Sense อาถรรพ์ลูกแก้วมรณะ

                        “เฮวอน”  จู่ๆลียองเรียกฉัน
 
                        “อืม...มีอะไรหรอลียองทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ”  ฉันถามเมื่อเห็นว่าลียองเริ่มสีหน้าไม่ดี
 
                        “สร้อยเส้นนั้นมีจี้เป็นลูกแก้วสีน้ำเงินใช่ไหม”
 
                        “ใช่...ท...ทำไมหรอ”  ฉันเริ่มใจคอไม่ดีเมื่อลียองถามอย่างนั้น
 
                        “จียอนเค้าเลือกฉันแล้วล่ะ”  ลียองค่อยถอดสร้อยออกมาจากคอก่อนจะชูสร้อยขึ้นให้ทุกคนเห็น
 
                        “ไม่นะ...ลียองเอาสร้อยมานี่ฉันจะทำลายมัน”  ฉันแย่งสร้อยมาจากมือของลียองก่อนที่จะเหยียบมันจนแตก
 
                        “ทำไปก็เท่านั้นเพราะถึงยังไงจียอนเค้าก็ยังคงเลือกฉันอยู่ดี”  ลียองชี้ไปที่คอของตัวเอง
 
                        “ไม่นะเมื่อกี้ฉันเหยียบมันแตกไปแล้วทุกคนก็เห็น  ไม่เชื่อก็ดู.....ไม่มันหายไปแล้ว.....มันหายไปได้ยังไงอ่ะ...ไม่นะจียอน...เธอทำแบบนี้ทำไม...จียอนเธอกำลังเล่นเกมส์อะไรอยู่เธอจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ  ลียองเป็นคนที่เธอรักไม่ใช่หรอทำไมเธอทำกับเค้าแบบนี้มันไม่ยุติธรรมเลยนะ.....ฉันขอร้องหยุดเรื่องนี้เถอะนะเราเสียเพื่อนไปหลายคนแล้วนะ”  ฉันพูดออกไปเหมือนคนบ้าที่พูดกับอากาศแต่เหมือนจะมีเซนส์บางอย่างบ่งบอกว่าจียอนยังคงอยู่แถวๆนี้  
 
                        “...เวลาที่เราถูกพรากจากคนที่เรารักมันก็เจ็บปวดไม่ใช่น้อย.....ฉันก็แค่.....อยากมีเพื่อน.....อยากอยู่กับคนที่ฉันรัก.....ทุกคนต้องมาอยู่กับฉัน!!!”  เสียคุ้นเคยดังก้องไปทั่วทั้งตึกจับทิศไม่ได้ว่ามาจากที่ใด  เสียงนั้นฟังดูแล้วช่างเศร้าและเยือกเย็นยิ่งนัก
 
                        “จียอนหยุดเถอะ  เอาฉันไปแทนลียองเถอะนะเราเป็นเพื่อนรักกันไม่ใช่หรอ.....จียอนเธอมาเอาฉันไปเถอะเรามายุติเรื่องนี้ด้วยกันนะจียอน”  น้ำใสๆค่อยหลั่งรินออกมาเมื่อจู่ๆก็มีเสียงที่คุ้นหูของจียอนพูดขึ้นมา
 
                        “ฮึกๆ...เฮวอน...อย่าร้องฉันไม่อยากเห็นน้ำตาเธอ.....เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับเธอ...ฉันจะฆ่าคนที่มันฆ่าฉัน.....พวกแกต้องชดใช้!!!”
 
 
>> จบตอน 2 <<