ใจเผลอ

 

 

 

 

ทุกอย่างถูกจัดการขึ้นตามแผนทันทีหลังจากที่เพชรพลอยถูกส่งตัวไปต่างประเทศหลังจากออกจากโรงพยาบาล

 

 

 

แก้วมาทำงานในตำแหน่งเลขาของอาชา ส่วนอัครา เป็นคนขับรถและบอดี้การ์ดส่วนตัวของเขา

 

 

 

" กระเช้าปริศนา คนส่งใช้รูปหัวกระโหลก " อาชาเรียกแก้วและอัคราให้มาพบ เมื่อดูกระเช้าดอกไม้ที่ยามเอาขึ้นมาให้ เมื่อเห็นว่าในการ์ดอวยพร เป็นชื่อของอาชา แต่กลับไม่มีชื่อผู้ส่ง

 

 

 

" กระเช้าแบบนี้มีมาทุกครั้งที่เกิดเรื่อง แล้วคนส่งก้เป็นแค่สัญลักษณ์หัวกระโหลก " อาชาเล่า

 

 

 

" แต่ในกล้องวงจรปิด ทำไมคนส่งเป็นเด็กขายพวงมาลัยหละคะ " แก้วทัก

 

 

 

" ใช่ ... แล้วตอนนี้ก็หาตัวไม่เจอด้วย และไม่เคยหาตัวเจอเลยสักครั้ง มันจะใช้คนส่งคนละคนกัน " อาชาเล่าต่อ

 

 

 

" มันแถบจะรู้คงามเคลื่อนไหวของพี่หมดเลยนะครับ " อัคราหนักใจ 

 

 

 

 

" ใช่ ... แก้วกับอัครต้องระวังตัวไว้ด้วยนะ " อาชาพูดด้วยความเป็นห่วง ทั้งคู่พยักหน้าก่อนจะแยกย้ายออกไปทำงาน

 

 

 

 

หน้าห้องอาชา 

 

 

 

 

" เป็นเลขาใหม่หรอ .. " เสียงทุ้มทักขึ้น แก้วที่นั่งอยู่หน้าห้องอาชาเงยหน้ามองเข้าของเสียงก่อนจะยิ้มน้อยๆให้กับชายหนุ่มอายุมากกว่าที่ยืนอยู่ตรงหน้า

 

 

 

 

" คะ แก้วเห็นว่าเงินเดือนดี ก็เลยมาลองทำงานที่นี่ดูหนะคะ " เธอวางท่าทีเจี๋ยมเจี้ยม ซื่อๆ ใส่คนตรงหน้า ชายคนนั้นยิ้มมุมปาก ก่อนจะเดินเข้าไปให้ห้องอาชา

 

 

 

" มีเอกสารมาให้เซ็นครับท่านประธาน " ชายคนดังกล่าว วางแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะอาชา

 

 

 

 

" ขอบใจมากภูมิ ช่วงนี้เป็นยังไงบ้างหละ " อาชายิ้มน้อยๆ ก่อนจะเปรยถามภูมิ ผู้ชายที่เป็นผู้ดูแลบัญชีการเงินของบริษัท

 

 

 

 

" ก็... เรียบร้อยดีครับ " ภูมิว่า  " ท่านประธานไปได้เลขาใหม่นี้มาจากไหนหรอครับ " ภูมิทักต่อ

 

 

 

 

" เด็กมันมีปัญหาเรื่องเงินหนะ พ่อตาย แม่ก็ป่วยหนัก บ้านกำลังถูกยึด ผมสงสารก็เลยพามาทำงานด้วย คุณคงไม่ว่าอะไร " อาชาคิด ก่อนจะตอบภูมิไป

 

 

 

" 555 ผมจะว่าอะไรหละครับ ผมไม่ใช่เจ้าของบริษัทหนิ " ภูมิหัวเราะลั่น

 

 

 

 

" อื้ม " อาชายิ้มน้อยๆ แล้วส่งเอกสารให้ภูมิ 

 

 

 

 

เอี๊ยดดด ประตูห้องเปิดออก ภูมิหันไปจ้องมองแก้ว ที่กำลังนั่งคิ้วขมวด มองดูเอกสารตรงหน้าด้วยความกังวล

 

 

 

" เครียดอะไรหรือเปล่าน้องแก้ว " ภูมิเดินเข้ามาหา 

 

 

 

" แก้วไม่ค่อยเข้าใจเรื่องเอกสารพวกนี้เท่าไหร่คะ มึนไปหมด " เธอยิ้มแหยๆ

 

 

 

 

" หรอ ไหนดูหน่อยสิ " ภูมิเดินอ้อมเข้าไปยืนข้างๆแก้ว แล้วก้มหน้าลงดูเอกสาร 

 

 

 

" ก็ไม่ยากเท่าไหร่นะ ถ้าไม่รังเกียจ พี่สอนให้ได้นะ " ภูมิเสนอตัว แล้วจ้องมองแก้วอย่างมีเลศนัย

 

 

 

" ขอบคุณมากนะคะ " เธอแกล้งยิ้มดีใจ แต่ในใจรู้สึกสยองแปลกๆ 

 

 

 

 

" อื้ม พี่ไปก่อนนะ " ภูมิพูด ก่อนจะเดินออกไป แก้วจ้องมองภูมิที่เดินห่างออกไปเรื่อยๆ แล้วรู้สึกแปลกๆ 

 

 

 

 

หลังเลิกงาน ขณะกลับบ้าน

 

 

 

" พี่อัคร แก้วว่าคนที่ชื่อภูมิ เค้าแปลกๆนะ " แก้วพูด 

 

 

 

" ไอคนที่ดูแลบัญชีของบริษัทหนะหรอ " อัคราถามต่อ 

 

 

 

" ใช่ ดูลึกลับยังไงชอบกล " แก้วขมวดคิ้วคิดหนัก 

 

 

 

 

" จับตาดูมันไว้ให้ดีๆแล้วกัน แล้วก็ระวังตัวด้วยหละ พี่เองก็สงสัยเหมือนกัน ว่าในบริษัทนี้ น่าจะมีหนอนบ่อนไส้ตัวอื่นอีก " อัคราพูด

 

 

 

 

บ้านพักของครูฟาง 

 

 

 

" หมู่นี้แก้วไม่ค่อยมาบ้านแกเลยนะ " โทโมะที่นั่งกินข้าวอยู่กับฟางทักขึ้น

 

 

 

ฟางเหล่ตามองโทโมะ " ทำไม ... คิดถึงมันหรอ " ฟางยิ้มกวนๆ 

 

 

 

" ไม่ .. ก็ไม่เป็นหลายวันแล้วไง เลยถามดู " 

 

 

 

 

" มันไปทำงานหนะ ช่วงนี้ไม่ค่อยว่าง ว่าจะแวะไปทำอาหารตั้งไว้ให้ก็ไม่มีเวลา " ฟาฃบ่นๆ 

 

 

 

" ทำงาน ? ที่ไหนหรอ " โทโมะถามต่อ 

 

 

 

" ไม่รู้สิ แก้วไม่ได้บอก " ฟางว่า โทโมะนิ่งไป แล้วหวนคิดถึงเรื่องที่เพชรพลอยโทรมาบอกให้เขาจัดการกับแก้ว เพราะแก้วไปเป็นเลขาของอาชา

 

 

 

" อื้ม " 

 

 

 

ทั้งคู่กินข้าวด้วยกันจนเสร็จ โทโมะก้ไล่ให้ฟางไปอาบน้ำ บอกว่าตนจะล้างจานให้เอง เมื่อเห็นประตูห้องน้ำปิดลง โทโมะรีบค้นกระเป๋าของฟาง เหมือนกำลังหาอะไรบางอย่าง

 

 

 

กุญแจ !! 

 

 

 

" ฟางง ฉันกลับก่อนนะ " มือหนารีบซุกกุญแจใส่ในกระเป๋า แล้วตะโกนบอกฟางที่กำลังอาบน้ำอยู่

 

 

 

 

" เออๆ ปิดประตูให้ด้วยหละ " สิ้นเสียงของฟาง โทโมะก็กลับออกไปทันที

 

 

 

 

ในรถ 

 

 

 

โทโมะบอกกุญแจในมืออยู่นาน ก่อนจะตัดสินใจขับรถออกไป 

 

 

 

 

เช้าของวันใหม่ ในขณะที่แก้วกำลังปิดประตูห้อง เธอเหลือบมองห้องข้างๆที่กำลังจะปิดประตูห้องอยู่เหมือนกัน

 

 

 

" นายย ! O_O " แก้วอุทานเสียงหลง เมื่อคนที่เธอจ้องมองอยู่หันหน้ามามองเธอด้วย

 

 

 

" เธอ.. " 

 

 

 

 

" มาได้ยังไงเนี่ย " แก้วเดินเข้าไปหา แล้วถามด้วยน้ำเสียงตกใจ

 

 

 

 

" พอดีฉันโดนไล่ออกจากห้องเก่าหนะ ก็เลยว่าเช่าห้องนี้อยู่ " โทโมะว่า

 

 

 

" โดนไล่ ? " เธอพูดแล้วเอียงคอเหล่ตามอง ก่อนจะยกนิ้วชี้ขึ้นมาชี้หน้าชายหนุ่ม " อย่าบอกน๊าาา ว่าเบี้ยวค่าห้องเค้าหนะ คริๆ " แก้วขำ 

 

 

 

" ก็เออสิ ฉันตกงาน โดนไล่ออกจากงาน แล้วก็ไล่ออกจากห้องด้วยเนี่ย " โทโมะทำหน้าซึมลง

 

 

 

แก้วตกใจ รีบขอโทษใหญ่ " เห้ย ขอโทษๆ ฉันกะจะแซวเล่นเฉยๆ ว่าแต่นายได้งานใหม่แล้วยังหละ  " 

 

 

 

 

" อื้อ ก็ได้แล้ว " โทโมะว่า 

 

 

 

" เออ ดีแล้วๆ งั้น ฉันไปทำงานก่อนนะ " แก้วยกมือลา แล้วรีบลงจากห้องไป 

 

 

 

 

บริษัทของอาชา

 

 

 

 

แก้วถือแฟ้มเอกสารเข้าไปให้อาชาเซ็น โดยที่ภูมิยืนรอเอกสารอยู่ก่อนแล้ว

 

 

 

 

" นี่แก้ว นี่พี่ภูมินะ เป็นคนดูแลบัญชีของบริษัท นี่แก้วเลขาใหม่ผม " อาชาแนะนำให้รู้จักอย่างเป็นทางการ

 

 

 

" น้องเค้าไม่ค่อยเก่งเรื่องเอกสารเท่าไหร่ ฝากภูมิช่วยดูแลน้องด้วยแล้วกันนะ " อาชาว่า แล้วเหลือบมองแก้ว แก้วยิ้มน้อยๆ 

 

 

 

" ได้ครับท่านประธาน " ภูมิหันมายิ้มให้แก้ว 

 

 

 

 

" ขออนุญาตครับ " เสียงคุ้นหูดังขึ้น จนแก้วต้องหันไปมอง

 

 

 

O_O 

 

 

 

" นายยยยย " เธอเอ่ยทักเสียงเลา เมื่อเห็นโทโมะเดินเข้ามา นี่คงเป็นการช็อกให้ครั้งที่สองของวันนี้

 

 

 

" นี่ก็พนักงานใหม่อีกคนนะ อยู่แผนกทั่วไป " อาชาแนะนำ 

 

 

 

โทโมะเอาเอกสารมาวางแล้วเดินออกไป แก้วลืมตัวเดินตามไปติดๆ 

 

 

 

" นายมาทำงานที่นี่ได้ยังไง " แก้วทัก 

 

 

 

 

" มารศรีเค้าฝากให้หนะ ฉันคงทำๆไปก่อน ถ้าได้ที่ใหม่ก็ค่อยลาออก " โทโมะพูด

 

 

 

" ทำไมวันนี้ฉันบังเอิญเจอกับนายบ่อยจัง " แก้วสบถ 

 

 

 

" ใช่ ไม่คิดว่าจะบังเอิญขนาดนี้ .. ว่าแต่เธอมาเป็นเลขาให้ท่านประธานเลยหรอ " โทโมะถามต่อ 

 

 

 

" ก็ใช่ " แก้วพูด โทโมะจ้องแก้วตาเป็นมัน จนแก้วรู้สึกแปลกๆ " ทำไมหรอ " 

 

 

 

" อ่อ เปล่า ๆ " โทโมะพูดจบก็ทำท่าจะเดินไปทำงานต่อ แต่แก้วคิดอะไรบางอย่างได้ จึงเรียกโทโมะอีกครั้ง

 

 

 

" นาย เลิกงานนายกลับยังไงหรอ " เธอถาม 

 

 

 

" พารถมาหนะ จะกลับด้วยกันไหมหละ " โทโมะถามต่อ 

 

 

 

 

" ถ้านายไม่ว่าอะไร ฉันว่าจะขอติดรถกลับด้วย " แก้วยิ้มแหยๆ 

 

 

 

โทโมะยิ้มน้อยๆ " ก็ไปสิ เลิกงานเจอกันนะ " พูดจบเขาก็เดินไป 

 

 

 

 

' ขืนกลับกับพี่อัครทุกวัน เค้าต้องคิดว่าฉันสนิทกับพี่อาชา พี่อัครแน่เลย เป็นแบบนี้ แผนคงไม่สำเร็จแน่ ' แก้วคิดหนัก ก่อนจะตัดสินไปกลับกับโทโมะ แม้อัคราและอาชาจะโวยวายก็ตาม แต่แก้วก็ยืนกร่านว่าจะกลับกับโทโมะ 

 

 

 

" เริ่มดื้อแล้วนะแก้ว " อาชาดุ 

 

 

 

" พี่อาชา ถ้าแก้วไม่ทำแบบนี้ บางทีแผนเราอาจไม่สำเร็จก็ได้นะคะ  อย่าลืมสิคะ ว่าแก้วเป็นคนจน ไม่สนิทกับใครเลย ถ้าพี่อัครไปรับไปส่งแก้วทุกวัน แล้วใครจะเชื่อหละคะ " แก้วอธิบาย

 

 

 

" แต่มันอันตรายนะ " อัคราค้าน

 

 

 

 

" พี่อัคร ถ้าแก้วเป็นพวกเดียวกับมันได้ แก้วจะไม่อันตรายนะคะ แต่ถ้าแก้วยังอยู่ติดกับพี่สองคน นอกจากเราจะอันตรายด้วยกันทั้งหมดแล้ว แผนเราก็จะไม่สำเร็จด้วยนะคะ " แก้วอธิบายต่อ ชายหนุ่มทั้งสองเงียบ

 

 

 

" งั้นแก้วกลับก่อนนะคะ ถึงแล้ว แก้วจะโทรหานะพี่อัคร " แก้วลา แล้วเดินออกจากห้องไป อัครา อาชา ส่ายหน้าไปมาด้วยความขัดใจ

 

 

 

" นึกว่ากลับไปแล้วซะอีก " โทโมะทักขึ้น เมื่อยืนรอแก้วอยู่หน้าห้อง 

 

 

 

" อ่อ เปล่าาาๆ คือ ฉันเพิ่งคุยงานเสร็จหนะ ไปกันเถอะ " แก้วตอบเลี่ยงๆ แล้วหยิบกระเป๋า 

 

 

 

โทโมะมองแก้วด้วยสายตาระอา เขาไม่เชื่อในสิ่งที่เธอพูดเลย เธอคงเป็นอย่างที่เพชรพลอยพูด จริงๆ เธอคงหวังจะจับอาชา

 

 

 

 

ในรถ 

 

 

 

 

กร๊อกก เสียงท้องร้องลั่น

 

 

 

" อุ้ย ! ฉันขอโทษ " เธอรีบเอามือกุมหน้าท้องอย่างไว ด้วยความอาย เสียงท้องเธอร้องลั่นจนอีกคนอดขำไม่ได้

 

 

 

 

" หิวหรอ " ชายหนุ่มคนขับทักขึ้น

 

 

 

" อื้อ ฉันกินแต่มาม่ามา 3 วันแล้ว " แก้วบ่นๆ 

 

 

 

" แล้วทำไมไม่กินอย่างอื่นหละ " โทโมะว่า 

 

 

 

 

" ขี้เกียจหนะสิ กินมาม่ามันก็สะดวกดี " เธอบ่น แต่ก็เซ็งเหมือนกันที่ไม่ได้กินของอร่อยๆ 

 

 

 

 

โทโมะเลี้ยวรถมาที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต แล้วจอดรถนิ่ง

 

 

 

" นายจะซื้อของหรอ " แก้วทัก 

 

 

 

 

" ลงมาสิ " เขาไม่ตอบ แต่ออกคำสั่ฃให้แก้วลงจากรถมาด้วย แก้วเดินตามหลังโทโมะเข้าไปในซุปเปอร์มาร์เก็ต

 

 

 

" นายๆ จะทำกับข้าวหรอ " เธอยิ้มร่า เมื่อเห็นอีกคนกำลังเลือกซื้อของสด  " ขอกินด้วยสิ " เธอพูดอย่างไม่อาย เพราะเธอเองก็ไม่อาจปฏิเสธได้ ว่าคนข้างๆทำอาหารอร่อยแค่ไหน 

 

 

 

เขาหันหน้ากลับมาจ้องมองเธอ เหมือนกำลังส่งสายตาหวานๆ " อยากกินข้าวฝีมือฉันหรอ " เขาจ้อง

 

 

 

ตึก ตึก ตึก ตึก ใจดวงน้อยเริ่มสั่นคลอนแปลกๆ จนเธอต้องละสายตามองต่ำลง

 

 

 

" เอออ ก็ทำเผื่อด้วยสิ " เธอตอบเลี่ยงๆ แล้วเดินหนีไปทางอื่น ชายหนุ่มมองตามก่อนจะยิ้มมุมปาก

 

 

 

 

หลังจากเลือกซื้อของกันเสร็จ ก็กลับมาที่ห้อง แก้วอาสาให้ใช้ครัวที่ห้องของตน เพราะมีอุปกรณ์ครบ

 

 

 

" ไหนบอกทำอาหารไม่เป็น ทำไมมีอุปกรณ์ครบ " เขาทัก

 

 

 

" ฉันเตรียมไว้ เวลาฟางมาทำกับข้าวให้หนะ " แก้วพูด " ช่วงนี้มันก็เงียบไปเลย สงสัยงานจะยุ่ง " 

 

 

 

 

" ไม่เป็นไรน๊า อยู่ห้องใกล้กับฉัน เธอไม่อดหรอก " โทโมะพูด แก้วยิ้มดีใจ

 

 

 

" นาย ทำอาหารทุกวันเลยได้ไหม " เธออ้อน

 

 

 

" พูดแบบนั้หลงเสน่ห์ฉันแล้วสิ " เขาพูดลองเชิง แล้วจ้องแก้วอย่างจับสังเกตุ หญิงสาวหน้าซีดเผือด อื้อๆ อึงๆ ไม่กล้าตอบ จนเขาต้องพูดต่อ " ฉันหมายถึงเสน่ห์ปลายจวักหนะ เหอะๆ " 

 

 

 

เห้อออ เธอถอนหายใจ ด้วยความโล่งอก

 

 

 

" ก็อร่อยดี "