คิดถึง...

            สองแขนเล็กของมีนายกขึ้นคล้องแขนของมาวินเพื่อต้องการแสดงความเป็นเจ้าของ แต่เพียงแค่ไม่ถึงวินาทีมาวินจัดการปัดมือมีนาออกแล้วเดินมายืนข้างนับดาว พรางผ่ายมือไปทางเบาะรถเป็นการบอกให้หญิงสาวเข้าไปนั่ง จากนั้นเขาจึงเดินอ้อมไปอีกฝั่งของรภ

            “วินค่ะมีนกลับด้วยคนสิค่ะ รถมีนเข้าอู่อยู่น่ะค่ะ” มีนาพูดโกหกคำโต แท้จริงแล้วรถของเธอจอดอยู่ที่ลานจอดรถไม่ไกลนี้เอง

            “ขอบคุณนะค่ะ เอิ่ม..น้องค่ะลุกสิค่ะ พี่กับวินอยู่บ้านเดียวกันพอส่งน้องเสร็จแล้วพี่ขี้เกียจลงมาแล้วก็ขึ้นไปอีกน่ะ เอ้าลงมาสิจ้ะ” มีนาบอกนับดาวเชิงสั่งและบังคับไปในที ทั้งที่เจ้าของรถอย่างมาวินยังไม่ทันได้ตอบตกลงให้เธอกลับด้วยเลยสักคำ

            “น้องดาวทำอะไรครับ” มาวินเห็นว่านับดาวลงจารถตามคำของมีนา แต่เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเธอต้องยอมทำตามคำที่มีนาบอกด้วย

            “ดาวนั่งเบาะหลังก็ได้ค่ะคุณมีนเธอจะได้ไม่ต้องลำบาก” นับดาวตอบแล้วยิ้มฝืนๆ ให้มาวิน เธอเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าเขาทั้งสองอยู่บ้านเดียวกัน อย่างนั้นคงไม่ใช่แค่เพื่อนอย่างที่เขาเคยบอกไว้แล้วสิ เธอเริ่มหวั่นใจขึ้นมาตะหงิดตะหงิด อยากจะเปลี่ยนคำจากย้ายที่นั่งเป็นกลับกับคนอื่นไปเลยเสียจริง

            “ไม่ต้องหรอกครับดาวกลับเข้าไปนั่งอย่างเดิมเถอะครับ ส่วนคุณ..ถ้าจะไปก็นั่งข้างหลัง แต่ถ้าไม่ไปก็หลีกทางด้วยครับ” มาวินพูดสุภาพที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาไม่ชอบที่มีนาทำตัวเป็นเจ้าของเขาแบบนี้ทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน เพราะเขากลัวนับดาวจะเข้าใจผิด มือหนาของเขานั้นปิดประตูให้น้องสาวคนสนิทอีกครั้ง แล้วมองหน้าหญิงสาวอีกคนอย่างเบื่อหน่ายในการกระทำของเธอ

            “แต่วินค่ะ...........ก็ได้ค่ะ!!” มีนาจำใจต้องนั่งเบาะหลังไม่เลือกมากต่อ เมื่อสายตาคมของมาวินส่งความไม่พอใจติดรำคาญนิดๆ มาให้เธอ ก้นงอนงามทิ้งน้ำหนักลงกระแทกกับเบาะรถด้วยด้วยความไม่ค่อยพอใจนัก ทำไมนะไม่เป็นเธอที่ได้นั่งเคียงข้างกับมาวิน ที่ตรงนั้นต้องเป็นของเธอสิถึงจะถูกมีนาคิดในใจ

            นับดาว! ที่ตรงนั้นต้องเป็นฉันนั่งสิไม่ใช่เธอ

            บรรยากาศบนเรถมีแต่ความเงียบ..เงียบ..และเงียบ ทั้งสามคนไม่มีใครปริปากพูดอะไรมาตลอดทาง มีแต่สายตาจิกกัดของมีนาจ้องมองนับดาวผ่านกระจกรถข้างนอกด้านซ้ายตลอดเวลา ถึงแม้นับดาวอยากจะหลบสายตาหาเรื่องนั้นแต่เหมือนมีอะไรบางอย่างทำให้เธอจ้องมองตอบมีนาไปเสียทุกที

            ไม่นานนักมาวินพาทุกคนมาถึงยังบ้านรัตนมหาสมบัติกุล รถแล่นมาถึงทางขึ้นยังบันไดหน้าบ้านแล้วจอดค้างไว้โดยดึงเบรกมือก่อนที่มาวินจะลงจากรถมาเปิดประตูให้มีนา เธอยิ้มร่าด้วยความดีใจที่มาวินปฏิบัติต่อเธออย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน แต่รอยยิ้มนั้นหายไปทันทีเมื่อชายหนุ่มกลับขึ้นรถไปอีกครั้ง แล้วขับออกไปโดยเร็ว เธอร้องเรียกอย่างไรเขาก็ไม่ได้ยิน

            “อ๊ายยย!! วินนะวิน” มีนาร้องออกมาด้วยความเจ็บใจ เธอนึกเอ๊ะใจอยู่แล้วเชียวว่าทำไมถึงไม่แวะส่งนับดาวก่อนที่จะกลับมาบ้าน ที่แท้เขาจะไปกับนับดาวนั้นแค่สองคน

            น้องสาวอะไรกันเป็นห่วงกันขนาดนี้นะ มีนาเธอต้องทำอะไรสักอย่างสิ

            กึงแม้ตอนนี้จะเหลือมาวินกับนับดาวแค่สองคนแล้ว แต่ทั้งคู่ยังไม่มีใครพูดอะไรออกมาทำลายบรรยากาศเงียบงันนี้เลยสักคำ คนหนึ่งไม่รู้จะถามคำถามในใจออกไปดีหรือไม่ อีกคนหนึ่งจะพูดจะอธิบายอย่างไรดีให้คนด้านข้างนั้นเข้าใจเรื่องราวต่างๆ มาวินพอจะมองดูออกว่านับดาวนั้นคงคิดว่าตนกับมีนามีความสัมพันธ์กันมากกว่าเพื่อนเป็นแน่ เพราะมีนาพูดว่าอยู่บ้านเดียวกับตนแบบนั้น เป็นใครเล่าจะไม่คิด

            “เอ่อ...” มาวินรวบรวมคำพูดในสมองเรียบร้อยแล้วจึงเริ่มต้นเอ่ยคำ

            “เรื่องที่มีนาอยู่บ้านเดียวกับพี่คือความจริงแล้ว...เธอแค่มาอยู่เป็นเพื่อนคุณแม่ของพี่เท่านั้นนะไม่ได้มีอะไรมากกว่านี้ พี่กับเธอไม่ได้เป็นอะไรกันนะครับ” มาวินพูดตามความจริง ขณะที่พูดสายตาเหลือบมองหญิงสาวที่นั่งอยู่ด้านข้างไปด้วย เขาสังเกตเห็นว่าใบหน้าสวยที่เศร้าเล็กน้อยก่อนหน้านี้แปลเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มน้อยๆ แม้เจ้าตัวนั้นจะไม่ได้แสดงออกมาก แต่เขาก็ชื้นใจขึ้นมาหน่อย

            “น้องดาวครับ” มาวินเรียกนับดาวเสียงหวาน โดยไร้เสียงตอบรับจากเธอ แต่เขาไม่รู้สึกน้อยใจเพราะเจ้าของชื่อนั้นหันหน้ามาทางเข้าแล้วส่งยิ้มให้บางๆ

            “เราไปหาอะไรทานกันก่อนกลับดีไหมครับ” เขาหวังในคำตอบของเธอครั้งนี้มากกว่าครั้งไหน     ๆ เพราะเขามีเรื่องสำคัญจะบอกเธอก่อนที่จะสายไป

            “ค่ะ” นับดาวตอบพี่ชายคนสนิทพร้อมส่งรอยยิ้มหวานให้เขา ถึงแม้ว่าตอนนี้ใจเธออยากจะถามคำถามเรื่องมีนามากกว่าการไปนั่งทานอาหาร แต่เธอต้องเก็บซ่อนความรู้สึกนั้นไว้ในใจ ไม่แสดงอาการอะไรออกมาจนเกินงาม

            ร้านอาหารนานาชาติบนดาดฟ้าของห้างหรู เป็นสถานที่ที่มาวินเลือกพานับดาวมาทานอาหารใต้แสงดาวเงาแสงจันทร์ บรรยากาศสุดโรแนติกเหมาะสำหรับเรื่องสำคัญที่เขาต้องการจะบอกกับเธอในค่ำคืนนี้

            หญิงสาวในชุดเกาะอกสีหวานชายกระโปรงยาวถึงหัวเข่าด้านบน มีโบว์คาดช่วงเอวเน้นสัดส่วนให้เห็นชัดเจน ผมยาวสลวยดัดเป็นลอนช่วงกลางเส้นผมจนถึงปลายถูกปล่อยสยายปิดช่วงไหล่และแผ่นหลังเนียนเพื่อไม่ให้ดูโป๊จนเกินงาม ใบหน้าสวยแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางๆ ควงแขนชายหนุ่มในชุดสูทรียบหรูเข้ามาภายในร้าน

            อาหารพร้อมเครื่องดื่มวางเสิร์ฟบนโต๊ะรอให้ทั้งคู่มาลิ้นรสความอร่อยก่อนหน้านี้แล้ว บริเวณโดยรอบโต๊ะอื่นๆ ไม่มีคนมาใช้บริการนับว่าเป็นความโชคดีของมาวิน เพราะเขาคงเขินมากแน่หากมีคนอื่นจ้องมองมาทางเขาในตอนที่เขาทำเรื่องให้นับดาวประหลาดใจ แค่เพียงมีเสียงเพลงคลออยู่เบาๆ ใจเขาก็เต้นไม่เป็นจังหวะเอาเสียแล้ว

            “เอ่อ..พี่วินพาดาวมาทานอาหารบรรยากาศแบบนี้แถมยังให้แต่งตัวสวยๆ อีก วันพิเศษอะไรหรือเปล่าค่ะ” นับดาวไม่อยากใช้ความคิดมากจึงเอ่ยถามออกมาตรงๆ เธออยากถามมาวินตั้งแต่พาเธอไปเลือกซื้อชุดใหม่ก่อนจะมายังร้านอาหารนี้แล้ว แต่ไม่อยากถูกมองว่าเรื่องมากจึงได้แต่เก็บคำถามไว้ในใจ

            “ครับ” มาวินยอมรับกับนับดาวตรงๆ ไม่รู้ว่าเขาจะหาคำอื่นมาแก้ตัวไปเพื่ออะไรในเมื่อเขาต้องการให้วันนี้เป็นวันพิเศษจรงิๆ

            “คือพี่......พี่...เอ่อ.....” มาวินพูดติดขัดเว้นช่วงเวลาหายใจนานจนนับดาวเริ่มรำคาญพูดดแทรกขึ้นมาก่อนที่เขาจะทันพูดต่อ

            “พี่วินมีเรื่องไม่สบายใจอะไรหรือเปล่าค่ะ หน้าพี่วินดูซีดๆ นะค่ะ” นับดาวถามด้วยความเป็นห่วง ใบหน้าหล่อของมาวินที่ก่อนนี้เปื้อนรอยยิ้มตอนนี้ซีดเผือดอย่างเห็นได้ชัด

            “พี่....คือว่าพี่......พี่ชะ..” มาวินกำลังจะบอกความในใจแต่มีใครคนหนึ่งเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน

            “วินค่ะ” หญิงสาวรูปร่างสูงหุ่นนางแบบร้องเรียกชื่อชายหนุ่มด้วยความสนิทสนม พร้อมเข้ามากอดคอแล้วหย่อนก้นนั่งลงบนตักเขาอย่างถือสิทธิ์ ทำเอานับดาวตาค้างมองภาพตรงหน้าแบบอึ้งๆ ถ้านี้เป็นวันพิเศษอย่างที่มาวินว่าก็ถือว่าเขาไม่ได้พูดโกหกแต่อย่างใด

            “ซินดี้!” มาวินร้องเรียกชื่อของหญิงสาวด้วยความตกใจ แปลกใจที่ได้พบเธอที่นี่และไม่คิดว่าเธอจะกล้าทำกิริยานี้ต่อหน้าผู้คนมากมาย มือหนาทั้งสองข้างดันร่างของหญิงสาวออกห่างแล้วจัดท่านั่งเสื้อผ้าหน้าผมให้เรียบร้อยดังเดิม

            “แหมวินค่ะทำไมทำท่ารังเกียจซินดี้แบบนั้นล่ะค่ะ ซินดี้ดีใจมากเลยที่พบคุณที่นี่ ซินดี้คิดถึงคุณมากเลยรู้ไหมค่ะ วินใจร้ายมากนะค่ะที่กลับมาเมืองไทยโดยไม่บอกให้ซินดี้รู้เลย ซินดี้มาตามหาคุณตั้งหลายวันวันนี้ได้พบคุณแล้วดีใจมากเลยรู้ไหมค่ะ ฟอด...ฟอด” หญิงสาวผู้มาใหม่พูดสาธยายยาวยืดและแสดงให้เห็นว่าตนนั้นรู้สึกตามที่พูดจริงๆ จมูกโด่งกดลงบนแก้มของชายหนุ่มหนักๆ ทั้งสองข้าง โดยไม่สนว่ามีใครอีกคนนั่งอยู่หรือไม่

            เธอคนนี้เป็นใครกันนะ?? การกระทำของซินดี้ยิ่งทำให้นับดาวเหวอหนักมากกว่าเดิม เธออยากจะเป็นนางมารร้ายลุกขึ้นไปฟาดนิ้วบนแก้มสวยนั้นสักฉาด แต่ที่ทำได้ดีที่สุดตอนนี้คือ..นั่งมองทั้งสองคนอย่างสงบ

            “ซินดี้นี่คุณทำอะไร!?” มาวินขึ้นเสียงใส่หญิงสาว เขาไม่ชอบใจอย่างมากที่เธอทำเหมือนว่าสนิทกับเขานักหนา ทั้งที่จริงแล้วเธอเป็นเพียงแค่คนไทยเหมือนกับเขา ตอนเรียนที่เมืองนอกเขาแค่ให้ความช่วยเหลือเธอเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น ไม่มีความสัมพันธ์ใดเกินเลยมากกว่าการเป็นเพื่อน ครั้งนี้มาวินออกแรงผลักซินดี้ออกห่างจากตนจนหญิงสาวเซไปชนเข้ากับขอบโต๊ะอีกตัวหนึ่งด้านข้าง ส่วนเขาลุกไปยืนข้างนับดาวแล้วจับมือเธอประคองลุกขึ้น  

            “ไปกันเถอะครับน้องดาวพี่ไม่มีอารมณ์ทานแล้ว” มาวินกระซิบบอกน้องสาวคนสนิทแล้วพาเธอออกจากร้านให้เร็วที่สุด แต่ยังไม่ทันที่เขาจะก้าวพ้นโต๊ะที่เขานั่ง ร่างบางของนับดาวปลิวลอยไปตามแรงกระชากของซินดีเสียก่อน

            ~เพี๊ยะ~ นิ้วเรียวของซินดี้ฟาดลงบนแก้มเนียนของนับดาวอย่างแรง จนปรากฏรอยแดงของนิ้วทั้งห้าบนใบหน้าสวยทันที

            นับดาวตกใจไม่น้อยที่ตนโดนกระทำทั้งที่ไม่ทราบสาเหตุมาก่อนนี้ว่าจนผิดอะไร หรืออาจเป็นเพราะมาวินจับมือเธออยู่ซินดี้จึงเข้าใจผิดเลยทำร้ายเธอ มือเล็กยกขึ้นลูบแก้มตนเองเบาๆ เพื่อบรรเทาความเจ็บให้น้อยลง

            “น้องดาว!” มาวินถลาเข้ามาประคองใบหน้าสวย ดวงตาคมจ้องมองไปยังหญิงสาวอีกคนหนึ่งด้วยความอาฆาตแค้นแทนนับดาว

            “เจ็บมากไหมครับ” มาวินถามเธอด้วยความเป็นห่วง เขาเชื่อว่าตั้งแต่เธอเกิดมาคงไม่เคยโดนทำร้ายอะไรแบบนี้แน่

            “คะ..ค่ะ” นับดาวตอบไปตามจริง เธอรู้สึกเจ็บจริงๆ ไม่ได้เสแสร้งแต่อย่างใด แก้มนวลตอนนี้เจ็บแปลบๆ แล้วมีอาการแสบนิดๆ

            “ทำเกินไปแล้วนะซินดี้ มีหตุผลอะไรถึงต้องทำแบบนี้ด้วย” มาวินเหลืออดกับหญิงสาวคนนี้เต็มที ใครทำร้ายนับดาวเท่ากับทำร้ายเขาด้วย

            “ซินดี้ไม่ชอบนี่ค่ะ ผู้หญิงคนนี้เป็นใครทำไมวินต้องจับไม้จับมือกันด้วย” หญิงสาวกอดอกเชิดหน้าตอบ เธอไม่ชอบใจที่เห็นมาวินจับมือกับนับดาว เธอหวงและหึงทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกับเขา

            “เธอจะเป็นใครก็ช่างแต่คุณไม่มีสิทธิ์มาทำร้ายเธอ ขอโทษเธอซะซินดี้” มาวินสั่งเสียงแข็ง เขาไม่มีทีท่าว่าจะพูดเล่นแต่อย่างใด ทำให้ซินดี้ไม่พอใจเป็นอย่างมาก

            “วิน” ซินดี้เรียกชื่อชายหนุ่มเสียงดังกว่าปกติ

            “ถ้าคุณไม่ขอโทษเธอผมจะให้นับดาวทำแบบที่คุณทำกับเธอ” มาวินมีสีหน้าจริงจังมากขึ้น เขาหันมาจ้องหน้าหญิงสาวเต็มตัว

            “ซินดี้ไม่ขอโทษค่ะ” ซินดี้ประกาศเสียงแข็ง สองแขนกอดอกใบหน้าเชิดมองตรงไปข้างหน้า

            “ผมบอกให้คุณขอโทษนับดาวไงซินดี้!!” มาวินขบกรามแน่น มือทั้งสองข้างกำจิกอยู่ข้างลำตัว

            “พี่วินค่ะดาวอยากกลับบ้าน” นับดาวไม่สนใจรอฟังคำขอโทษจากซินดี้ เพราะถึงอย่างไรมันก็ไม่ช่วยให้เธอหายเจ็บ สู้รีบพาเธอกลับไปส่งบ้านหายาทาจะดีกว่า

            “แต่ว่า......” มาวินจะแย้งแต่พอเห็นสายตาของนับดาวแล้วเขาจำต้องกลืนคำกลับลงคอไป

            “กลับเถอะค่ะ” นับดาวยืนยันคำเดิมอีกครั้ง น้ำเสียงเชิงอ้อนแกมสั่งไปในทีทำให้ซินดี้นึกหมันไส้เธอขึ้นมา

            “ก็กลับไปสิยะยืนอ้อนวินอยู่ได้” ซินดี้เดินเข้ามาแทรกกลางระหว่างมาวินกับนับดาวแล้วควงแขนชายหนุ่มไว้

            “ซินดี้พอสักที เลิกทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของผมได้แล้ว เราไม่ได้เป็นอะไรกัน แล้วทีหลังกรุณาอย่าเข้ามาทักหรือทำกิริยาแบบนี้กับนับดาวอีก เพราะเธอเป็นคนสำคัญของผม!!” ประโยคหลังมาวินพูดเสียงเบาแทบจะกลายเป็นกระซิบแล้วแกะนิ้วมือของซินดี้ออกจากแขนตน จากนั้นเขาจับมือนับดาวเดินจูงเธอออกจากร้านอาหารแห่งนี้ไป

                   คนสำดัญอย่างนั้นหรอ?? ฮึ!! ซินดี้ไม่ปล่อยให้คุณกับดาวหล่นฟ้านั่นรักกันได้หรอก