ปิดผนึกหัวใจซาตาน

    เช้าวันต่อมา   ยาดาได้ไปสอนหนังสือที่โรงเรียนตามปกติ แต่ในใจของเธอยังคงติดอยู่ในห้วงพะวงความคิดหลายอย่าง โดยเฉพราะเรื่องพี่ชายของเธอเขายังไม่ได้กลับมาที่บ้านเลยสักครั้งหลังจากที่พาเธอไปที่บ้านของชูอี  ไม่รู้ว่าชูอีจะทำอะไรกับเขาบ้างยิ่งคิดมันก็ยิ่งทำให้เธอเป็นห่วงเขามาก

  อีกด้านของเมือง 

ริกิเดินวนไปวนมาอยู่ในซอยเล็กๆ เขาเฝ้ารอคนผู้หนึ่งอย่างร้อนใจ

"เสร็จงานแล้ว จะได้เอาเงินไปต่อทุนที่บ่อน  ดีนะที่เจ้าชายยังให้โอกาสเราได้หาเงินกลับไปแก้ตัวใหม่  งานง่ายง่ายได้เงินดีอย่างนี้ ใครไม่ทำก้โง่เต็มที แล้วโว้ย"

  ริกิพูดกับตัวเองแล้วยิ้มอย่างพอใจในโอกาสที่ตนได้รับ

   พอเครียร์งานที่ค้างเสร็จยาดาก็รีบเดินออกมาจากห้องเพราะเธอต้องรีบกลับบ้านไปดูแลพ่อที่กำลังนอนป่วยอยู่  ขนาดที่เธอเดินออกมาที่หน้าโรงเรียนเธอก็ได้เห็นชูอียืนสูบบุรี่รอเธออยู่ที่สนานเด็กเล่นหน้าโรงเรียน  พอเขาเห็นเอเขาก็รีบเดินเข้ามาหาเธอทันที

"จะกลับบ้านแล้วหรอครับคุณครู"

  ยาดาไม่ตอบแต่รีบเดินหนีไปอีกทาง  ชูอีรีบเดินมาดักหน้าเธอไว้

"คุณจะเอาอะไรกับฉันอีก  ฉันไม่มีเวลามาเล่นกับคุณหรอกนะ ฉันต้องรีบกลับบ้าน" พอยาดาพูดจบเธอก็ทำท่าจะวิ่งหนีเขา เพราะเธอเกิดอาการกลัวมากเวลาที่อยู่กับเขา

"อย่ามายุ่งกับฉัน"   ยาดาร้องบอกพร้อมวิ่งหนีไป   ชูอีวิ่งตามไปคว้ามือเธอเอาไว้   ยาดาถูกดึงให้หยุดอย่างแรงจนเธอล้มลง

"ทำไมคุณต้องหนีผมด้วย หรือว่าคุณกลัวผม  ผมมันน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอ"

"ฉันไม่ได้กลัวคุณแต่เกลียดคุณ"

พอพูดจบเธอก็วิ่งหนีเข้าไปในซอยบ้านของเธอ  ทิ้งให้ชูอีมองตามหลัง ด้วยความเจ็บปวด

  หลังจากที่ยาดาป้อนข้าวป้อนยาพ่อและพาเข้านอนเสร็จ เธอก็เดินออกมานั่งเล่นที่หน้าบ้าน เธอนั่งนึกถึงเรื่องเมื่อตอนเย็น ทำไมเขาต้องคอยมาตามเธอ หรือเขาเกิดพอใจในตัวเธอ แต่เขาก็รู้ไม่ใช่หรือว่ามันคงไม่วันเป็นไปได้ ในเมื่อเขาเองเป็นคนที่ฆ่าน้องชายของเธอ และเธอก้คงไมมีวันท่จะให้อภัยเขา

    เช้าวันรุ่งขึ้นวันนี้  เป็นวันหยุดยาดาตั้งใจว่าเธอจะไปทำบุญที่วัด เพราะช่วงที่ผ่านมาเกิดเรื่องขึ้นมากมายมันทำให้เธอตั้งตัวไม่ทัน จึงอยากที่จะมีเวลาผ่อนคลายบ้าง และการที่ได้ไปทำบุญให้กับน้องของเธอมันอาจทำให้เธอสงบลงได้บ้าง  เธอจึงรีบลุกขึ้นมาทำอาหารตั้งแต่เช้าโดยมีแม่ของเธอเป็นผู้ช่วย 

    หลังจากที่ยาดาทำบุญเสร็จ เธอก็เดินเล่นออกมาดูบรรยากาศภายในวัดอย่างสบายอารมณ์

มีเด็กน้อยนั่งหยอกล้อกันอย่างมีความสุขที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ เธอมองเด็กน้อยพวกนั้นแล้วยิ้มให้กับภาพที่  แล้วเธอก้เดินมานั่งที่ใต้ต้นโพธิ์ใหญ่  เอมองเห็นเด็กวัยวุ่ยห้าหกคนเดินเล่นกันอยู่ที่บริเวณลานวัด  หนึ่งในกลุ่มเด็กวัยรุ่นมองมาที่เธอแล้วชี้นิ้วให้เพื่อนๆดู มีเสียงหัวเราะดังมาจากเด็กลุ่มนั้น  แล้วเด็กกลุ่มนั้นก็เดินเข้ามาหาเธอ

"พี่สาวครับมารอใครอยู่ครับ ให้พวกผมรอเป็นเพื่อนไหมครับ "  เด็กคนหนึ่งเอ่ยขึ้นแล้วเพื่อนเพื่อนก็หัวเราะกันอย่างสนุกสนาน  ยาดาเริ่มรู้สึกกลัว เธอคิดที่จะเดินหนี แต่เด็กพวกนั้นกลับยืนล้อมเธอเอาไว้  ยาดาพยามร้องเรียกให้เด็กน้อยอีกกลุ่มไปตามคนมาช่วย แต่กับไม่มีใครสนใจเธอแม้แต่น้อย   แล้วเธอก็ถูกชกเข้าที่ท้องจนทำให้เธอไม่มีแรงจะขัดขืน  เสียงร้องขอคำความช่วยเหลือเริ่มเบาลงจนเงียบไป

  แล้วพวกมันก็พาเธอมาที่หลังวัด ซึ่งเป็นที่รกร้างไร้ผู้คน เธอพยามที่จะร้องเรียกให้คนช่วยอีกครั้งแต่ก้เหมือนไม่มีใครได้ยิน 

ขนาดที่เธอกำลังสิ้นหวังนึกถึงหน้าพ่อหน้าแม่ แล้วยกมือไหว้ขอร้องอย่างคนไม่มีทางสู้ ทันใดนั้น

"ปัง! ปัง!"  แล้วเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอก้ล้มลงไปนอนร้องโอ้ดโอ้ยด้วยความเจ็บปวด  เธอมองตามที่มาของเสียงเห็นชายผู้หนึ่งกำลังเล็งปืนมายังเด็กที่เหลืออย่างเลือดเย็น

"ปัง! ปัง! ปัง! ปัง !" เสียงปริดชีวิตเด็กพวกนั้นล้มลงไปนอนร้องดิ้นทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวด  แต่ยังเหลือเด็กอีกคนหนึ่งนั่งมองเพื่อนนอนร้องโอ้ดโอ้ยด้วยความเจ็บปวด เขาหน้าจะอายุสิบสี่สิบห้าได้เท่าที่เธอมองจากสายตา เด็กคนนั้นรีบคลานเข้ามาร้องขอชีวิตจากชายผู้นั้น ทั้งกราบที่เท้าทั้งจับขาทั้งสองข้างอย่างน่าเวทนา แต่ชายคนนั้นกลับใช้เท้ายันที่หน้าเด็กหนุ่มจนหงายหลัง ยาดาที่นั่งมองเหตุการณ์รีบเข้ามาขอร้องแทนเด็กหนุ่ม

"อย่าเลยนะคุณ ไว้ชีวิตเขาไปเถอะฉันขอร้อง"

ชายคนนั้นหันมามองหน้าเธอ ด้วยแววตาที่ดุดันจนเธอเองยังรู้สึกกลัวเขา    พอเห็นยาดาเข้ามาช่วยเด็กหนุ่มลุกขึ้นแล้วคิดจะวิ่งหนีไป แต่ยังไม่ทันที่จะได้ก้าวแม้แต่ก้าวเดียว

"ปัง!" เลือดสาดไปทั่วหน้ายาดาที่ยืนอยู่ข้างเด็กหนุ่ม เธอร้องกรี๊ดสุดเสียงแล้วหมดสติไป

ชูอีก้มลงอุ้มเธอแล้วเดินจากไป  โดยไม่สนใจเด็กพวกนั้นที่นอนร้องโอดโอ้ยด้วยความเจ็บปวดจากริษบาดแผดเลยสักนิด