Dark Blood กระชากหัวใจนายซาตาน

ฉันไม่รู้..ว่าที่นี่คือที่ไหน

ฉันไม่รู้ว่า..ฉันมายืนอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร

แต่ที่รู้แน่ๆ ที่ ที่ฉันยืนอยู่ตรงนี้ มันไม่ใช่ความจริงแน่นอน

ฉันอาจจะแค่ฝันไป..แต่มันเป็นฝันร้ายหรือฝันดีกันล่ะ

เพราะที่ที่ฉันยืนอยู่ตรงนี้ มันช่างว่างเปล่า

ผืนดินไม่มีแม้กระทั่งต้นหญ้าหรือสิ่งมีชีวิตใดๆ

บนท้องฟ้าก็ไม่ได้เป็นสีฟ้าอย่างที่ควรจะเป็น มันถูกบดบังด้วยกลุ่มหมอกควัน

ยิ่งทำให้บรรยากาศดูน่าหดหู่ยิ่งนักเหมือนอยู่ในหนังสงครามเรื่องไหนสักเรื่อง..

อยู่ๆก็มีใครบางคน ปรากฏตัวขึ้นท่ามกลางกลุ่มหมอกควัน

เขาสวมชุดคลุมสีแดงสะดุดตา แต่ด้วยระยะทางบวกกับสภาพกาศที่ไม่เต็มใจนัก

ทำให้ฉันมองไม่เห็นใบหน้าของเขา

ฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นใครหรือแม้กระทั่งมาจากไหน

แต่ทำไม..ทำไม..ดวงตาที่เคยแห้งพร่าของฉันตอนนี้มันได้มีน้ำใสๆเอ่อขึ้นมาจนล้นขอบตา

ฉันรู้ว่ามันไม่ใช่น้ำตาแ่ห่งความเสียใจ..หรือความหวาดกลัว

มันเหมือนกลับว่าฉันได้เจอสิ่งสำคัญที่ตามหามันมานานแสนนาน

ทำไมกันนะ...ทำไมฉันถึงรู้สึกแบบนั้น

กริ๊งง..กริ๊งง..

ฉันถูกปลุกให้ตื่นขึ้นด้วยเสียงนาฬิกาปลุก ฉันไม่แน่ใจว่าฉันฝันแบบนี้ซ้ำกันมากี่รอบแล้ว

น่าจะ4-5วันแล้วเห็นจะได้ บางที่ฉันอาจจะเครียดเกินไป

ก็คิดคิดอยู่เหมือนกันว่าน่าจะลองไปพบหมอจิตแพทย์ดูสักครั้ง

วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรก ฉันพาตัวเองมาถึงที่มหาวิทยาลัยด้วยรถประจำทาง

มันอาจจะลำบากนิดหน่อย แต่มันก็เป็นวิธีหนึ่งที่ฉันจะประหยัดเงินในกระเป๋าได้ ฉันก็จะทำ

ทุกชีวิตในมหาลัยดำเนินไปอย่างปกติ

ตอนนี้ฉันนั่งกินข้าวอยู่ในโรงอาหาร ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมฉันถึงนั่งคนเดียว

เนื่องจากฉันเป็นคนที่ค่อนข้างเข้ากับคนอื่นได้ยาก มันก็เลยทำให้ฉันไม่ค่อยมีเพื่อนสักเท่าไหร่

แต่ไม่ใช่ว่าจะไม่มีนะ 

"ขอนั่งด้วยคนนะครับ"

ฉันเงยหน้าขึ้นมองต้นเสียง ยังไม่ทันจะอนุญาตผู้ชายตรงหน้าก็นั่งลงในฝั่งตรงข้ามฉัน

เอ๋!!

ฉันจำไม่ได้เลยว่ามีผู้ชายหน้าตาดีขนาดนี้อยู่ในโรงเรียนนี้ด้วย 

ผู้ชายหน้าตาหล่อคมปนเจ้าเล่ห์ ปากของเขาเป็นสีแดงสด เรียวเล็กได้รูป

นัยน์ตาสีดำสนิทราวกับแก้วเจียระไนเม็ดงาม รับกับผมสีดำเงา

ใบหน้าของเขาทำให้ผู้ที่พึ่งพบเห็นเป็นครั้งแรกอย่างฉันรู้สึกได้ถึงอันตรายถ้าเข้าไปใกล้เขา

แต่ในทางกลับกันก็รู้สึกลุ่มหลงเขาจนยากที่จะถอนตัว

"มีอะไรรึครับ"

ผู้ชายเจ้าเสน่ห์ตรงหน้าเอ่ยถามเมื่อจับได้ว่าฉันลอบมองเขาอยู่

"ไม่เคยเห็นหน้าเลย"

เขาละความสนใจจากจานข้าวมาสนใจฉันแทน นัยน์ตาสีดำของเขาจ้องมาที่ฉัน

ราวกับว่ากำลังประเมินอะไรสักอย่าง อยู่ดีๆหัวใจของฉันก็เต้นแรงไม่เป็นจังหวะ

เกิดอะไรขึ้นกับตัวฉันกันเนี่ย