วิวาห์...ไร้รัก

 

 

 

 

 

 

                             เมื่อจินนี่กลับถึงบ้าน ก็ใส่อารมณ์กับคนรับใช้ในบ้านทุกคน จินนี่ แค้นเรื่องแก้วมากที่กล้าหักหน้าเค้าต่อหน้าโทโมะ 

 

 

 

 

 

 

พ่อจินนี่: เป็นอะไร เสียงดังโวยวายทำไม

 

 

 

 

 

 

จินนี่: พ่อค่ะ พ่อต้องจัดการมันให้หนูนะ

 

 

 

 

 

 

พ่อจินนี่: จัดการใคร 

 

 

 

 

 

 

จินนี่: นังแก้ว 

 

 

 

 

 

 

พ่อจินนี่: เค้าทำอะไรแก 

 

 

 

 

 

 

จินนี่: มันแย่งโทโมะไปจากจินนี่ แถมมันกำลังจะมีลูกกับโทโมะอีก

 

 

 

 

 

 

พ่อจินนี่: ทายาทเจ้าของโรงพยาบาลนะเหรอ

 

 

 

 

 

 

จินนี่: ใช่ค่ะ พ่อต้องจัดการให้หนูนะ 

 

 

 

 

 

 

พ่อจินนี่: หึ วันนี้ แกรู้อะไรมั้ย พ่อมันหักหน้าชั้นในที่ประมูลซื้อที่ดิน บอกว่าคอนโดยังไม่เป็นสิ่งจำเป็น แต่โรงพยาบาลมันจำเป็นกว่า แกดูพวกมันทำซิ แกยังจะไปชอบลูกมันอีก

 

 

 

 

 

 

 

 

จินนี่: เรื่องนี้มันเรื่องของพ่อกับพ่อโทโมะ ไม่เกี่ยวกับโทโมะ อย่าพาลซิค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

                                      จินนี่พูดจบก็รีบเดินออกไป พ่อของจินนี่แค้นใจมากที่พ่อของโทโมะซื้อที่ตัดหน้า เมื่อโทโมะกลับมาที่บ้าน พ่อของโทโมะก็เรียกโทโมะไปคุยเรื่องที่จะสร้างโรงพยาบาลเพื่อประชาชน เป็นโรงพยาบาลที่จะช่วยเหลือคนในพื้นที่ยากไร้

                             

 

 

 

 

 

 

 

พ่อโทโมะ: วันนี้พ่อไปประมูลซื้อที่มา พ่อมีโครงการที่อยากจะช่วยเหลือคนในพื้นที่ยากไร้ แถวๆภาคเหนือ พ่อว่ามันน่าดีและมีประโยชน์มากนะ ถ้าเราสร้างโรงพยาบาลช่วยเหลือคนที่ภาคเหนือ

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แล้วพ่อประมูลที่ได้ที่ไหนครับ 

 

 

 

 

 

 

 

พ่อโทโมะ: เชียงราย อำเภอแม่ฟ้าหลวง 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ก็ดีนะครับ แถวนั้นถ้ามีโรงพยาบาลก็ดีเหมือนกัน ผมเคยไปตอนเรียนแพทย์ แถวนั้นโรงพยาบาลน้อย คนส่วนใหญ่ก็อาศัยตามหมู่บ้านบนดอย บนเขาก็เยอะ ถ้ามีโรงพยาบาลก็น่าจะดีกับคนแถวนั้นนะครับ 

 

 

 

 

 

 

 

พ่อโทโมะ: พ่อเองก็คิดว่าอย่างนั้น พ่อถึงอยากให้ลูก ดูแลและรับผิดชอบโครงการนี้ ยังไงซะวันหนึ่งลูกก็ต้องมารับตำแหน่งประธานโรงพยาบาลแทนพ่อ พ่อเลยอยากให้ลูกลองทำโครงการนี้ดู 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ได้ครับ ผมจะดูแลเรื่องนี้เองพ่อไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะทำให้เต็มที่ครับ 

 

 

 

 

 

 

 

 

พ่อโทโมะ: เอ่อพ่อลืมบอกไป ว่าโครงการนี้ ครอบครัวหนูแก้วร่วมลงทุนและสนับสนุนเรื่องนี้ด้วยนะ มีอะไรก็คุยๆบอกๆน้องไว้ด้วย 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ครับ 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                เมื่อเข้ามาในห้องโทโมะก็เห็นแก้วนอนหลับอยู่บนโซฟา เลยเดินเข้าไปดูใกล้ๆ แก้วเริ่มรู้สึกตัวโทโมะเลยรีบเดินออกมา แก้วเห็นโทโมะก็เลยลุกขึ้นไปอาบน้ำ เมื่อออกมาก็เห็นโทโมะนั่งรออยู่ที่โซฟา ระหว่างที่แก้วกำลังจะเดินไปที่กระจกเพื่อหวีผม จู่ๆก็รู้สึกเวียนหัวขึ้นมา 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เป็นอะไรรึเปล่า 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: เปล่า 

 

 

 

 

 

 

                             โทโมะเห็นว่าแก้วดูอาการแปลกๆ เลยดึงแก้วให้มานั่งที่เตียง จากนั้นก็เดินไปหยิบกระเป๋าเครื่องมือแพทย์ในตู้ออกมา จากนั้นก็เดินมาที่แก้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: จะทำอะไร 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ก็จะดูให้ไงว่าเป็นอะไร 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ไม่ต้อง แก้วไม่ได้เป็นอะไร 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: จะไม่เป็นอะไรได้ไง อ่อหรือว่าแกล้งเรียกร้องความสนใจ

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: งั้นถ้าแก้วแกล้งจริงๆ แก้วคงทำสำเร็จเพราะพี่มันดันเชื่อด้วย

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เอางี้ ชั้นขอโทษที่ว่าแล้วกัน ขอวัดไข้หน่อยละกัน

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ไม่ แก้วไม่ได้เป็นอะไร อย่าสนใจแก้วเลย 

 

 

 

 

 

 

 

                                  แก้วรีบลุกขึ้นหนีโทโมะ ลงไปด้านล่าง แต่จู่ๆแก้วก็มีอาการเวียนหัว และหน้ามืด โทโมะเปิดประตูออกมาพอดี เลยวิ่งมาจับแก้วไว้ได้ทันทั้งคู่ยื้อกันที่บันได แก้วสะบัดตัวออกจนล้มลงไป 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แก้ว !!! 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                เมื่อทุกคนได้ยินเสียงโทโมะก็รีบออกมาดู 

 

 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: หนูแก้ว !!!

 

 

 

 

 

พ่อโทโมะ: รีบเอารถออกเร็วไปโรงพยาบาลเร็ว

 

 

 

 

 

 

                  

 

                            พ่อโทโมะสั่งให้คนขับรถเอารถออกและรีบพาแก้วไปโรงพยาบาลทันที ด้านโทโมะระหว่างที่อยู่ในรถก็เอาตัวแก้วซบกับตัวเองไว้แล้วรีบเอากระดาษซับรอยเลือดที่หน้าผากกับตรงศรีษะที่มีเลือดออกมา เมื่อมาถึงโรงพยาบาลโทโมะก็รีบพาแก้วเข้าไปในห้องฉุกเฉินและรีบใส่เสื้อกาวน์ทันที จากนั้นก็รีบตรวจอาการ และทำแผลให้แก้วจนเสร็จ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: น้องเป็นไงบ้างลูก

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เดี๋ยวผมต้องพาไปทำซีทีสแกนก่อนนะครับว่าสมองด้านในมีปัญหาอะไรรึเปล่า 

 

 

 

 

 

 

แม่โทโมะ: แล้วน้องตกบันไดขั้นสูงมากรึเปล่า

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ยังถือว่าโชคดีที่ตกแค่บันไดขั้นกลางๆอะครับ จังหวะล้มเลยไม่แรงมาก 

 

 

 

 

 

 

 

พ่อโทโมะ: รีบพาน้องไปตรวจต่อเถอะ เดี๋ยวพ่อกับแม่ไปจัดการเรื่องห้องพักให้

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ครับ