fic knb... เมื่อความรักมาทักทาย

"แฮ่กๆๆ..."
วิ่ง แล้วก็วิ่ง
ไม่รู้จะไปที่ไหน ไม่รู้ว่าข้างหน้าคือที่ไหน แค่ไม่ล้มหัวคะมำก็พอแล้ว
ไม่ได้ชอบเหรอไม่มีอะไรเหรอ เชอะ! ตาบ้าเอ๊ย ถ้าไม่เปิดโอกาสให้เขาก่อนจะมีใครกล้ามาตามตอแยกับนายกัน
ตาบ้าอาโฮ่ ตัวดำ!
ยิ่งคิดยิ่งเจ็บใจ
มือข้างหนึ่งยกขึ้นถูปากตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่าจนมันเริ่มจะบวมเจิ่ง

ในที่สุดของขาก็ค่อยๆช้าลง
ไปต่อไม่ไหว ม่านน้ำมันบังตาจนมองไม่เห็นอะไร
"อึก~ ฮึก!"
โมโมอิทรุดนั่งยองๆขดตัวกลั้นก้อนสะอื้นอยู่ในสนามบาสเก็ตบอลกลางแจ้งที่ไร้ผู้คน

แปะ! แปะๆๆ...
ซ่า....
ฝนตกจางๆและเริ่มเทลงมาเรื่อยๆ
เหมือนเมื่อก่อนเลย ตอนที่เธอวิ่งฝ่าฝนไปหาเท็ตสึคุงของเธอ สภาพเปียกปอน
วันนี้มันอาจจะเป็นเหมือนอย่างวันนั้นก็ได้
แต่ว่า...ตอนนี้โมโมอิหมดแรงที่จะไปต่อ แม้แต่จะยืนขึ้นก็ยังทำไม่ไหว
พรึ่บ!
"หะ!"
ใครบางคนทิ้งเสื้อลงมาคลุมร่างบางที่เริ่มจะเปียก และเมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็ได้เห็นใบหน้าของคนรู้จัก
"อาคาชิคุง"
ร่างสมส่วนในชุดนักเรียนของราคุซันยืนก้มตัวลงมานิดหน่อย เสื้อที่คลุมร่างของโมโมอิที่แท้ก็คือสูทตัวนอกของราคุซันนี่เอง
"ลุกขึ้น"
ชายหนุ่มพูดพร้อมจับไหล่สองข้างของร่างบางให้ลุก

ร้านกาแฟ
"ดื่มซะจะได้อุ่น"
"ขอบคุณนะ อาคาชิคุง"
".........."
โมโมอิมองแก้วโกโก้ร้อนในมือ ไม่ได้ยกมันจรดปากเลยซักนิด
อาคาชิไม่ได้พูดอะไรนอกจากจะมองเธอนิ่งๆ เขาเองก็พอรู้อยู่ว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะขับรถเองได้จึงชอบออกนอกเส้นทางบ่อยๆ และบังเอิญมาเจอกับอดีตผู้จัดการสาวเทย์โคนั่งร้องไห้ตากฝนอยู่คนเดียวเข้าพอดี
"ขอโทษนะอาคาชิคุง"
"เรื่องอะไร"
"เปล่า ไม่มีอะไรจ้ะ"
"ฉันก็เหมือนเท็ตสึยะ ระบายออกมาก็ได้นะ มีปัญหาอะไรรึไง"
"........."
"ไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไร....."
"อาคาชิคุง.......ฉันเป็นคนเห็นแก่ตัวรึเปล่านะ"
"เหะ?"
" ทั้งที่อาโอมิเนะคุงกำลังจะไปได้สวยกับสิ่งที่เขารัก แต่ฉันกลับไม่ดีใจกับเขาเลย"
"......"
"ฉันเหมือนคนบ้าเลยล่ะ คงเพราะเราสนิทกันเกินไปก็เลยทำใจไม่ค่อยได้น่ะ"^__^
"...ไดกิจะไปไหนเหรอ"
"อเมริกา...น่ะ บาสเก็ตบอล..."
"อย่างนั้นเหรอ......ถ้าซัทสึกิไม่อยากให้ไปฉันคิดว่าไดกิคงยอม"
"ฉันไม่ทำแบบนั้นเด็ดขาด"
"ถ้าอย่างนั้นร้องไห้เพราะอะไร"
"เรื่องนั้น..."
"ซัทสึกิ"
"อะ หือ"
"...ยังจำเรื่องที่ฉันบอกได้มั้ย"
เรนะ เป็นผู้หญิงที่อันตราย!
"กะ ก็จำได้ แต่เรื่องแบบนั้มาเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ"
"ก็...ไม่รู้สินะ"
อาคาชิเบือนหน้ามองออกไปหน้าร้านที่เป็นกระจกใสมองเห็นด้านนอก
RRRRRRRRRRR~~~
โทรศัพท์สั่นเรียกเจ้าของให้กดรับ
เรนะ...
"ว่าไง"
(ก็ไม่มีอะไร แค่จะบอกว่าเกมส์นี้ฉันเป็นฝ่ายชนะอีกแล้ว)
"หา?"
(ในเมื่อฉันอยากได้ก็ต้องได้ พี่จำได้มั้ยเซย์จูโร่ จะเรื่องอะไรฉันก็ไม่เคยแพ้ ไม่เคยเลยแม้แต่ครั้งเดียว)
"เธอหมายความว่ายังไง เรนะ"
(ก็ไม่มีอะไร แค่จะถามว่ายังจำเรื่องเมื่อก่อนได้มั้ย ก็แค่นั้นแหละ)
"!!!!"
(ว่าไงล่ะ)
"อย่าคิดทำอะไรโง่ๆถ้าไม่อยากกลับเข้าไปในโรงพยาบาลบ้า!"
โครม!!!
อาคาชิผุดลุกขึ้นยืนจนเก้าอี้ล้มหงายไปกองกับพื้น เสียงดุดันเหมือนโกรธจนแทบระเบิดทำเอาโมโมอิสะดุ้งไปเหมือนกัน
"อะ อาคาชิ เกิดอะ...!!!"
หมับ!
มือหนาเข้ามาคว้าข้อมือโมโมอิกระชากให้เดินออกไปจากร้านด้วยกันอย่างเร่งรีบ
โมโมอิเดินตามร่างสมส่วนไปที่รถ พร้อมกับความสงสัยที่ยังไม่กระจ่าง และบังเอิญเหมือนจงใจในรอบปียังไงไม่รู้ที่จู่ๆคางามิกับคุโรโกะก็กำลังจะเดินเข้าร้านพอดี
"อาเระ? นั่นอาคาชิไม่ใช่เหรอ"
"คางามิคุง เท็ตสึคุงนี่นา บังเอิญจังเลย..."
"พอดีเลย สองคนมากับฉันหน่อยจะได้มั้ย"
"หา?"
"จะไปไหนเหรอครับ อาคาชิคุง"
"ไปช่วยไดกิน่ะ"
"!!!!!!!!!"
"หา?"
"มันจะถูกใครตื้บรึไง ท่าทางของมันน่าจะตื้บคนเขามากกว่านะ"
"ผมจะไปครับ"
"อ้าว เฮ้ย! คุโรโกะ"
"อาจจะแย่ก็ได้นะครับ"
"ก็คงอย่างนั้น"
สุดท้ายอาคาชิก็ลากทั้งสามขึ้นรถและขับมาจนถึงโรงเรียนโทโอ ตอนนี้นักเรียนเลิกเรียนกันไปหมดแล้ว
จะเหลือก็ส่วนน้อย
ตลอดทางอาคาชิโทรศัพท์หาใครบางคน พูดไม่กี่คำก็วางสาย
ปึง!
"หวา~ ครั้งแรกนะเนี่ยที่ได้มาเหยียบโรงเรียนของอาโอมิเนะมัน แล้วเจ้านั่นมันอยู่ไหนจะได้ดวลบาสกับมันซักเกม"
"เลิกคิดถึงเรื่องบาสซักห้านาทีหน่อยเถอะครับ คางามิคุง"
"น่าๆ"
"เราจะตามหาอาโอมิเนะได้จากไหนครับ"
"ป่านนี้ตานั่นอาจจะอยู่กับแฟนก็ได้"
เสียงใสพูดออกมาแผ่วๆแต่ก็ทำให้ชายหนุ่มทั้งสามได้ยินชัดเจน
สีหน้าเศร้าซึมของโมโมอิมันชัดเจนจนไม่มีใครกล้าพูดออกมา
และในระหว่างนั้น นักเรียนชายโทโอสามคนท่าทางนักเลงก็เดินสวนมา บทสนทนาของพวกนั้นมันต้องหูของผู้มาเยือนจนต้องหันตาม
"วันนี้โชคดีชะมัดเลย อยู่ดีๆก็ได้รางวัล"
"ไม่คิดว่าหลานสาวผอ.จะใจกล้าขนาดนี้นะว่ามะ"
"ก็นะ เด็กนอกก็เงี้ย แต่ฉันสะใจอาโอมิเนะว่ะ หมั่นไส้หมอนั่นมานอนแล้ว ถ้ามันตื่นขึ้นมาแล้วรู้ว่าตัวเองเสียเวอร์จิ้นคงจะตลกพิลึก ฮ่าๆๆ!!!"
อะไรกัน เจ้าพวกนั้น
เกิดอะไรขึ้นกับอาโอมิเนะ ไดกิ!
"เฮ้ พวกนาย"
"หา? อ๊ะ! นั่นเครื่องแบบของเซย์รินนี่นา อ่าเระ? คุณผู้จัดการโมโมอิ ซัทสึกิก็อยู่ด้วยเหรอ"
"อาโอมิเนะอยู่ไหนน่ะ"
"เอ บอกดีมั้ยนะ พวกเราถูกปิดปากซะแล้ว"
มันกวนTeen
หมับ!
วืดดดดดดดดด!!!!
"เหวออออออออออ!!!~~"
"จะ! จะทำอะไรวะ!"
"อาโอมิเนะ ไดกิ อยู่ที่ไหน ถ้าอยากมีขาไว้เดินก็บอกมาซะดีๆ"
คางามิหิ้วคอหนึ่งในสามคนนั้นจนเท้าแกว่งกลางอากาศ และเป็นอาคาชิที่สอบสวนด้วยตัวเอง
"บอกแล้วๆ อยู่โรงยิมด้านหลัง หมอนั่นมันสลบเหมือดฟุคุสะ เรนะก็เลยใช้ให้พวกเราแบกมันไปส่งไว้ที่นั่นน่ะ"
"...!"
"ก็แค่เนี้ย"
ตุ้บ!
คางามิปล่อยมือง่ายๆ แต่ด้วยความสูงก็เลยทำให้คนตัวเล็กกว่าหล่นลงมาก้นกระแทก
"ไปกันเถอะ อะ! โมโมอิหายไปไหนแล้ว"
ไม่มีใครทันสังเกตว่าแม่สาวผมชมพูหายไปจากตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่
"ไปกันเถอะ ฉันสังหรณ์ไม่ดี"
อาคาชิออกนำหน้า แต่ว่านะ....
ฟึ่บ! /สะบัดหน้ากลับด้วยท่วงท่าอันสูงส่ง แล้วก็...
"เฮ้ พวกนาย"
"คะ ครับผม!!!"Q[__]Q!!~
"โรงยิมที่ว่า ไปทางไหน"
=___='''
={___}=
=__=.....
 กา....กา~
.............
หนัก...
เหมือนร่างกายทุกส่วนเป็นอัมพาต
"ที่นี่"
มันก็โรงยิมนี่นา แล้วเขามานอนที่นี่ได้ยังไง
แถมตอนนี้
ตุบ!
แขนขาไม่มีแรง กระดิกนิ้วก็ไม่ได้!
ตาสีเข้มหรี่มองไปรอบทิศเท่าที่จะทำได้ สมองก็ประมวลเหตุกรณ์ไปเรื่อยๆจนรู้ต้นสายปลายเหตุ
ประจวบเหมาะกับสายตาได้ปะทะเข้ากับตัวต้นเหตุที่นั่งแกว่งขาอยู่บนม้านั่งตัวยาวตรงหน้าเขา
"ตื่นแล้วเหรอคะรุ่นพี่"
".........."
"ทนหน่อยนะคะ แต่อีกเดี๋ยวยาก็จะอ่อนฤทธิ์ลงแล้วล่ะ ระหว่างนั้นฉันก็มีเรื่องจะพูดกับรุ่นพี่ด้วย"
"......." ฟุคุสะ เรนะ ยัยนี่ไม่ต่างไปจากคนโรคจิตเลยเว้ย
อาโอมิเนะตัวชาขยับได้แค่หัวที่เอี้ยวไปมาได้ สภาพตอนนี้คือนั่งเอนหลังพิงกำแพง จะบอกว่ายังโชคดีสินะที่ไม่ถูกจับถอดเสื้อผ้าจนเหลือแค่ตัวล่อนจ้อน
"ต้องการอะไร"
"รุ่นพี่ก็น่าจะรู้นะคะ"
"และเธอก็น่าจะรู้คำตอบของฉันแล้ว"
"ฉันไม่ยอมรับหรอกค่ะ"
"หึ เรื่องของเธอสิ"
"แต่ตอนนี้มันเป็นเรื่องของเราแล้วสิ"
ชิ้ง!
มีด! โหย!!!ยัยเด็กบ้าเล่นงี้เลยเหรอ!
"คิดจะขู่กันขนาดนี้เลยเหรอ ใจกล้าดี"
"เปล่าค่ะ แต่ฉันทำจริงๆต่างหาก พี่ไดกิขา เรนะอยากได้คำตอบแล้วล่ะค่ะ"^___^
"........."
"ตอบสิคะ"
"........"
ความเงียบบอกได้ทุกอย่างจริงๆนั่นแหละ แต่ว่านะ
"พี่เลือกเองนะ"
".....!"
"ในเมื่อเรนะไม่ได้ ก็อย่าหวังเลยว่าใครจะได้พี่ไดกิไป"
ไพูดบ้าอะไรของเธอ"
อาโอมิเนะชักหวั่นๆ ในมือของเธอมีมีด และมันก็กำลังจะปักลงบนขาของเขา
ถ้าเป็นอาโอมิเนะตอนปกติมีดแค่นี้ทำอะไรเขาไม่ได้หรอก แต่ตอนนี้ยาชาหรืออะไรซักอย่างมันบังคับให้เขาต้องนิ่งเหมือนผักรอรับคมมีดจากสาวร่างบางที่เข้ามาคุกเข่าอยู่ตรงหน้า
"ถ้าเล่นบาสไม่ได้ก็หมดประโยชน์ใช่มั้ยคะ"
"ชิส์! .........ยัยผู้หญิงร้ายกาจ"
วืด!
ฉึกกกกกกกกกกกก!!!
"อึก!"
"!!!!!!!!!!!!!!"
มีดพกเล่มเล็กๆปักลงบนผิวผ่านเนื้อผ้าจนมิดด้าม แต่ว่า
สิ่งที่ปลายมีดนั้นปักลงไปไม่ใช่ขาของอาโอมิเนะ แต่เป็นใครอีกคนที่เข้ามารับเอาคมมีดแทนเขา
"ซะ....ซัท สึ...กิ"
ตาสีเข้มเบิกกว้างเท่าที่เคยเป็นมาทั้งชีวิต
เลือดสีแดงค่อยๆรินไหลออกมาจากแผ่นหลังของสาวผมชมพูที่กอดเขาเอาไว้
"ซัทสึกิ!!!"
"แฮ่กๆๆ...."
ไม่นะ ไม่จริง! ใครก็ได้บอกทีว่ามันไม่จริง!
"ไม่...ซัทสึกิ! อย่าหลับนะ พูดกับฉันสิ!"
ฟึ่บ!
มีดถูกดึงออกไปอย่างไร้ปรณี เรนะยังเงื้อมันขึ้นเหนือหัวจะแทงซ้ำ
เธอบ้าไปแล้ว!
"ถ้าไม่มีพี่โมโมอิซักคน ถ้าไม่มีเธอพี่ไดกิคงจะมองผู้หญิงคนอื่นได้ง่ายขึ้น!"
"ไม่มีวัน"
กึก!
"ต่อให้ไม่มีซัทสึกิ ฉันก็ไม่คิดจะสนใจเธอ ไม่มีวัน จำเอาไว้!"
"ฮึก~ ถ้าอย่างนั้นเธอก็ไม่มีความหมายแล้วสิ ท่าทางทรมานนะ เดี๋ยวฉันจะสงเคราะห์ให้นะ!"
วงแขนแกร่งเริ่มขยับได้เลื่อนขึ้นมากอดร่างบางเอาไว้
ถ้าเขามีกำลังมากกว่านี้ล่ะก็
ถ้าเขาขยับได้อีกซักนิดล่ะก็!!!
"ตายซะ!"
เฟี้ยว!
ผัวะ!
"โอ๊ย!"
แก๊ง!...
ตุบๆๆ....
"!!" ลูกบาส...งั้นเหรอ
"พอได้แล้ว"

เสียงนี้!!!
เมื่อหันมองไปที่ประตู ที่นั่นมีทั้งอาคาชิ คุโรโกะแล้วก็คางามิ
ทุกคนเห็นสภาพอาโอมิเนะกับโมโมอิที่นิ่งสนิทเลือดซึมออกมาเป็นวงใหญ่ ถึงกับพูดไม่ออก
"คางามิเรียกรถพยาบาลที"
อาคาชิหันไปสั่งคางามิ ส่วนตัวเองก็เดินเข้ามาหยุดขั้นกลางระหว่างอาโอมิเนะกับแม่สาวร้ายกาจคนนั้น

"พะ พวกแกเข้ามาได้ยังไง คนของฉันเฝ้าอยู่พวกแกไม่น่าจะเข้ามาได้นี่นา"
"คนของเธอ?...หึ พได้แล้วล่ะ เธอน่ะ"
"เซย์จูโร่ พี่ไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน!"
"ผมมีแน่ เรนะ เพราะคนที่ขอร้องให้ผมมาจัดการกับเธอก็คือท่านผอ."
"คิดว่าฉันจะเชื่อคนที่เคยทำให้ฉันต้องเข้าโรงพยาบาลบ้ามาแล้วงั้นเหรอ คุณปู่ไม่มีทาง..."
"พอซะที! เรนะ!"
"อะ!!!! คะ คุณปู่!"
ชายสูงวัยที่ยังดูดีในสายตาของคนอื่นเดินเข้ามาหาสาวน้อยที่ยืนอึ้ง และ
เพียะ!!!
ฝ่ามือกร้านโลกตบฉาดเข้าที่ใบหน้าเรนะแรงๆ
"เด็กบ้า! แกทำร้ายคนอื่นจนเกือบจะเป็นฆาตกรอยู่แล้ว! อาคาชิช่วยไม่ให้ตำรวจลากคอแกเข้าคุกมากี่ครั้งแล้วยังไม่สำนึกอีก!!!"
"หนู..."
"ฉันไม่อยากฟังแกพูดอะไรทั้งนั้น! แกทำร้ายนักเรียนของฉัน ถ้าเกิดมีคนตายขึ้นมาจะทำยังไง!"
"....!!!!"

"เป็นยังไงบ้างครับ อาโอมิเนะคุง"
"เท็ตสึ...ซะ ซัทสึกิน่ะ..."
พูดไม่ออกเหมือนมันมีบางอย่างจุกอยู่ที่คอ
คุโรโกะแตะร่างโมโมอิเบาๆ เธอยังมีสติอยู่
"เท็ตสึ...คุง"
"ไม่ดีนะครับ มาคนเดียวแบบนี้ โชคดีนะครับที่มีเสื้อของอาคาชิคุงช่วยไว้ในระดับหนึ่ง แต่ตอนนี้อย่าเพิ่งขยับดีกว่านะครับ"
อาโอมิเนะเพิ่งสังเกต โมโมอิสวมสูทตัวนอกของราคุซัน มันคงหนาพอไม่ให้แผลลึกมาก แต่เลือดเธอออกเยอะไปแล้ว!
"ซัทสึกิ..."
"ไดจัง ไม่เจ็บตรงไหนใช่มั้ย"
"....!"
ห่วงเขา เธอห่วงเขาทั้งที่ตัวเองกำลังจะแย่
อาโอมิเนะแค่พยักหน้า ตอนนี้พูดอะไรไม่ออกจริงๆ
"ดีแล้วล่ะ...ดีจังเลย"
อ้อมกอดเล็กๆของผู้หญิงคนหนึ่งปกป้องเขาเอาไว้กี่ครั้งแล้วนะ มันมากจนนับไม่ไหว และครั้งนี้ก็อยากให้มันเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆ
แขนที่เริ่มขยับได้มากขึ้นค่อยๆเลื่อนขึ้นมาโอบร่างบางอย่างระวัง ประคองเอาไว้เหมือนของล้ำค่า
"อา.....หนาวจัง"
"โมโมอิซัง!"
"ซัทสึกิ!!!
ร่างบางเย็นเฉียบ สั่นเหมือนจับไข้
อาโอมิเนะพยายามกอดแน่น แต่ก็ดูเหมือนจะไร้ประโยชน์

_______________________________________
To Be Continued...........