fic knb... เมื่อความรักมาทักทาย

"โอ่ย อาโอมิเนะ มานี่หน่อย"
"มีอะไร"
"มาเถอะน่า"
คางามิยกมือเกาหัวท่าทางหงุดหงิด
พออาโอมิเนะเดินเข้ามาถึง เจ้าตัวหัวสองสีก็ชี้เด่ไปที่ร่างร่างหนึ่ง
"เอาไปนอนที"
"ซัทสึกิ..."
ทำไมมาฟุบหลับอยู่ที่นี่ได้ล่ะเนี่ย แถมที่นี่มัน โซนที่พักของเซย์รินอีก
อาโอมิเนะไม่ลืมจะตวัดสายตามองหาร่างเล็กอีกร่าง และก็เจอดังใจ แต่ยังไม่ได้อ้าปากถามเจ้าตัวเล็กหัวฟ้านั่นก็ชิงพูดออกมาซะก่อน
"ความผิดของอาโอมิเนะคุงนะครับ"
"หา? ทำไมมาลงที่ฉันล่ะ ก็ยัยนี่อยู่กับนายตลอดอ่ะ"
"เห็นพวกเราจริงด้วยสินะ"
=___=!!! ถูกมันต้อนจนมุมเลยเว้ย
"เฮ้อ!"
อาโอมิเนะถอนหายใจแรงๆเข้าไปช้อนร่างบางที่ฟุบอยู่บนโต๊ะขึ้นมาอุ้ม แต่ทว่า
เพียะ!
มือแกร่งถูกปัดทิ้งอย่างไร้เยื่อใย
"ทำอะไร อาโอมิเนะคุง"
"หา? ทำอะไร? ก็จะพาเธอกลับห้องน่ะสิ เป็นบ้าอะไรมานอนอยู่ที่นี่ห๊ะ!"
"มันเรื่องของฉัน"
"โอ่ย ตื่นแล้วก็เดินกลับเองซะยัยบ้า"
"ไม่"
"ซัทสึกิ อย่ายั่วโมโหฉันนะ"
"ฉันไม่ได้ทำอะไรนี่ อาโอมิเนะคุงก็ควรไปพักผ่อนได้แล้วล่ะ"
โมโมอิลุกขึ้นเดินออกไปเงียบๆ
"ยัยบ้า~"
"ปล่อยไปเถอะครับ อาโอมิเนะคุง"
"เท็ตสึ"
"คืนนี้ให้โมโมอิซังพักกับโค้ชก็ได้ครับ ผมคิดว่าเธอคงไม่อยากกลับไปที่ห้องตัวเองเท่าไหร่"
"....!! รู้แล้วน่า"
เพราะที่ห้องของเธอไม่ได้มีแค่เธออยู่ แต่ยังมีแม่ตัวปัญหาที่ดันทำเรื่องลำบากใจให้อาโอมิเนะจนเพื่อนสาวแสนสนิทของเขาเข้าใจผิด
"ผมบอกนายแล้วนะ อาโอมิเนะคุง"
"อึก! ยุ่งน่า ฉันไปล่ะ"
อาโอมิเนะเดินออกไป
"มีอะไรกัน คุโรโกะ"
"ปัญหาของคนปากแข็งน่ะครับ"
"หา?"
"ช่างเถอะครับ"
...........
.........
ทุกอย่างเป็นปกติ เหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ตั้งแต่วันนี้อาโอมิเนะก็ยังไม่มีโอกาสได้คุยกับโมโมอิอีกเลย
วันสุดท้ายของการฝึกซ้อม
"อ่าระ? คุณคือ คางามิ ไทกะ ทีมเซย์รินสินะคะ"
"หืม? โอ้ "
"เรนะสนใจการเล่นของคุณมากค่ะ วันนี้วันสุดท้ายแล้วถ้าไงลองแข่งกับฉันซักเกมได้มั้ยคะ"
"หา?"
"ไม่ได้เหรอคะ"
"...ฉันไม่รู้ว่าเธอต้องการอะไร แต่ผู้หญิงคนเดียวที่ฉันจะดวลด้วยมีแค่อเล็กส์คนเดียว ถึงเธอจะคือkillerหรืออะไรก็ช่างเถอะ กระดูกเรามันคนละเบอร์"
"ฉันรู้จักอเล็กซานดร้า กราเซีย เธอเป็นอาจารย์ของคุณสินะ แต่ฉันคิดว่าฉันไม่ได้ด้อยไปกว่าอเล็กส์ของคุณหรอกนะคะ"
"อย่าพูดจาเกินตัวสิ"
"เอ๊ะ?"
"ฉันรู้จักคนที่มีนิสัยแบบเธอดี หลายคนด้วยสิ และรู้อะไรมั้ย เจ้าพวกนั้นน่ะ แพ้ให้กับฉันแล้วก็คุโรโกะ...ทุกคน"
"แต่ไม่ใช่ฉันแน่นอนค่ะ เพราะฉันชนะเสมอ ไม่ว่าจะกับคุณ หรือจะรุ่นปาฏิหาริย์อะไรนั่น"
"..........." ยัยนี่มันเหมือนอาคาชิซะไม่มี เห็นแล้วหงุดหงิดชะมัด
"คางามิคุงครับ"
"อะ! คุโรโกะ"
"ทุกคนเตรียมของเสร็จแล้วนะครับ"
"อะ โอ้ว ฉันจะไปแล้วล่ะ"
ช่วยได้ทันเวลาพอดีเลย คุโรโกะ
ดวงตาดุจเสือร้ายหันกลับมาที่เด็กสวผมม่วง
"โทษทีละกัน พวกเราจะกลับกันแล้วละนะ"
คางามิโบกมือลวกๆเดินไปหาคุโรโกะที่รออยู่
ภาพของผู้ชายสองคนเดินไปพร้อมกัน มันแปลกๆยังไงไม่รู้สิ
"ทำอะไรอยู่น่ะ ฟุคุสะ รถมาแล้วนะ"
"อะ ค่ะ"

.........
.......
ดวงตาสีเข้มแหงนมองซากุระร่วงโรย เหลืออยู่แค่ประปรายกับใบไม้
ตั้งแต่กลับมาจากเข้าค่ายเขาไม่เคยได้คุยกับโมโมอิเลย
เหมือนเธอจะพยายามหลบหน้า จะโรงยิมก็ดี ในห้องเรียนก็ดี
ไม่มีที่ไหนที่อาโอมิเนะจะเจอกับเพื่อนสาวเลย
"โอ่ย เรียว ซัทสึกิไปไหน"
"หืม วันนี้โมโมอิซัง วันนี้บอกว่าจะไปเก็บข้อมูลการแข่งอุ่นเครื่องของไคโจวน่ะ"
"ว่าไปนั่น เธอไม่ไปหรอก ฉันว่าเธอกลับบ้านไปแล้วล่ะ"
"เอ๋? กัปตันทำไมถึงพูดงั้นล่ะครับ"
"เธอไม่ค่อยสบายก็เลยขอกลับก่อน"
"อ่า อย่างนั้นเหรอครับ"
อาโอมิเนะยังไม่ได้เปลี่ยนชุดวอร์มยืนนิ่งฟังอยู่ซักพักก็เดินออกไปหน้าตาเฉย
"อะ อาโอมิเนะคุง วันนี้ก็จะโดดอีกเหรอครับ"
"ช่างมัน ซากุระอิ"
"เอ๋? วันนี้กัปตันมาแปลกจังนะครับ"
"ปล่อยมันไปจัดการเรื่องตัวเองซะก่อน กลับมาเมื่อไหร่....หึ!"
=[___]=!! คงจะคิดทั้งต้นทั้งดอกเลยสินะ!
หลายครั้งหลายคราที่เขาเที่ยวตามหาเธอ ถูกกัปตันสวดซะหูชาก็ปานนั้น แถมยัง....
"รุ่นพี่อาโอมิเนะ จะโดดซ้อมอีกแล้วสินะคะ"
"..."
เรนะโผล่เข้ามาขวางทาง
"วันนี้เรนะจะไม่บังคับซักวัน วันนีเราไปหาอะไรกินก่อนกลับบ้านนะคะ"
"โทษที แต่ฉันไม่ว่าง"
"แป๊บเดียวเอง นะ"^__^
เด็กสาวเข้ามาคว้าแขนร่างสูงไปกอดทันที
เหนียวปานปลิงขนาดนี้คงจะสลัดไม่หลุดง่ายๆหรอก

โมโมอิไม่ได้ตรงกลับบ้าน เพราะอยากดูการแข่งก็เลยเปลี่ยนเส้นทางไปดูการแข่งของคิเสะถึงไคโจว
"โมโมจจิ!!!"
"คีจัง"
"เอ๋? นี่มาคนเดียวเหรอ แล้วอาโอมิเนจจิล่ะ"
"อ่า...ตานั่นก็อู้อีกตามเคยน่ะ"
"เห สีหน้าไม่ค่อยดีเลยนะ ไม่สบายรึเปล่า"
"อื้ม ไม่เป็นไร นิดหน่อยเอง ฉันอยากดูคีจังแข่งมากกว่าก็เลยเปลี่ยนเส้นทางกะทันหันน่ะนะ"
"ร้ายกาจจังนะ โมโมอิ"
"อ่าระ? มิโดรินก็มาด้วยเหรอเนี่ย"
"ไหนๆก็แข่งเสร็จแล้ว เราไปหาอะไรกินกันเถอะ"
"คีจังเลี้ยง!"
"เอ่??? ทำไมต้องผมล่ะ"
"เพราะพวกฉันมานายถึงชนะ นาโนะดาโยะ"
"เรื่องสิ!!!!" o[__]o++
"ฮะๆๆๆๆ"

อ่า...เธอยิ้มแล้ว
ก็ดีแล้วละนะ.....

สุดท้าย
"ฮื้ม!!! อร่อยสุดๆ"
"ใช่มั้ยล่ะ รสนี้มาใหม่เลยนะ"
"เธอเป็นไข้อย่ากินให้มันมากนักโมโมอิ"
"สบายมากน่า ว่าแต่มิโดรินดื่มแค่ซุปถั่วแดงเองนะ สามกระป๋องแล้วนะนั่น"
"...."
การเดินเล่นของเพื่อนสนิท ไม่ได้รู้สึกสบายใจแบบนี้มาพักใหญ่แล้ว
เอี๊ยดดดดดดดด!!!!
ตุ้บ!
"โมโมอิ!"
"โมโมจจิ!!!"
"จะ เจ็บจัง"
ปึง!
"ขอโทษ เป็นอะไรมากรึเปล่า เอ๊ะ?"
"อาเระ? อาคาชิจจิ!"

นี่มันวันอะไร ถ้าบอกว่าเป็นวันรวมเพื่อนก็เชื่อยากอยู่ 
"ทนหน่อยนะ นิดเดียว"
"อืม"
ตอนนี้อาคาชิคุกเข่าพันผ้าที่ข้อเท้าให้โมโมอิอย่างเบามือ ไถ่โทษที่ทำให้เธอเจ็บ
"เสร็จแล้ว"
"ขอบคุณนะอาคาชิคุง"
"ไม่เป็นไร ฉันเองก้ต้องขอโทษที่ทำให้เธอเจ็บ"
"ว่าแต่ ทำไมอาคาชิคุงถึงมาที่นี่ได้ล่ะ แถมยังขับรถมาคนเดียว"
ปกติเห็นมีคนขับให้
"ฉันเพิ่งเสร็จจากประชุมกับลูกค้า ก็เลยอยากขับรถไปเรื่อยๆน่ะ ว่าแต่ ซัทสึกิ"
"หืม"
"ที่โทโอ มีอะไรเปลี่ยนไปรึเปล่า"
"เอ๋?"
"หน้าเธอมันฟ้อง มีอะไรไม่สบายใจรึไงถึงได้มาอยู่กับพวกชินทาโร่"
"ก็...เปล่านี่"
"...." ดูก็รู้ว่าเธอโกหก
อาคาชินั่งลงม้านั่งตัวเดียวกับหญิงสาว คิเสะกับมิโดริมะเดินดูของยังไม่กลับมา
ความเงียบเข้ามากัดกิน มันเงียบแต่ก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัดอะไร
"เห นั่นรุ่นพี่โมโมอินี่นา มาทำอะไรอยู่ที่นี่คะ"
"....."
เสียงแหลมๆทักเข้ามาเรียกสายให้หันตาม ดวงตาสีชมพูเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยเมื่อเจอกับคนที่ตัวเองไม่อยากเจอมากที่สุดในตอนนี้
"โย่"
อาโอมิเนะทักแค่สั้นๆ ไม่ได้เจาะจงว่าทักใคร สายตามองร่างบางที่นั่งนิ่งไม่พูดอะไรออกมาซักคำ
และเป็นอาคาชิเองที่พูด
"ไม่ได้เจอกันพักใหญ่เลยนะ ไดกิ"
"อา ไม่คิดว่านายจะมาที่แบบนี้ด้วย อาคาชิ"
"ก็ไม่เชิง แค่มาธุระนิดหน่อย"
"ชิส์"
พูดอะไรไม่ออก แค่เห็นสีหน้าเรียบเฉยของเธออาโอมิเนะก็พูดอะไรไม่ออกแล้ว เหมือนกับว่าเขาไม่ใช่คนที่เธอคิดถึงอีก
ไม่ใช่เลย... ถ้าเป็นเท็ตสึเขาคงจะไม่อึดอัดขนาดนี้ แต่นี่มัน อาคาชิ
"เราอย่าไปขัดจังหวะของเขาสองคนเลยค่ะ รุ่นพี่ ไปกันเถอะ เรนะหิวแล้ว"
"นายมาเดทเหรอ ไดกิ"
"ไม่ใช่เรื่องของนาย"
"ใช่ เรามาเดทกัน แต่ก็คงไม่หวานเท่าพี่หรอกมั้ง เซย์จูโร่"
"รู้จักกันรึไง"
"อ่า นิดหน่อยค่ะ"
"อาคาชิคุง ฉันจะกลับแล้วล่ะ"
คำแรกที่โมโมอิพูดออกมาเรียกสายตาทุกคู่ให้หันไปหา โดยเฉพาะอาโอมิเนะ
"กลับกับฉัน...."
"นายมาเดทไม่ใช่เหรอ อาโอมิเนะคุง ฉันกลับเองได้"
"พูดอะไรอย่างนั้น ซัทสึกิ เดี๋ยวฉันไปส่ง"
"รบกวนหน่อยนะ อาคาชิคุง"
"ไม่รบกวนหรอก แค่อยากไถ่โทษที่ทำให้เธอเจ็บ"
"นี่เธอบาดเจ็บเหรอ! แกทำอะไรซัทสึกิน่ะฮะ!"
"อุบัติเหตุสุดวิสัย นายเองก็ดูแลคู่เดทของตัวเองดีๆเถอะ ไดกิ ผู้หญิงน่ะอันตรายนะ"
อาคาชิทิ้งระเบิดลูกใหญ่เอาไว้ก่อนจะพยุงโมโมอิลุกและช้อนเอวเธอให้เดินออกไปแบบสนิทสนม
"กอดคอฉันก็ได้"
"อืม ขอบใจจ้ะ"

เกินไปแล้ว มันเกินไปแล้วนะ....
"รุ่นพี่คะ"
"..."
"รุ่นพี่"
"......"
อาโอมิเนะเบื่อ รำคาญ หงุดหงิดกับทุกอย่าง ไม่อยากไปไหนนอกจากกลับบ้าน

"อาคาชิคุง รู้จักกับคุณเรนะจังด้วยงั้นเหรอ"
"ยิ่งกว่ารู้จัก..."
"เอ๋?"
อาคาชิมีสีหน้าอ่อนลง ตาก็มองถนนขับรถไปเรื่อยๆ
"ครอบครัวของฉันกับเรนะเราสนิทกันน่ะ แล้วก็ ฉันเคยมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ผู้ใหญ่หมั้นไว้ให้"
"เรนะ..."
"ไม่ใช่ ...แต่เป็นพี่สาวของเรนะ ต่างหาก"
"ถ้าอย่างนั้นอาคาชิคุงกับเรนะจังก็สนิทกันมากสินะ"
"เธอ...เกลียดฉันน่ะ"
"...!"
"พี่สาวของเรนะกับฉัน เราเข้ากันได้ดี แต่กับเรนะ ไม่ใช่แบบนั้น........เธอจะทำทุกอย่างเพื่อสิ่งที่ต้องการ จะกับฉันหรือว่าใคร
เรนะเป็นผู้หญิงอันตราย ซัทสึกิ"
".....อาคาชิคุง"
"เธออยากทำลายฉันมากพอๆกับที่ฉันเกลียดเธอ"
"!!!"
แวบหนึ่งที่โมโมอิเห็นแววตาของอาคาชิกร้าวขึ้นมา แต่มันก็กลับมีพริบตาหนึ่งที่นัยน์ตาสั่นระริก
เหมือนเขากำลังเศร้าแล้วก็โกรธในเวลาเดียวกัน
"แล้วพี่สาวของเรนะจัง..."
"เธอตาย ตั้งแต่เรายังเด็ก"
"อ่า...ขอโทษที่ถามแบบนั้น"
"ไม่เป็นไร ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร ฉันลืมมันไปหมดแล้วล่ะ"
"เหรอจ๊ะ"
ลืมแน่เหรอ อาคาชิ เซย์จูโร่จะลืมอะไรได้ง่ายๆอย่างนั้นเลยรึไง

"ขอบคุณที่มาส่งนะ อาคาชิคุง"
"ไม่เป็นไร เดินเข้าบ้านไหวแน่นะ"
"อื้ม สบายมาก"
"งั้นฉันไปก่อนนะ"
จ้า" ^__^
โมโมอิใช้สายตาส่งอาคาชิจนไปไกล ก่อนจะค่อยๆหมุนตัวกลับจะเข้าบ้าน
หมับ!
มือปริศนาเข้ามากระชากจนเซไปด้านหลัง
"เฮือก!"
"ฉันเอง"
"อะ อาโอมิเนะคุง ตาบ้า ตกใจหมด!"
"เธอจงใจสินะ"
"อะไร"
"กับอาคาชิ"
"ฉันทำอะไรรึไง อย่ามากวนฉันน่า"
"โอ่ย"
"อะไรอีกเล่า ไดจัง กำลังเดทอยู่ไม่ใช่เหรอ หนีมาแบบนี้เรนะจังไม่ว่าเอารึไง"
"ฉันไม่ได้เดทกับยัยนั่น"
"หึ พูดไปใครจะเชื่อ เจ้าตัวออกปากขนาดนั้นแล้วแท้ๆ"
"จะเชื่อหรือไม่มันก็เรื่องของเธอ จะเข้าบ้านไม่ใช่รึไง เข้าไปสิ"
อาโอมิเนะพูดพร้อมกับดันร่างบางให้เข้าไปในบ้านพร้อมกัน ไม่ฟังคำทัดทานจากสาวเจ้าเลยแม้แต่นิดเดียว
แม่ของโมโมอิออกมารับ และยังยอมให้อาโอมิเนะช่วยพาโมโมอิขึ้นบันไดไปส่งที่ห้องแบบไม่มีข้อแม้
"ทำอะไร"
"กำลังวิเคราะห์การแข่งของไคโจววันนี้น่ะสิ"
"ไปดูมาจริงๆสินะ ไหนบอกว่าไม่สบาย"
"ฉันไม่เป็นไรหรอกน่า ว่าแต่ไดจังกลับบ้านไปได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องไปเรียนอีกไม่ใช่รึไง"
"ฉันจะไปก็ต่อเมื่อเธอนอนแล้วเท่านั้น"
"หา?"
"นอนซะยัยบ้า เธอยังมีเวลาถมเถจะวิเคราะห์ข้อมูลอะไรของเธอเนี่ย"
อาโอมิเนะยื่นมือมาแย่งสมุดออกไปหน้าตาเฉย
"เอาคืนมานะตาบ้า!"
"นอนซะยัยบ้า!"
มือหนากดหน้าผากร้อนรุมๆให้ลงไปติดหมอน แรงน้อยของคนป่วยรึจะมาสู้แรงของนักกีฬา ไม่มีทางหรอก
เพราะกินยาเข้าไปด้วยทำให้โมโมอิค่อยๆอ่อนลงและหลับไปง่ายๆ

มันเหมือนเดิมทุกอย่าง
เขาคุยกับเธอได้เหมือนเดิม แต่ว่า
เหมือนกับจะมีอะไรขาดหายไป

"เฮ้อ....น่ารำคาญชะมัด"
เห็นทีต้องจัดการอะไรให้มันเด็ดขาดซะแล้วสิ
นานๆทีใช้สมองกับเรื่องจุกจิกมันก็เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย


การวิ่งตามหลังมันเหนื่อยขนาดนี้เลยเหรอ


"คุณหนู มีแขกมาขอพบค่ะ"
"ใคร?"
"นายน้อยจากบ้านอาคาชิค่ะ"
"....!"
นึกอยู่แล้วว่าเขาจะต้องมา
"มีอะไรงั้นเหรอ หรือว่าจะมาขอร้องอะไรฉัน เซย์จูโร่"
"เปล๊า แค่มีธุระกับท่านผอ.ก็เลยนึกอยากดูหน้าคนร้ายกาจน่ะ"
"เซย์จูโร่ พี่!!!"
"แต่ก็เอาเถอะ ถ้าเธออยากเจ็บก็เชิญเดินหมากของตัวเองต่อไปเถอะ แต่...บอกเอาไว้ก่อน เธอไม่มีทางชนะ เพราะไม่ว่าเธอจะทำอะไร ผมจะขัดขวางเธอหมดทุกอย่าง"
"แหม...อย่างวันนี้ก็ออกเดทกับโมโมอิ ซัทสึกิแล้ว ยังมาพูดเอาแต่ได้เหมือนเดิมนะ"
".......หึ"
"!!"
"น่าสมเพชจังเลยนะ ว่ามั้ย"
"ว่าไงนะ"
"เธอน่ะ...ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยซักนิด เรนะ"
ไม่เปลี่ยนไปจากเดิม เด็กผู้หญิงร้ายกาจคนนั้น ที่อาคาชิเกลียดเข้าไส้
..........
........
...........

"ไม่มีอะไรที่เรนะอยากได้แล้วไม่ได้ ถ้าเรนะไม่ได้มา เรนะก็จะทำลายมันซะ..."
 

_________________________________________
to be continued...........