ปิดผนึกหัวใจซาตาน

    ยาดานอนไม่หลับทั้งคืนเพราะเธอไม่รู้ว่าพี่ชายของเธอจะพาเธอไปหาใครและเธอจะต้องพบเจอกับอะไรบ้าง แต่เธอก็ต้องจำใจไปเพราะในเมื่อเธอไม่มีเงินไปคืนเขา และนี้ก็เป็นวิธีเดียวที่เธอจะได้เจอคนที่มันฆ่าน้องชายของเธอ

    เช้าวันรุ่งขึ้น ริกิ ตื่นแต่เช้ามาปลุกยาดา

" ยาดา ยาดา ตื่นได้แล้วพี่มีเรื่องให้เราช่วย "

ยาดารีบลุกขึ้นมาหาพี่ชายทันที "มีอะไรค่ะพี่"

   เธอแกล้งถามออกไปทั้งที่เธอรู้ดีว่าเขามาหาเธอเรื่องอะไร  ริกิมีท่าทีเกรงใจน้องสาวและกลัวในสิ่งที่กำลังจะหลอกลวงเธอ แต่เมือเขานึกถึงหน้าน้องชายที่ตายไปมันก็ทำให้เขากลัวจนไม่กล้าที่จะขัดใจชูอีได้  "คือพี่มีคนอยากให้น้องรู้จักนะ เผื่อเขาจะช่วยเรื่องของน้องชายเราได้" ยาดากำมือแน่นหลังจากที่ได้ยินที่ริกิบอก

"ต้องช่วยได้สิ! ก็มันเป็นคนฆ่าน้องชายของเธอนิ  แล้วนี้ยังมาอยากได้ตัวเธออีก คนๆนี้เป็นใครทำไมถึงได้เลวขนาดนี้"  ยาดานึกในใจก่อนบอกรับปากริกิว่าจะไปพบคนๆนั้นกับริกิ

   ณ สถานีตำรวจในเมือง

   วันนี้ค่อนข้างคึกคักเป็นพิเศษเพราะจะมีนายตำรวจย้ายเข้ามาใหม่    ดาบยันกับดาบดารินรู้สึกตื่นเต้นเพราะจะมีผู้กองย้ายเข้ามาเป็นนายคนใหม่ของทั้งสอง  "เห้ยยัน..เอ็งว่าผู้กองเขาจะชอบที่นี้ไหมว่ะ" ดาบดารินถามคู่หูอย่างหนักใจ ดาบยันหันมามองหน้าคนถามอย่างรู้ดีว่าคนถามหมายถึงอะไร "เอ็งก็รู้ดีนี้ว่าที่นี้เป็นยังไง  ผู้กองมาใหม่นั้นคงจะไฟแรงละข้าว่า  ขออย่าได้ไปทำอะไรให้ท่านไม่พอใจเลย ข้าละกุ้มใจ" ดาบยันพูดจบก็เอามือกำกระมับทันที 

   รถเจ๋งคันโตขับเข้ามาจอดที่หน้าสถานี ทุกคนต่างหันไปมองกันเป็นตาเดียว แล้วคนขับก็ลงมาจากรถเดินเข้าสถานีอย่างมั่นใจ ตายด้วยสายตานับสิบคู่ที่มองตามอย่างสนใจ " ผมร้อยตำรวจเอก  สุธี  เมคะ รายงายตัวคับ " 

 ยาดาแต่งตัวเสร็จก็เดินออกมารอรถที่หน้าบ้านกับริกิ  " ท่านจะให้คนขับรถมารับ  นี้ ยาดาเวลาเจอหน้าท่านหากท่านมองมาให้เราก้มหน้าไว้นะ  เข้าใจใช่ไหม " ริกิเน้นยำยาดาที่ทำท่าเหมือนไม่แน่ใจที่จะไปกับริกิ

   รถเจ๋งคันใหญ่ขับมาจอดที่หน้าบ้าน  ริกิเดินนำหน้ายาดาขึ้นรถไป ยาดามีท่าทางลังเลนิดหน่อยก่อนจะตามริกิขึ้นรถไป

   ชูอีเดินวนกลับไปกลับมาที่หน้าบ้านอย่างร้อนใจ  จิลมองตามเจ้านายเดินไปเดินมา เธอไม่เคยเห็นเขาอยู่ในอาการอย่างนี้สักครั้ง คนที่จะมาเป็นใครกันนะจิลได้แต่นึกในใจแต่ก็ไม่กล้าที่จะเอ่ยปากถาม

  เมื่อรถวิ่งมาจอดที่หน้าคฤหาสย์ของชูอี ยาดาลงจากรถพร้อมริกิ เธอมองไปรอบๆอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าในเมืองเล็กๆที่นี้จะมีบ้านที่ใหญ่โตขนาดนี้ตั้งอยู่ เธอได้แต่นึกในใจว่า "เจ้าของบ้านคงจะเป็นคนที่รวยมากสินะ แต่ก็ช่างเถอะเพราะเงินทุกบาทที่ได้มาคงจะเป็นเงินที่สกปรกทั่งนั้น ทำไมคนเลวๆ อย่างมันรำรวยนักนะ เวรกำทำไมถึงไม่ลงโทษคนเลวๆอย่างมันสักที  ฉันต้องท้วงความยุติธรรมให้น้องฉันให้ได้ ไม่ว่ามันจะต้องแลกมาด้วยชีวิตก็ตาม มันต้องชดใช้ " ยาดาคิดในใจแล้วเดินเข้าบ้านไป

  เมื่อมองเห็นรถที่ไปรับยาดาวิ่งเข้ามาจอด รองลูกน้องคนสนิทของชูอีก็รีบวิ่งมาบอกเจ้านายทันที " เจ้าชายครับคุณคนที่เจ้าชายรอมาถึงแล้วครับ" รองรีบรายงานทันทีที่มาถึง ชูอียิ้มที่มุมปากเล็กน้อยก่อนหันมาบอกลูกน้อง " มึง ไปบอกให้พามาพบกูที่ห้องอาหาร แล้วสั่งไม่ให้ใครเข้าใกล้ บอกป้าจันให้จักอาหารเข้าไปได้เลย " รองรับคำสั่ง แล้วเขาก็นึกขึ้นได้เลยถามเจ้านายออกไป " แล้วไอ้ริกิละครับเจ้าชาย ให้ผมจัดการมันเลยไหมครับ"  ชูอีมองหน้าลูกน้องอย่างรู้ทันว่ารองต้องการสร้างผลงานให้ตนพอใจ " ให้เงินมันไปห้าหมื่นแล้วพามันไปที่บ่อน"  "ครับเจ้าชาย" รองรับคำสั่งแล้วเดินออกมาทันที

   จิลรีบเดินเข้าไปหารองทันทีที่เห็นรองเดินออกมาจากห้องเจ้าชาย "สวัดดีครับคุณจิล" รองรีบทักทายเมื่อเห็นจิลเดินเข้ามาหาตน   " ท่านสั่งอะไรแก่บ้าง บอกฉันมา" จิลเอ่ยถามตรงๆ รองลังเลที่จะตอบคำถามแต่เมื่อมองตาเธอแล้วเขาก็ต้องยอมบอกเธอทันที เพราะรองได้แอบพอใจเธอตั้งแต่แรกที่ได้เจอเธอ  แต่รองก็รู้ดีว่าคงไม่มีวันเป็นไปได้เพราะจิลเป็นคนของเจ้าชาย

   ยาดาถูกพาตัวมาที่ห้องอาหาร เธอนั่งลงที่เก้าอี้มองดูป้าคนหนึ่งกำลังจัดเตรียมอาหารบนโต๊ะ เธอจึงเอ่ยปากถาม "ป้าเจ้านายป้าเขาเรียกตัวฉันมาพบทำไมเหรอ จ๊ะ "  ไม่มีคำตอบใดใดจากป้าแก่ๆที่กำลังตักข้าวใส่จาน มีเพียงสายตาที่ไม่เป็นมิตรจากป้าคนนั้น ทันใดนั้น

   ประตูเปิดออกยาดามองคนที่กำลังเข้ามาอย่างอึ่งๆ  คนนี้หรือที่ฆ่าน้องชายของเธอ  คนที่เข้ามานั้นรูปร่างสูงใหญ่ผิวสีแทน หน้าตาดูดี แต่แววตากับดูหน่ากลัวจนเธอไม่กล้าที่จะมองมัน ใช่แล้วเธอจำเขาได้ คนคนนี้ที่ขับรถชนเธอเมื่อวานแล้วก็ไปหาผู้อำนวยการที่โรงเรียน มิน่าละ ผู้อำนวยการถึงได้ดูเกรงใจเขานัก  ชูอีนั้งลงฝั่งตรงกันข้ามกับเธอ สายตาของเขาจองมองที่ใบหน้าของเธอ "ทำไมเวลามองหน้าเธอแล้วมันทำให้เขารู้สึกดีอย่างนี้ มันเป็นความรู้สึกที่คนอย่างเขาไม่เคยสัมผผัสกับมันมาก่อน ใบหน้าที่ดูขาวเนียน แววตาดูมีเสน่าห์น่ามองมันยิ่งนัก" ชูอีได้แต่แอบชื่นชมในใจ ก่อนเอ่ยปาก  "เชิญรับประทานอาหารครับคุณผู้หญิง"  ยาดามองหน้าคนพูดอย่างช่างใจ แม้มันจะเป็นคำพูดที่สุภาพแต่เธอกับรู้สึกขยะแขยงมันยิ่งนัก คงเพราะมันเป็นคำพูดที่ออกมจากปากของคนที่มันฆ่าน้องชายของเธอแล้วเธอก็พูดขึ้นว่า "คุณจะเอายังไงไม่จำเป็นต้องทำดีกับฉันหรอก" ชูอี วางแก้วน้ำในมือทันที  " ผมแค่อยากรู้จักคุณมันก็แค่นั้นเอง"  แล้วยาดาก็ลุกจากเก้าอี้ทันที "ไม่จำเป็นต้องทำความรู้จักกันหรอก  เราสองคนนะ รู้จักกันดีมากพออยู่แล้ว! คุณจำได้ไหมว่าครั้งหนึ่งคุณเคยฆ่าเด็กคนหนึ่งเด็กที่ไม่มีทางแม้แต่จะสู้ มิโจ เด็กคนนั้นเป็นน้องชายของฉันเอง และที่ฉันมาวันนี้ไม่ใช่เพราะอยากกินข้าวกับคุณ แต่ฉันจะมาท้วงความยุติธรรมให้น้องชายฉัน"  ชูอีมองหน้าคนที่กำลังพูดเธอกล้าที่จะขึ้นเสียงกับเขาถ้าเป็นคนอื่นคงตายไปนานแล้ว นึกแล้วก็แปลกที่ตัวเขาเองกับไม่มีความคิดที่จะทำร้ายเธอแม้แต่น้อย แล้วชูอีก็นึกขึ้นได้หรือความยุติธรรมของเธอจะหมายถึง  " คุณต้องการเท่าไร"  พูดจบเขาก็ยิ้มอย่างเลือดเย็น   ต้องการเท่าไร ! ต้องการเท่าไร! ยาดาทวนคำนั้นในใจอย่างเจ็บปวด นี้เขาคิดว่าเธอมาที่นี้เพราะเงินสินะ  ทำไมความคิดของคนคนนี้ถึงได้มีแต่เรื่องเลวๆอย่างนี้  " คุณมันไม่ใช่คน  คิดจะเอาเงินมาปิดปากฉันละสิ ฉันจะบอกให้นะ  ต่อให้คุณมีเงินมากเท่าไร ในสายตาฉันคุณมันก็แค่ปีศาจสารเลวตนหนึ่งเท่านั้น"  ชูอียังคงนิ่งเฉย เขามองเธออย่างช่างใจ  "คุณคงอยากฆ่าผมมากสินะ"  พูดจบชูอีก็ชักปืนออกมายื่นมันให้ยาดา ยาดามองปืนในมือเขาอย่าง งง งง "คุณฆ่าผมซะสิ ถ้ามันจะทำให้คุณหายแค้น"  ยาดามองปืนสลับกับหน้าชูอีอย่างลังเล ไม่ใช่ว่าเธอไม่กล้าหรือไม่ต้องการให้เขาตายแต่เธอไม่คิดว่าทุกอย่างมันจะง่ายดายอย่างนี้   แล้วเธอก็ค่อยๆ ยื่นมือมาเอาปืนไปจากมือเขาเล็งมันไปที่ใบหน้าของเขา  ชูอียังคงนิ่งเหมือนว่าเขารู้ดีว่าผลมันจะออกมาเป็นยังไง ชูอีจองมองไปที่ตาของยาดา เธอรู้สึกหวั่นไหว่กับสายตาของเขา ไม่ใช่ว่าเธอรู้สึกสงสารเขาแต่เธอกับรู้สึกกลัวมันมากต่างหาก    แล้วเธอก็ตัดสินใจวางมันลง " ยัง ยังก่อนต้องไม่ใช่วิธีนี้"  ยาดาบ่นกับตัวเองในใจ  แล้วชูอีก็หันมาบอกกับเธอ " ถ้าวันนี้คุณไม่ฆ่าผม สาบานว่าคุณจะไม่มีโอกาสได้ทำมันอีกเลย"   "ฉันไม่เชื่อหรอกว่าจะไม่มีใครทำอะไรคุณได้ สักวันคุณจะต้องได้รับกรรมที่ทำ"  พูดจบยาดาก็หันหลังเตรียมเดินออกจากห้อง แต่ชูอีก็รีบลุกขึ้นไปขว้างประตูไว้ "คุณจะไปไหน"  "หลีกไปฉันจะกลับบ้าน"  ยาดาจับปืนขึ้นอีกครั้งเล็งไปที่ชูอี "หลีกไปฉันจะกลับบ้าน ฉันไม่อยากอยู่ที่นี้อีกแม้นาทีเดียว ฉันขยะแขยงคุณ" ชูอียังคงเงียบเขาก้าวเข้ามาหายาดาช้าๆ จ้องมองไปที่ตาของเธอ  ยาดารู้สึกอึดอัดกับการกระทำของเขา เธอคาดเดาไม่ออกว่าเขาจะทำอะไร "ผมบอกคุณแล้วไงว่าคุณจะไม่มีโอกาสได้ฆ่าผมอีกเป็นครั้งที่สอง"  ชูอียื่นมือไปจับปืนที่อยู่ในมือยาดาช้าๆ โดยที่ยาดาไม่อาจทำอะไรได้เลย คงเพราะเขาได้เข้ามากอดตัวเธอเอาไว้ มันทำให้เธอทำอะไรไม่ถูกเหมือนร่างกายหยุดทำงานไปชั่วขณะ แล้วชูอีก็ก้มหน้าลงเพื่อที่จะจูบเธอ    แต่ไม่ทันที่เขาจะได้จูบเธอก็มีเสียงร้องเรียกดังมาจากข้างนอกเสียก่อน  "เจ้าชายค่ะเจ้าชาย ท่านให้มาตามไปพบด่วนค่ะ"  "เออ  รู้แล้ว" ชูอี ร้องตอบออกไปทันที  ยาดารีบถ้อยออกมาจากตัวชูอีทันที  เธอจ้องมองเขาอย่างเจ็บแค้น  " สารเลว" แค่คำสั้นที่ออกจากปากเธอก็ทำให้คนที่ได้ยินรู้สึกเจ็บปวดไปทั้งหัวใจ  แต่เขาก็ยังฝืนยิ้มออกมาอย่างเลือดเย็น " แล้วเจอกันใหม่นะครับ  คุณครู "  พอพูดจบชูอีก็เดินออกจากห้องไปทิ้งให้ยาดามองตามหลังอย่างเจ็บแค้น

  ชูอีเดินออกจากห้องแล้วสั่งรองให้ไปส่งยาดาที่บ้าน