วิวาห์...ไร้รัก

 

 

 

 

 

 

 

 

                                  เมื่อโทโมะเดินไปกำลังจะเข้าห้องฉุกเฉินแคทก็เดินมาหา 

 

 

 

 

 

แคท: วันนี้ แคทไม่มีตรวจแล้ว เราไปหาอะไรทานกันมั้ยค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ไม่ แคท ผมว่าคุณเลิกยุ่งกับผมเถอะ ผมไม่ได้รักคุณแล้ว 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แคท: แคทไม่เชื่อ ว่าคุณจะหมดรักแคทแล้วจริงๆ โทโมะ แคทขอโทษ เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะค่ะ แคทสัญญานะว่าแคทจะไม่ทำแบบนั้นอีก แคทรักคุณนะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: หลีกไป ผมจะไปดูคนไข้ 

 

 

 

 

 

 

 

 

แคท: โทโมะ !!! 

 

 

 

 

 

 

 

จินนี่: นังนี่มันเป็นใคร ทำไมต้องตามโทโมะด้วย 

 

 

 

 

 

 

 

 

  

 

 

                                เมื่อทุกคนกลับมาในห้อง ก็เห็นแก้วนั่งอยู่ที่เตียงคนเดียว 

 

 

 

 

 

 

 

ตุลย์: อ้าวโทโมะไปไหนล่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

ขนมจีน: พี่ว่า แก้วคงหิวมากแล้ว เดี๋ยวกินเลยล่ะกันนะ 

 

 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: หายไปไหนนะ...เดี๋ยวแม่มานะหนูแก้ว 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                           เมื่อโทโมะตรวจคนไข้ในห้องฉุกเฉินเสร็จก็กำลังจะเดินไปที่ห้องพักของแก้ว จู่ๆก็มีประกาศขอพบโทโมะ เมื่อมาถึง แม่โทโมะก็ยืนรออยู่แล้ว 

 

 

 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: หายไปไหนมา ทำไมไม่อยู่เฝ้าน้อง 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ผมไปตรวจคนไข้ห้องฉุกเฉินมา 

 

 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: ก็แล้วไป นึกว่าไปอยู่กับแม่นั้น 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แม่ไหนครับ

 

 

 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: ก็ยัยคนที่จินนี่ไง แม่เห็นชอบมาหาเราบ่อย 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เฮ้ออออ 

 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: ไม่ต้องมาถอนหายใจใส่แม่เลยนะ รีบไปหาน้องกับแม่ได้แล้ว 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แคท: คุณแม่ สวัสดีค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แคท 

 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: ใคร ! 

 

 

 

 

 

 

 

แคท: หนูเพิ่งย้ายมาประจำที่นี้นะค่ะ เคยเรียนกับโทโมะที่เมืองนอกนะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: อ่อ ชั้นก็เคยได้ข่าวเธอมาเหมือนกัน เธอคงเป็นแฟนเก่าลูกชั้นซินะ 

 

 

 

 

 

 

 

แคท: ค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: อย่าคิดนะว่าชั้นไม่รู้ว่าเธอคิดจะทำอะไร ลูกชายชั้นแต่งงานแล้ว เธอเลิกคิดที่จะจับเค้าได้เลย โทโมะไปกับแม่ 

 

 

 

 

 

 

 

 

แคท: อีแก่ แกคิดเหรอว่าชั้นจะยอมแพ้ง่ายๆ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: โทษทีนะลูก พี่เค้าติดคนไข้ที่ห้องฉุกเฉินนะ

 

 

 

 

 

 

 

                                 แก้วไม่อยากเห็นหน้าโทโมะ เลย หยุดกินและเตรียมตัวจะลงนอน โทโมะก็งงๆว่าทำอะไรผิด ทุกคนก็ต่างสงสัยไม่แพ้โทโมะ ในช่วงค่ำ เมื่อทุกคนกลับไป เหลือแค่โทโมะกับแก้ว แก้วก็พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: กลับบ้านไปก็ได้นะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เป็นอะไรอีกล่ะ อยู่ๆก็มาไล่ 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ก็นึกว่าอยากอยู่ กับแฟนเก่า มากกว่าต้องมาอยู่เฝ้าคนพิการแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: นี่ ! เอาอะไรมาพูด 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ตอนนี้ไม่มีใครแล้ว พี่เลิกแสดงละครเถอะ อยากไปไหนก็ไป อยู่เฝ้าแก้วมันน่าเบื่อหนิ จะอยู่ทำไมล่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ถ้าพูดอีกที ชั้นจะเอายาสลบมาฉีดให้จริงๆด้วย จะได้เลิกพูดจาประชดชั้นซะที 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: แก้วไม่กลัวหรอก 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: อยากลองมั้ยล่ะ จะจัดให้ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                            โทโมะลุกขึ้นจากโซฟามาที่เตียงคนไข้ แล้วเอาหน้าเข้ามาใกล้ๆแก้ว จนจมูกชนกัน แก้วก็นิ่งไป 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: อยู่นิ่งๆก็เป็นหนิ 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ....

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: นอนได้แล้ว แล้วก็เลิกคิดมากด้วย สมองจะได้ไม่ทำงานหนัก 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                โทโมะรีบจัดแจงหมอนกับผ้าห่มให้แก้วนอน จากนั้นก็ปิดไฟให้แล้วไปนอนที่โซฟา