วิวาห์...ไร้รัก

 
 
 
 
 
 
                                 เช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากโทโมะป้อนอาหารเสร็จ โทโมะก็ไปตรวจคนไข้ต่อ ส่วนแก้วก็นั่งอ่านหนังสือ นอนดูทีวีไปเรื่อยๆ จู่ๆก็มีคนเคาะประตูและเปิดเข้ามา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แจม: เซอร์ไพรส์ 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: มากันได้ไง
 
 
 
 
 
มิล่า: ก็พอรู้ข่าวว่าแกอยู่โรงพยาบาลก็รีบบินกลับมาเลย
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ขี้โม้ ไม่เชื่อหรอก
 
 
 
 
 
 
แจม: เออแกจะไปหลอกมันทำไมเนเนี้ย รู้ๆอยู่ว่ามันไม่เชื่อ 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ว่าแต่รู้ได้ไง
 
 
 
 
 
 
มิล่า: คืองี้ หลังจากงานแต่งแกใช่ป่ะ พวกเราสองคนไปทัวร์ยุโรปมาเสร็จ กลับมาไทยก็กะจะนัดแกออกไป เที่ยว พอไปหาแกที่บ้านพี่โทโมะ แม่พี่โทโมะบอกว่า แกอยู่โรงพยาบาล พวกเราก็เลยรีบมา 
 
 
 
 
 
 
 
แจม: เออว่าแต่ตกบันไดได้ไงห้ะ หรือว่า ผีผลัก
 
 
 
 
 
 
แก้ว: จะบ้าเหรอ ชั้นก้าวขาพลาดเองแหละ 
 
 
 
 
 
 
 
 
มิล่า: ว่าแต่ต้องพันตัวเป็นมัมมี่นานแค่ไหนอ่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: นี่ๆน้อยๆหน่อยมัมมี่อะไรของแก แค่ใส่เฝือกขากับแขนแค่นี้มาว่าชั้นเป็นมัมมี่ เดี๋ยวเถอะ หายดีเมื่อไหร่นะ  
 
 
 
 
 
 
 
                               เวลาประมาณเที่ยง ก็ถึงเวลาที่แก้วต้องกินข้าว แจมกับมิล่าเตรียมจะยกถาดอาหารมาป้อนแก้ว แต่จู่ๆโทโมะก็เปิดประตูเข้ามา 
 
 
 
 
 
 
 
 
แจม: อ้าว สวัสดีค่ะพี่โทโมะ
 
 
 
 
 
มิล่า: สวัสดีค่ะ
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: สวัสดีครับ 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: มาทำไมอ่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
แจม: ทำไมไปพูดแบบนั้นอ่ะ 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: จะให้พูดแบบไหนอ่ะ คนแบบนี้พูดดีด้วยเท่านั้น 
 
 
 
 
 
 
                             มิล่าที่อยู่ใกล้ๆแก้วก็ตีที่ไหล่เบาๆ 
 
 
 
 
 
 
 
 
มิล่า: เอ่อ เอางี้ดีกว่าเดี๋ยวพวกเรา...
 
 
 
 
 
 
 
                            มิล่ากำลังจะพูดแต่พยาบาลเอายาเข้ามาให้ และถามโทโมะ
 
 
 
 
 
 
 
พยาบาล: อ้าวคุณหมอ เห็นบอกว่าจะมาป้อนอาหารเที่ยงคุณแก้ว เสร็จแล้วเหรอค่ะ 
 
 
 
 
 
 
                              เมื่อได้ยินสิ่งที่พยบาลพูดทั้งสามคนก็หันมองโทโมะ แก้วที่ไม่อยากจะเชื่อก็ตกใจมาก ส่วนโทโมะก็ทำตัวไม่ถูก เมื่อพยาบาลออกไป มิล่ากับแจมก็ขอตัวไปทานข้าวกันก่อน
 
 
 
 
 
 
 
แจม: งั้นเดี๋ยวพวกเราไปกินข้าวกันก่อนล่ะกันนะ
 
 
 
 
 
 
แก้ว: เฮ้ย เดี๋ยว...
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: แล้วนี้จะกินเลยมั้ย
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ไม่เป็นไร แก้วกินเองได้ 
 
 
 
 
 
โทโมะ: จะกินได้ไงตอนเช้าก็จะกินเองไม่ใช่ไง แล้วผลออกมาเป็นไง สุดท้ายก็กินเองไม่ได้ ชั้นก็ต้องป้อนเธออยู่ดี 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ก็แก้วไม่อยาก...
 
 
 
 
 
 
                      โทโมะเอาช้อนมาปิดปากแก้วไว้  
 
 
 
 
 
แก้ว: นี่ !! 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ถ้าขืนพูดอีกทีนะ จะให้คาบช้อนแทนกินข้าวเลย 
 
 
 
 
 
 
 
                                                     
                                     เมื่อแก้วทานข้าวเสร็จจู่ๆโทโมะก็ท้องร้องขึ้นมา แก้วเลยหันมามองด้วความเป็นห่วง
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: พี่ยังไม่ได้กินข้าวเหรอ
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: อืม ก็กะว่าจะมาดูเธอก่อนแล้วค่อยไปกินอ่ะ
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ทำไมไม่กินข้าวก่อนล่ะ
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ก็ชั้นเป็น...ก็ชั้นต้องทำตามหน้าที่อ่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: หน้าที่ ?
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ใช่หน้าที่ และสิ่งที่ต้องรับผิดชอบ ชั้นเองก็มีส่วนทำให้เธอเป็นแบบนี้ ชั้นก็ต้องรับผิดชอบดิ อีกอย่างถ้าชั้นรู้นะว่า มีเพื่อนเธออยู่ ชั้นไม่มาหรอก เสียเวลาคนที่ต้องทำงานมากเลยรู้รึเปล่า 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ถ้างั้นต่อไปก็ไม่ต้องมาเสียเวลากับดิชั้นหรอกค่ะคุณหมอ ขอบคุณนะค่ะ เรื่องเมื่อกี้และเรื่องเมื่อเช้า 
 
 
 
 
 
 
 
                             แก้วเสียใจมากกับสิ่งที่โทโมะพูด แก้วรีบหันหน้าออกไปทางระเบียงเพื่อซ่อนน้ำตาที่กำลังจะไหล โทโมะรู้สึกผิดที่พูดจาไม่ดีออกไป แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ และเดินออกไป