fic knb... เมื่อความรักมาทักทาย

ที่นี่อีกแล้ว......ที่ว่างเปล่า ไม่มีใคร"รอเดี๋ยวสิ โอ่ย!!!"เสียงนี้อีกแล้วนัยน์ตาสีซากุระมองตามเสียงคุ้นเคยไปจนเจอกับแผ่นหลังของร่างสูงที่วิ่งออกไปเขากำลังไล่ตามใครคนนั้นอีกแล้ว........อยากเรียกแต่เสียงไม่มี เหมือนมีบางอย่างมากั้นกล่องเสียงเอาไว้เหมือนกับว่า เธอจะไม่ได้เจอเขาอีกอาโอมิเนะ ไดกิ........พรึ่บ!เปลือกตาคลี่เปิดขึ้นเมื่อรู้สึกถึงฝ่ามืออุ่นๆทาบลงมาบนใบหน้าและสิ่งแแรกที่มองเห็นก็คือใบหน้าคมสีเข้มเจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินนัยน์ตาดุ"ไดจัง....""ตื่นแล้วเหรอ ฝันร้ายรึไง""เอ๊ะ?""ลุกไหวรึเปล่า"............เพิ่งรู้ว่านี่เย็นมากแล้ว ไม่คิดเลยว่าตัวเองจะนอนหลับไปได้ข้ามวันขนาดนี้อาโอมิเนะมาได้พักใหญ่แล้ว แม่ของโมโมอิออกไปข้างนอกก็เลยขอให้เขาช่วยเฝ้าบ้านให้เพราะโมโมอิหลับ"หิวรึเปล่า""นิดหน่อยน่ะ""รอเดี๋ยว"อาโอมิเนะลุกออกไปจากห้อง ซักพักก็กลับมาพร้อมกับโจ๊กสำเร็จรูปควันฉุยเขาทำอาหารไม่เป็น แต่ถึงจะทำเป็นก็ยังไม่อยากให้เพื่อนสาวของเขากินตอนนี้หรอกโมโมอิกินโจ๊กไปได้นิดเดียวก็เลื่อนออกห่างตัวเพราะกินต่อไม่ไหว อาโอมิเนะไม่ได้บังคับและเปลี่ยนมายื่นสมุดบันทึกให้แทนเล็คเชอร์ที่เขาไปขอยืมจากเพื่อนร่วมห้องเรียนของเธอมาให้"ขอบใจนะ ไดจัง""ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว"อาโอมิเนะไม่ได้พูดอะไรมาก นอกจากจะนั่งเงียบๆมองเพื่อนสาวทำงานของเธอ ทั้งการบ้าน ทั้งวิเคราะห์ข้อมูลของชมรม จนเสร็จ อยู่รอจนกระทั่งแม่ของโมโมอิกลับมา เขาจึงกลับบ้านเป็นอยู่อย่างนี้ตลอดสามวันที่โมโมอิไม่ได้ไปเรียน"ไดจัง...""อะไร""เลิกมองฉันได้แล้ว""หา? ใครมองเธอกันยัยบ้า"ปากก็พูดปาวๆแต่ตัวเองยังตั้งอกตั้งใจมองเขาซะไม่นานอาโอมิเนะก็ล้มตัวลงนอนแผ่กับพื้น ตะแคงหันมาทางโมโมอิเหมือนเดิม"ซัทสึกิ""อะไรเหรอ""........เปล่า ไม่มีอะไร"พูดเสร็จก็พลิกตัวหันไปอีกทางโมโมอิชักตามอารมณ์แปลกๆของเจ้าเพื่อนสนิทคนนี้ไม่ทัน ตอนนี้มีแต่เครื่องหมายคำถามเต็มหน้าของเธอแล้วอาโอมิเนะแปลกไป เหมือนเขามีอะไรจะพูดแต่ก็ยั้งเอาไว้ตกลงตานี่เป็นโรคเดือนห้ารึเปล่านะ=___="ถ้าฉันทำอะไรซักอย่าง เธอจะโกรธมั้ย""หา?""ตอบมาเถอะน่า""อืม....ไม่รู้สินะ ที่ผ่านมาเราทะเลาะกันไม่ทันข้ามวันก็ดีกันแล้ว""....""มีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า""ก็ไม่มีนี่""กับเรนะจัง...ไปกันได้ดีรึเปล่าจ๊ะ"เสียงหวานชักแผ่วลง แต่มันยังดังพอให้อาโอมิเนะได้ยินอาโอมิเนะพลิกตัวกลับมายกตัวนิดหน่อยก็คว้าตักเล็กๆนั่นไปหนุนเรียบร้อย"ทำบ้าอะไรยะ""มันไม่มีอะไรทั้งนั้น""เอ๊ะ?""ฉันไม่ได้ชอบยัยนั่น"".......เหรอ""ฉันมีคนชอบอยู่แล้ว""เอ๋!!! จริงอ่ะ!""อา""ใครเหรอ ใคร"โมโมอิทำท่ากะตือรือร้นอยากฟังเต็มที ทั้งที่ในใจมัน...เจ็บรู้หรอกกว่าเธอแกล้งทำ ยัยบ้าซัทสึกิ เมื่อไหร่เธอจะรู้ตัวซักทีหรือว่าบางทีคงจะถึงเวลาต้องทำให้มันจริงจังแล้วอโอมิเนะลุกขึ้นนั่งเกาหัวสองสามที"ฉันจะกลับละ""ไม่ส่งนะ"^___^"หึ งั้นก็เอานี่ไป""หะ!...อื้อ!!!" O//////O!!มือหน้าวาดมาด้านหลังกดหัวสีชมพูให้เข้าไปหาและทาบริมฝีปากลงมาอย่างรวดเร็ว ผ่านไปไม่ถึงนาทีเขาก็ปล่อยหญิงสาวให้เป็นอิสระและลุกออกไปโดยไม่รอให้เธอพูดอะไร"เจอกันที่โรงเรียน"ปัง!ประตูห้องปิดสนิทลงพร้อมกับลมหายใจเฮือกแรกที่โมโมอิเอาเข้าปอด"ตะ ตาบ้าไดจัง แกล้งอะไรเนี่ย"ทำอะไรแปลกๆ พูดแปลกๆ ผิดกับนิสัยเจ้าตัวเขาเลย แล้วก็".......คนที่ชอบ...งั้นเหรอ"หรือว่าจะเป็นคนที่อาโอมิเนะวิ่งตามอยู่ในความฝันนั่นกันนะ...."โมโมอิซัง โค้ชเรียกให้ไปพบครับ""อะ ค่ะ"รู้สึกไม่ค่อยดีเลยแฮะ ...ไม่ดีเลยห้องพักครู...ตึกกกกก!!!!"อเมริกา...เหรอคะ""ใช่แล้วล่ะ ผอ.แจ้งลงมาเมื่อวาน เป็นโอกาสดีทีเดียว""รุ่นพี่อาโอมิเนะต้องไปได้ดีที่อเมริกาแน่ค่ะ"^__^เรนะดูท่าทางจะยินดีมากแต่กับโมโมอิ ตอนนี้หนักอึ้งในหัวจนหาทางไปต่อไม่ถูก"แต่ถึงยังไงก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินของเจ้าตัว ผมบอกคุณโมโมอิเอาไว้เพราะเธอเป็นผู้จัดการทีม เรื่องตารางฝึกกับการวิเคราะห์ทั้งหมดก็ฝากด้วยนะ""ค่ะ""ฝากด้วยนะคะ รุ่นพี่โมโมอิ ส่วนเรนะจะจัดโปรแกรมของรุ่นพี่อาโอมิเนะเองค่ะ เพราะถึงยังไงเรนะก็จะกลับอเมริกาอยู่แล้ว""เอ๊ะ? จะกลับ อเมริกางั้นเหรอ""ค่ะ ไปพร้อมกับรุ่นพี่อาโอมิเนะ"^__^..................อเมริกาอาโอมิเนะ ไดกิ กำลังจะได้ไปอเมริกแล้วเขาจะประสบความสำเร็จในสายบาสอาชีพเธอควรยืนดีกับเขาไม่ใช่รึไง เธอควรยินดีกับเขาสิ แต่ว่าทำไม...แหมะ...น้ำตามันถึงได้ไหลออกมาอย่างนี้ล่ะ"อึก!....มะ~ ไม่เป็นไรน่า ซัทสึกิ เธอจะเสียใจทำไมกัน~"ร่างบางพยายามกลั้นก้อนสะอื้นเอาไว้ หวังว่าคงไม่มีใครเข้ามาในห้องเปลี่ยนเสื้อตอนนี้ความรู้สึกเจ็บๆหนักๆแบบนี้ใช่แล้วล่ะ...ใช่แล้ว"ฉันชอบเขา...ฉัน~ ชอบอาโอมิเนะ ไดกิ แต่ฉันไม่กล้าบอก ฮึก~ ฉันมันขี้ขลาด ขี้ขลาด~ อาโอมิเนะคุง...ไดจัง~ ฮึก~"ยิ่งคิดยิ่งพยายามเปล่งเสียงน้ำตามันก็ยิ่งไหล สุดท้ายก็ทนต่อไปไม่ไหวจนต้องระบายมันออกมาให้มากที่สุดทุกคนซ้อมกันอยู่คงไม่มีใครเข้ามาตอนนี้ ดีแล้วล่ะเป็นแบบนี้ดีแล้ว...จะแน่เหรอ....เพราะยังมีใครอีกคนที่ยืนฟังเสียงของเธอมาตั้งแต่ต้นจากด้านหลัง อย่างเงียบเชียบเขาเห็นทุกอย่าง ได้ยินทุกอย่าง แต่ก็เงียบเอาไว้จนถึงตอนนี้เพราะถ้าเขาแสดงตัวออกไปเธอก็จะรีบปกปิดมันเอาไว้อย่างแนบเนียนเธอไม่เคยร้องไห้ต่อหน้าเขา ไม่เคยอ่อนแอให้เขาเห็นเพราะทุกครั้งที่เป็นอย่างนั้นเธอก็จะวิ่งไปหาคนอื่นพอหายดีเธอก็จะกลับมาหาเขาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มเสมอเขาไม่ชอบใจ...อึดอัดมาตลอดแต่ก็ไม่เคยพูดแต่ตอนนี้มันถึงขึดจำกัดแล้วกึก..."โอ่ย""เฮือกกกกกกก!!!~~"เธอสะดุ้ง ก็น่าอยู่หรอกที่จะตกใจเอาล่ะ ทีนี้จะทำยังไงซัทสึกิ จะหันมาด้วยรอยยิ้มสดใสเหมือนเคยมั้ย"อาโอมิเนะ...คุง"".....""ไม่ไปซ้อมเหรอ""ไม่""ทำไมล่ะ""ฉันไม่อยากไป"เธอพูดกับเขาทั้งที่หันหลังให้แบบนี้น่ะเหรอ ฉลาดมากซัทสึกิแต่ก็ยังฉลาดไม่พอ"แล้วเธอล่ะ สายแล้วยังไม่ไปดูแลการฝึกอีกเหรอ""อ่า...ฉันเพิ่งคุยกับโค้ชเสร็จน่ะ วันนี้ฉันจะออกไปเก็บข้อมูลอีกนิดหน่อย""....จะไปไหนล่ะ ...เซย์รินเหรอ"ไปหาเท็ตสึสินะ ไปร้องไห้กับเท็ตสึ แล้วเขาล่ะ"นี่ซัทสึกิ""ห๊ะ?"วืดดดดดดดด!!!"อะ!"มือหนาๆคว้าไหล่น้อยๆให้หันมาหา และมันก็ทำให้อาโอมิเนะได้เห็นใบหน้าแดงก่ำนองน้ำตาของเพื่อนสาวเป็นครั้งแรก"....""จะ จะทำอะไร""ร้องไห้เหรอ""บ้า! แสบตาย่ะ ในนี้มันสกปรก""หืม...เหรอ"ฟึ่บๆมือหนาอีกข้างยกขึ้นลูบแก้มเนียนใสระเรื่อนั้นเบาๆ เช็ดน้ำตาออกอย่างระวัง"เอ้า ฝุ่นหมดละ""ตาบ้า!""อยากร้องไห้ก็ร้องออกมาเถอะน่า ไม่เห็นต้องอาย""ฉันไม่ได้ร้อง!""อย่าโกหก ฉันไม่ชอบ""....!!"นี่มันอะไรกัน อยากไหนออกไปจากที่นี่จัง ไม่อยากอยู่ที่นี่"อาโอมิเนะคุง พูดอะไรน่ะ""ที่ไปเก็บข้อมูงนั่น จะไปหาเท็ตสึสินะ" ไม่ว่าเมื่อไหร่เธอก็วิ่งไปหาเท็ตสึตลอดเลย"แล้วยังไง""แล้วฉันล่ะ ซัทสึกิ เธอเอาฉันไปไว้ไหน""เอ๊ะ?"".........."ร่างสูงเงียบ มันเงียบจนโมโมอิอยากจะหายไปจากตรงนี้ให้รู้แล้วรู้รอดอาโอมิเนะ ไดกิ ที่อยู่กับเธอมาตั้งแต่เด็ก ดูตอนนี้สิ เขาทำอะไรแปลกๆกับเธอมาตลอดเลยไม่อยากเข้าข้างตัวเอง ไม่อยากเลยซักนิด"ไดจัง...ไม่สบายรึเปล่า ถ้ายังไงกลับบ้านก่อนก็ได้นะ""หา?""ฉันบอกกัปตันให้""นี่!!!!!!!""เฮือกกก!"จู่ๆคนตัวสูงกว่าก็ตะคอกเสียงดังจนโมโมอิสะดุ้งมือหนาสองข้างตะปบไหล่เธอพร้อมกับเหวี่ยงจนหลังชนกับล็อกเกอร์ตึงงงงงง!!"อึ้ก!""สนใจความรู้สึกของคนอื่นเขาบ้างสิ!""อะ! อะไรเล่า ฉันเจ็บนะ!""เจ็บก็ร้องไห้ออกมาสิ กลั้นไว้ทำไมเล่า!""ฉันไม่ใช่คนขี้แยนะตาบ้า!"...!!!!!เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ"เหอะ! ฉันไม่ได้โง่ เธอน่ะ มีปัญหาทีไรถ้าไม่เก็บเอาไว้คนเดียวก็เอาแต่วิ่งไปหาคนอื่น เท็ตสึบ้างล่ะ อาคาชิบ้างล่ะ เธอมันเห็นแก่ตัวชะมัดซัทสึ...!!!"เพียะ!ฝ่ามือไม่ได้แข็งแรงอะไรแต่ก็สร้างรอยเป็นปื้นบนแก้มสีแทนนั่นได้ชัดเจน"เจ็บนะยัยบ้า~""ก็ใครเริ่มก่อนล่ะ เป็นบ้าอะไรขึ้นมา! นายทำกับฉันแบบนี้ฉันก็เจ็บเหมือนกันนะ!""ก็ใครใช้ให้เธอไม่เห็นฉันอยุ่ในสายตาล่ะ!""ใครเขาทำอย่างนั้นกัน!""เธอไง!""ฉันเหรอ! ฉันทำอะไร!"ยิ่งพูดน้ำตาที่น่าจะหยุดไปแล้วมันก็ไหลออกมาประจานอีก คราวนี้จะหลบหน้ายังไงได้อีก"ฮึ!""หันมาซัทสึกิ""ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับนายแล้ว!""โอ่ย!!"ฟึ่บ!"อย่ามาใช้กำลังกับฉันนะ!""เธอก็เลิกวิ่งหนีฉันซะทีเซ่!""ฉันอยากอยู่คนเดียว ไปให้พ้น!ไ"ซัทสึกิ!"โกรธ ...ใช่ เขาโกรธจนไม่รู้จะพูดอะไรออกมาได้อีกแล้วอาโอมิเนะไม่ได้โกรธใคร นอกจากตัวเองเขาโกรธตัวเองอย่างที่ไม่เคยเป็นไม่คิดมาก่อนว่าตัวเองจะงี่เง่ามากมายขนาดนี้ตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยมีครั้งไหนที่ทะเลาะกันหนักขนาดนี้มาก่อนเลย นี่มันคงจะเกินกว่าความเป็นเพื่อนจริงๆแล้ว"ปล่อยฉันนะตาบ้า! ปล่อยฉัน!"สองมือปัดป่ายไปทั่วอาโอมิเนะไม่ได้ทำอะไรนอกจากพยายามคว้ามือหญิงสาวเอาไว้รู้สึกเจ็บแสบไปทั่วหน้า รสเลือดในปากบอกให้รู้ได้เลยว่าเขาปากแตกไม่เคยมีใครทำให้อาโอมิเนะได้รสเลือดแบบนี้มาก่อนเลยและนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นหญิงสาวอาละวาดหนักขนาดนี้แต่มันไม่ได้สำคัญอะไรหรอก ปล่อยให้ระบายออกมาให้พอ อีกเดี๋ยวก็คงดีเองมันคงจะดีกว่าปล่อยให้เธอวิ่งไปซบอกคนอื่นร้องไห้มือหนักๆที่ระดมทุบไปทั่วร่างอาโอมิเนะค่อยๆผ่อนแรงลง จนในที่สุดแขนสองข้างของโมโมอิก็ทิ้งลงข้างลำตัวหญิงสาวยังก้มหน้า เม้มปากจนเป็นเส้นตรง หายใจปรับอารมณ์ให้เป็นปกติ"อเมริกา...""......!""ทีมบาสที่อเมริกาสนใจอยากได้อาโอมิเนะคุงไปเข้าทีมด้วย โค้ชฝากมาบอกน่ะ""....!" นี่รึเปล่านะที่ทำให้เธอร้องไห้อยู่คนเดียวอาโอมิเนะรู้มาตลอดแต่ก็ยังทำนิ่งไม่ได้สนใจ และตอนนี้เขาอยากฟังจากปากของโมโมอิมากกว่า"ฉันคิดว่านายน่าจะไป...""...! เธออยากให้ฉันไปจริงเหรอ"".........""ตอบมาสิ ซัทสึกิ""ฉัน..."ลังเลเหรอ เธอเคยลังเลกับเรื่องของเขาด้วยรึไงให้ตาย อึดอัดชะมัด เห็นทีต้องทำให้มันจบๆซะที"ซัทสึกิ""อะ อุ๊บ!!"ไม่มีการรอให้ตั้งหลักถึงจะถูกจูบมาหลายครั้งแต่ครั้งทำเอาโมโมอิใจเต้นแรงกว่าทุกทีจูบลึกซึ้งยาวนานยิ่งกว่าครั้งไหนๆห่างไกลจากคำว่ากลั่นแกล้งเยอะ!"อึก!"ตุบๆๆ!!!กำปั้นน้อยๆทุบอกแกร่งบอกให้รู้ว่าอากาศเริ่มหมดอาโอมิเนะยอมถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่ง ตาสีเข้มมองใบหน้าแดงก่ำและเลื่อนลงมาหยุดที่ริมฝีปากแดงแวววาวเพราะแรงจูบกับน้ำลายเมื่อครู่แต่ก่อนจะก้มลงไปจูบอีกครั้งใบหน้าแดงระเรื่องของหญิงสาวก็เบือนหลบ"อย่าทำแบบนี้""เข้าใจแล้ว ที่นี่ไม่เหมาะ""จะที่ไหนก็ไม่เหมาะ""ทำไม""ฉันไม่อยากถูกไดจังแกล้งแบบนี้ พอแล้ว พอที""ฉันบอกเมื่อไหร่ว่าฉันแกล้งเธอ""...!""บอกเมื่อไหร่ว่าที่ทำนั่นมันคือการแกล้งเธอ""แล้วมันคืออะไรล่ะ""เธอดูไม่ออก?""ใช่""งั้นก็ฟัง ซัทสึกิ ว่าฉันน่ะชอบ..."แกร๊ก...."มาอยู่ที่เองทั้งสองคน"ก่อนจะได้พูดออกไปก็ดันมาแขกไม่ประสงค์จะเจอเข้ามาขัดจังหวะซะได้"เอ่อ เรนะมาขัดจังหวะรึเปล่าคะ"เธอก็น่าจะรู้นะ=___=+"ฉันมีธุระต้องไปก่อน ขอตัวนะ""ซัทสึกิ!"ไปแล้ว แบบไม่สนใจใครด้วย ไม่ยอม มันต้องไม่จบแบบนี้สิอาโอมิเนะกำลังจะตามแต่ถูกอีกคนรั้งเอาไว้ก่อน"รุ่นพี่อาโอมิเนะคะ เรนะมีเรื่องจะบอกค่ะ""เอาไว้ก่อน""ไม่ได้ค่ะ ตอนนี้เท่านั้น คือเราจะได้ไปอเมริกาด้วยกันนะคะ""หา?""รุ่นพี่ไม่ดีใจเหรอคะ ถ้าย้ายไปที่โน่นรุ่นพี่อาจจะได้เข้าทีมAll Starนะ ฉันเองก้จะไปกับรุ่นพี่ด้วย พอย้ายไปเรียนที่โน่นแล้วเราจะได้...""เธอสินะ""เอ๋?""ที่ซัทสึกิทำตัวแปลกๆเพราะเธอสินะ""พูดอะไรน่ะ""อ่า...ช่างเถอะ เอาเป็นว่าฉันขอปฏิเสธ""ว่าไงนะคะ""ชัดเจนแล้วนี่ แล้วเธอก็เลิกยุ่งกับฉันได้แล้ว""รุ่นพี่...""ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเธอ ซักครั้งก้ไม่เคย ชัดเจนนะ"ชัดเจนมากเลยล่ะแขนแกร่งสะบัดจนพ้นการเกาะกุมก่อนที่ร่างโปร่งจะเดินจากไปเงียบๆดวงตาสีม่วงมองแผ่นหลังนั้นนิ่งๆ แล้วก็กลับเห็นภาพซ้อนของเอซโทวโอเป็นอาคาชิ เซย์จูโร่ขึ้นมาไม่ยอมหรอกถ้าเรนะต้องการอะไรก็ต้องได้ไม่มีใครปฏิเสธเรนะไม่มี!และจะไม่มีใครกล้าปฏิเสธด้วย!ตึกๆๆ..."รุ่นพี่คะ""หะ.."ฟู่ววววววววววววว!!!!.....พลั่ก!ร่างของเอซโทวโอล้มกองกับแน่นิ่งอยุ่แทบเท้าร่างบางเจ้าของเรือนผมสีม่วง แววตาที่เคยสดใสเฉียบคมตอนนี้กลับแข็งกร้าวมองใบหน้าคมของคนที่สลบบนพื้นอย่างไร้อารมณ์"รุ่นพี่บังคับฉันเองนะ"____________________________________to be continued..........