คิดถึง...

              ~โครม~ ในขณะที่รถของปีเตอร์จอดติดไฟแดงอยู่นั้น รถคันหนึ่งจากทางด้านหลังพุ่งเข้าชนท้ายรถของเขาเต็มๆ แรงกระแทกเสียงดังไปทั่วท้องถนน เขาหัวเสียไม่น้อยที่โดนชนท้ายรถในเวลานี้ เพราะปกติตอนนี้เขาควรจะไปถึงมหาวิทยาลัยเรียบร้อยแล้ว แต่กลับต้องมายืนรอเจ้าหน้าที่ตำรวจ เจ้าหน้าที่ฝ่ายประกันและไหนจะยังต้องมีปากเสียงกับคู่กรณีอีก

           

             “ว่าไงคุณ คราวนี้คุณผิดเต็มๆ นะครับจะรับผิดชอบยังไงไม่ทราบ” ปีเตอร์ถามหญิงสาวคู่กรณีคนเดิมกับเมื่อวันก่อนนี้

           

             “เอ๊ะนี่นายอย่ามาโทษฉันนะ นายนั่นแหละผิดมาจอดรถขวางทางเลี้ยวทำไม ซ้ายผ่านตลอดน่ะเห็นป้ายไหมหา!!” มีนาขึ้นเสียงใส่ปีเตอร์ มือเล็กสองข้างเท้าเอวไว้อย่างเอาเรื่อง ในเมื่อเธอไม่ผิดทำไมเล่าจะต้องพูดดีๆ ด้วย 

 

             “ขอโทษนะครับคุณ รบกวนคุณช่วยกรุณาดูป้ายอีกสักรอบนะครับว่าป้ายบอกว่าอย่างไร” ปีเตอร์ชี้นิ้วไปที่ป้ายบอกทาง ซึ่งป้ายที่หญิงสาวกล่าวอ้างนั้นเป็นป้ายห้ามเลี้ยวซ้าย แล้วเขาใช้เส้นทางนี้เป็นประจำทำไมจึงจะไม่ทราบกันเล่ากับเรื่องเล็กน้อยแค่นี้           

 

             “นายนั่นแหละที่ต้องดู” มีนาเถียงกลับทั้งที่ตนเองผิด แต่ไม่คิดจะยอมรับเหมือนเช่นเคย 

 

             “อย่างนั้นคงต้องให้เจ้าหน้าที่ตำรวจช่วยดูแล้วล่ะครับ สวัสดีครับคุณตำรวจ” ปีเตอร์ยกมือไหว้ผู้มาใหม่อย่างนอบน้อม 

 

             “สวัสดีครับ รบกวนท่านเจ้าของรถคันนี้ช่วยเปิดไฟให้รถคันด้านหลังออกเลนขวาทีนะครับ” เจ้าหน้าที่ตำรวจขอความร่วมมือจากเจ้าของรถคันที่อยู่ขวามือของเขา ซึ่งก็คือรถของมีนานั่นเอง

 

             มีนาจัดการตามคำที่เจ้าหน้าที่ตำรวจบอกเสร็จเรียบร้อย ไม่กี่นาทีต่อมาประกันทางฝ่ายปีเตอร์มาถึงที่เกิดเหตุ ตามมาด้วยประกันทางฝ่ายมีนา ประกันทั้งสองรวมถึงเจ้าหน้าที่ตำรวจจตามคำที่คู่กรณีทั้งสองบอกโดยละเอียด แล้วร่วมกันวิเคราะห์ว่าฝ่ายใดผิด

 

             ผลสรุปคือมีนาเจ้าของรถสีขาวคันงามนี้เป็นฝ่ายผิดเพราะเธอเป็นฝ่ายชนรถของปีเตอร์ที่จอดติดไฟแดงอยู่เอง เธอจึงโดนข้อหาขับรถโดยประมาท แม้เธอจะอ้างว่าป้ายบอกทางนั้นบอกให้เธอเลี้ยวก็ตาม แต่เธอไม่ได้มองป้ายบอกทางให้ดีเสียก่อนว่าป้ายนั้นหมายความว่าห้ามเลี้ยวซ้ายไม่ใช่ให้เลี้ยวซ้ายอย่างที่เธอเข้าใจ   

             “คุณมีนาครับรบกวนเซ็นตรงนี้ด้วยครับ” เจ้าหน้าที่ประกันทางฝั่งของเธอเองยื่นเอกสารให้เธอเซ็นรับทราบ เพื่อจะนำรถของคู่กรณีเข้าอู่

 

             “เดี๋ยวสิคุณ” ปีเตอร์ร้องเรียกตามหลังหญิงสาว เมื่อเธอเสร็จจากเอกสารเกี่ยวกับประกันแล้ว มีนาขับรถหนีเขาไปเสียดื้อๆ

 

             “จิ๊” ปีเตอร์จิ๊ปากไม่พอใจมีนานักที่เธอทำตัวไร้ความรับผิดชอบเช่นนี้ แต่เขาไม่เสียเวลายืนโมโหอยู่นานให้เสียเวลา รีบเร่งเครื่องมาให้ถึงมหาวิทยาลัยโดยเร็วที่สุด

           

 

             วันนี้นักศึกษาสาขาการประชาสัมพันธ์มีการสอบวัดความรู้ที่ได้เรียนไปในอีกยี่สิบนาทีข้างหน้า กลุ่มเพื่อนนักศึกษาหลายกลุ่มนั่งรวมกันเป็นวงข่วยกันติวอีกครั้งก่อนจะเข้าห้องสอบ โดยให้นับดาวเป็นคนติวให้ แต่กลุ่มคนประมาณสี่ห้าคนไม่เข้าร่วม เพราะพวกเธอไม่ถูกกับนับดาวออกจะเกลียดเธอเสียด้วยซ้ำไป

 

             “ชิ น่าหมันไส้” หญิงสาวคนหนึ่งในกลุ่มห้าคนที่แยกตัวออกไปนั้นส่งเสียงจิกกัดมาให้นับดาว

 

             “ทำเป็นเก่ง ชิ” หญิงสาวอีกคนหนึ่งส่งเสียงตามมาติดๆ

 

             “พวกเธอคงคิดว่าทำข้อสอบได้แน่แล้วสินะถึงได้มีเวลาว่างมานั่งจิกกัดชาวบ้านเค้าแทนที่จะเอาเวลาไปอ่านหนังสือน่ะ” พราวหนึ่งในกลุ่มเพื่อนของปีเตอร์ออกตัวแทนนับดาว

 

             “พราวอย่าสนใจเลยอ่านหนังสือต่อดีกว่า” นับดาวไม่อยากให้เพื่อนๆ ต้องทะเลาะกันเพราะตนเอง

 

             “นี่ยัยนับดาว ทำไมชอบทำตัวเด่นนักฮะ ขาดความอบอุ่นหรอยะ” เกรซหัวหน้ากลุ่มหัวโจกของห้าสาวนั้นจีบปากจีบคอพูดว่านับดาว

 

             “ที่พูดมาเนี้ยว่าตัวเองหรอยะ” พราวต่อปากต่อคำแทนเพื่อนสาว เธอล่ะเกลียดนักพวกชอบคิดว่าตัวเองดีเลิศประเสริฐศรีกว่าคนอื่น ทั้งที่จริงแล้วด้อยค่าไร้ความหมายกว่าเสียด้วยซ้ำไป

 

             “ยัยพราว” เกรซลุกขึ้นจากโต๊ะนั่งของกลุ่มตนเดินเข้าหากลุ่มของนับดาว

 

             “ทำไม” พราวลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับเกรซ เธอรอวันนี้มานานแล้ว วันที่จะได้ฝากรอยนิ้วของตนไว้บนแก้มหนาๆ ของเกรซ

 

             “พราวอย่ามีเรื่องกันเลยนะเดี๋ยวเราจะเข้าห้องสอบกันแล้ว” นับดาวห้ามเพื่อนสาวพร้อมเตือนสติก่อนที่เพื่อนทั้งสองจะลงไม้ลงมือกันจนโดนไล่ออก

 

             พราวคิดทบทวนดูเธอควรเชื่อคำของนับดาวจึงนั่งลงตามเดิม แต่ไม่วายโดนดูถูกเสียนี่ว่าเป็นคนขี้ขลาด ถ้านับดาวไม่ดึงห้ามไว้ล่ะก็ป่านนี้เธอคงได้ตบแก้มของเกรซสักฉาดสองฉาดไปแล้ว

 

             ~ออดดด~ เสียงสัญญาณดังบอกเวลาเก้านาฬิกาเป็นการเริ่มต้นการสอบวัดความรู้ของนักศึกษาสาขาการประชาสัมพันธ์ ทุกคนเข้าห้องนั่งประจำที่พร้อมสอบ

 

             รถเก๋งสี่ประตูคันงามแต่ด้านท้ายรถทำให้ราคาตกไปเป็นกอง ปีเตอร์จอดรถดับเครื่องสนิทเรียบร้อยจากนั้นรีบเร่งฝีเท้าขึ้นมายังห้องสอบเฉียดฉิวเกือบไม่ได้เข้าห้องสอบไปเพียงไม่กี่วินาที เขาสบตากับนับดาวแวบหนึ่งก่อนจะยิ้มให้กำลังใจเพื่อนสาวแล้วตั้งหน้าตั้งตาทำข้อสอบตรงหน้า

 

             ก่อนหน้านี้นับดาวเป็นกังวลอยู่เหมือนกันว่า     ปีเตอร์นั้นจะมาทันเข้าห้องสอบหรือไม่ แต่ความรู้สึกนั้นหายไปทันทีที่เห็นเพื่อนหนุ่มมา เธอยิ้มตอบปีเตอร์แบบเคยเป็นการให้กำลังใจแล้วหันกลับมาทำข้อสอบของตน

 

             ระยะเวลาในการทำข้อสอบครั้งนี้เป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงครึ่ง เป็นข้อสอบแบบอัตนัยซึ่งทุกคนจะต้องเขียนอธิบายให้คำตอบตรงกับคำถามในกระดาษข้อสอบนี้ เป็นเรื่องสบายมากของนับดาวเพราะเธอชอบเขียนชอบอธิบายอยู่แล้ว แต่สำหรับเพื่อนๆ อาจจะติดขัดเสียหน่อย เนื่องจากทุกคนจะชอบข้อสอบแบบปรนัยมากกว่า

 

 

             เวลาผ่านไปเพียงแค่สี่สิบห้านาทีนับดาวสามารถทำข้อสอบเสร็จเป็นคนแรก แต่เธอใช้เวลาที่เหลืออ่านทบทวนสิ่งที่เธอเขียนตอบอาจารย์ไปมากกว่าจะลุกออกจากห้องเหมือนเพื่อนคนก่อนหน้านี้ ลายมืออ่านง่ายดูแล้วสบายตาของนับดาวทำให้อาจารย์ที่ยืนอยู่ด้านหลังเธอเอ่ยชมออกมาอย่างลืมตัว สร้างความหมันไส้ให้กับคนที่เกลียดเธอได้ไม่น้อย

 

             “แหวะ” เกรซเบะปากใส่นับดาวหลังจากอาจารย์เดินไปด้านหน้าห้องแล้ว

 

             “นับดาว” พราวเรียกเพื่อนสาวเสียงเบาที่สุดเพื่อไม่ให้อาจารย์ได้ยิน

 

             “ส่งข้อสอบได้แล้ว” พราวบอกเชิงเอ่ยไล่ ไม่อยากให้เธออยู่ฟังคำและท่าทางของพวกขี้อิจฉานี้ นับดาวพยักหน้ารับรู้ที่พราวบอก เธออ่านทบทวนอีกรอบหนึ่งเพื่อความแน่ใจจึงลุกไปส่งขั้อสอบแล้วรอเพื่อนๆ อยู่หน้าห้อง

 

 

             “โอ๊ย” เสียงร้องหลงของหญิงสาวร่างอรชรในชุดกระโปรงยาวทรงสุ่ม ก้นงอนๆ ของเธอลงไปจ้ำเบ้าอยู่ที่พื้นทางเดิน

 

             “เป็นอะไรไหมค่ะคุณ” เสียงหวานของนับดาวเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง มือเล็กสองข้างช่วยพยุงหญิงสาวลุกขึ้นมายืนทรงตัว

 

             “มองไม่เห็นคนหรือไงหาดูสิเนี่ยข้าวของฉันเสียหายหมด” ปากเล็กต่อว่านับดาวโดยที่ตนกำลังก้มเก็บของอยู่

 

             “ขอโทษค่ะ” นับดาวเอ่ยคำออกมาทั้งที่เธอไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าหญิงสาวผู้นั้นลงไปอยู่ที่พื้นได้อย่างไร แต่เธอยังคงมีน้ำใจให้เพื่อนมนุษย์ด้วยกันอยู่เสมอ สองมือช่วยหญิงสาวเก็บข้าวของที่กระจัดกระจายตามพื้นนั้นส่งคืนให้เจ้าของ

 

             “ทีหลังเดินหันมองตาม้าตาเรือบ้างนะเดี๋ยวไปชนใครเค้าอีก แล้วนี่เธอ..” ปากเล็กจะต่อว่านับดาวอีกแต่พอได้สบตามองหน้ากันคำพูดนั้นกลืนหายไปทันที

 

             “สวัสดีค่ะคุณมีน” นับดาวยกมือไหว้มีนาตามมารยาท

 

             “ดี” มีนาตอบรับสั้นๆ แล้วเชิดหน้าใส่นับดาว เธอหน้าเสียเล็กน้อยที่แสดงกิริยาหรือธาตุแท้ให้นับดาวเห็น กลัวว่านับดาวนั้นจะเอาเรื่องไปฟ้องมาวิน

 

             “คุณมีนากำลังจะไปไหนค่ะ” นับดาวแปลกใจและนึกสงสัยที่เห็นมีนาที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้

 

             “ฉันเป็นครูที่นี่ หลีกทางหน่อยสิฉันสายมากแล้ว” มีนาตอบตามจริงและเดินเลี่ยงไปอีกทางโดยเร็ว

 

             “ครู?” นับดาวทวนคำว่าเธอได้ยินไม่ผิดแน่หรือ มีนานี่นะจะมาสอนหนังสือได้ เธอไม่ได้ดูถูกเพียงแต่ว่าบุคลิกของมีนาไม่ให้เธอจึงไม่คิดอยากเชื่อ

 

             “ดาว เธอรู้จักป้าคนนั้นด้วยหรอ” ปีเตอร์มาทันเห็นมีนาเดินผ่านหน้าเพื่อนสาวไปพอดี เขาจำได้แม่นยำว่าคนที่คุยกับเพื่อนสาวเมื่อครู่เป็นคนเดียวกับคนที่ขับรถชนท้ายรถเขาเมื่อเช้านี้

 

             “ก็ไม่เชิงหรอกจ้ะ ทำไมหรอ” นับดางเลิกคิ้วให้ปีเตอร์

 

             “เปล่าหรอก เราไปหาอะไรทานกันไหม เมื่อเช้านี้มาสายหิวมากเลย” ปีเตอร์ชวนน้ำเสียงติดอ้อนเล็กน้อย

             “อื้มไปสิ” นับดาวตอบรับคำชวนเพื่อนหนุ่มเพราะเธอเองก็อยากหาอะไรอร่อยอร่อยทานอยู่เหมือนกัน แต่ยังไม่ทันที่ทั้งคู่จะย้ายตนออกจากทางเดินจุดนี้ เสียงเรียกเขาจากโทรศัพท์ของนับดาวดังขึ้นเสียก่อน

 

             “ค่ะพี่วิน” นับดาวกดรับโทรศัพท์แล้วตอบรับคำคนในสายไป ทำเอาปีเตอร์ที่ยืนรอหน้าเศร้าลงไปทันที

 

             “เอ่อ../มีธุระหรอ ที่ไหนล่ะเดี๋ยวเราไปส่งไหม” นับดาวจะบอกคำกับปีเตอร์แต่เขาพูดแทรกขึ้นมาก่อน

 

             “ขอโทษนะปีเตอร์ พอดีพี่วินจะมารับน่ะ เอาไว้วันหลังเราเลี้ยงข้าวเธอนะ” นับดาวพูดน้ำเสียงเศร้าเล็กน้อย รู้สึกผิดต่อเพื่อนหนุ่มเสียจริง ที่ทำให้ปีเตอร์เก้อทุกครั้งไป เธอคิดไม่ออกแล้วจริงๆ ว่าจะทำการใดได้ดีไปกว่าการเลี้ยงไถ่โทษ

 

             “ไม่เป็นไรหรอกเรื่องแค่นี้เอง พี่วินของเธอจะมารับหรือว่าจะให้เราไปส่งดีล่ะ” ปีเตอร์ถามติดประชดไปนิด เพียงแต่น้ำเสียงเรียบปกติทำให้คนฟังไม่รู้สึกระคายในคำพูดของเขา

 

             “พี่วินมารับน่ะ” นับดาวยิ้มแห้งให้ปีเตอร์แล้วหลบสายตาเพื่อนหนุ่มเสมองไปทางอื่น

 

             ทั้งสองเคลื่อนย้ายตนเองมานั่งที่โต๊ะหินอ่อนหน้าตึกคณะ ปีเตอร์อาสานั่งรอพี่ชายคนสนิทเป็นเพื่อน  นับดาว เขาไม่อยากปล่อยให้เธออยู่คนเดียวเลยจริงๆ มันไม่ปลอดภัยสำหรับเธอนักกับสถานที่แห่งนี้ ถึงแม้ในใจจะเจ็บแปลบแปลกๆ ที่ต้องมานั่งรอเห็นหน้าศัตรูทางใจ แต่แค่นี้เขารับได้เพราะอะไรที่เธอทำแล้วมีความสุขเขาจะมีความสุขไปด้วย

 

             “สวัสดีครับน้องนับดาว” เวลาผ่านไปประมาณเกือบยี่สิบนาทีรถสี่ประตูคันหรูมาจอดอยู่ด้านหน้าเขาทั้งสอง เจ้าของรถลงจากรถแล้วก้าวเดินตรงมาทางทั้งคู่ทันที

 

             “สวัสดีครับคุณมาวิน” ปีเตอร์ยกมือไหว้ตามมารยาทไม่ได้คิดเคาระนับถือแต่อย่างใด เพราะชายคนนี้ทำให้หัวใจของเขาเจ็บแปลบๆ

 

             “ดีครับ ไปกันเลยไหมครับ” มาวินรับไหว้แล้วตอบสั้นๆ ไม่เต็มเสียงนัก แล้วหันกลับมาสนใจน้องสาวคนสนิทต่อ

 

             “ค่ะ” นับดาวตอบรับสั้นๆ แล้วเดินไปทางรถของมาวิน เธอกำลังจะก้าวขึ้นรถแต่เสียงหนึ่งดังเข้ามาในโสตประสาทเรียกความสนใจจากเธอไปเสียก่อน

 

             “วินค่ะ” เสียงแหลมดังมาแต่ไกลก่อนที่เจ้าของเสียงจะมาถึงเจ้าของชื่อเสียอีก