วิวาห์...ไร้รัก

 

 

 

 

 

 

                                    แก้วใช้เวลาอยู่โรงพยาบาลมาเป็นอาทิตย์กว่าๆ จนโทโมะเห็นว่าสามารถกลับบ้านได้แล้ว แต่เมื่อกลับมาถึงบ้าน แก้วก็ยังต้องพันผ้ายืดพันเคล็ดไว้เพื่อลดอาการบวม ส่วนแขนก็เริ่มจะหายดีแล้ว แต่ยังต้องขยับช้าๆ ใช้การอะไรมากไม่ได้ 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: พาน้องขึ้นไปพักก่อนเดี๋ยวแม่เตรียมอาหารไว้ให้

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ครับ 

 

 

 

 

แก้ว: ไม่ต้อง แก้วเดินเองได้ 

 

 

 

 

 

 

                                แก้วใช้ไม้เท้าค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นบันได โทโมะเลยรีบจับไม้เท้าไว้ให้แก้วหยุด จากนั้นก็เอาไม้เท้าพิงไว้กับ ราวบันได แล้วอุ้มแก้วขึ้นมาด้านบน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: โอ๊ย ปล่อยซะทีซิ

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: คิดว่าอยากอุ้มมากรึยัง ตัวหนักจะตาย

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ถ้าแก้วมันเป็นคนยังงั้นยังงี้ พี่ก็มาสนใจแก้วซิ จะมาดูแลแก้วทำไม  แก้วเสียใจ แก้วเจ็บ แก้วทรมานทุกครั้ง ทุกครั้งที่ได้ยิน สิ่งที่พี่พูดออกมา ถ้ามันลำบากใจนัก ก็อยู่ห่างๆกันเลย อึก อึก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: คือที่ชั้นพูดคือชั้น....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: แก้วถามจริงๆเถอะ พี่ไม่เคยคิดจะรักแก้วเลยเหรอ 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เธอพักผ่อนเถอะ ชั้นจะลงไปด้านล่าง 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                       เมื่อโทโมะออกไปแก้วก็ร้องไห้ออกมา โทโมะลงมานั่งที่ริมสระว่ายน้ำ แล้วนึกถึงสิ่งที่ตัวเองเคยทำกับแก้ว 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

พ่อโทโมะ: โทโมะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ว่าไงครับพ่อ 

 

 

 

 

 

 

 

พ่อโทโมะ: พ่อมีเรื่องจะคุยด้วย ลูกรู้ข่าวดีของโรงพยาบาลเรารึยัง 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เรื่องอะไรเหรอครับ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

พ่อโทโมะ: ก็เรื่องผลงานการวิจัย การรักษาโรคมะเร็งไง ตอนนี้ทีมแพทย์ของโรงพยาบาลเราทำสำเร็จแล้วนะ พ่อเพิ่งได้ข่าวมาเมื่อกี้เอง 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ทีมแพทย์ที่ไปร่วมกับแพทย์ของอเมริกานะเหรอครับ 

 

 

 

 

 

 

 

 

พ่อโทโมะ: ใช่ 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เป็นเรื่องดีมากๆเลยนะครับ 

 

 

 

 

 

 

 

 

พ่อโทโมะ: เออจริงซิ เรื่องโรงพยาบาลที่ กำลังสร้าง ไปถึงไหนล่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: อ่อ หลังจากวันที่เข้าประชุมกับแพทย์แล้วก็ผู้บริหาร การตอบรับก็ดี ผมเลยคุยกับวิศวะกร และสถาปนิก เรื่องโครงสร้างเรียบร้อยแล้ว เดือนหน้าผมจะจัดหน่วยแพทย์ขึ้นไปตรวจ ที่แถวนั้นพอดี เลยนัดวิศวกรกับสถาปนิกไปพร้อมๆกันเลยครับ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

พ่อโทโมะ: อืม พ่อฝากลูกจัดการด้วยนะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ครับ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                แก้วพยายามเดินลงมาด้านล่าง เมื่อแม่โทโมะมาเห็นก็ร้องดังขึ้น ทำให้โทโมะกับพ่อรีบเข้ามาดู 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: ว๊ายยยย หนูแก้วระวังลูก ระวัง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

พ่อโทโมะ: ตกใจหมดนึกว่าเป็นอะไร 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: นั้นซิ ผมก็ตกใจหมด 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: นี่ เรานั้นแหละ ทำไมไม่ช่วยดูแลน้อง ปล่อยให้น้องลงมาคนเดียวได้ยังไง 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: แก้วไหวค่ะ แก้วไม่อยากรบกวนนะค่ะ อีกไม่กี่วันก็หายแล้ว แก้วสบายมากเลยค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: แหนะ ! ยังจะยืนนิ่งอีก มาช่วยน้องหน่อยเร็ว 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ไม่ต้องหรอกค่ะ อ่อนี่ไงค่ะ แก้วมีไม้เท้าช่วย แก้วเดินเองได้ค่ะ ว่าแต่มีอะไรกินบ้างค่ะแก้ว หิวมากเลยค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: เดี๋ยวแม่พาไปเอง ไปลูก แม่ทำไว้เยอะเลยนะ มี....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

พ่อโทโมะ: เป็นอะไรรึเปล่า โทโมะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เปล่าครับ ผมว่าเราไปกินข้าวกันดีกว่า 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                          ในช่วงค่ำหลังจากอาบน้ำเสร็จแก้วก็กำลังจะลงเอาน้ำด้านล่าง เพื่อลงไปกินน้ำและกินยา แต่โทโมะเปิดประตูเข้ามาก่อน พร้อมกับแก้วน้ำในมือ

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ไม่ต้องลงไปหรอก เอามาให้แล้ว 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: เกรงใจนะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: นี่ เลิกทำตัวแบบนี้ นิสัยแบบนี้ได้ป่ะ ชั้นทำดีด้วยเธอไม่ชอบรึไง หรือต้องให้ด่า ให้ว่าอะ 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: จะทำดี หรือด่าว่า มันก็ไม่แตกต่างกันหรอก แต่ถ้าการที่พี่ทำดีกับแก้ว มันออกมาจากใจ ของพี่ แบบนี้ แหละที่มันจะต่างกัน