fic knb... เมื่อความรักมาทักทาย

เพื่อนร่วมทีมแยกกันกลับบ้านคนละทาง เหลือก็แต่อาโอมิเนะกับโมโมอิแล้วก็ยังมี เรนะที่ร่วมทางมาด้วย"วันนี้ได้ข้อมูลมาเยอะเลย ต้องขอบใจเรนะจังด้วยนะ""มันเป็นหน้าที่นี่นา เรื่องเล็กค่ะ""แต่ว่า...ทุกคนพัฒนาไปมากจนน่ากลัวเลยล่ะ""ฮึ จะแค่ไหนกันเชียว""คนขี้เกียจพูดแบบนั้นได้เหรอ หัดมาซ้อมกับคนอื่นๆเค้าบ้างสิยะ!""ไม่มีอารมณ์""อาโอมิเนะ ไดกิ!""จ๋าจ้ะ"=[]=! เห๊ะ...นับวันอีตานี่ยิ่งทำตัวแปลกๆเข้าไปทุกทีมันทำให้โมโมอิรู้สึกร้อนๆหนาวทำตัวไม่ถูก"รุ่นพี่อาโอมิเนะเก่งอยู่แล้วล่ะค่ะ เนอะ""ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ""น่าๆ เดี๋ยวซ้อมก็ได้""จริงนะ""อืม แต่ซัทสึกิต้องไปปลุกฉัน..ทุกวัน""เอ๋!!!"บางทีอาโอมิเนะก็ทำให้ใจเต้นเอาง่ายๆด้วย ไม่เหมือนเมื่อก่อนนี้เลยเมื่อก่อนเอาแต่วิ่งตามหลัง แต่ตอนนี้ได้เดินไปทีละก้าวพร้อมๆกัน เห็นหน้ากันชัดเจนมันรู้สึก....เอี๊ยดดดดดดดดด!!หมับ!"อ๊ะ!""อันตรายชะมัด"มือหนาสีแทนตะปบไหล่สองข้างของโมโมอิและเหวี่ยงให้หลบออกจากทางรถก่อนที่โมโมอิจะรู้ตัวซะอีกความไวไม่มีใครเกินจริงๆ"ขะ ขอบใจนะ ไดจัง"มือบางวางทาบอกแกร่งเพื่อยันตัวเองออกมาจากอ้อมแขนของร่างสูง รู้สึกเหมือนว่าอาโอมิเนะจะสูงขึ้นอีกแล้ว"ไดจังเนี่ย สูงขึ้นอีกแล้วสิเนี่ย""จะแบ่งเอาไปก็ได้นะ""พิลึกล่ะ มันแบ่งกันได้เมื่อไหร่""จะบอกสูตรให้""หา? สูตรอะไร อย่าบอกนะว่าให้ฉันไปเล่นบาสเหมือนเรนะจังน่ะ""ไม่ใช่ แค่เขย่งเท้าก็น่าจะพอแล้วล่ะ""หา? เขย่งเท้า...ยังไง?" =*="เขย่งเท้าจูบฉันได้เมื่อไหร่เธอก็สูงขึ้นเองแหละ"หา!!!!!!!!" O[__]O!oh my god! o___o! / เรนะ"เอ้า ลองดูสิ""อีตาบ้า! ใครเค้าทำกันยะ!""จริงนา...ไม่ลองดูล่ะ นี่ๆ ตรงนี้" ={}=ว่าแล้วก็ชี้ไปที่ปากตัวเองแบบไม่อายใครโมโมอิอยากช๊อคตายก็คราวนี้ล่ะ"นายเป็นอะไรไปน่ะ เป็นไข้สินะ นายเป็นไข้สินะ!"แย่ล่ะๆ อาโอมิเนะต้องจับไข้จนเพ้อแน่ๆ!แปะ!โมโมอิยื่นมือสุดแขนขึ้นไปแตะหน้าผากคนตัวสูง แต่ว่ามือหนากลับคว้ามือเธอลงมาจากหน้าผากในทันที และจุ๊บ!O//////O!!!!จะๆๆๆ จูบมือ!!!!!!"ย๊าาาาาาาาาา!!!! ทำอะไรยะ!!!""หืม~" =___="บ้าไปแล้วเหรอ มือฉันไม่ใช่ขนมนะ!""ก็เพิ่งกินขนมไปนี่ อยากรู้รสชาติมันเป็นยังไงก็แค่นั้นแหละ"ดูเหตุผลมัน โลกไหนเค้าอ้างกันบ้าง =___=+"โอ๊ะ! จะว่าไปฉันชิมผิดที่สินะ""เอ๋? ห๊ะ!!!" O___O!ใบหน้าคมเข้มนั้นโน้มเข้ามาใกล้ และลิ้นอุ่นๆก็ตวัดผ่านมุมปากโมโมอิไปช้าๆkyaaaaaaaaaaa O{__}O!!!อยากร้องดังๆ แต่เสียงมันหายยยยยยยยยยยยยย!!!!"....." นี่มันอะไรกันเหมือนกับเรนะที่ยืนอยู่ตรงนี้ไม่มีตัวตนอย่างนั้นล่ะ โมโมอิ ซัทสึกิ มีอะไรดีนะ เธอมีอะไรดี อาโอมิเนะ ไดกิถึงได้ทำกับเธอแบบนั้น!"หวานชะมัด""อะๆๆๆ~"ไอ้บ้า! ไอ้ดำ! ไอ้คนฉวยโอกาส!!!อยากพูดแต่พูดไม่ออก"รุ่นพี่..."เฮือก! เรนะก็อยู่ ทำไมอีตานี่มันไม่อายบ้างนะ!"มีอะไรรึเปล่า""อะ! ปะ เปล่าค่ะ แค่ใกล้ถึงทางกลับบ้านของฉันแล้ว งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ""อืม"ร่างของสาวน้อยเดินจากไปเร็วราวกับสายลม ตาสีน้ำเงินเข้มมองส่งจนลับตาก่อนจะหันมามองแม่สาวผมชมพูที่เอาแต่เงียบนิ่งเป็นปูนปั้น"เป็นไรไปน่ะ"=___=ยังมีหน้ามาถามอีก!!!! O/////O!!!"เฮ้อ~ รีบเดินเถอะ อยากนอนแล้ว"ร่างสูงเดินนำหน้าไป ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างนั้นล่ะ"เป็นไรไป เดี๋ยวก็ทิ้งซะหรอก""ระ รู้แล้วน่า"ก็อยากเดินให้ทันอยู่หรอก แต่ขามันก้าวไม่ออกนี่สิเมื่อกี้เรียกว่าจูบได้มั้ยนะ มันสะท้านไปทั้งตัว สูบเอาพลังงานไปหมดเลยทำไงดี จะล้มลงตรงนี้แล้ว!พรึ่บ!"หะ! ว้ายยยยยยยยยยยยย!!!"จู่ๆมือหนาก็เข้ามาช้อนเอวและยกโมดมอิจนตัวลอยจะมีใครที่กล้าทำอย่างนี้นอกจากเจ้าอาโฮ่!"จะๆ จะทำอะไรยะ! ปล่อยฉันลงนะ""ซัทสึกินี่ขาสั้นชะมัด ชักช้าแบบนี้เมื่อไหร่จะถึงบ้าน""ว่ายังไงน้าาาาาาาาาาา!!!! นายมันสูงเกินไปต่างหากล่ะ ปล่อยฉันลงนะไดจัง! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะไอ้เสาไฟฟ้าาาาาา!!!!""คร้าบๆ กลับบ้านๆ"กร๊าซซซซซซซซซซซซซซ!!!! ดูมัน! ไม่ฟังเลย แถมยังแคะขี้หูประชดด้วย!kyaaaaaaaaaaa!!!!!~~~~.............................................ความรู้สึกเอาใจใส่แบบนั้น มันเหมือนหนังม้วนเก่าที่ฉายซ้ำให้เรนะได้เห็นเจ็บใจเกลียดแล้วก็อยากแย่งมาเป็นของตัวเองความรู้สึกที่ไม่เคยได้จากอาคาชิ เซย์จูโร่เมื่อก่อน ตอนนี้เรนะจะเอามันมาจากอาโอมิเนะ ไดกิเองก่อนอื่น คงต้องทำลายความสัมพัน์ที่เขามีกับโมโมอิก่อนสินะทำลายโมโมอิ แล้วก็ค่อยทำลายทีมปาฏิหาริย์ เท่านี้อาคาชิก็คงอยู่ไม่สุขแล้วล่ะอ๊ะ!จริงสิ ยังมีคุโรโกะอีกคนต้องรู้ให้ได้ว่าคนที่อาคาชิรักนักหนาคนนั้นคือใครจะได้ทำลายซะ!_________________________________________see you....^___^