Sense อาถรรพ์ลูกแก้วมรณะ

                        “นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับพวกเรากันแน่อ่ะ  พวกเราทุกคนต้องตายกันจริงๆหรอ”  ยุนจีนพูดขึ้น

                        “พูดบ้าๆน่ามันอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญก็ได้  อย่าคิดมากไปเลยยุนจีน” ยอนเซปลอบยุนจีน

                        “ถ้ามันเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ  แล้วทำไมจะต้องเป็นเพื่อนๆในห้องเราด้วยล่ะแล้วแต่ละคนที่ตายต่างก็มีไอ้สร้อยคอบ้าๆนั่นอยู่ด้วย  ถ้ามันไม่ใช่ความจงใจของใครบางคน” ยุนจีนยังคงพูดต่อ

                        “ใช่มันเป็นความจงใจ  เป็นความจงใจไม่ใช่เรื่องบังเอิญตอนนี้คือเวลาที่เราทุกคนที่เหลือต้องมาคิดว่าจะทำยังไงต่อไป  ไม่ใช่เวลาที่จะต้องมานั่งกลุ้มนั่งกลัวกับเรื่องบ้าๆที่เกิดขึ้น  ทุกๆอย่างที่เกิดขึ้นก็ล้วนเป็นเพราะพวกเราเองไม่ใช่หรอ  ที่ไปก่อเรื่องบ้าๆพวกนั้นขึ้นมา  ก็คงจะไม่ผิดหรอกนะที่...จียอนจะกลับมาเอาคืนบ้าง!”  ฉันพูดขึ้นบ้างหลังจากที่ฟังเพื่อนๆพยายามจะเถียงกันเรื่องการตายของเพื่อนร่วมชั้นมานาน

                        “ฮ...ฮ...เฮวอน...เธอพูดอะไร  ลี จียอนหน่ะตายไปตั้งนานแล้วนะ  แล้วเรื่องที่เกิดขึ้นก็คงจะเป็นฝีมือของคนโรคจิตที่ชอบสร้างสถานการณ์เพื่อให้โรงเรียนเราปั่นป่วนต่างหากล่ะมันไม่ได้เกี่ยวกับจียอนซักหน่อย”  ยองมุลพูดขึ้นบ้าง

                        “สร้อยนั่น...เป็นของจียอนฉันจำได้  มันเป็นสร้อยที่จียอนรักมันมาก...”

                        “หยุด! พอได้แล้วเฮวอนเธอจะมาพูดให้คนอื่นๆเค้ากลัวทำไมกัน  แค่นี้ทุกคนก็แทบจะไม่อยากมาโรงเรียนอยู่แล้ว...ฉันเองก็...รู้สึกผิดแต่ในเมื่อเรื่องมันผ่านมาปีกว่าแล้วเราจะไปพูดถึงมันทำไมล่ะ  เราลืมๆมันซะเถอะ...เฮวอน” ยอนเซพูด

                        “ยอนเซเราต้องยอมรับความจริงนะ  ทุกๆคนด้วยเราต้องยอมรับและเผชิญหน้าสู้กับความจริงสิมันถึงจะถูก”  ฉันหันไปพูดกับเพื่อนๆที่กำลังให้ความสนใจกับสิ่งที่ฉันพูดอยู่ตอนนี้  และทุกคนก็คงจะคิดเหมือนๆกับฉัน

                        “ฉันเห็นด้วยกับเฮวอนนะ เฮวอนเองก็สนิทกับจียอนมากๆด้วย  แล้วอีกอย่างถ้าพวกเรามาช่วยกันคิดหาวิธีที่จะทำให้พวกเราอยู่รอดไม่เป็นเหยื่อรายต่อไปมันก็น่าจะดีกว่ารอวันที่พวกเราต้องมาจบชีวิตโดยที่ไม่ได้ทำอะไรเลยไม่ใช่หรอ”  แทฮุนพูดขึ้นหลายคนก็พยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดของแทฮุน

                        “ถึงจะคิดวิธีอะไรขึ้นมาได้มันก็ไม่ได้ทำให้ แทโฮ  จุงกิ  ยองเบหรือเพื่อนคนอื่นๆฟื้นมาได้หรอกนะ”  ยองมุลแย้ง

                        “ถึงจะไม่ทำให้ฟื้นขึ้นมาได้แต่ก็ทำเพื่อคนที่ยังมีลมหายใจอยู่สิ  ยองมุลเธอจะทนเห็นเพื่อนค่อยๆตายไปทีละคนได้หรอ”  ฉันพูด

                        “ช่วยไม่ได้ไหนๆก็มาถึงขนาดนี้แล้วก็ได้ฉันจะร่วมมือกับพวกเธอ”  ยองมุลพูด

                        “อืม...งั้นฉันด้วย  ก็ยังดีกว่ารอวันที่ความตายมาหา  ถ้ามีอะไรก็บอกยุนจีนคนนี้ได้นะฉันยินดีจะช่วยเต็มที่”

                        “พวกเราด้วย”  หลายๆคนต่างก็ยินดีที่จะร่วมมือทำให้ฉันเริ่มมีความหวังมากยิ่งขึ้น...

>> จบตอน 1 <<