ปิดผนึกหัวใจซาตาน

      ที่ห้องทำงานของนายอำนาจ       นายอำนาจนั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่กลางห้อง  ทันทีที่ชูอีเดินเข้ามาเขาก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปที่หน้าต่างข้างห้อง มองลงไปที่หน้าบ้าน เขาจ้องมองหญิงสาวที่กำลังก้าวขึ้นรถที่หน้าบ้านอย่างใช้ความคิด แล้วเขาก็หันมาหาชูอี

" ทำไมปล่อยเธอไปซะล่ะ"    

ชูอีอึ่งไปเล็กน้อยที่พ่อของเขารู้ว่าเขาให้คนพาเธอมาที่นี่ นี้คงจะมีใครคาบข่าวมาบอกท่านอีกละสิ  "อย่าให้รู้นะว่าใคร ถ้ากูรู้มึงตาย" ชูอีนึกในใจ

"พ่อมีเรื่องอะไรรึเปล่าครับ ถึงได้ให้คนไปตามผมมาพบที่นี่"    ชูอีเอ่ยถามเพื่อเปลี่ยนเรื่องคุย

เคนจิเดินไปยิบกระดาษบนโต๊ะแล้วยื่นมันให้ชูอี

 "นี้ ตำรวจมาใหม่ นายร้อยจากเมืองกรุง! เข้าใจใช่ไหมว่าต้องทำยังไง"

 ชูอี มองหน้าผู้เป็นพ่ออย่างรู้ทัน

"แล้วผมจะให้คนไปจัดการครับ"

 ทันทีที่นายอำนาจได้ยินคำตอบจากลูกชายเขารู้สึกโมโหและผิดหวังในคำตอบที่ได้รับ ปั้ง !นายอำนาจทุบกำปั้นลงที่โต๊ะ พร้องจ้องมองลูกชาย

"งานนี้ห้ามส่งใครไป  แต่แกต้องไปเอง เขาเป็นถึงลูกชายนายตำรวจชั้นผู้ในเมืองกรุง  ต้องเอาใจเขาให้ดี  งานจะได้ราบรื่น เข้าใจใชไหม "

"ครับพ่อ" ชูอี รีบรับปากทันที 

 นายอำนาจเดินไปที่หน้าต่างอีกครั้ง เขามองไปที่ลูกน้องด้านล่างที่กำลังจับกลุ่มคุยกัน แล้วหันมาหาชูอี

 "แล้ว ของที่สั่งไปจะมาถึงเมื่อไร "

"อีกสิบวันครับพ่อ" ชูอีรีบตอบด้วยความมั่นใจ  นายอำนาจมองหน้าลูกชายแล้วเดินเข้ามาจับไหล่ด้วยความรัก

" อย่าพลาด ล่ะ  หาคนที่พึ่งเข้ามาใหม่เวลางานพลาดมันจะได้สาวมาไม่ถึงตัวเรา ลองมองลงไปที่ข้างล่างสิดูว่าใครเหมาะที่จะรับงานนี้"

 ชูอี ไม่ได้เดินไปมองที่หน้าต่าง แต่ก็ตอบออกไปทันที   " ผมรู้ครับว่าจะส่งใครไป"

    เย็นวันนั้น ณ สถานีตำรวจในเมือง  ผู้กองสุธีเดินออกมาจากโรงพักกลับสองตำรวจลูกน้องคู่หูผู้มีประสบการณ์

"วันนี้ เราจะออกพื้นที่กันนะดาบ "

  ดาบดารินหันมองหน้าคู่หูดาบยันอย่างรู้กัน "นั่นไง ไฟแรงจริงๆ " 

   กลางตลาดในเมือง ยาดากำลังเดินมองดูของ พร้อมกับมองหาร้านขายยา หลังจากที่กลับมาจากบ้านชูอีเธอก็ออกมาซื้อยาให้กับพ่อของ ในขนาดที่เธอกำลังเดินดูของอยู่นั่นเอง มีคนผู้หนึ่งเดินตามเธอมาจากด้านหลังโดยที่เธอไม่รู้ตัว ทันใดนั้นเอง มันเข้ามาแย่งกระเป๋าเงินของเธอแล้ววิ่งหนีอย่างรวดเร็ว

" ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย"  ยาดาตกใจรีบร้องให้คนช่วย แต่เหมือนจะไม่มีใครสนใจที่เธอร้องขอความช่วยเหลือ  แล้วเธอก็วิ่งตามมันจนถึงทางเดินเล็กๆข้างตลาด  ผู้กองสุธีมองตามหญิงสาวที่กำลังวิ่งตามชายฉกรรจ์ร่างใหญ่ด้วยสายตาของผู้พิทักษ์สันติราษฏร์ไฟแรง  เขารีบวิ่งตามเธอไปทันที  ด้วยความรวดเร็วของเขาไปช้าเขาก็ถึงตัวชายคนนั้น   เขาจัดการตระคุบตัวชายคนนั้นแล้วแย่งกระเป๋าคืนมาทันที  ชายคนนั้นรีบลุกขึ้นเตรียมวิ่งหนี

"หยุดนะมึง ถ้าเดินแม้แต่ก้าวเดียวกู ยิง!"

 ผู้กองสุธีขวับปืนออกมาขู่ให้ชายผู้นั้นยอมมอบตัวแต่โดยดี  นายดาบทั้งสองตามมาถึงรีบเข้าไปจับตัวคนร้ายทันที  แล้วผู้กองสุธีก็หันมาหายาดาที่ยื่นดูเหตุการณ์ด้วยความตกใจ

"ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ คุณผู้หญิง"

"นี้ครับ คุณผู้หญิงกระเป๋าคุณ"

ผู้กองสุธีพูดพร้อมยื่นกระเป๋าในมือให้ยาดา

"ขอบคุณ ค่ะ " ยาดาพูดพร้อมยื่นมือไปรับกระเป๋าคืน

"ไม่เป็นไรหรอกคับ มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว"

"ร้อยเอก สุธี เมคะ รายงานตัวรับใช้ประชาชนครับ"

ผู้กองสุธี พูดพร้อมทำท่าตำรวจเป็นขำขำจนยาดาอดที่จะอมยิ้มไม่ได้  สุธี รู้สึกประทับใจในรอยยิ้มของยาดา เขารู้สึกว่าเธอช่างน่ารักน่าเอ็นดูนัก

 หลังจากที่ทุกอย่างเครียร์จนจบ ยาดาก็ได้ขอตัวกลับบ้านโดยมี ผู้กองสุธีขับรถไปส่งที่บ้านของเธอ

  สน พึ่งเข้ามาทำงานที่บ้านของชูอีได้ไม่นานก็ได้รับงานให้ออกไปรับของที่ต่างจังหวัด เขาคิดในใจว่านี้คงเป็นโอกาสที่คนอย่างเขาจะได้ทำงานชิ้นใหญ่และถ้าเกิดเขาทำสำเร็จเจ้าชายพอใจ เขาก็จะได้เลื่อนชั้นมาเป็นลูกพี่กับเขาสักที

"ไอ้สนเอ้ย  ที่นี้ล่ะมึงจะได้สุขสบายกับเขาสักที 55555"   สนพูดกับตัวเองอย่างมีความสุข

ที่คฤหาสห์ของชูอี

ชูอีน้องดื่มเหล้าอยู่ที่สวนหน้าบ้าน ถ้าเป็นปกติทุกครั้งที่มาดื่มที่ตรงนี่ เขาจะคิดถึงเรื่องงาน แต่วันนี้ในหัวของเขากับมีแต่เรื่องยาดาและใบหน้าของเธอยังคงวนเวียนอยู่ในสมองตลอดเวลา

"ดื่มคนเดียวไม่เหงาหรอค่ะ ท่านจอมมาร"

เสียงที่คุ่นเคยดังมาจากด้านหลังทำให้ชูอีหลุดออกจากพวังความคิด

"คิดอะไรอยู่ค่ะ เจ้าชาย"

จิลแกล้งถามออกไปทั้งที่รู้ดีว่าเจ้านายกำลังคิดอะไรอยู่  ชูอีหันมามองหน้าคนถามแล้วยิ้ม แล้วตอบออกไป

"ก็รู้อยู่  แล้วจะถามทำไม"

"ไปจับตัวมาให้เลยดีไหม  จับมาขังไว้เลยจะได้ไม่ต้องคิดถึงไง"

  จิลพูดแล้วยิ้มอย่างขำขำเธอนั่งลงข้างชูอีอย่างคุ้นเคย แล้วชูอีก็พูดขึ้น

"มีอะไรที่ นางมารอย่างจะเธอไม่รู้ เนอะ"

จิลยิ้มให้กับคำนานที่ชูอีเรียกเธอ

"นางมาร" เธอบ่นกับตัวเองเบาๆ

     แล้วทั้งคู่ก็ดื่มเหล้าด้วยกันด้วยความคุ้นเคยเหมือนทุกที