วิวาห์...ไร้รัก

 
 
 
 
 
 
                             เมื่อจินนี่กลับถึงบ้าน ก็ใส่อารมณ์กับคนรับใช้ในบ้านทุกคน จินนี่ แค้นเรื่องแก้วมากที่กล้าหักหน้าเค้าต่อหน้าโทโมะ 
 
 
 
 
 
 
พ่อจินนี่: เป็นอะไร เสียงดังโวยวายทำไม
 
 
 
 
 
 
จินนี่: พ่อค่ะ พ่อต้องจัดการมันให้หนูนะ
 
 
 
 
 
 
พ่อจินนี่: จัดการใคร 
 
 
 
 
 
 
จินนี่: นังแก้ว 
 
 
 
 
 
 
พ่อจินนี่: เค้าทำอะไรแก 
 
 
 
 
 
 
จินนี่: มันแย่งโทโมะไปจากจินนี่ แถมมันกำลังจะมีลูกกับโทโมะอีก
 
 
 
 
 
 
พ่อจินนี่: ทายาทเจ้าของโรงพยาบาลนะเหรอ
 
 
 
 
 
 
จินนี่: ใช่ค่ะ พ่อต้องจัดการให้หนูนะ 
 
 
 
 
 
 
พ่อจินนี่: หึ วันนี้ แกรู้อะไรมั้ย พ่อมันหักหน้าชั้นในที่ประมูลซื้อที่ดิน บอกว่าคอนโดยังไม่เป็นสิ่งจำเป็น แต่โรงพยาบาลมันจำเป็นกว่า แกดูพวกมันทำซิ แกยังจะไปชอบลูกมันอีก
 
 
 
 
 
 
 
 
จินนี่: เรื่องนี้มันเรื่องของพ่อกับพ่อโทโมะ ไม่เกี่ยวกับโทโมะ อย่าพาลซิค่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
                                      จินนี่พูดจบก็รีบเดินออกไป พ่อของจินนี่แค้นใจมากที่พ่อของโทโมะซื้อที่ตัดหน้า เมื่อโทโมะกลับมาที่บ้าน พ่อของโทโมะก็เรียกโทโมะไปคุยเรื่องที่จะสร้างโรงพยาบาลเพื่อประชาชน เป็นโรงพยาบาลที่จะช่วยเหลือคนในพื้นที่ยากไร้
                             
 
 
 
 
 
 
 
พ่อโทโมะ: วันนี้พ่อไปประมูลซื้อที่มา พ่อมีโครงการที่อยากจะช่วยเหลือคนในพื้นที่ยากไร้ แถวๆภาคเหนือ พ่อว่ามันน่าดีและมีประโยชน์มากนะ ถ้าเราสร้างโรงพยาบาลช่วยเหลือคนที่ภาคเหนือ
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: แล้วพ่อประมูลที่ได้ที่ไหนครับ 
 
 
 
 
 
 
 
พ่อโทโมะ: เชียงราย อำเภอแม่ฟ้าหลวง 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ก็ดีนะครับ แถวนั้นถ้ามีโรงพยาบาลก็ดีเหมือนกัน ผมเคยไปตอนเรียนแพทย์ แถวนั้นโรงพยาบาลน้อย คนส่วนใหญ่ก็อาศัยตามหมู่บ้านบนดอย บนเขาก็เยอะ ถ้ามีโรงพยาบาลก็น่าจะดีกับคนแถวนั้นนะครับ 
 
 
 
 
 
 
 
พ่อโทโมะ: พ่อเองก็คิดว่าอย่างนั้น พ่อถึงอยากให้ลูก ดูแลและรับผิดชอบโครงการนี้ ยังไงซะวันหนึ่งลูกก็ต้องมารับตำแหน่งประธานโรงพยาบาลแทนพ่อ พ่อเลยอยากให้ลูกลองทำโครงการนี้ดู 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ได้ครับ ผมจะดูแลเรื่องนี้เองพ่อไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะทำให้เต็มที่ครับ 
 
 
 
 
 
 
 
 
พ่อโทโมะ: เอ่อพ่อลืมบอกไป ว่าโครงการนี้ ครอบครัวหนูแก้วร่วมลงทุนและสนับสนุนเรื่องนี้ด้วยนะ มีอะไรก็คุยๆบอกๆน้องไว้ด้วย 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ครับ 
 
 
 
 
 
 
 
 
                                เมื่อเข้ามาในห้องโทโมะก็เห็นแก้วนอนหลับอยู่บนโซฟา เลยเดินเข้าไปดูใกล้ๆ แก้วเริ่มรู้สึกตัวโทโมะเลยรีบเดินออกมา แก้วเห็นโทโมะก็เลยลุกขึ้นไปอาบน้ำ เมื่อออกมาก็เห็นโทโมะนั่งรออยู่ที่โซฟา ระหว่างที่แก้วกำลังจะเดินไปที่กระจกเพื่อหวีผม จู่ๆก็รู้สึกเวียนหัวขึ้นมา 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เป็นอะไรรึเปล่า 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: เปล่า 
 
 
 
 
 
 
                             โทโมะเห็นว่าแก้วดูอาการแปลกๆ เลยดึงแก้วให้มานั่งที่เตียง จากนั้นก็เดินไปหยิบกระเป๋าเครื่องมือแพทย์ในตู้ออกมา จากนั้นก็เดินมาที่แก้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: จะทำอะไร 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ก็จะดูให้ไงว่าเป็นอะไร 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ไม่ต้อง แก้วไม่ได้เป็นอะไร 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: จะไม่เป็นอะไรได้ไง อ่อหรือว่าแกล้งเรียกร้องความสนใจ
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: งั้นถ้าแก้วแกล้งจริงๆ แก้วคงทำสำเร็จเพราะพี่มันดันเชื่อด้วย
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เอางี้ ชั้นขอโทษที่ว่าแล้วกัน ขอวัดไข้หน่อยละกัน
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ไม่ แก้วไม่ได้เป็นอะไร อย่าสนใจแก้วเลย 
 
 
 
 
 
 
 
                                  แก้วรีบลุกขึ้นหนีโทโมะ ลงไปด้านล่าง แต่จู่ๆแก้วก็มีอาการเวียนหัว และหน้ามืด โทโมะเปิดประตูออกมาพอดี เลยวิ่งมาจับแก้วไว้ได้ทันทั้งคู่ยื้อกันที่บันได แก้วสะบัดตัวออกจนล้มลงไป 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: แก้ว !!! 
 
 
 
 
 
 
 
 
                                เมื่อทุกคนได้ยินเสียงโทโมะก็รีบออกมาดู 
 
 
 
 
 
 
 
แม่โทโมะ: หนูแก้ว !!!
 
 
 
 
 
พ่อโทโมะ: รีบเอารถออกเร็วไปโรงพยาบาลเร็ว
 
 
 
 
 
 
                  
 
                            พ่อโทโมะสั่งให้คนขับรถเอารถออกและรีบพาแก้วไปโรงพยาบาลทันที ด้านโทโมะระหว่างที่อยู่ในรถก็เอาตัวแก้วซบกับตัวเองไว้แล้วรีบเอากระดาษซับรอยเลือดที่หน้าผากกับตรงศรีษะที่มีเลือดออกมา เมื่อมาถึงโรงพยาบาลโทโมะก็รีบพาแก้วเข้าไปในห้องฉุกเฉินและรีบใส่เสื้อกาวน์ทันที จากนั้นก็รีบตรวจอาการ และทำแผลให้แก้วจนเสร็จ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แม่โทโมะ: น้องเป็นไงบ้างลูก
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เดี๋ยวผมต้องพาไปทำซีทีสแกนก่อนนะครับว่าสมองด้านในมีปัญหาอะไรรึเปล่า 
 
 
 
 
 
 
แม่โทโมะ: แล้วน้องตกบันไดขั้นสูงมากรึเปล่า
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ยังถือว่าโชคดีที่ตกแค่บันไดขั้นกลางๆอะครับ จังหวะล้มเลยไม่แรงมาก 
 
 
 
 
 
 
 
พ่อโทโมะ: รีบพาน้องไปตรวจต่อเถอะ เดี๋ยวพ่อกับแม่ไปจัดการเรื่องห้องพักให้
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ครับ