข้างในอกผมมันจุกแน่นจนหายใจไม่ออกไม่รู้เพราะอะไร   ตอนนี้พี่มันจะยังรักคนชื่อเนยอยู่อีกมั้ยนะ  ก็เขาเป็นแฟนคนแรกนี่นา  ถึงพี่มันจะบอกรักให้ผมฟังแต่ผมก็ยังกังวลอยู่ดี  ช่วยตื่นขึ้นมาพูดให้ผมฟังอีกครั้งเร็วๆได้มั้ย  ว่าพี่รักผมคนเดียว!!

“บรรยากาศตึงเครียดมากเลยบีหนึ่ง-o-;”

“เราถอยทัพกันก่อนเถอะบีสอง @-@”

“เป็นครั้งแรกที่กูสนับสนุนความเห็นมึงวันนี้มากๆเลยบีหนึ่ง”

“พวกเรากลับก่อนนะซัล”

เคลวินพูดสลับกันไปมากับโรมเมอร์  พวกนั้นโบกมือให้ผมแล้วก็รีบออกจากห้องไป  ทิ้งให้ผมอยู่กับคนที่ยังนอนไม่ได้สติและผีซึ่งอาจจะมีอยู่ใต้เตียงหรือตามช่องแอร์-_-

 

แอด~

 

“คือว่าเนย...ขอเยี่ยมเซลหน่อยได้มั้ย”

หญิงสวยในชุดกระโปรงพลิ้วสวยเดินมาหยุดอยู่ใกล้ๆเตียง  เดินเข้ามาขนาดนี้แล้วยังจะถามอีกหรอ  ช้าไปหรือป่าว  ผมก็คงไม่ใจร้ายถึงขั้นไม่ให้แฟนเก่าของพี่มันมาเยี่ยมหรอกนะ  แค่แอบจิกกัดอยู่ในใจเท่านั้นเอง

“ตามสบาย”

ผมลุกจากเก้าอี้ย้ายไปนั่งที่โซฟา  พอดูดีๆแล้วคนชื่อเนยก็สวยจริงๆแหละ  ผิวขาวเหมือนลูกคนจีน  นัยน์ตากลมโตเหมือนลูกแกะ  แถมตัวเล็กบอบบางน่าทะนุถนอม  ตัวก็คงนิ่มมากเวลากอด  ตัวผมน่ะกอดไปก็คงเจอแต่กระดูกแน่ๆเลย

“เซล เนยมาเยี่ยมเซลแล้วนะ  ตื่นขึ้นมาคุยกับเนยหน่อยสิ”

มือบางถือวิสาสะจับมืออุ่นของคนบนเตียงขึ้นมากุม  ผมเมินหน้าหลบพลางหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่านไล่ความหงุดหงิด

                “เซล....”

                เสียงใสอ้อนวอน  มันจะได้ผลจริงๆหรอทำแบบนั้น  ผมก็เคยลองทำมาหลายวันแล้วแท้ๆ

 

                กึก!

 

                เธอลุกขึ้นยืนพรวดจากเก้าอี้  ใบหน้าสวยฉายแววดีใจอย่างที่สุด  เธอยิ้มออกมาพลางมองมาที่ผม

                “เมื่อกี้เซลขยับมือแล้วละ!!”

                ขยับตัวแล้วหรอ!!  ผมวิ่งไปดูที่เตียงเปลือกตาเคลือบนัยน์ตาสีดำสนิทเริ่มเคลื่อนออก   ผมยิ้มออกมาก่อนที่สมองจะสั่งการเสียอีก  สายตาคมเข้มมองหน้าผมไปมาสลับกับมองหน้าเนย 

                “ผมไปตามหมอก่อนนะ”

                ผมรีบวิ่งออกไปทันที  ในที่สุดก็ฟื้นซักที!!  ระหว่างวิ่งผมก็หยิบมือถือออกมารีบโทรหาพี่ต้าให้รีบมาโดยด่วย 

                “มาเร็วๆนะพี่”

                (อือๆจะไปเดี๋ยวนี้แหละ  ดีใจด้วยนะซัล)

ผมเคาะเคาเตอร์หินอ่อนแรงๆเพื่อเรียกพยาบาลที่กำลังแทะน่องไก่อยู่

                “คนไข้ห้อง 303 ฟื้นแล้วครับ  รีบตามหมอให้ทีนะครับ!!”

                “รอซักครู่นะคะ”

 

 

 

                “คุณองศานะครับ”  คุณหมอพูด

                “ครับ”  พี่มันตอบ

                “ขอหมอตรวจอะไรหน่อยนะ ลืมตากว้างๆนะ”

                “...............”

                “อื้ม แล้วรู้สึกหนักหัวหรือปวดหัวมั้ย”

                “ครับ นิดหน่อย”

                พี่มันทอดสายตามองมาที่ผมแล้วก็สลับไปมองเนยที่ยืนอยู่ไม่ไกล  ริมฝีปากเรียวคลี่ยิ้มอ่อนโยนให้เธอ

                “ขอบคุณเธอ เพื่อนเนยหรอ ฮ่าๆและก็ขอบคุณที่เนยมาเฝ้าไข้เซลนะ”

 

                อึก!

 

                ผมยกมือขึ้นมาขยุมเสื้อตัวเองไว้ “เธอ” หมายถึงผมน่ะหรอ  ไม่ตลกเลยนะมาเรียกกันแบบนี้น่ะ  แล้วอีกอย่างคนที่เฝ้าพี่น่ะคือผมด้วย!!

                “หมอเคยบอกกับญาติคนไข้ไว้แล้วนะว่าอาจจะความจำเสื่อมได้”

                หมอเอ่ยเสียงเรียบ  มองผมที่กำลังหน้าซีดไร้วิญญาณ  บอกญาติแต่ไม่ได้บอกผมนี่นา

                “คุณองศาครับตอนนี้พ.ศ.อะไรครับ”

                “25XX”

                “ตอบเป็นXX แบบนั้นทั้งหมอและคนอ่านก็ไม่รู้เรื่องหรอกนะครับ  ถามใหม่ตอนนี้คุณองศาเรียนอยู่ใช่มั้ยครับ  อยู่ม.อะไรแล้วครับ”

                “ม.2”

                ม.2หรอ  นี่ความจำเสื่อมจริงหรือแกล้งเสื่อมเพื่อแอ๊บเด็กกันแน่  ตลกมากใช่มั้ย  รู้ทั้งรู้ว่านิยาย 10 เรื่อง   5 ใน 10 ต้องมีตอนพระเอกความจำเสื่อมแท้ๆยังกล้าเล่นอีกนะ!!

                “พี่จำซัลได้มั้ย!?! ผมซัลไง ซัลแฟนพี่ไง!!”

                ผมเขย่าแขนพี่มัน  พี่มันมองหน้าผมด้วยสายตาเรียบเฉยแต่ดุดัน  มือแกร่งดึงมือผมออก  หัวใจผมเหมือนถูกบีบรัดให้แน่นขึ้น  สายตาที่มองมามันไม่ต่างกับตอนนั้นเลย  วันนั้นในร้านไอศกรีมหน้าโรงเรียน

                “ฉันมีแฟนคนเดียว และเธอคนนั้นชื่อเนย”

                น้ำเสียงเรียบนิ่งแต่กรีดแทงลงไปในใจผมอย่างมาก  ในหัวพี่ตอนนี้มันไม่มีผมอยู่เลยหรอ  แค่เศษเสี้ยวความทรงจำเล็กน้อยก็ไม่มีหรอ  แค่.....นิดเดียวก็ยังดี

                “ขอบคุณคุณหมอมากเลยนะคะ”

                “ไม่เป็นไรครับ”

                หมอออกไป  เธอคนนั้นก็เข้ามายึดพื้นที่ใกล้เตียง  ที่ๆที่ผมนั่งเฝ้านอนเฝ้าพี่มันอยู่ประจำ  มือเล็กตบไหล่พี่มันเบาๆ

                “เซลอย่าทำหน้าน่ากลัวแบบนั้นสิ” 

เธอพูดพี่มันอย่างร่าเริง  แล้วหันมายิ้มเยาะใส่ผมก่อนจะพูดว่า

                “นายก็เหมือนกัน  อย่าป้อนความทรงจำมั่วๆให้เซลได้มั้ย  เซลน่ะเป็นแฟนพี่นะ”

                “ความทรงจำมั่วๆงั้นหรอ  เรื่องจริงต่างหากล่ะ!!  เธอน่ะแหละอย่ามาฉวยโอกาสตอนที่พี่เซลความจำเสื่อมได้มั้ย!!”

                ผมตะโกนลั่น  ใบหน้าผมร้อนผ่าวโดยเฉพาะขอบตาที่มีน้ำเอ่อขึ้นมาบดบังทำให้ผมมองอะไรก็เบลอไปหมด  แค่พี่มันจำผมไม่ได้ก็มากพอแล้ว  ยังจะมาฉวยโอกาสแย่งพี่มันไปอีก  เลวที่สุด!! 

                “หน้าด้าน!!”  ผมว่า

                “นายมีสิทธิ์อะไรมาว่าแฟนชั้นห๊ะ!!!” 

พี่มันดีดตัวขึ้นมาจากเตียงแล้วตะโกน  ผมสะดุ้งถอยหลัง  หยาดน้ำตาหล่นกระจายเต็มเสื้อ  สายตาที่นั่นกำลังทำให้ผมกลัว

“ผมเป็นแฟนพี่!”

“ชั้นไม่มีทางคบกับผู้ชาย เลิกพูดได้แล้ว!”

“ไม่!! ก็ผมมีสิทธิ์พูดนี่  ผมมีปาก!!”

 พี่มันท่าทางโมโหมากมือหนากำหมัดแน่นเขาอาจชกหน้าผมได้ทุกเมื่อถ้าผมพูดออกไป  แล้วยังไงในเมื่อมันเป็นเรื่องจริง....ผมน่ะมีสิทธิ์สิ

“และสิทธิ์ที่ผมเป็นแฟนพี่ไง!!”

 

วืด~

 

หมับ!

 

                “ไอ้เซล!!”

                หมัดหนักแน่นถูกหยุดไว้ในมือพี่ต้าก่อนพี่ต้าจะสวนหมัดชกเข้าไปที่ใบหน้าของพี่เซล  พี่มันหันมาจ้องพี่ต้าอย่างโมโหจัดพลางปาดเลือดที่มุมปาก

                “มึงต่อยกูทำไม!”

                “แล้วมึงจะต่อยซัลทำไม” พี่ต้าพูดสวนกลับทันที

                “มันบอกว่ามันเป็นแฟนกู”

                “ก็น้องเขาเป็นแฟนมึงไง”

                “กูไม่เชื่อ  แฟนกูคือเนย!”

                “แฟนมึงคือซัล ไม่ใช่เนย!!”

                “กูไม่สน แล้วก็ไปให้พ้นหน้าด้วยยืนอยู่ทำไม!!”

                พี่มันหันมาตะคอกใส่ผม  ผมสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด  เนยยืนมองผมพลางยิ้มอย่างคนมีชัยชนะ  เธอชนะ แต่แค่ตอนนี้!! เพราะผมจะต้องทำให้พี่มันกลับมาเป็นเหมือนเดิมให้ได้   ผมรีบวิ่งออกไป  อะไรๆก็เนย  ตื่นมาก็เนย  กูเป็นคนที่ดูแลมึงแท้ๆแต่ก็ไปขอบคุณมัน  แล้วยังมาไล่กูแบบนี้อีก  กูเป็นแฟนมึงนะ  ทำไมมึงทำกับกูแบบนี้ละ!!  ผมพยายามคิดว่าที่พี่มันพูดแรงๆทำตัวแบบนี้กับผมคงเป็นเพราะความจำเสื่อม  แต่ผมก็อดรู้สึกน้อยใจและก็มันไม่ได้  หัวใจของผมตอนนี้มันสั่นคลอนเสียแล้ว  อย่าทำห้มันร้าวและแตกสลายไปมากกว่านี้เลยนะ  รีบๆจำผมให้ได้เร็วๆทีเถอะ

 

 

 

 

[Celsius]

               

                “พอนึกอะไรออกบ้างมั้ย” ไอ้ต้าถามผม

                “นึกไรอ่ะ”  ผมพูดพลางกระดกน้ำเข้าปาก

                “เฮ้อ~ น่าเอาบาสทุ่มหัวจริงๆ”

                “หัวกู?”

                “ป่าวหัวกู เผื่อจะความจำเสื่อม  คนความจำเสื่อมนี่แม่ ง ดีไปหมดเลยนะ  กินข้าวฟรี  กินน้ำฟรี  มีคนให้ลอกการบ้านแถมยังเลื่อนสอบได้ด้วย”

                “สอบไปแล้วหรอ”

                “เออดิ  กูเกือบตกวิชาโลกและวิญญาณ  ครูแกสอนทีกูจะนิพพาน-_-”

“ฮ่าๆ ครูบุญอ่ะนะ  ยังไม่ตายอีกหรอแก่มากแล้วนะ”

“ปากมึงนี่นรกแด กจริงๆ-o-”

“ฮ่าๆ”

“อ่ะ! น้องซัล”

ผมมองตามสายตาไอ้ต้าไปยังมุมตึกใกล้ๆโรงยิมใกล้สนามบาสกลางแจ้ง

ผมว่าผมเห็นอะไรแว้บๆ  ผมลุกเดินไปที่ข้างตึกทันคนตัวเล็กที่กำลังวิ่งหนีผมอยู่  ขามันสั้นหรือขาผมยาวเกินเลยเดินตามมันทัน

 

                หมับ!

 

                ผมดึงคอเสื้อมันไว้  ตัวมันที่กำลังวิ่งไปข้างหน้าสุดแรงพอโดนผมกระชากเบาๆก็เซล้มลงไปนั่งท่าตัวMอยู่ที่พื้น  มันเงยหน้ามองก่อนจะรีบลุกพรวดจะวิ่งหนีอีกผมเลยใช้แขนล็อกคอมันซะเลย

                “จะรีบไปไหน” 

ผมถาม  มันก้มหน้าไม่ตอบแต่พยายามแกะแขนผมที่ล็อกคอเล็กๆของมันอยู่  ผมเลยล็อกมันให้แน่นขึ้นอีก  ส่วนแขนอีกข้างก็ล็อกตัวมันให้แผ่นหลังมันแนบชิดติดกับตัวผม  มันก็ยังแกะไม่เลิก  เอาดิยิ่งแงะกูยิ่งล็อก  เอาให้เกยตื้นตายเลยคอยดู

“ถามว่าจะรีบไปไหน”

“แค่กๆ...หายใจไม่ออก!”

“ก็ตอบมาสิ”

“ล็อกแบบนี้ใครมันจะ..จะตอบได้วะ!!”

 

โป๊ก!

 

ผมโขกกระบาลมันไปหนึ่งที  ไอ้เด็กนี่ตอบดีๆไม่เป็นหรือไง  นี่ผมไปเก็บเด็กแบบนี้มาทำแฟนจริงๆหรอ  ไอ้ต้ามันกรอกหูผมทุกวันเลยว่าผมเป็นแฟนมันแต่มันไม่เห็นเคยโทรมาหาหรือมาเยี่ยมผมที่บ้านเลยซักครั้ง  แฟนกันเขาทำกันแบบนี้หรอ-*-

“ตอบดีๆ อย่าหลบหน้าด้วย”

มันก้มอีกแล้ว  เออเจริญสั่งอย่างทำอย่าง  เด็กไรเนี่ยดื้อชะมัดเลย

“รีบกลับบ้าน”  มันตอบ

“บ้านไฟไหม้หรอ?”

มันเงยหน้ามองผมทันที  ผมเลิกคิ้วขึ้นหน่อยๆอย่างกวนๆ  มันกัดปากแล้วก็สะบัดหน้าหนี

“พี่ไม่อยากเจอหน้าผม  ผมก็เลยรีบกลับไง”

มันบ่นอุบอิบกำท่อนแขนผม  ผมรู้สึกหัวใจหวิวไปตามน้ำเสียงของมัน  รู้สึกอยากกอดมันให้แน่นขึ้น  ผมเผลอยกมือลูบหัวมันพอรู้ตัวผมก็ขยี้หัวมันแล้วก็ปล่อยมันออก

“กลับดีๆแล้วกัน”

มันพยักหน้ารับแล้วหันหลังไป  มันหยุดเท้าตัวลงแล้วหันมาหาผมอีก  จะให้กูไปส่งหรอ  บ้านกูเองยังกลับไม่ถูกเลย  วันนี้ถ้าคนขับรถไม่มาส่งก็มาไม่ถึงโรงเรียนเหมือนกัน-o-;;

“บายๆครับ”

มันโบกมือให้ผมแล้วก็เดินไป  ผมยิ้มให้มันก่อนหยิบมือถือขึ้นมาอ่านข้อความ “คืนนี้โทรหานะ^^   ...เนย...” อ่า แฟนผมอีกคน  ในความทรงจำตอนนี้อ่ะนะ  แต่แฟนตัวจริงก็คงเป็นไอ้เด็กนั่นแหละ  ถึงจะยอมรับไม่ได้ว่ามีแฟนเป็นผู้ชายก็เถอะแต่ทำไงได้ในเมื่อเป็นไปแล้วคงทำใจและต้องรีบๆจำทุกอย่างให้ได้เร็วๆละนะ  เด็กนั่นก็ไปได้หน้าตาน่าเกลียดเกินกว่าผมจะรับได้  ออกจะน่ารักยิ่งกว่าผู้หญิงด้วย  นั่นเป็นเหตุผลที่ผมยอมเป็นเกย์หรือป่าวนะ-_-;;

“แฮ่กๆ คุณหนูอยู่นี่เองตามหาซะทั่วเลย  คุณท่านกำลังรออยู่ที่บ้านรีบกลับกันเถอะครับ^^”

พ่อบ้านในชุดเต็มยศยิ่งกว่าคอสเพลย์ยืนโค้งให้ผม  อายชะมัดเลย  เพราะอย่างนี้ถึงไม่อยากให้พวกพ่อบ้านมารับมาส่ง  ไม่อยากกลับบ้านด้วย-_-*

 

 

 

 

“คุณหมีFee มาทางนี้หน่อย”

“เย้ๆ คุณหมี^O^”

ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเหลือบมองไปยังลานทรายกว้างใกล้โรงเรียนอนุบาล  แขนเล็กๆของเหล่านักเรียนตัวน้อยดึงทึ้งหมีสีขาวตัวใหญ่ที่ถือลูกโปร่งสีสันสดใสไว้ในมือ

“มาสคอสหรอ เหมือนของจริงเลย*o*”

รถจักรยานสีน้ำเงินถูกจอดพิงต้นไม้ไว้ไม่ไกล  เขาก้าวเท้าเข้าไปมือก็กดโทรศัพท์มือถือเพื่อเปิดกล้อง

“คุณหมีของชั้น!!”

“ของเค้านะ>O<”

“ไม่ใช่ของเราต่างหาก  คุณหมีมานี่><”

แขนปุกปุยถูกเด็กๆรุมยื้อแย่งไปมา  หมีตัวใหญ่เริ่มเอียงไปเอียงมาตามแรงดึง  ร่างบางปาดเหงื่อก่อนจะตัดสินใจเข้าไปช่วยคุณมีที่อยู่ท่ามกลางกลุ่มเด็กๆ

“นี่ๆ ดึงแบบนั้นคุณหมีก็เจ็บหมดสิครับ^^”

เด็กๆหยุดการกระทำแล้วหันมามองบุรุษใบหน้าสวยที่ย่อตัวเอามือเท้าเข่าตัวเองคุยกับพวกเขาอยู่

“ถึงพี่สาวจะน่ารักแต่ผมไม่ให้หมีกับพี่สาวหรอกนะ-///-”

เด็กน้อยบ่น  ใบหน้าหวานยิ้มแห้งๆ  ทำไมใครๆชอบคิดว่าเขาเป็นผู้หญิงนะ

“แต่ถ้าไปดึงคุณหมีแรงๆคุณหมีจะโกรธแล้วกลายร่างเป็นปีศาจนะ!”

เสียงหวานใสพูดหลอกล่อให้เหล่าเด็กน้อยปล่อยมือออกจากคุณหมีผู้น่าสงสาร

“พี่ดูการ์ตูนมากไปหรือป่าว-o-”

“พี่เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆเลย-_-”

“หมีจะกลายเป็นปีศาจได้ไง-*-”

“ไปบ้านไปกินยาเหอะพี่-o-”

รอยยิ้มเขินๆผุดขึ้นอีกครั้ง  แหมเด็กสมัยนี้กินเลิกกินหญ้าแล้วหรอ  ฉลาดกันจริงๆเลย  ร่างบางคิด

“ไปกันเถอะเจ้าหญิง!”

หมีขาวคว้าข้อมือบางแล้วรีบพาหนีออกไปจากวงล้อมของเด็กๆ  เท้าเล็กๆวิ่งตามหมีขาวกันเป็นขบวน

“หยุดเดี๋ยวนี้น้า>O<”

“กลับมานะคุณหมี!!”

ทั้งสองยังคงวิ่งต่อไปอย่างไม่สนใจอะไร  ร่างบางพยุงตัวเองให้วิ่งตามหมีตัวยักษ์ให้ทัน  ถ้าวิ่งไม่ทันหน้าสวยๆของเขาต้องลงไปแนบบนพื้นถนนแน่ๆ

“อะ...แฮ่กๆ..จะไปไหน...หยุดได้แล้ว”

เสียงหอบปนเสียงพูด  ใบหน้าใสขึ้นสีแดงจากอาการหอบอย่างรุนแรง  หมีตัวยักษ์ชะลอฝีเท้าลงก่อนคุกเข่าต่อหน้าหนุ่มหน้าหวาน  ในตากลมโตฉายแววมึนงง  นี่มันเป็นรายการเรียลลิตี้อะไรหรือป่าว

“ทำอะไรน่ะ ...แฮ่กๆ”

ร่างบางย่อตัวลงเท้ามือกลับเข่าตัวเองแล้วหายใจสูดเอาอากาศเข้าไป  มือขาวปุกปุยยื่นมาจับมือเล็กๆไว้

“ไปทานน้ำชากันนะครับ  เจ้าหญิง”