fic knb... เมื่อความรักมาทักทาย

เพื่อนร่วมทีมแยกกันกลับบ้านคนละทาง เหลือก็แต่อาโอมิเนะกับโมโมอิ
แล้วก็ยังมี เรนะที่ร่วมทางมาด้วย
"วันนี้ได้ข้อมูลมาเยอะเลย ต้องขอบใจเรนะจังด้วยนะ"
"มันเป็นหน้าที่นี่นา เรื่องเล็กค่ะ"
"แต่ว่า...ทุกคนพัฒนาไปมากจนน่ากลัวเลยล่ะ"
"ฮึ จะแค่ไหนกันเชียว"
"คนขี้เกียจพูดแบบนั้นได้เหรอ หัดมาซ้อมกับคนอื่นๆเค้าบ้างสิยะ!"
"ไม่มีอารมณ์"
"อาโอมิเนะ ไดกิ!"
"จ๋าจ้ะ"
=[]=! เห๊ะ...
นับวันอีตานี่ยิ่งทำตัวแปลกๆเข้าไปทุกที
มันทำให้โมโมอิรู้สึกร้อนๆหนาวทำตัวไม่ถูก
"รุ่นพี่อาโอมิเนะเก่งอยู่แล้วล่ะค่ะ เนอะ"
"ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ"
"น่าๆ เดี๋ยวซ้อมก็ได้"
"จริงนะ"
"อืม แต่ซัทสึกิต้องไปปลุกฉัน..ทุกวัน"
"เอ๋!!!"
บางทีอาโอมิเนะก็ทำให้ใจเต้นเอาง่ายๆด้วย ไม่เหมือนเมื่อก่อนนี้เลย
เมื่อก่อนเอาแต่วิ่งตามหลัง แต่ตอนนี้ได้เดินไปทีละก้าวพร้อมๆกัน เห็นหน้ากันชัดเจน
มันรู้สึก....
เอี๊ยดดดดดดดดด!!
หมับ!
"อ๊ะ!"
"อันตรายชะมัด"
มือหนาสีแทนตะปบไหล่สองข้างของโมโมอิและเหวี่ยงให้หลบออกจากทางรถก่อนที่โมโมอิจะรู้ตัวซะอีก
ความไวไม่มีใครเกินจริงๆ
"ขะ ขอบใจนะ ไดจัง"
มือบางวางทาบอกแกร่งเพื่อยันตัวเองออกมาจากอ้อมแขนของร่างสูง รู้สึกเหมือนว่าอาโอมิเนะจะสูงขึ้นอีกแล้ว
"ไดจังเนี่ย สูงขึ้นอีกแล้วสิเนี่ย"
"จะแบ่งเอาไปก็ได้นะ"
"พิลึกล่ะ มันแบ่งกันได้เมื่อไหร่"
"จะบอกสูตรให้"
"หา? สูตรอะไร อย่าบอกนะว่าให้ฉันไปเล่นบาสเหมือนเรนะจังน่ะ"
"ไม่ใช่ แค่เขย่งเท้าก็น่าจะพอแล้วล่ะ"
"หา? เขย่งเท้า...ยังไง?" =*=
"เขย่งเท้าจูบฉันได้เมื่อไหร่เธอก็สูงขึ้นเองแหละ
"หา!!!!!!!!" O[__]O!

oh my god! o___o! / เรนะ

"เอ้า ลองดูสิ"
"อีตาบ้า! ใครเค้าทำกันยะ!"
"จริงนา...ไม่ลองดูล่ะ นี่ๆ ตรงนี้" ={}=
ว่าแล้วก็ชี้ไปที่ปากตัวเองแบบไม่อายใคร
โมโมอิอยากช๊อคตายก็คราวนี้ล่ะ
"นายเป็นอะไรไปน่ะ เป็นไข้สินะ นายเป็นไข้สินะ!"
แย่ล่ะๆ อาโอมิเนะต้องจับไข้จนเพ้อแน่ๆ!
แปะ!
โมโมอิยื่นมือสุดแขนขึ้นไปแตะหน้าผากคนตัวสูง แต่ว่ามือหนากลับคว้ามือเธอลงมาจากหน้าผากในทันที และ
จุ๊บ!
O//////O!!!!
จะๆๆๆ จูบมือ!!!!!!
"ย๊าาาาาาาาาา!!!! ทำอะไรยะ!!!"
"หืม~" =___=
"บ้าไปแล้วเหรอ มือฉันไม่ใช่ขนมนะ!"
"ก็เพิ่งกินขนมไปนี่ อยากรู้รสชาติมันเป็นยังไงก็แค่นั้นแหละ"
ดูเหตุผลมัน โลกไหนเค้าอ้างกันบ้าง =___=+
"โอ๊ะ! จะว่าไปฉันชิมผิดที่สินะ"
"เอ๋? ห๊ะ!!!" O___O!
ใบหน้าคมเข้มนั้นโน้มเข้ามาใกล้ และลิ้นอุ่นๆก็ตวัดผ่านมุมปากโมโมอิไปช้าๆ
kyaaaaaaaaaaa O{__}O!!!
อยากร้องดังๆ แต่เสียงมันหายยยยยยยยยยยยยย!!!!

"....." นี่มันอะไรกัน
เหมือนกับเรนะที่ยืนอยู่ตรงนี้ไม่มีตัวตนอย่างนั้นล่ะ โมโมอิ ซัทสึกิ มีอะไรดีนะ เธอมีอะไรดี อาโอมิเนะ ไดกิถึงได้ทำกับเธอแบบนั้น!

"หวานชะมัด"
"อะๆๆๆ~"
ไอ้บ้า! ไอ้ดำ! ไอ้คนฉวยโอกาส!!!
อยากพูดแต่พูดไม่ออก
"รุ่นพี่..."
เฮือก! เรนะก็อยู่ ทำไมอีตานี่มันไม่อายบ้างนะ!
"มีอะไรรึเปล่า"
"อะ! ปะ เปล่าค่ะ แค่ใกล้ถึงทางกลับบ้านของฉันแล้ว งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ"
"อืม"
ร่างของสาวน้อยเดินจากไปเร็วราวกับสายลม ตาสีน้ำเงินเข้มมองส่งจนลับตาก่อนจะหันมามองแม่สาวผมชมพูที่เอาแต่เงียบนิ่งเป็นปูนปั้น
"เป็นไรไปน่ะ"=___=
ยังมีหน้ามาถามอีก!!!! O/////O!!!
"เฮ้อ~ รีบเดินเถอะ อยากนอนแล้ว"
ร่างสูงเดินนำหน้าไป ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างนั้นล่ะ
"เป็นไรไป เดี๋ยวก็ทิ้งซะหรอก"
"ระ รู้แล้วน่า"
ก็อยากเดินให้ทันอยู่หรอก แต่ขามันก้าวไม่ออกนี่สิ
เมื่อกี้เรียกว่าจูบได้มั้ยนะ มันสะท้านไปทั้งตัว สูบเอาพลังงานไปหมดเลย
ทำไงดี จะล้มลงตรงนี้แล้ว!
พรึ่บ!
"หะ! ว้ายยยยยยยยยยยยย!!!"
จู่ๆมือหนาก็เข้ามาช้อนเอวและยกโมดมอิจนตัวลอย
จะมีใครที่กล้าทำอย่างนี้นอกจากเจ้าอาโฮ่!
"จะๆ จะทำอะไรยะ! ปล่อยฉันลงนะ"
"ซัทสึกินี่ขาสั้นชะมัด ชักช้าแบบนี้เมื่อไหร่จะถึงบ้าน"
"ว่ายังไงน้าาาาาาาาาาา!!!! นายมันสูงเกินไปต่างหากล่ะ ปล่อยฉันลงนะไดจัง! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะไอ้เสาไฟฟ้าาาาาา!!!!"
"คร้าบๆ กลับบ้านๆ"
กร๊าซซซซซซซซซซซซซซ!!!! ดูมัน! ไม่ฟังเลย แถมยังแคะขี้หูประชดด้วย!
kyaaaaaaaaaaa!!!!!~~~~
...............
.............
.................

ความรู้สึกเอาใจใส่แบบนั้น มันเหมือนหนังม้วนเก่าที่ฉายซ้ำให้เรนะได้เห็น
เจ็บใจ
เกลียด
แล้วก็อยากแย่งมาเป็นของตัวเอง
ความรู้สึกที่ไม่เคยได้จากอาคาชิ เซย์จูโร่เมื่อก่อน ตอนนี้เรนะจะเอามันมาจากอาโอมิเนะ ไดกิเอง
ก่อนอื่น คงต้องทำลายความสัมพัน์ที่เขามีกับโมโมอิก่อนสินะ
ทำลายโมโมอิ แล้วก็ค่อยทำลายทีมปาฏิหาริย์ เท่านี้อาคาชิก็คงอยู่ไม่สุขแล้วล่ะ
อ๊ะ!จริงสิ ยังมีคุโรโกะอีกคน
ต้องรู้ให้ได้ว่าคนที่อาคาชิรักนักหนาคนนั้นคือใคร
จะได้ทำลายซะ!
_________________________________________
see you....^___^