ไฟแค้นซ่อนรัก

 
 
 
 
 
 
                           เวลาเกือบ 2 ทุ่ม ป๊อบปี้อยู่บนเครื่องกำลังมุ่งหน้าจะไปกรุงเทพ ด้านเฟย์ก็กำลังเก็บเสื้อผ้า ส่วนฟางเก็บเสื้อผ้าและทุกอย่างเสร็จก่อนก็เดินไปหยิบรูปของพ่อกับโกศฐ์ที่ใส่อัฐิของพ่อมาเก็บไว้ในกล่องเพื่อที่จะนำไปที่อเมริกาด้วย 
 
 
 
 
 
 
                            ด้านป๊อบปี้ก็กระวนกระวายใจเรื่องของฟางมาก เค้ามองหน้าต่างและได้แต่ภาวนาในใจขอให้ฟางยอมยกโทษให้ และในเวลาประมาณ 21:00 น. ป๊อบปี้ก็ลงเครื่องและรีบไปเอากระเป๋าทันที 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ไอป๊อบ 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: อ้าว โทโมะ 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ไปแท็กซี่มันจะไปทันได้ไงว่ะ 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: เออขอบใจมึงมากนะ ว่าแต่ มึงรู้แล้วใช่มั้ยว่าเค้าอยู่ไหน 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เออรู้แล้ว พักอยู่โรงแรมเพื่อนกูเองอ่ะ 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: งั้นรีบไปกันเถอะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                      ฟางกับเฟย์เก็บของและลงมารอรถของโรงแรมที่ด้านล่างจากนั้นก็จัดการ และเช็คเอ้าท์ออก 
 
 
 
 
 
 
พนักงาน: คงต้องรอรถประมาณ 30 นาทีนะค่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
เฟย์: ได้ค่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
                            ฟางกับเฟย์ก็นั่งรอรถที่ล็อบบี้ของโรงแรม เฟย์ที่เปิดเครื่องโทรศัพท์ก็ตกใจที่ป๊อบปี้โทรมา เฟย์บอกฟางแต่ฟางกลับไม่สนและนั่งรอรถต่อ ฟางไม่แม้แต่จะเปิดโทรศัพท์ของตัวเอง และคิดว่าจะไม่เปิดมันอีกเพราะตั้งใจจะเปลี่ยนเบอร์ใหม่เมื่อถึงอเมริกา 
 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ใกล้ถึงยังว่ะ 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: มึงก็เห็นว่ารถมันติด แถวสุขุมวิทรถติดจะตาย ใจเย็นดิว่ะ กูก็เร่งสุดๆแล้วเนี้ย
 
 
 
 
 
 
 
 
                        ไม่นานป๊อบปี้กับโทโมะก็มาถึงที่โรงแรมและเป็นจังหวะเดียวกันฟางและเฟย์ขึ้นรถไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: อยู่ห้องไหนว่ะ
 
 
 
 
 
โทโมะ: ถามพนักงานดู 
 
 
 
 
 
พนักงาน: สวัสดีค่ะ 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ครับคือผมอยากทราบว่า คุณธนันต์ธรญ์ นีระสิงห์ พักอยู่ชั้นไหน ห้องไหนอ่ะครับ 
 
 
 
 
 
พนักงาน: คุณธนันต์ธรญ์ เพิ่งเช็คเอ้าท์ออกค่ะ แล้วก็เพิ่งนั่งรถออกไปเมื่อกี้เองค่ะ 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: อะไรนะครับ ออกไปเมื่อกี้ !!!
 
 
 
 
 
 
พนักงาน: ค่ะ 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ไป ไปไหนครับ เธอไปไหน
 
 
 
 
 
พนักงาน: เธอให้รถของโรงแรมไปส่งที่สนามบินสุวรรณภูมิค่ะ 
 
 
 
 
 
 
                        ป๊อบปี้กับโทโมะไม่รอช้ารีบไปที่สุวรรณภูมิทันที ระหว่างที่นั่งในรถป๊อบปี้ก็โทรหาฟางแต่ก็ไม่ติดเหมือนเดิม เลยลองโทรหาเฟย์อีกครั้ง 
 
 
 
 
 
 
 
เฟย์: พี่ฟาง เค้าโทรมา 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: เฟย์มาบอกพี่ทำไมล่ะ ถ้าเฟย์อยากรับก็รับ ถ้าไม่อยากก็ไม่ต้องรับ 
 
 
 
 
 
                    เฟย์ตัดสินใจกดรับ ส่วนฟางก็หันหน้ามองนอกหน้าต่าง 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ฮโหล ฮโหลเฟย์ ได้ยินรึเปล่า เฟย์ 
 
 
 
 
 
 
เฟย์: มีอะไร 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ขอผมคุยกับฟางหน่อย ผมขอร้อง ให้ผมคุยกับฟางหน่อยนะ ผมขอร้อง
 
 
 
 
 
 
 
เฟย์: แล้วทำไมชั้นต้องให้คุณคุยกับพี่สาวชั้น คุณโทรมาจะมาหาเรื่องอะไรพวกเราอีก
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ผมไม่ได้จะหาเรื่องอะไรทั้งนั้น ผมต้องการคุยกับฟาง เรื่องที่เค้าท้อง 
 
 
 
 
 
 
เฟย์: คุณ !! คุณรู้ !!
 
 
 
 
 
 
 
                  ฟางรีบหันมามองหน้าเฟย์ ส่วนเฟย์ก็ส่งสายตามองไปที่ท้องของฟาง ฟางรีบเอาโทรศัพท์เฟย์มาปิดเครื่องทันที 
 
 
 
 
 
 
 
เฟย์: เค้ารู้แล้วนะว่าพี่ท้อง 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ถึงเค้าจะรู้ เค้าก็ทำอะไรไม่ได้ เค้าไม่มีทางได้ทำหน้าที่พ่อหรอก พี่จะไม่ให้เค้าเข้ามาในชีวิตพี่กับลูกอีกเด็ดขาด 
 
 
 
 
 
เฟย์: เฟย์ไม่ได้จะเข้าข้างอะไรเค้าหรอกนะ แต่น้ำเสียงของเค้าเมื่อกี้ มันดูแปลกไป มันดูร้อนรนเหมือนเป็นห่วงพี่เลยนะพี่ฟาง 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ไม่มีทาง ไม่มีทาง
 
 
 
 
 
 
            
 
 
 
 
 
โทโมะ: เป็นไงว่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ตัดสายทิ้งว่ะ มึงขับเร็วๆเลย 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เออๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                                         เมื่อมาถึงสนามบินฟางก็รีบเดินไปเช็คอินทันที เฟย์มองฟางจากด้านหลังก็รู้สึกสงสารฟางกับหลานในท้องเหลือเกิน ถ้าต่อไปท้องฟางโตขึ้นเรื่อยจะลำบากแค่ไหน และถ้าต่อไปหลานของเค้าโตขึ้นมาและถามถึงพ่อจะทำยังไง ฟางเห็นเฟย์หยุดอยู่ก็รีบเดินกลับไปหา 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: เฟย์ เป็นอะไรรึเปล่า 
 
 
 
 
 
เฟย์: คือ เปล่าหรอกพี่ฟาง ไปเช็คอินกันเถอะ