fic knb... เมื่อความรักมาทักทาย

ถึงจะอยู่อเมริกา แต่คิโยชิ เทปเปย์ ก็ยังไม่ได้หายไปไหน คนที่เขาคุยด้วยบ่อยที่สุดก็มีโค้ชประจำทีมคนเดียวของเขานี่ล่ะ
"เอ๋!!!!!!!!!! killer?....ใครน่ะ"
"เทปเปย์เคยบอกน่ะ เขาเป็นนักกีฬาบาสเก็ตบอลของม.ต้นที่อเมริกา"
"อเมริกา? ถ้าเล่นบาสก็ต้องรู้จักกับคางามิสิ ใช่มั้ยคางามิ"
"เอ่อ ผมไม่รู้จัก"
"ถึงกับได้ฉายาว่าkiller ท่าทางจะร้ายกาจเอาเรื่องแฮะ"
"เขาเป็นมือสังหารของทีมเลยล่ะ ถ้านับปีนี้เขาก็เพิ่งเข้าเรียนม.ปลายปีแรก แถมยังเข้าเรียนที่โทโอวด้วย"
"เห้ยๆๆ โทโอวเหรอ แค่อาโอมิเนะคนเดียวก็เต็มกลืนอยู่แล้ว ยังมีเจ้าkillerโผล่มาอีกเหรอ บรรลัยชัดๆ"
"หึ จะเป็นใครก็ได้ ขอให้โผล่มาเร็วๆเถอะ จะว่าไป ท้าแข่งกับเจ้านั้นท่าจะดี"
"แก! ไอ้บ้างามิ!ไอ้ปีศาจ!! อย่าหาเรื่องซวยมาเผื่อชาวบ้านเค้าสิเว้ย!"
"คางามิคุงขยันหาเรื่องจริงๆนะครับ"
"อุ๊ก~" =/////=++
โดนรุมประณาม
"ไม่ต้องกังวลไป เขาไม่ได้แข่งกับพวกนายหรอก ก็เขาเป็นเด็กผู้หญิงนี่นา"
"หา!? ผะ ผู้หญิงเหรอ!"
"ก็ใช่น่ะสิ พวกนายอยู่ปีสามกันแล้ว เป็นถึงแชมป์วินเทอร์คัพจะกลัวผู้หญิงคนเดียวเนี่ย ท่าทางยังฝึกไม่พอสินะ"
"ก็แล้วไม่บอกตั้งแต่แรกเล่า โค้ช~"
"แบบนี้ก็โล่งอก"
"หึๆๆ ยังเร็วไปร้อยปีเจ้าพวกอ่อนหัด"
"อะไรอีกล่ะ"
"killerน่ะ ไม่ได้มีดีแค่ใช้กำลังเล่นบาสหรอกนะ  เธอมีความสามารถที่ยอดเยี่ยมเหมือนโมโมอิหรืออาจจะมากกว่า"
ฐานข้อมูลที่แม่นยำกำหนดการเปลี่ยนแปลงในอนาคตได้เหมือนจับวางเหมือนดวงตาจักรพรรดินั่นน่ะเหรอ
"ทีนี้โทโอวก็มีอาวุธลับถึงสองคนแล้ว พวกนายจะทำยังไง หืม" ^___^*
"พวกเรา...ก็ต้องหาผู้จัดการเก่งๆเหมือนกัน!"
ใครมันเสนอมาฟระ=___=+++
"ฝันไปเถอะย่ะ! เรื่องของคุโรโกะคุงยังเป็นบทเรียนไม่พอรึไง! "
อืม....มันก็จริง วุ่นวายกันทั้งชมรมซะขนาดนั้น
"นั่นสิ...สรุปแล้ว....."
"พวกนายต้องฝึกเพิ่มอีกสามเท่า ทุกวันต้องเพิ่มเวลาของชมรมให้มากขึ้นเท่าที่จะทำได้ วันหยุดต้องมาฝึกเพิ่มเติม แล้วก็...ยิมของป๊ะป๋ายังรอคอยพวกนายอยู่นะ"
ง่ะ!!!!!!!!!!=[   ]=~~
นรกชัดๆ!!!!!
"อย่าลืมนะว่าเรามีโปรแกรมแข่งนัดอุ่นเครื่องกับชูโตคุ อย่าคิดว่าพวกเขาจะเหมือนเดิม เตรียมตัวเตรียมใจเอาใจซะ ถ้าพวกนายแพ้ล่ะก็ รู้ใช่มั้ยว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฮึๆๆๆ~" ^____^****
ยิ้มเหี้ยมมาเชียว=____=....
หนาวๆร้อนๆครับท่าน เพราะมันคือ!....

แก้ผ้าสารภาพรัก!!!!! =[   ]=++ 

ลูกทีมทุกคนอยากตื้บกัปตันก็คราวนี้ล่ะ
.....................
.........
..................

โทโอว...
"กร๊าซซซซซซซซซซซซซซซ!!!!!!!!!อาโอมิเนะมันหายหัวไปไหนอีกแล้ววะ!!!!!!!!"
กัปตันเจ้าเก่ายังโวยวายล่นโลกเหมือนเดิม
และตัวกวนประสาทตัวเดิมมันก็คือเอซประจำทีมที่ตอนนี้หายหัวไปนอนตากแห้งอยู่ไหนไม่รู้!
"ถ้าไม่รีบไปเดี๋ยวก็ชวดดูการแข่งของเซย์รินกับชูโตคุนะเฟร้ยยยยยยยยย!!!! ไอ้ดำ! ไอ้ขี้เกียจสันหลังยาว! เอาความซวยมาเผื่อแผ่ชาวบ้าน! ไอ้ๆๆ.....โว้ยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!"
"ใจเย็นครับกัปตัน คุณโมโมอิบอกให้เราล่วงหน้าไปก่อนครับ เดี๋ยวเธอจะลากอาโอมิเนะคุงไปเอง"
"เฮอะ! มันต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วสิ! ถ้าไม่มีโมโมอิซักคนก็ไม่มีใครเอาไอ้วายร้ายนั่นอยู่แล้ว!"
".........."
ทุกถ้อยทุกคำ ทุกคนเค้าพูดถึงโมโมอิ โมโมอิอีกแล้ว
ตั้งแต่เข้ามาเป็นผู้จัดการชมรมบาสโทโอว เรนะก็ได้ยินสารพัดเรื่องของพวกที่ดูจะห่างไกลคำว่ามนุษย์มนาพวกนี้เยอะทีเดียว
ที่โดดเด่นกว่าใครก็คือเอซตลอดกาลอย่างอาโอมิเนะ ไดกิ
เขาเป็นเอซของรุ่นปาฏิหาริย์ เอซของโทโอว ดูก็รู้ว่าเขามันเหนือมนุษย์มนามากขนาดไหน ที่สุดของความประหลาดต้องยกให้พี่เค้าเลย แต่ว่า....
สุดท้าย คนประหลาดคนนั้นกลับมีแค่ผู้หญิงธรรมดาๆคนหนึ่งอยู่ข้างๆ
โมโมอิ ซัทสึกิ เธอเองก็ไม่ได้เก่งกาจอะไร นอกจากฐานข้อมูลที่ออกจะแม่นยำ แต่เรื่องนั้นเรนะก็ทำได้เทียบเท่า ไม่สิ อาจจะดีกว่าด้วยซ้ำไป 
ถ้าตัดเรื่องนี้ออกไปโมโมอิก็เป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาที่ไร้กำลัง เล่นกีฬาไม่เป็น ทำอาหารก็ไม่ได้เรื่อง แล้วเธอมีดีอะไรนะ อาโอมิเนะ ไดกิถึงได้ยอมเธอนัก แค่เพื่อนสมัยเด็กก็ออกจะดูไม่น่าเชื่อไปหน่อยล่ะมั้ง
ยิ่งสงสัยก็ยิ่งหงุดหงิด
ยิ่งเห็นสองคนนั่นอยู่ด้วยกันมันก็ยิ่งอยากทำลาย

บนดาดฟ้า.....
"โธ่เอ๊ย~มาอยู่ที่นี่อีกแล้ว อาโอมิเนะคุง ทุกคนเค้ารอนายคนเดียวนะ"
"ฮ้าวววววววววว~ อะไรนักหนาเล่าซัทสึกิ ฉันจะนอน"
"ไม่ได้! วันนี้เราจะไปดูการแข่งของเซย์รินกับชูโตคุนะ"
"จะไปหรือไม่ก็เหมือนกันแหละน่า ดูไปก็งั้นๆ"
"นี่!!!!!! ...เฮ้อ~ ช่างเหอะ! งั้นฉันไปเองก็ได้"
"โอ่ย!!!~" ไปจริงเหรอ ยัยนี่ไปจริงๆเหรอ
ยัยบ้าเอ๊ย ตื๊ออีกอีกหน่อยเซ่!
ร่างบางเดินดุ่ยๆไปแล้ว อาโอมิเนะรีบกระโดดพรวดเดียวก็ไปดักหน้าเธอไว้ทัน
พรึ่บ!
ตุ้บ!
มันสบายๆสำหรับอาโอมิเนะ แต่กับคนที่รออยู่ข้างล่างอย่างโมโมอิ อดจะด่าเจ้าคนมักง่ายไม่รักษาตัวเองนี่ไม่ได้
"เกิดขาเจ็บขึ้นมาจะทำไงเล่า! ระวังหน่อยสิ"
"ซัทสึกิเป็นแม่ฉันรึไง"=___=
"เดี๋ยวเถอะ!"O___O+
จะทำยังไงกับตานี่ดีนะ =*=~~....

การแข่งนัดอุ่นเครื่องระหว่างเซย์รินกับชูโตคุ
"โธ่เอ๊ย ไม่ทันดูควอเตอร์แรกจนได้ เพราะอาโอมิเนะคุงแท้ๆเลย"
"ไหงมาโทษฉันเล่า"
"ก็นายมันชักช้า"
"ขาฉันยาวกว่าเธอจะช้าได้ไง อีกอย่าง ฉันเป็นคนแบกเธอกระโดดขึ้นรถนะถึงได้มาทันเนี่ย"
ถึงตรงนี้โมโมอิถึงกับหน้าขึ้นสี อายก็อายตกใจอีกต่างหาก เจ้าคนตัวดำล่ำบึ้กนี่แบกเธอกระโดดขึ้นรถได้อย่างเฉียดฉิว ผลก็คือ ตกเป็นเป้าสายแทบตลอดทาง
"อะ! มาแล้วเหรอครับ อาโอมิเนะคุง คุณโมโมอิ"
"การแข่งเป็นไงมั่ง"
"ชูโตคุตามอยู่ครับ เซย์รินวันนี้ดูจะเล่นได้ไม่เต็มที่เท่าไหร่ คงเป็นเพราะเบอร์สิบเอ็ดนั่น"
"หา? เท็ตสึเหรอ"
"เห็นได้ชัดเลยว่าร่างกายของเขาไม่พร้อมจะลงแข่ง แต่ก็ช่วยทำแต้มให้ทีมตอนนาทีสุดท้าย"
"เท็ตสึคุง ไม่พร้อมลงแข่งเหรอ อืม....."
การวิเคราะห์ข้อมูลเป็นเลิศ แต่ยังไม่ทันจะเขียน สมุดเล่มหนึ่งก็ถูกยื่นมาต่อหน้า
ชึ่บ!
"รุ่นพี่โมโมอิ ฉันบันทึกการแข่งควอเตอร์แรกให้แล้วล่ะค่ะ"
"อ่า...ขอบใจนะฟุคุสะซัง"
"สบายมากค่ะ" ^___^
แล้วก็ส่งยิ้มให้อาโอมิเนะ เจ้าตัวก็แค่มองไปทางอื่น ถึงจะเห็นก็เถอะ
"ว่าแต่ เบอร์สิบเอ็ดนั่นใครคะ รุ่นพี่"
"เขาเป็นเพื่อนร่วมทีมของอาโอมิเนะคุงตอนอยู่ที่เทย์โคน่ะ"
"เทย์โค งั้นก็เป็นรุ่นปาฏิหาริย์สิคะ"
"ก็นะ...เท็ตสึคุงเขาเป็นเพื่อนของเราน่ะ"
"พูดมากไปแล้ว ซัทสึกิ ดูการแข่งเถอะ"
"อ๊ะ! โทษทีๆ"
 เท็ตสึ...เบอร์สิบเอ็ดนั่นชื่อเท็ตสึเหรอ เท่าที่ดูจากการแข่งเมื่อกี้ เขาดูจะแตกต่างจากเพื่อนร่วมทีมมากเลย ดูๆแล้วก็บอบบางเหมือนผู้หญิงยังไงไม่รู้ แต่ว่า แข็งแกร่ง!
มันความสามารถอะไรกัน ไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อนเลย
นี่สินะ รุ่นปาฏิหาริย์ คนที่อยู่ในโลกเดียวกับอาคาชิ เซย์จูโร่
ตุ้บ!
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!~~
"อะไรกัน!"
"เฮ้ยๆๆ เจ้าเปี๊ยกเบอร์สิบเอ็ดนั่นลงไปนอนกองแบบนั้นได้ไงล่ะเนี่ย"
การแข่งถูกหยุดไว้เพราะมีผู้เล่นบาดเจ็บ และต้องใช้เปลหามออกจากสนาม
"จะเป็นไรมากมั้ยน้า เท็ตสึคุง"
"รู้สึกขาจะพลิกล่ะสิ"
อาโอมิเนะยังตาแหลมเหมือนเดิม การแข่งดำเนินต่อไปจนจบ ผลก็คือ เสมอ
ห้องพยาบาล
"เท็ตสึคูงงงงงงงงงงงงงง~~" ^[]^
"โมโมอิซัง"
"ไม่ได้เจอกันนานเลย"
โมโมอิกระโดดเข้าไปกอดคนตัวเล็กก่อนใคร
"เป็นไงบ้าง เท็ตสึ"
"อาโอมิเนะคุง...มาดูด้วยเหรอครับ"
"นี่ๆ แล้วไม่ไปโรงพยาบาลจะดีเหรอเท็ตสึคุง"
"ไม่เป็นไครับ"
"พูดบ้าๆ ถ้าเกิดเจ็บหนักกว่านี้จะทำไง ฉันไม่อยากแข่งกับนายในสภาพที่นายไม่พร้อมหรอกนะเห้ย "
"อาโอมิเนะคุงห่วงคนอื่นเป็นด้วยเหรอครับ"
"เงียบไปไอ้บ้า!"
"เห~ไดจังหน้าแดงล่ะ"
"ซัทสึกิ!"
ฮะๆๆๆๆ
ทุกอย่างสะท้อนอยู่ในดวงตาของเรนะ
ดูท่าทางคนตัวเล็กที่ออกจะจืดจางนี่จะสนิทกับอาโอมิเนะกับโมโมอิจังเลย หรือว่าโมโมอิจะชอบคนคนนี้นะ
"แล้วนั่น..ใครครับ โมโมอิซัง"
"อ้า! ฟุคูสะซัง เป็นผู้จัดการทีมโทโอวคนใหม่น่ะ"
ตาสีฟ้าใสมองมาที่เรนะ มันดูไร้เดียงสา บอบบางจนไม่อยากเชื่อว่าเป็นผู้ชาย
ครืดดดดดดดด....
"โอ้! พวกนายยังไม่กลับโทโอวเหรอ อาโอมิเนะ"
"พวกเรามาเยี่ยมเท็ตสึคุงน่ะ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคางามิน"^___^
"จะเป็นพระคุณอย่างสูงถ้าเธอหยุดเรียกฉันแบบนั้นอีก"=____=+
"อะไรเล่า คางามินก็คือคางามินแหละ"
"อาโอมิเนะ~ หัดสั่งสอนแฟนซะบ้างสิเฟ้ย!"
"เออ"=___=
"ฉันไม่ใช่แฟนอาโอมิเนะคุงนะ อาโอมิเนะคุงพูดอะไรบ้างสิ"
"หา? ไม่ล่ะ ขี้เกียจ"
"kyaaaaaaaaaaa~~~">[___]<++++
"นี่ แล้วเธอคือใคร"
คางามิหันมามองเรนะที่เอาแต่อึ้ง
ผู้เล่นเบอร์สิบที่เธอเห็นอยู่ในสนามนี่ เขากระโดดลอยตัวกลางอากาศได้นานกว่าใคร เหมือนเคยเจอการเล่นแบบนี้อยู่ที่อเมริกา การเล่นที่ใช้สัญชาตญาณของสัตว์ป่า 
"ฟุคุสะซัง เป็นผู้จัดการทีมของโทโอวครับ คางามิคุง"
"เหรอ ยินดีที่ได้รู้จักนะ"
"คุณ คางามิ...เอ่อ"
"คางามิ ไทกะ"
"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คางามิ ไทกะ"
สุดยอด แค่มองด้วยตาเปล่าเรนะก็รู้สึกว่าคนๆนี้สุดยอด เขาจะเป็นหนึ่งปาฏิหาริย์รึเปล่านะ
"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันจะพาหมอนี่หมอนี่กลับก่อนล่ะ"
คางามิเข้ามาแบกร่างคนตัวเล็กขึ้นพาดบ่าเดินออกไปจากห้องพยาบาลหน้าตาเฉย
"มันจะอายเป็นบ้างรึเปล่านะ ไอ้บ้างามิ"
"สงสารเท็ตสึคุงเนอะ"
ท่าอุ้มสุดพิศดารนั่นน่ะ
"กลับเถอะ ซึทสึกิ"
"อะ อื้ม ไปเถอะ ฟุคุสะซัง"
"ค่ะ"
นี่เหรอทีมปาฏิหาริย์ ไม่สิ นี่มันยังไม่ครบ  แต่แค่ไม่กี่คนก็ทำให้เรนะรู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีตัวตนเวลาที่อยู่ใกล้คนพวกนี้ ไม่มีใครสนใจเธอ คนที่พวกเขาสนใจคือเท็ตสึคนนั้นแล้วก็โมโมอิ สายตาอาโอมิเนะที่มองเธอมันดูอ่อนโยนชอบกล
เธอสำคัญกับเขามากขนาดนั้นเลยเหรอ ดี~
ความรู้สึกนั่น เรนะจะเอามันมาเอง ถ้าเอามาไม่ได้ก็จะทำลายมันซะ! 

"จริงสิคุโรโกะ"
"ครับ"
"พักนี้ฉันเห็นเจ้าอาโอมิเนะมันทำตัวติดโมโมอิชอบกล"
"สังเกตด้วยเหรอครับ"
"สองคนนั่นเป็นแฟนกันเหรอ"
"ไม่รู้สิครับ แต่ถ้าเป็นจริงๆก็ไม่เกี่ยวกับผมนี่นา"
"เฮ้ๆๆ จริงเหรอ ยัยนั่นชอบนายอยู่นะ"
"ไม่เห็นเกี่ยวนี่ครับ"
"ไม่อยากมีแฟนรึไง พวกฟุริฮาตะก็มีแล้ว"
"พูดให้คนอื่นไปเถอะ แล้วคางามิคุงล่ะครับ"
"อุ๊ก! เงียบไปเลยไอ้บ้า มันเรื่องของฉัน"
"ผมเห็นนะ ผู้หญิงเกือบทั้งโรงเรียนมาสารภาพรักกับนายไม่ได้ขาดเลย"
แหง่ะ!!!!!!=[_____]=!!!
"ไม่เลือกใครซักคนเหรอครับ"
"แล้วนายล่ะ"
"การมีแฟนมันไม่สำคัญกับผมตอนนี้เท่าไหร่"
"หึ เย็นชาจังนะ"
"อีกอย่าง....
"อะไร?"
".........เปล่าครับ ไม่มีอะไร"
มันพูดยากถ้าจะบอกว่าคนที่ตัวเองชอบเป็นคนที่อยู่ใกล้ๆ แต่ถึงจะอยู่ใกล้มันก็เป็นไปไม่ได้หรอก
เป็นไปไม่ได้ในหลายๆอย่าง

"คุโรโกะ"
"เห๊ะ? อะ!!!"
ปุ่บ!
จู่ๆก็ถูกเหวี่ยงลงบนโซฟา ว่าแต่ คางามิแบกเขากลับมาถึงบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย แค่เผลอหลับไปหน่อยเดียวเอง
"เจ็บนะ....!"
ไม่ทันได้อิดอออดร่างหนาก็ตามลงมาคร่อมขังคุโรโกะเอาไว้ไม่ให้หนี
"จะทำอะไรครับ"
"อยากรู้มั้ยว่าทำไมฉันถึงไม่รับรักผู้หญิงพวกนั้น"
"ทำไมครับ"
"เพราะมีนายไง"
O___O!!!
ตึกตักๆๆๆๆๆๆๆ............
หัวใจมันเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ สูบฉีดเลือดให้กระจายไปทั่วหน้า ใช่! ตอนนี้คุโรโกะหน้าแดงแข่งมะเขือเทศแล้ว ถึงจะตีหน้านิ่งๆยังไงมันก็ไม่ปกปิดอะไรหรอก
"นายคิดยังไงกับฉันเหรอ คุโรโกะ"
"เราเป็นผู้ชายนะครับ คางามิคุง"
"สนใจทำไมเล่า คืนนั้นเราก็...อุ๊บ!"
มือเล็กแต่หยาบกร้านตะปบปากคางามิไว้ทันเวลาก่อนที่ไอ้บ้าหัวแดงนี่จะพล่ามเรื่องน่าอายออกมา
"นั่นมันเหตุสุดวิสัย ผมโดนอะไรนายก็รู้นี่ ผมจะพยายามไม่คิดถึงมันอีก นายก็อย่าพูดถึงมันอีกเลย"
"เห?"
"ผมขอตัวกลับก่อน"
ปัดป่ายผลักคนตัวโตกว่าออกไปได้สำเร็จ พอจะลุกเดินก็ล้มลงไปอีกรอบ
ตึงงงง!!!!
"เจ้าบ้า ลืมไปแล้วรึไงว่าขาเจ็บ"
คุโรโกะพยายามลุกเดินเกผลกไปที่ประตู แต่ก็ไม่พ้นมือหนาที่เข้ามาคว้าเอวเอาไว้และอุ้มจนตัวลอยเดินกลับเข้าไปในห้อง...นอน=____="
ตุ้บ!
ไอ้บ้างามิ มันเล่นโยนคุโรโกะเป็นว่าเล่น
แต่คราวนี้คงหมดหนทางจะหนีแล้ว
"นายหมดทางปฏิเสธฉันแล้ว หรือว่าจะไม่ยอมรับว่านายเองก็ชอบฉัน หืม"
"ผมไม่ได้...อื้อออออออออออออ!!!!!!!!!!!!"
ปากบางๆกำลังจะเถียงก็ถูกประกบปิดซะมิดชิด ไม่มีเสียงใดเล็ดรอดออกมานอกจากเสียงครางในลำคอ ร่างกายทุกส่วนถูกตรึงเอาไว้จนขยับไปไหนไม่ได้ นึกอยากอัดเจ้าบ้านี่ให้ลอยไปติดกำแพงแต่แขนขามันก็ไม่มีแรงซะงั้น
ไม่มีแรงตั้งแต่ถูกคนตัวใหญ่นี่สัมผัสตั้งแต่แรก และคงไม่มีทางจะเป็นอิสระได้ง่ายๆ
เหมือนหนังม้วนเก่าเมื่อวันก่อนที่มันกับมาฉายซ้ำ
"นายจะรักใครไม่ได้นอกจากฉันเท่านั้น เข้าใจมั้ย คุโรโกะ"
"คนขี้โกง~"
"จะว่าอย่างนั้นก็ได้"
"ฮึก~~~~"
"ฉันเองก็ไม่คิดจะรักใครนอกจากนายเหมือนกัน ยุติธรรมดีแล้วนะ เพราะงั้นคืนนี้...อยู่กับฉันนะ คุโรโกะ"
"อั่ก~~....."
________________________________________________________________-