วิวาห์...ไร้รัก

 

 

 

 

 

 

                                 เช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากโทโมะป้อนอาหารเสร็จ โทโมะก็ไปตรวจคนไข้ต่อ ส่วนแก้วก็นั่งอ่านหนังสือ นอนดูทีวีไปเรื่อยๆ จู่ๆก็มีคนเคาะประตูและเปิดเข้ามา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แจม: เซอร์ไพรส์ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: มากันได้ไง

 

 

 

 

 

มิล่า: ก็พอรู้ข่าวว่าแกอยู่โรงพยาบาลก็รีบบินกลับมาเลย

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ขี้โม้ ไม่เชื่อหรอก

 

 

 

 

 

 

แจม: เออแกจะไปหลอกมันทำไมเนเนี้ย รู้ๆอยู่ว่ามันไม่เชื่อ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ว่าแต่รู้ได้ไง

 

 

 

 

 

 

มิล่า: คืองี้ หลังจากงานแต่งแกใช่ป่ะ พวกเราสองคนไปทัวร์ยุโรปมาเสร็จ กลับมาไทยก็กะจะนัดแกออกไป เที่ยว พอไปหาแกที่บ้านพี่โทโมะ แม่พี่โทโมะบอกว่า แกอยู่โรงพยาบาล พวกเราก็เลยรีบมา 

 

 

 

 

 

 

 

แจม: เออว่าแต่ตกบันไดได้ไงห้ะ หรือว่า ผีผลัก

 

 

 

 

 

 

แก้ว: จะบ้าเหรอ ชั้นก้าวขาพลาดเองแหละ 

 

 

 

 

 

 

 

 

มิล่า: ว่าแต่ต้องพันตัวเป็นมัมมี่นานแค่ไหนอ่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: นี่ๆน้อยๆหน่อยมัมมี่อะไรของแก แค่ใส่เฝือกขากับแขนแค่นี้มาว่าชั้นเป็นมัมมี่ เดี๋ยวเถอะ หายดีเมื่อไหร่นะ  

 

 

 

 

 

 

 

                               เวลาประมาณเที่ยง ก็ถึงเวลาที่แก้วต้องกินข้าว แจมกับมิล่าเตรียมจะยกถาดอาหารมาป้อนแก้ว แต่จู่ๆโทโมะก็เปิดประตูเข้ามา 

 

 

 

 

 

 

 

 

แจม: อ้าว สวัสดีค่ะพี่โทโมะ

 

 

 

 

 

มิล่า: สวัสดีค่ะ

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: สวัสดีครับ 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: มาทำไมอ่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

แจม: ทำไมไปพูดแบบนั้นอ่ะ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: จะให้พูดแบบไหนอ่ะ คนแบบนี้พูดดีด้วยเท่านั้น 

 

 

 

 

 

 

                             มิล่าที่อยู่ใกล้ๆแก้วก็ตีที่ไหล่เบาๆ 

 

 

 

 

 

 

 

 

มิล่า: เอ่อ เอางี้ดีกว่าเดี๋ยวพวกเรา...

 

 

 

 

 

 

 

                            มิล่ากำลังจะพูดแต่พยาบาลเอายาเข้ามาให้ และถามโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

พยาบาล: อ้าวคุณหมอ เห็นบอกว่าจะมาป้อนอาหารเที่ยงคุณแก้ว เสร็จแล้วเหรอค่ะ 

 

 

 

 

 

 

                              เมื่อได้ยินสิ่งที่พยบาลพูดทั้งสามคนก็หันมองโทโมะ แก้วที่ไม่อยากจะเชื่อก็ตกใจมาก ส่วนโทโมะก็ทำตัวไม่ถูก เมื่อพยาบาลออกไป มิล่ากับแจมก็ขอตัวไปทานข้าวกันก่อน

 

 

 

 

 

 

 

แจม: งั้นเดี๋ยวพวกเราไปกินข้าวกันก่อนล่ะกันนะ

 

 

 

 

 

 

แก้ว: เฮ้ย เดี๋ยว...

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แล้วนี้จะกินเลยมั้ย

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ไม่เป็นไร แก้วกินเองได้ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: จะกินได้ไงตอนเช้าก็จะกินเองไม่ใช่ไง แล้วผลออกมาเป็นไง สุดท้ายก็กินเองไม่ได้ ชั้นก็ต้องป้อนเธออยู่ดี 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ก็แก้วไม่อยาก...

 

 

 

 

 

 

                      โทโมะเอาช้อนมาปิดปากแก้วไว้  

 

 

 

 

 

แก้ว: นี่ !! 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ถ้าขืนพูดอีกทีนะ จะให้คาบช้อนแทนกินข้าวเลย 

 

 

 

 

 

 

 

                                                     

                                     เมื่อแก้วทานข้าวเสร็จจู่ๆโทโมะก็ท้องร้องขึ้นมา แก้วเลยหันมามองด้วความเป็นห่วง

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: พี่ยังไม่ได้กินข้าวเหรอ

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: อืม ก็กะว่าจะมาดูเธอก่อนแล้วค่อยไปกินอ่ะ

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ทำไมไม่กินข้าวก่อนล่ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ก็ชั้นเป็น...ก็ชั้นต้องทำตามหน้าที่อ่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: หน้าที่ ?

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ใช่หน้าที่ และสิ่งที่ต้องรับผิดชอบ ชั้นเองก็มีส่วนทำให้เธอเป็นแบบนี้ ชั้นก็ต้องรับผิดชอบดิ อีกอย่างถ้าชั้นรู้นะว่า มีเพื่อนเธออยู่ ชั้นไม่มาหรอก เสียเวลาคนที่ต้องทำงานมากเลยรู้รึเปล่า 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ถ้างั้นต่อไปก็ไม่ต้องมาเสียเวลากับดิชั้นหรอกค่ะคุณหมอ ขอบคุณนะค่ะ เรื่องเมื่อกี้และเรื่องเมื่อเช้า 

 

 

 

 

 

 

 

                             แก้วเสียใจมากกับสิ่งที่โทโมะพูด แก้วรีบหันหน้าออกไปทางระเบียงเพื่อซ่อนน้ำตาที่กำลังจะไหล โทโมะรู้สึกผิดที่พูดจาไม่ดีออกไป แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ และเดินออกไป