แค่เธอรักฉัน

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: พรชั้นรู้เรื่องทั้งหมดแล้วนะ หนูฟางเป็นยังไงบ้าง

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ทำไมฟางต้องเป็นอะไรด้วยครับคุณป้า

 

 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: ก็เพื่อนตัวดีของเรา เค้าทำไม่ดีกับหนูฟาง ป้าเลย

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ฟางบอกผมว่า ระหว่างฟางกับป๊อบปี้ มันไม่มีอะไรครับ

 

 

 

 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: แต่ถึงยังไงซะ หนูฟางก็เสียหาย หนูฟางเป็นผู้หญิงนะ ป้าจะจัดการเรื่องนี้เอง พรเธอไม่ต้องเป็นห่วงนะ ยังไงๆ สองคนนี้ก็ต้องแต่งงานกันอยู่แล้ว ชั้นจะรีบจัดการเรื่องงานแต่งให้เร็วที่สุดเลย

 

 

 

 

 

 

 

 

แม่ฟาง: ชั้นว่าอย่าเพิ่งเลย อีกอย่าง โทโมะก็บอกแล้ว ว่าไม่มีอะไร เธออย่าคิดมากไปเลย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: แต่ถึงยังไงชั้นก็อยากให้สองคนแต่งงานกันอยู่ดี

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: แก้วว่า เรากลับบ้านกันก่อน ดีกว่านะค่ะแม่ รอให้พ่อกลับมาก่อนดีกว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: คุณป้าอย่าคิดมากเลยครับ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: ถ้าอย่างงั้น ตอนเย็นๆชั้นจะแวะมาหาหนูฟางนะ 

 

 

 

 

 

 

 

แม่ฟาง: อืม ขอบใจมากนะ 

 

 

 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: หนูฟางก็เหมือนลูกชั้นคนนึงนะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                     

 

                              ฟางร้องไห้จนเผลอหลับไปจนถึงตอนเย็น โทโมะขึ้นมาตามฟางให้ลงไปกินข้าวเหมือนเดิม คราวนี้ต้องปลุกฟางหลายรอบ จนฟางรู้สึกตัว

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: พี่ปลุกตั้งหลายรอบ เป็นไรรึเปล่า 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ฟาง ฟางปวดหัว 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ร้องมากจนปวดหัวนะซิ 

 

 

 

 

                       โทโมะหันไปเห็นที่มือของฟาง มีผ้าพันอยู่ก็สงสัย

 

 

 

 

 

โทโมะ: มือไปโดนอะไรมา 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ฟางซุ่มซ่ามเอง ไม่เป็นไรหรอก 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น เล่าให้พี่ฟังได้มั้ย 

 

 

 

 

 

ฟาง: อย่าไปพูดถึงมันเลย ฟางไม่อยากพูดถึงมันอีก 

 

 

 

 

โทโมะ: มันไม่ได้ทำอะไรฟางจริงๆใช่มั้ย 

 

 

 

 

 

ฟาง: แค่อยู่ใกล้ เค้ายังไม่อยากอยู่ใกล้ฟางเลย เค้าจะทำแบบนั้นได้ไงละ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เอางี้ เดี๋ยวพี่ทำแผลให้ 

 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่ต้องหรอก ฟางทำเอง 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แล้วลงไปกินข้าวไหวมั้ย 

 

 

 

 

 

ฟาง: ฟางไม่ค่อยหิวอ่ะ พี่โทโมะลงไปกินกับแม่เถอะ

 

 

 

 

 

โทโมะ: งั้นเดี๋ยว พี่ให้นวลทำข้าวต้มร้อนๆมาให้ละกันนะ จะได้กินยาด้วย

 

 

 

ฟาง: ค่ะ 

 

 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: กว่าจะลงมาได้นะ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: แม่มีอะไรอีกครับ 

 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: ไปหาหนูฟางกับแม่ 

 

 

 

 

ป๊อบ: ผมไม่ไป 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: ไม่ไป ไม่ได้ แกทำอะไรไว้ แกจะไม่รับผิดชอบรึไง

 

 

 

 

 

ป๊อบ: แต่ผม 

 

 

 

 

 

 

                        เมื่อมาถึงบ้านฟาง แม่ฟางก็ชวนทั้งป๊อบปี้ แก้วและแม่ของเค้าทานข้าวด้วยกัน โทโมะขอตัวเอาข้าวไปให้ฟางด้านบน แม่ป๊อบปี้เลยพูดขึ้น 

 

 

 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: หนูฟางเป็นอะไรรึเปล่า 

 

 

 

 

 

แม่ฟาง: ฟางไม่ค่อยสบายนะ เลยไม่ลงมา

 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: ป๊อบปี้ ไปช่วยโทโมะ ขึ้นไปดูแลน้องหน่อย 

 

 

 

 

 

แม่ฟาง: ไม่ต้องหรอก ทานข้าวดีกว่า 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เดี๋ยวผมขึ้นไปเองครับ โทโมะกูขอทำละกันนะ

 

 

 

 

                   เอาถาดในมือโทโมะแล้วขึ้นไปบนห้องฟาง เมื่อป๊อบปี้เข้ามาในห้องก็เห็นฟางหลับอยู่ ป๊อบปี้วางถาดไว้บนโต๊ะที่ฟางเอาไว้ในทำงาน ป๊อบปี้หันไปเห็นรูปคู่ระหว่างตัวเองกับฟางตอนที่ทั้งสองครอบครัวไปเที่ยวทะเลด้วยกัน ฟางเริ่มรู้สึกตัว ก็เห็นผู้ชายใส่เสื้อยืดสีดำกางเกงดำยืนอยู่ จนกระทั่งเค้าหันหน้ามา 

 

 

 

 

 

ฟาง: พี่ป๊อบ !!!

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ตื่นแล้วเหรอ 

 

 

 

 

         ฟางลุกขึ้นมายืนคุยกับป๊อบปี้ 

 

 

 

 

 

ฟาง: พี่เข้ามาได้ยังไง แล้วเข้ามาทำไม 

 

 

 

ป๊อบ: แล้วคิดว่าพี่อยากเข้ามามากนักรึไง 

 

 

 

 

ฟาง: ถ้างั้นก็ออกไปซิ ออกไปเลยนะ 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟางไม่ควรเอารูปนี้มาตั้งไว้นะ (หยิบขึ้นมา) 

 

 

 

 

ฟาง: กรุณาอย่ามายุ่งกับของของฟาง 

 

 

 

ป๊อบ: พี่ว่า พี่พูดกับฟางรู้เรื่องแล้วนะ ว่าสิ่งที่ฟางคิด มันไม่ทางเป็นไปได้ พี่คิดกับฟางแค่น้องสาว ไม่มีทางคิดเป็นอย่างอื่นไปได้ อย่าทำให้พี่รู้สึกอึดอัดไปมากกว่านี้อีกเลย 

 

 

 

 

             ฟางเอามือข้างที่เป็นแผลดึงรูปในมือป๊อบปี้กลับ ทำให้ป๊อบปี้สงสัยว่ามือฟางไปโดนอะไรมา 

 

 

 

 

 

ฟาง: ความรักมันห้ามกันได้ด้วยเหรอ ถึงพี่ป๊อบจะไม่รักฟางเหมือนที่ฟางรักพี่ แต่พี่ก็ไม่มีสิทธิ์มาสั่งให้ฟางเลิกคิด เลิกรู้สึกมันได้ ถ้าเกลียดฟาง รังเกียจฟางมาก ก็ออกไปเถอะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: มือไปโดนอะไรมา 

 

 

 

 

 

ฟาง: อย่ารู้เลยค่ะ รู้ไปก็เท่านั้น ออกไปเถอะค่ะ