ใจเผลอ

 
 
 
 
ทุกอย่างถูกจัดการขึ้นตามแผนทันทีหลังจากที่เพชรพลอยถูกส่งตัวไปต่างประเทศหลังจากออกจากโรงพยาบาล
 
 
 
แก้วมาทำงานในตำแหน่งเลขาของอาชา ส่วนอัครา เป็นคนขับรถและบอดี้การ์ดส่วนตัวของเขา
 
 
 
" กระเช้าปริศนา คนส่งใช้รูปหัวกระโหลก " อาชาเรียกแก้วและอัคราให้มาพบ เมื่อดูกระเช้าดอกไม้ที่ยามเอาขึ้นมาให้ เมื่อเห็นว่าในการ์ดอวยพร เป็นชื่อของอาชา แต่กลับไม่มีชื่อผู้ส่ง
 
 
 
" กระเช้าแบบนี้มีมาทุกครั้งที่เกิดเรื่อง แล้วคนส่งก้เป็นแค่สัญลักษณ์หัวกระโหลก " อาชาเล่า
 
 
 
" แต่ในกล้องวงจรปิด ทำไมคนส่งเป็นเด็กขายพวงมาลัยหละคะ " แก้วทัก
 
 
 
" ใช่ ... แล้วตอนนี้ก็หาตัวไม่เจอด้วย และไม่เคยหาตัวเจอเลยสักครั้ง มันจะใช้คนส่งคนละคนกัน " อาชาเล่าต่อ
 
 
 
" มันแถบจะรู้คงามเคลื่อนไหวของพี่หมดเลยนะครับ " อัคราหนักใจ 
 
 
 
 
" ใช่ ... แก้วกับอัครต้องระวังตัวไว้ด้วยนะ " อาชาพูดด้วยความเป็นห่วง ทั้งคู่พยักหน้าก่อนจะแยกย้ายออกไปทำงาน
 
 
 
 
หน้าห้องอาชา 
 
 
 
 
" เป็นเลขาใหม่หรอ .. " เสียงทุ้มทักขึ้น แก้วที่นั่งอยู่หน้าห้องอาชาเงยหน้ามองเข้าของเสียงก่อนจะยิ้มน้อยๆให้กับชายหนุ่มอายุมากกว่าที่ยืนอยู่ตรงหน้า
 
 
 
 
" คะ แก้วเห็นว่าเงินเดือนดี ก็เลยมาลองทำงานที่นี่ดูหนะคะ " เธอวางท่าทีเจี๋ยมเจี้ยม ซื่อๆ ใส่คนตรงหน้า ชายคนนั้นยิ้มมุมปาก ก่อนจะเดินเข้าไปให้ห้องอาชา
 
 
 
" มีเอกสารมาให้เซ็นครับท่านประธาน " ชายคนดังกล่าว วางแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะอาชา
 
 
 
 
" ขอบใจมากภูมิ ช่วงนี้เป็นยังไงบ้างหละ " อาชายิ้มน้อยๆ ก่อนจะเปรยถามภูมิ ผู้ชายที่เป็นผู้ดูแลบัญชีการเงินของบริษัท
 
 
 
 
" ก็... เรียบร้อยดีครับ " ภูมิว่า  " ท่านประธานไปได้เลขาใหม่นี้มาจากไหนหรอครับ " ภูมิทักต่อ
 
 
 
 
" เด็กมันมีปัญหาเรื่องเงินหนะ พ่อตาย แม่ก็ป่วยหนัก บ้านกำลังถูกยึด ผมสงสารก็เลยพามาทำงานด้วย คุณคงไม่ว่าอะไร " อาชาคิด ก่อนจะตอบภูมิไป
 
 
 
" 555 ผมจะว่าอะไรหละครับ ผมไม่ใช่เจ้าของบริษัทหนิ " ภูมิหัวเราะลั่น
 
 
 
 
" อื้ม " อาชายิ้มน้อยๆ แล้วส่งเอกสารให้ภูมิ 
 
 
 
 
เอี๊ยดดด ประตูห้องเปิดออก ภูมิหันไปจ้องมองแก้ว ที่กำลังนั่งคิ้วขมวด มองดูเอกสารตรงหน้าด้วยความกังวล
 
 
 
" เครียดอะไรหรือเปล่าน้องแก้ว " ภูมิเดินเข้ามาหา 
 
 
 
" แก้วไม่ค่อยเข้าใจเรื่องเอกสารพวกนี้เท่าไหร่คะ มึนไปหมด " เธอยิ้มแหยๆ
 
 
 
 
" หรอ ไหนดูหน่อยสิ " ภูมิเดินอ้อมเข้าไปยืนข้างๆแก้ว แล้วก้มหน้าลงดูเอกสาร 
 
 
 
" ก็ไม่ยากเท่าไหร่นะ ถ้าไม่รังเกียจ พี่สอนให้ได้นะ " ภูมิเสนอตัว แล้วจ้องมองแก้วอย่างมีเลศนัย
 
 
 
" ขอบคุณมากนะคะ " เธอแกล้งยิ้มดีใจ แต่ในใจรู้สึกสยองแปลกๆ 
 
 
 
 
" อื้ม พี่ไปก่อนนะ " ภูมิพูด ก่อนจะเดินออกไป แก้วจ้องมองภูมิที่เดินห่างออกไปเรื่อยๆ แล้วรู้สึกแปลกๆ 
 
 
 
 
หลังเลิกงาน ขณะกลับบ้าน
 
 
 
" พี่อัคร แก้วว่าคนที่ชื่อภูมิ เค้าแปลกๆนะ " แก้วพูด 
 
 
 
" ไอคนที่ดูแลบัญชีของบริษัทหนะหรอ " อัคราถามต่อ 
 
 
 
" ใช่ ดูลึกลับยังไงชอบกล " แก้วขมวดคิ้วคิดหนัก 
 
 
 
 
" จับตาดูมันไว้ให้ดีๆแล้วกัน แล้วก็ระวังตัวด้วยหละ พี่เองก็สงสัยเหมือนกัน ว่าในบริษัทนี้ น่าจะมีหนอนบ่อนไส้ตัวอื่นอีก " อัคราพูด
 
 
 
 
บ้านพักของครูฟาง 
 
 
 
" หมู่นี้แก้วไม่ค่อยมาบ้านแกเลยนะ " โทโมะที่นั่งกินข้าวอยู่กับฟางทักขึ้น
 
 
 
ฟางเหล่ตามองโทโมะ " ทำไม ... คิดถึงมันหรอ " ฟางยิ้มกวนๆ 
 
 
 
" ไม่ .. ก็ไม่เป็นหลายวันแล้วไง เลยถามดู " 
 
 
 
 
" มันไปทำงานหนะ ช่วงนี้ไม่ค่อยว่าง ว่าจะแวะไปทำอาหารตั้งไว้ให้ก็ไม่มีเวลา " ฟาฃบ่นๆ 
 
 
 
" ทำงาน ? ที่ไหนหรอ " โทโมะถามต่อ 
 
 
 
" ไม่รู้สิ แก้วไม่ได้บอก " ฟางว่า โทโมะนิ่งไป แล้วหวนคิดถึงเรื่องที่เพชรพลอยโทรมาบอกให้เขาจัดการกับแก้ว เพราะแก้วไปเป็นเลขาของอาชา
 
 
 
" อื้ม " 
 
 
 
ทั้งคู่กินข้าวด้วยกันจนเสร็จ โทโมะก้ไล่ให้ฟางไปอาบน้ำ บอกว่าตนจะล้างจานให้เอง เมื่อเห็นประตูห้องน้ำปิดลง โทโมะรีบค้นกระเป๋าของฟาง เหมือนกำลังหาอะไรบางอย่าง
 
 
 
กุญแจ !! 
 
 
 
" ฟางง ฉันกลับก่อนนะ " มือหนารีบซุกกุญแจใส่ในกระเป๋า แล้วตะโกนบอกฟางที่กำลังอาบน้ำอยู่
 
 
 
 
" เออๆ ปิดประตูให้ด้วยหละ " สิ้นเสียงของฟาง โทโมะก็กลับออกไปทันที
 
 
 
 
ในรถ 
 
 
 
โทโมะบอกกุญแจในมืออยู่นาน ก่อนจะตัดสินใจขับรถออกไป 
 
 
 
 
เช้าของวันใหม่ ในขณะที่แก้วกำลังปิดประตูห้อง เธอเหลือบมองห้องข้างๆที่กำลังจะปิดประตูห้องอยู่เหมือนกัน
 
 
 
" นายย ! O_O " แก้วอุทานเสียงหลง เมื่อคนที่เธอจ้องมองอยู่หันหน้ามามองเธอด้วย
 
 
 
" เธอ.. " 
 
 
 
 
" มาได้ยังไงเนี่ย " แก้วเดินเข้าไปหา แล้วถามด้วยน้ำเสียงตกใจ
 
 
 
 
" พอดีฉันโดนไล่ออกจากห้องเก่าหนะ ก็เลยว่าเช่าห้องนี้อยู่ " โทโมะว่า
 
 
 
" โดนไล่ ? " เธอพูดแล้วเอียงคอเหล่ตามอง ก่อนจะยกนิ้วชี้ขึ้นมาชี้หน้าชายหนุ่ม " อย่าบอกน๊าาา ว่าเบี้ยวค่าห้องเค้าหนะ คริๆ " แก้วขำ 
 
 
 
" ก็เออสิ ฉันตกงาน โดนไล่ออกจากงาน แล้วก็ไล่ออกจากห้องด้วยเนี่ย " โทโมะทำหน้าซึมลง
 
 
 
แก้วตกใจ รีบขอโทษใหญ่ " เห้ย ขอโทษๆ ฉันกะจะแซวเล่นเฉยๆ ว่าแต่นายได้งานใหม่แล้วยังหละ  " 
 
 
 
 
" อื้อ ก็ได้แล้ว " โทโมะว่า 
 
 
 
" เออ ดีแล้วๆ งั้น ฉันไปทำงานก่อนนะ " แก้วยกมือลา แล้วรีบลงจากห้องไป 
 
 
 
 
บริษัทของอาชา
 
 
 
 
แก้วถือแฟ้มเอกสารเข้าไปให้อาชาเซ็น โดยที่ภูมิยืนรอเอกสารอยู่ก่อนแล้ว
 
 
 
 
" นี่แก้ว นี่พี่ภูมินะ เป็นคนดูแลบัญชีของบริษัท นี่แก้วเลขาใหม่ผม " อาชาแนะนำให้รู้จักอย่างเป็นทางการ
 
 
 
" น้องเค้าไม่ค่อยเก่งเรื่องเอกสารเท่าไหร่ ฝากภูมิช่วยดูแลน้องด้วยแล้วกันนะ " อาชาว่า แล้วเหลือบมองแก้ว แก้วยิ้มน้อยๆ 
 
 
 
" ได้ครับท่านประธาน " ภูมิหันมายิ้มให้แก้ว 
 
 
 
 
" ขออนุญาตครับ " เสียงคุ้นหูดังขึ้น จนแก้วต้องหันไปมอง
 
 
 
O_O 
 
 
 
" นายยยยย " เธอเอ่ยทักเสียงเลา เมื่อเห็นโทโมะเดินเข้ามา นี่คงเป็นการช็อกให้ครั้งที่สองของวันนี้
 
 
 
" นี่ก็พนักงานใหม่อีกคนนะ อยู่แผนกทั่วไป " อาชาแนะนำ 
 
 
 
โทโมะเอาเอกสารมาวางแล้วเดินออกไป แก้วลืมตัวเดินตามไปติดๆ 
 
 
 
" นายมาทำงานที่นี่ได้ยังไง " แก้วทัก 
 
 
 
 
" มารศรีเค้าฝากให้หนะ ฉันคงทำๆไปก่อน ถ้าได้ที่ใหม่ก็ค่อยลาออก " โทโมะพูด
 
 
 
" ทำไมวันนี้ฉันบังเอิญเจอกับนายบ่อยจัง " แก้วสบถ 
 
 
 
" ใช่ ไม่คิดว่าจะบังเอิญขนาดนี้ .. ว่าแต่เธอมาเป็นเลขาให้ท่านประธานเลยหรอ " โทโมะถามต่อ 
 
 
 
" ก็ใช่ " แก้วพูด โทโมะจ้องแก้วตาเป็นมัน จนแก้วรู้สึกแปลกๆ " ทำไมหรอ " 
 
 
 
" อ่อ เปล่า ๆ " โทโมะพูดจบก็ทำท่าจะเดินไปทำงานต่อ แต่แก้วคิดอะไรบางอย่างได้ จึงเรียกโทโมะอีกครั้ง
 
 
 
" นาย เลิกงานนายกลับยังไงหรอ " เธอถาม 
 
 
 
" พารถมาหนะ จะกลับด้วยกันไหมหละ " โทโมะถามต่อ 
 
 
 
 
" ถ้านายไม่ว่าอะไร ฉันว่าจะขอติดรถกลับด้วย " แก้วยิ้มแหยๆ 
 
 
 
โทโมะยิ้มน้อยๆ " ก็ไปสิ เลิกงานเจอกันนะ " พูดจบเขาก็เดินไป 
 
 
 
 
' ขืนกลับกับพี่อัครทุกวัน เค้าต้องคิดว่าฉันสนิทกับพี่อาชา พี่อัครแน่เลย เป็นแบบนี้ แผนคงไม่สำเร็จแน่ ' แก้วคิดหนัก ก่อนจะตัดสินไปกลับกับโทโมะ แม้อัคราและอาชาจะโวยวายก็ตาม แต่แก้วก็ยืนกร่านว่าจะกลับกับโทโมะ 
 
 
 
" เริ่มดื้อแล้วนะแก้ว " อาชาดุ 
 
 
 
" พี่อาชา ถ้าแก้วไม่ทำแบบนี้ บางทีแผนเราอาจไม่สำเร็จก็ได้นะคะ  อย่าลืมสิคะ ว่าแก้วเป็นคนจน ไม่สนิทกับใครเลย ถ้าพี่อัครไปรับไปส่งแก้วทุกวัน แล้วใครจะเชื่อหละคะ " แก้วอธิบาย
 
 
 
" แต่มันอันตรายนะ " อัคราค้าน
 
 
 
 
" พี่อัคร ถ้าแก้วเป็นพวกเดียวกับมันได้ แก้วจะไม่อันตรายนะคะ แต่ถ้าแก้วยังอยู่ติดกับพี่สองคน นอกจากเราจะอันตรายด้วยกันทั้งหมดแล้ว แผนเราก็จะไม่สำเร็จด้วยนะคะ " แก้วอธิบายต่อ ชายหนุ่มทั้งสองเงียบ
 
 
 
" งั้นแก้วกลับก่อนนะคะ ถึงแล้ว แก้วจะโทรหานะพี่อัคร " แก้วลา แล้วเดินออกจากห้องไป อัครา อาชา ส่ายหน้าไปมาด้วยความขัดใจ
 
 
 
" นึกว่ากลับไปแล้วซะอีก " โทโมะทักขึ้น เมื่อยืนรอแก้วอยู่หน้าห้อง 
 
 
 
" อ่อ เปล่าาาๆ คือ ฉันเพิ่งคุยงานเสร็จหนะ ไปกันเถอะ " แก้วตอบเลี่ยงๆ แล้วหยิบกระเป๋า 
 
 
 
โทโมะมองแก้วด้วยสายตาระอา เขาไม่เชื่อในสิ่งที่เธอพูดเลย เธอคงเป็นอย่างที่เพชรพลอยพูด จริงๆ เธอคงหวังจะจับอาชา
 
 
 
 
ในรถ 
 
 
 
 
กร๊อกก เสียงท้องร้องลั่น
 
 
 
" อุ้ย ! ฉันขอโทษ " เธอรีบเอามือกุมหน้าท้องอย่างไว ด้วยความอาย เสียงท้องเธอร้องลั่นจนอีกคนอดขำไม่ได้
 
 
 
 
" หิวหรอ " ชายหนุ่มคนขับทักขึ้น
 
 
 
" อื้อ ฉันกินแต่มาม่ามา 3 วันแล้ว " แก้วบ่นๆ 
 
 
 
" แล้วทำไมไม่กินอย่างอื่นหละ " โทโมะว่า 
 
 
 
 
" ขี้เกียจหนะสิ กินมาม่ามันก็สะดวกดี " เธอบ่น แต่ก็เซ็งเหมือนกันที่ไม่ได้กินของอร่อยๆ 
 
 
 
 
โทโมะเลี้ยวรถมาที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต แล้วจอดรถนิ่ง
 
 
 
" นายจะซื้อของหรอ " แก้วทัก 
 
 
 
 
" ลงมาสิ " เขาไม่ตอบ แต่ออกคำสั่ฃให้แก้วลงจากรถมาด้วย แก้วเดินตามหลังโทโมะเข้าไปในซุปเปอร์มาร์เก็ต
 
 
 
" นายๆ จะทำกับข้าวหรอ " เธอยิ้มร่า เมื่อเห็นอีกคนกำลังเลือกซื้อของสด  " ขอกินด้วยสิ " เธอพูดอย่างไม่อาย เพราะเธอเองก็ไม่อาจปฏิเสธได้ ว่าคนข้างๆทำอาหารอร่อยแค่ไหน 
 
 
 
เขาหันหน้ากลับมาจ้องมองเธอ เหมือนกำลังส่งสายตาหวานๆ " อยากกินข้าวฝีมือฉันหรอ " เขาจ้อง
 
 
 
ตึก ตึก ตึก ตึก ใจดวงน้อยเริ่มสั่นคลอนแปลกๆ จนเธอต้องละสายตามองต่ำลง
 
 
 
" เอออ ก็ทำเผื่อด้วยสิ " เธอตอบเลี่ยงๆ แล้วเดินหนีไปทางอื่น ชายหนุ่มมองตามก่อนจะยิ้มมุมปาก
 
 
 
 
หลังจากเลือกซื้อของกันเสร็จ ก็กลับมาที่ห้อง แก้วอาสาให้ใช้ครัวที่ห้องของตน เพราะมีอุปกรณ์ครบ
 
 
 
" ไหนบอกทำอาหารไม่เป็น ทำไมมีอุปกรณ์ครบ " เขาทัก
 
 
 
" ฉันเตรียมไว้ เวลาฟางมาทำกับข้าวให้หนะ " แก้วพูด " ช่วงนี้มันก็เงียบไปเลย สงสัยงานจะยุ่ง " 
 
 
 
 
" ไม่เป็นไรน๊า อยู่ห้องใกล้กับฉัน เธอไม่อดหรอก " โทโมะพูด แก้วยิ้มดีใจ
 
 
 
" นาย ทำอาหารทุกวันเลยได้ไหม " เธออ้อน
 
 
 
" พูดแบบนั้หลงเสน่ห์ฉันแล้วสิ " เขาพูดลองเชิง แล้วจ้องแก้วอย่างจับสังเกตุ หญิงสาวหน้าซีดเผือด อื้อๆ อึงๆ ไม่กล้าตอบ จนเขาต้องพูดต่อ " ฉันหมายถึงเสน่ห์ปลายจวักหนะ เหอะๆ " 
 
 
 
เห้อออ เธอถอนหายใจ ด้วยความโล่งอก
 
 
 
" ก็อร่อยดี "