แค่เธอรักฉัน

 
 
 
 
 
ป๊อบ: มึงมาชกกูทำไม 
 
 
 
 
 
โทโมะ: มึงยังมีหน้ามาถามอีกนะ มึงออกมาจากโรงแรม พร้อมน้องกูไง 
 
 
 
 
 
ฟาง: พี่โทโมะ มันไม่มีอะไรเลยนะ ฟางกับพี่ป๊อบไม่ได้มีอะไรกัน 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ผู้หญิงกับผู้ชาย ออกมาจากโรงแรมด้วยกันสภาพนี้ เมื่อคืนไม่มีอะไร พี่ไม่เชื่อหรอกนะ 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ฟางสาบานได้เลยนะ ว่ามันไม่มีอะไรจริงๆ 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: อ่อ รู้ล่ะ ว่าทำไมถึงไม่พากลับบ้าน ที่แท้ฟางก็อยากสร้างเรื่อง อยากทำให้เรื่อง มันเป็นแบบนี้ใช่มั้ย อยากให้โทโมะมาเห็น อยากทำให้เหมือนกับว่า เรามีอะไรกัน แล้วต้องให้พี่รับผิดชอบซินะ 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ไอป๊อบ!!!  (ดึงคอเสื้อป๊อบปี้)
 
 
 
 
 
แก้ว: พอเถอะ คนมองกันใหญ่แล้วนะ พี่ป๊อบกลับบ้านไปเลยนะ ส่วนพี่โทโมะ พาฟางกลับบ้านเดี๋ยวแก้ว เอารถพี่โทโมะกลับเอง มีอะไรก็ไปคุยกันที่บ้าน
 
 
 
 
 
 
 
 
                        เมื่อกลับมาถึงบ้าน ฟางก็รีบวิ่งขึ้นห้อง โทโมะเข้ามาในบ้าน แม่ก็ถามทันที
 
 
 
 
แม่ฟาง: ไปเจอน้องที่ไหนมา
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: คือ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: หายไปไหนมาทั้งคืน อย่าบอกนะว่าไปอยู่กับมันมา
 
 
 
 
 
 
แก้ว: แม่ใจเย็นๆก่อนเถอะค่ะ 
 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: ตกลงพี่เราไปไหนมา
 
 
 
 
 
 
แก้ว: คือ คือว่า 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ผมไปนอนโรงแรมกับผู้หญิงมา
 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: ผู้หญิง !! แกไปนอนกับใครมา บอกมาเดี๋ยวนี้นะ ป๊อบปี้
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ผมไปนอน กับคนที่แม่อยากให้แต่งงานด้วยไงครับ 
 
 
 
 
 
              พูดจบก็เดินขึ้นห้องไป 
 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: แก้ว มันเกิดอะไรขึ้น เล่ามาเดี๋ยวนี้นะ 
 
 
 
 
 
 
 
                             เมื่อขึ้นมาบนห้อง ฟางก็เอาแต่ร้องไห้ คิดถึงแต่คำพูดของป๊อบปี้ที่หาว่าฟางสร้างเรื่อง อยากให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ฮึก ฮึก อื้อออออออ อื้ออออออ
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ฟาง เปิดประตูให้พี่หน่อย พี่อยากคุยด้วย
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ฮึก ฮึก ฟางอยากอยู่คนเดียว ฟางขออยู่คนเดียวนะ ฮึก 
 
 
 
 
 
 
แม่ฟาง: ให้น้องอยู่คนเดียวก่อนเถอะ
 
 
 
 
 
 
นวล: คุณพรค่ะ คุณดามาค่ะ 
 
 
 
 
 
แม่ฟาง: ไปบอกคุณดานะ ว่าเดี๋ยวชั้นลงไป
 
 
 
 
 
พร: ค่ะ 
 
 
 
 
 
โทโมะ: คุณป้าต้องรู้แล้วแน่ๆ 
 
 
 
 
 
แม่ฟาง: ลงไปกับแม่ 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ครับ