Dark Blood กระชากหัวใจนายซาตาน

สายตาคู่นั้นยังคงจ้องตรงมาที่ฉันก่อนที่เจ้าตัวจะคลี่ยิ้มที่มุมปาก

"ก็คงไม่แปลก เพราะผมพึ่งย้ายมาจากที่อันแสนไกล 'เอเธนส์' ผมพอใจให้คุณเรียกผมด้วยชื่อนั้น"

เอเธนส์ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าทรงเสน่ห์ตอบกลับฉันด้วยน้ำเสียงสบาย ดวงตาคู่นั้นยังคงจ้องมาที่ฉันอย่างไม่ลดละ

ฉันรู้สึกได้ถึงแรงกดดันบางอย่างที่ออกมาจากชายคนนี้ เอ่อ จริงสิฉันต้องแนะนำตัวเอง

"อริสค่ะ อริส เอดิสัน"

"ยินดีเป็นอย่างยิ่งที่เราเจอกันนะครับ"

เขาพูดแล้วส่งยิ้มให้ฉันก่อนที่จะลุกพรวดออกไป รอยยิ้มนั่นทำให้ฉันรู้สึกเหมือนโดนสะกดจิต

 ฉันสะบัดศรีษะเพื่อเรียกสติที่กระจัดกระจายให้กลับมาอยู่กับเนื้อกับตัว

ในที่สุดการเรียนในวันนี้ก็จบลง ฉันตั้งใจไว้ว่าจะไปหาหนังสือที่น่าสนใจสักเรื่องกลับไปอ่านในคืนนี้

ในร้านหนังสือ

ปกติฉันจะเข้ามาซื้อหนังสือที่นี่เป็นประจำ จนคุณลุงเจ้าของร้านจำหน้าได้ ร้านหนังสือแห่งนี้เป็นเพียงร้านเล็กๆ 

ที่ไม่ค่อยมีคนรู้จักนัก หนังสือส่วนใหญ่ของที่นี่จะเป็นหนังสือเก่า หรือไม่ก็เป็นหนังสือที่หาซื้อได้ยากในร้านปกติ

เนื่องจากที่นี่มันค่อนข้างตั้งอยู่ใกล้บ้านของฉัน ฉันจึงมักจะแวะเข้ามาบ่อยๆ

และนี่คงเป็นอีกหนึ่งสาเหตุที่ทำให้ฉันไม่ค่อยมีเพื่อน เพราะฉันเอาเวลาส่วนใหญ่มาหมกอยู่กับกองหนังสือพวกนี้

ในขณะที่ฉันกำลังเดินดูหนังสืออยู่ สายตาฉันก็ไปสะดุดเข้ากับหนังสือเล่มหนึ่ง

มันถูกวางไว้ในส่วนที่ลึกที่สุดของชั้นหนังสือ เหมือนกับว่ามันกำลังซ่อนตัวจากผู้ที่พบเห็น

ฉันตัดสินใจหยิบมันฃึ้นมาดู หนังสือดูค่อนข้างเก่าน่าจะถูกผลิตขึ้นมานานแล้ว

ทั้งปกหน้าและปกหลังมีสีแดงเลือดนกเข้มชวนให้รู้สึกขนลุกแก่ผู้ที่พบเห็น

หน้าปกไม่มีข้อมูลอะไรบ่งบอกถึงเนื้อหาข้างในนั้น มีเพียงตัวหนังสือสีทองเลื่อมเก่าๆ

ถูกเขียนไว้กึ่งกลางปกว่า Drak Blood เมื่ออ่านแล้วก็ชวนให้หนังสือเล่มนี้่น่าอ่านขึ้นมา

ฉันเดินมาที่เคาเตอร์พร้อมกับวางหนังสือแปลกๆให้คุณลุงดู

"คุณลุงค่ะนี่น่าสนใจดีนะค่ะ"

"อืม ผมไม่แน่ใจว่ามันคือหนังสืออะไร ดูเหมือนมันจะถูกลืมที่ซอกตู้นั่นมานานมากแล้ว ทำไมคุณไม่ลองเปิดมัน

ดูล่ะ มันอาจช่วยคุณตอบปัญหาที่อาจจะเกิดขึ้นกับคุณในอนาคตก็ได้"

ลุงพูดบางอย่างเหมือนกำลังจะใบ้ถึงเนื้อหาที่อยู่ในหนังสือนั่น

ฉันตัดสินใจซื้อหนังสือเล่มนั้นมาจนได้โดยที่ไม่ได้เปิดดูเนื้อหาภายในเลยแม้แต่นิดเดียว

เนื่องจากใช้เวลาอยู่ในร้านหนังสือนั่นนานไปหน่อยออกมาจากร้านก็พบว่าเวลาล่วงเลยมาถึง2ทุ่มแล้ว

ฉันเลยตัดสินใจต้องเดินกลับบ้านอย่างช่วยไม่ได้เพราะถ้าให้รอรถประจำทางคงต้องรออีกนาน

'ปรี๊ดด'

ฉันหันไปตามรถยนต์ที่บีบแตรไล่ตามหลังฉันมา คนในรถเลื่อนกระจกรถลงอย่างช้าๆ

เผยให้เห็นชายหนุ่มหน้าตาดีที่เพิ่งย้ายเข้ามาใหม่

"ให้ผมไปส่งมั้ยครับ"

เขาเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้มที่ทรงเสน่ห์ ฉันจ้องตาเขาอย่างพิจารณา

ระหว่างให้เขาไปส่ง กับ เดินกลับเองทางไหนมันจะปลอดภัยกว่ากันนะ

ไม่รู้ว่าอะไรดลใจฉันให้ตัดสินใจขึ้นรถมากลับเขา

"ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะครับ"

เขาเอ่ยถามขณะที่สายตายังคงมองตรงไปข้างหน้า

"เพราะไอ้นี่ไง"

ฉันหยิบหนังสือประหลาดนั่นให้เขาดู เอเธนส์ละสายตาจากถนนหันมาดู

ก่อนที่เขาจะไปให้ความสนใจกับการจราจรในถนนต่อ

"ดูน่าสนใจดีนะครับ"

"ฉันก็ว่าอย่างนั้น"

หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีกเลย จนเมื่อรถของเขามาหยุดที่หน้าบ้านของฉัน

"ขอบคุณค่ะ"

ฉันเอ่ยขอบคุณเขาแล้วลงมาจากรถ เอเธนส์เลื่อนกระจกรถฝั่งที่ฉันเพิ่งปิดมันไปลง 

เขาเอาแขนทั้งสองข้างกอดพวงมาลัยแล้วเอาหน้าไปซบพร้อมกับหันมามองฉัน

ด้วยสายตาที่ยากจะคลาดเดาความหมาย เหมือนมีบางอย่างครอบงำฉันให้เคลิ้มไปกับสายตาคู่นั้น

"เข้ามาดื่มอะไรก่อนไหมค่ะ"

ไวกว่าความคิดฉันพูดชวนเอเธนส์เข้ามาข้างในบ้านโดยที่ตัวฉันไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด

"ผมคิดไว้อยู่แล้วว่าคุณต้องชวน"

เอนเธนส์ตอบด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ นี่มันอะไรกันเขาพูดเหมือนกับว่ากำลังวางแผนอะไรบางอย่างไว้ในใจ

เอเธนส์เดินสำรวจไปรอบๆ ดูเหมือนเขาจะสนใจบ้านของฉันมาก

"เอเธนส์คุณจะรับชาหรือกาแฟค่ะ"

"ผมขอกาแฟดีกว่าครับ"

ฉันเอ่ยถามเขาแล้วเดินเข้าไปชงกาแฟในครัว 

"ขอบคุณที่มาส่งฉันนะค่ะ"

ฉันขอบคุณเขาอีกรอบตอนที่กำลังเสิร์ฟกาแฟให้กับเขา เขาพิจารณาถ้วยกาแฟอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะยกมันขึ้นดื่ม

"ผมคิดว่าคุณพูดให้ผมฟังไปแล้วรอบนึง"

เขาเงยหน้าขึ้นตอบ เหมือนเขาจะคิดอะไรบางอย่างขึ้นได้แต่ดูเขาจะลังเลที่จะพูดมันออกมา

"ผมอยากอยู่ต่อนะ แต่ติดว่าผมต้องไปทำธุระ"

"เอ่อ..ค่ะ"

เขาจ้องหน้าฉันอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็ลุกพรวดขึ้น

"ขอโทษนะครับ ผมต้องไปแล้วจริงๆ"

"ค่ะ"

เขาลังเลอยู่สักพักแล้วจึงยอมกลับ 

'ผมอยากอยู่ต่อนะ แต่ติดว่าผมต้องไปธุระ' หัวใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อคิดถึงคำพูดของเขาขึ้นมา

เอเธนส์คุณร่ายมนตร์อะไรใส่ฉันกันนะ