วิวาห์...ไร้รัก

 

 

 

 

 

                            

 

 

 

                         หลังจากขนมจีนตรวจเสร็จแก้วกับขนมจีนก็ขึ้นไปหาตุลย์ที่ห้องพัก เมื่อเข้ามาในห้องพักก็เห็นโทโมะอยู่กับตุลย์พอดี แก้วเห็นโทโมะก็เบือนหน้าหนีไปทางอื่น

 

 

 

 

 

 

ตุลย์: อ้าว แก้วขนมจีน มาทำอะไรกันหรือว่าแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: เปล่าหรอกค่ะ พี่ขนมจีนมาหาพี่ตุลย์ค่ะ แก้วไม่ได้มาทำกิ๊ฟท์หรอก 

 

 

 

 

 

 

 

ขนมจีน: หึ ทำกิ๊ฟท์ อะไรเหรอแก้ว ?

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ไม่มีไรหรอก เรื่องไร้สาระนะ แก้วว่าพี่บอกข่าวดีกับพี่ตุลย์ดีกว่า

 

 

 

 

 

 

 

ตุลย์: ข่าวดี ข่าวดีอะไรเหรอ

 

 

 

 

 

 

 

 

ขนมจีน: ก็ เมื่อกี้ เพิ่งไปตรวจมา หมอบอกว่า 2 เดือนแล้วนะ

 

 

 

 

 

 

 

ตุลย์: ห้ะ 2 เดือน ทะ ทะ ท้อง 2 เดือนแล้วเหรอ 

 

 

 

 

 

 

ขนมจีน: ใช่ 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ดีใจด้วยนะพี่ จะได้เป็นพ่อคนล่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

                           ตุลย์ดีใจมากรีบเข้าไปกอดขนมจีนไว้แน่น 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: นี่ถ้าเป็นแก้วท้องนะ แก้วว่าพี่โทโมะคงจะเสียใจ ผิดจากพี่ตุลย์แน่ๆเลย 

 

 

 

 

 

 

 

 

                            แก้วพูดแล้วยิ้มกวนประสาทโทโมะ ตุลย์และขนมจีนต่างก็มองหน้าทั้งคู่และเห็นว่าท่าจะไม่ดีแล้ว เลยชวนออกไปหาข้าวทานเพื่อฉลองกับข่าวดี และก่อนที่ทั้งสี่คนจะออกไป จู่ๆก็มีพยาบาลมาหา

 

 

 

 

 

 

 

พยาบาล: ขอโทษนะค่ะคุณหมอ มีคนมาขอพบค่ะ 

 

 

 

 

 

 

ตุลย์: ใครเหรอครับ

 

 

 

 

 

 

พยาบาล: เค้ามาพบคุณหมอวิศวะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ใครเหรอครับ 

 

 

 

 

 

 

 

แคท: แคทเองค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

                       ทั้งสี่คนต่างหันมองคนที่เป็นต้นเสียง โทโมะตกใจมากที่เห็นแคท แก้วมองแคทอยู่นานก่อนจะหันไปมองโทโมะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แคท: สวัสดีค่ะ นี่คงเป็น แก้วซินะ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: คุณเป็นใคร

 

 

 

 

 

 

 

แคท: เป็นใครนะเหรอ ลองถามโทโมะดูซิ

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ชั้นถามคุณ ไม่ได้ถามเค้า 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: พอได้ล่ะ แคทออกไปคุยกับผมข้างนอก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ขนมจีน: ใครกัน 

 

 

 

 

 

 

ตุลย์: แฟนเก่าโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

ขนมจีน: อะไรนะ แฟนเก่าเหรอ 

 

 

 

 

 

 

                           โทโมะพาแคทออกมาคุยที่ห้องพักของตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: มาทำอะไรที่นี้ 

 

 

 

 

 

 

แคท: ก็แคทคิดถึงคุณเลยมาหา 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: คุณต้องการอะไรบอกมาเลยดีกว่า 

 

 

 

 

 

 

 

 

แคท: แคทย้ายมาทำงานที่เมืองไทยแล้ว แคทก็เลยมาหาคุณไง 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: คุณไม่จำเป็นต้องมาหาผม เพราะเรื่องของเรามันจบไปนานแล้ว กลับไปซะเถอะ อีกอย่างผมก็...แต่งงานแล้ว 

 

 

 

 

 

 

 

แคท: แต่งงานแล้ว ฮ่าๆ น่าตลกชะมัด แต่งงานกับผู้หญิงที่คุณไม่ได้รักนะเหรอค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: คุณพูดอะไร

 

 

 

 

 

 

 

แคท: อย่าคิดว่าแคทไม่รู้นะ ว่าการแต่งงานของคุณ มีเหตุผลอะไร คุณไม่ได้รักเด็กนั่น ที่คุณแต่งงานกัน ก็เพราะแม่คุณบังคับ 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: จะเพราะเหตุผลอะไร ผมก็แต่งงานแล้ว และอีกอย่างผมไม่มีทางกลับไปหาคุณอีก

 

 

 

 

 

 

แคท: แต่แคท จะทำ ทุกทางให้คุณกลับมาหาแคทให้ได้ 

 

 

 

 

 

 

 

ตุลย์: โทโมะ 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ว่าไงพี่ 

 

 

 

 

 

 

ตุลย์: คือ มีญาติคนไข้มาขอพบอ่ะ 

 

 

 

 

 

แคท: งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะค่ะ โทโมะ ลานะค่ะพี่ตุลย์ 

 

 

 

 

 

 

ตุลย์: มีอะไรรึเปล่า 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เปล่าหรอกพี่ ขอบคุณมากนะ ที่เข้ามาได้จังหวะพอดี