วิวาห์...ไร้รัก

 

 

 

 

                            

 

 

                                 หลังจากที่ทำการตรวจและเช็คร่างกายเรียบร้อยแล้วโทโมะก็อยู่เฝ้าแก้วจนเช้า เวลาประมาณ 9 โมงแก้วก็ยังไม่รู้สึกตัว โทโมะตรวจชีพจรและเช็คดูอาการของแก้วเรื่อยๆ จนกระทั่ง บ่ายโมงกว่าๆ แก้วถึงฟื้น 

 

 

 

 

 

 

ขนมจีน: แก้วฟื้นแล้วค่ะ 

 

 

 

 

 

                               ทุกคนต่างรอให้แก้วฟื้นเมื่อแก้วฟื้นแล้วโทโมะเลยตรวจอาการแก้วอีกครั้ง 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ปวดหัวมั้ย

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ไม่ 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ถ้าปวดหัวรีบบอกนะ 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ....

 

 

 

 

 

 

 

 

                           เมื่อโทโมะตรวจเสร็จ ทุกคนก็รีบเข้ามาดูอาการแก้ว ตามร่างกายของแก้วที่รอบศรีษะต้องพันผ้าเอาไว้ เพราะมีแผล รวมทั้งขาและเท้าที่แพลง เลยต้องใส่เฝือกไว้ที่ขาข้างซ้าย ที่มือก็มีเฝือกอ่อนพันอยู่เพราะตอนที่ล้มตัวของแก้วดันไปทับแขนไว้ 

 

 

 

 

 

 

 

 

แม่แก้ว: เจ็บรึเปล่าลูก

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ก็เจ็บนิดหน่อยค่ะ 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: ดีนะลูกไม่ตกมาจากขั้นสูงๆ ไม่งั้นแย่แน่ แม่ล่ะเป็นห่วงจริงๆ

 

 

 

 

 

พ่อแก้ว: แล้วตกลงมาได้ไงล่ะ 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เป็นความผิดของผมเองครับ ผมผิดเอง เราทะเลาะกันแก้วเลยตกลงไป

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ไม่ใช่หรอกค่ะ แก้วสะบัดตัว เลยล้มลงไปเอง ไม่เกี่ยวกับเค้าหรอกค่ะ ทุกคนไม่ต้องเป็นห่วงแก้วหรอกค่ะ แก้วไม่ได้เป็นอะไรแล้วจริงๆ 

 

 

 

 

 

 

ขนมจีน: ว่าแต่หิวรึเปล่า เดี๋ยวพี่ไปซื้ออะไรมาให้กินล่ะกัน 

 

 

 

 

 

ตุลย์: งั้นโทโมะก็อยู่เฝ้าแก้วละกัน ผมว่าพวกเราออกไปหาอะไรทานด้วยเลยดีกว่านะครับ ยังไม่ได้ทานข้าวเที่ยงกันเลย

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: จริงด้วย งั้นโทโมะดูแลน้องดีๆนะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

                            เมื่อทุกคนออกไป แก้วก็เอาแต่จับแขนตัวเองและจับขาตัวเองข้างที่ใส่เฝือก โทโมะเลยเดินมานั่งข้างๆเตียงคนไข้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: จะไปจับทำไมนักหนาห้ะ 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ยุ่งไรด้วยอ่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ขอโทษนะที่ทำให้เจ็บตัว

 

 

 

 

 

 

แก้ว: จะมาขอโทษทำไม แก้วทำตัวเอง พี่ไม่รู้เหรอว่าแก้วตั้งใจให้ตัวเองเป็นแบบนี้ อย่างที่พี่เคยพูดไว้ไง  

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เลิกพูดประชดประชันสักทีได้มั้ย...คนเค้าอุส่าห์อยู่เฝ้า คอยดูแลยังมาพูดเถียงอีก  

 

 

 

 

 

แก้ว: แก้วขอเหรอค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ทำคุณบูชาโทษแท้ๆ 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: จะไปไหนก็ไปเถอะค่ะ แก้วอยู่คนเดียวได้ 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: โอเค อยากอยู่คนเดียวก็เชิญ ตามสบาย ชั้นก็เบื่อเหมือนกันที่ต้องเฝ้าเธออ่ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                           เมื่อโทโมะออกไป แคทที่รอจังหวะก็เข้ามาหาแก้ว 

 

 

 

 

 

 

 

 

แคท: ว้าว ดูท่าทางจะแย่นะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ใครอนุญาตให้คุณเข้ามาค่ะ

 

 

 

 

 

 

แคท: โทโมะค่ะ เห็นเค้าบอกว่า ไม่อยากอยู่ เค้าเบื่อนะค่ะ ชั้นก็เลยมาดูว่าเค้าเบื่ออะไร แต่ก็น่าเบื่อจริงๆนะค่ะ ดูจากสภาพแล้ว อยู่เฝ้าก็คงจะเบื่อจริงๆ 

 

 

 

 

 

 

                           แก้วเมื่อได้ยินก็โมโหมาก รีบไล่แคทออกไป

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ออกไปเดี๋ยวนี้ ออกไป !!!

 

 

 

 

 

 

แคท: ใจเย็นๆซิค่ะ สภาพนี้ยังอยากจะสู้อยู่อีกเหรอ

 

 

 

 

 

แก้ว: ชั้นบอกให้ออกไป 

 

 

 

 

 

 

แคท: ชั้นไปก็ได้ ปล่อยโทโมะไว้นาน เดี๋ยวเค้าจะเหงา ไปนะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

                              เมื่อแคทออกไปแก้วก็ร้องไห้ออกมาเสียใจกับสิ่งที่แคทบอกเพราะโทโมะพูดว่า เบื่อไว้จริงๆ แต่จริงๆแล้วโทโมะไม่ได้ไปบอกอะไรแคท แคทสร้างเรื่องขึ้นมา และที่โทดมะพูดไปก็ไม่ได้คิดอย่างที่พูดจริงๆ เพียงแค่ต้องการพูดประชดแก้วกลับบ้าง