fic knb... เมื่อความรักมาทักทาย

ที่นี่อีกแล้ว......

ที่ว่างเปล่า ไม่มีใคร

"รอเดี๋ยวสิ โอ่ย!!!"
เสียงนี้อีกแล้ว
นัยน์ตาสีซากุระมองตามเสียงคุ้นเคยไปจนเจอกับแผ่นหลังของร่างสูงที่วิ่งออกไป
เขากำลังไล่ตามใครคนนั้นอีกแล้ว........
อยากเรียกแต่เสียงไม่มี เหมือนมีบางอย่างมากั้นกล่องเสียงเอาไว้

เหมือนกับว่า เธอจะไม่ได้เจอเขาอีก
อาโอมิเนะ ไดกิ........

พรึ่บ!
เปลือกตาคลี่เปิดขึ้นเมื่อรู้สึกถึงฝ่ามืออุ่นๆทาบลงมาบนใบหน้า
และสิ่งแแรกที่มองเห็นก็คือใบหน้าคมสีเข้มเจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินนัยน์ตาดุ
"ไดจัง...."
"ตื่นแล้วเหรอ ฝันร้ายรึไง"
"เอ๊ะ?"
"ลุกไหวรึเปล่า"
............
เพิ่งรู้ว่านี่เย็นมากแล้ว ไม่คิดเลยว่าตัวเองจะนอนหลับไปได้ข้ามวันขนาดนี้
อาโอมิเนะมาได้พักใหญ่แล้ว แม่ของโมโมอิออกไปข้างนอกก็เลยขอให้เขาช่วยเฝ้าบ้านให้เพราะโมโมอิหลับ
"หิวรึเปล่า"
"นิดหน่อยน่ะ"
"รอเดี๋ยว"
อาโอมิเนะลุกออกไปจากห้อง ซักพักก็กลับมาพร้อมกับโจ๊กสำเร็จรูปควันฉุย
เขาทำอาหารไม่เป็น แต่ถึงจะทำเป็นก็ยังไม่อยากให้เพื่อนสาวของเขากินตอนนี้หรอก
โมโมอิกินโจ๊กไปได้นิดเดียวก็เลื่อนออกห่างตัวเพราะกินต่อไม่ไหว อาโอมิเนะไม่ได้บังคับและเปลี่ยนมายื่นสมุดบันทึกให้แทน
เล็คเชอร์ที่เขาไปขอยืมจากเพื่อนร่วมห้องเรียนของเธอมาให้
"ขอบใจนะ ไดจัง"
"ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว"
อาโอมิเนะไม่ได้พูดอะไรมาก นอกจากจะนั่งเงียบๆมองเพื่อนสาวทำงานของเธอ ทั้งการบ้าน ทั้งวิเคราะห์ข้อมูลของชมรม จนเสร็จ อยู่รอจนกระทั่งแม่ของโมโมอิกลับมา เขาจึงกลับบ้าน
เป็นอยู่อย่างนี้ตลอดสามวันที่โมโมอิไม่ได้ไปเรียน
"ไดจัง..."
"อะไร"
"เลิกมองฉันได้แล้ว"
"หา? ใครมองเธอกันยัยบ้า"
ปากก็พูดปาวๆแต่ตัวเองยังตั้งอกตั้งใจมองเขาซะ
ไม่นานอาโอมิเนะก็ล้มตัวลงนอนแผ่กับพื้น ตะแคงหันมาทางโมโมอิเหมือนเดิม
"ซัทสึกิ"
"อะไรเหรอ"
"........เปล่า ไม่มีอะไร"
พูดเสร็จก็พลิกตัวหันไปอีกทาง
โมโมอิชักตามอารมณ์แปลกๆของเจ้าเพื่อนสนิทคนนี้ไม่ทัน ตอนนี้มีแต่เครื่องหมายคำถามเต็มหน้าของเธอแล้ว
อาโอมิเนะแปลกไป เหมือนเขามีอะไรจะพูดแต่ก็ยั้งเอาไว้
ตกลงตานี่เป็นโรคเดือนห้ารึเปล่านะ=___=
"ถ้าฉันทำอะไรซักอย่าง เธอจะโกรธมั้ย"
"หา?"
"ตอบมาเถอะน่า"
"อืม....ไม่รู้สินะ ที่ผ่านมาเราทะเลาะกันไม่ทันข้ามวันก็ดีกันแล้ว"
"...."
"มีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า"
"ก็ไม่มีนี่"
"กับเรนะจัง...ไปกันได้ดีรึเปล่าจ๊ะ"
เสียงหวานชักแผ่วลง แต่มันยังดังพอให้อาโอมิเนะได้ยิน
อาโอมิเนะพลิกตัวกลับมายกตัวนิดหน่อยก็คว้าตักเล็กๆนั่นไปหนุนเรียบร้อย
"ทำบ้าอะไรยะ"
"มันไม่มีอะไรทั้งนั้น"
"เอ๊ะ?"
"ฉันไม่ได้ชอบยัยนั่น"
".......เหรอ"
"ฉันมีคนชอบอยู่แล้ว"
"เอ๋!!! จริงอ่ะ!"
"อา"
"ใครเหรอ ใคร"
โมโมอิทำท่ากะตือรือร้นอยากฟังเต็มที ทั้งที่ในใจมัน...เจ็บ

รู้หรอกกว่าเธอแกล้งทำ ยัยบ้าซัทสึกิ เมื่อไหร่เธอจะรู้ตัวซักที
หรือว่าบางทีคงจะถึงเวลาต้องทำให้มันจริงจังแล้ว

อโอมิเนะลุกขึ้นนั่งเกาหัวสองสามที
"ฉันจะกลับละ"
"ไม่ส่งนะ"^___^
"หึ งั้นก็เอานี่ไป"
"หะ!...อื้อ!!!" O//////O!!
มือหน้าวาดมาด้านหลังกดหัวสีชมพูให้เข้าไปหาและทาบริมฝีปากลงมาอย่างรวดเร็ว ผ่านไปไม่ถึงนาทีเขาก็ปล่อยหญิงสาวให้เป็นอิสระและลุกออกไปโดยไม่รอให้เธอพูดอะไร
"เจอกันที่โรงเรียน"
ปัง!
ประตูห้องปิดสนิทลงพร้อมกับลมหายใจเฮือกแรกที่โมโมอิเอาเข้าปอด
"ตะ ตาบ้าไดจัง แกล้งอะไรเนี่ย"

ทำอะไรแปลกๆ พูดแปลกๆ ผิดกับนิสัยเจ้าตัวเขาเลย แล้วก็

".......คนที่ชอบ...งั้นเหรอ"
หรือว่าจะเป็นคนที่อาโอมิเนะวิ่งตามอยู่ในความฝันนั่นกันนะ....

"โมโมอิซัง โค้ชเรียกให้ไปพบครับ"
"อะ ค่ะ"
รู้สึกไม่ค่อยดีเลยแฮะ ...ไม่ดีเลย
ห้องพักครู...
ตึกกกกก!!!!
"อเมริกา...เหรอคะ"
"ใช่แล้วล่ะ ผอ.แจ้งลงมาเมื่อวาน เป็นโอกาสดีทีเดียว"
"รุ่นพี่อาโอมิเนะต้องไปได้ดีที่อเมริกาแน่ค่ะ"^__^
เรนะดูท่าทางจะยินดีมาก
แต่กับโมโมอิ ตอนนี้หนักอึ้งในหัวจนหาทางไปต่อไม่ถูก
"แต่ถึงยังไงก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินของเจ้าตัว ผมบอกคุณโมโมอิเอาไว้เพราะเธอเป็นผู้จัดการทีม เรื่องตารางฝึกกับการวิเคราะห์ทั้งหมดก็ฝากด้วยนะ"
"ค่ะ"
"ฝากด้วยนะคะ รุ่นพี่โมโมอิ ส่วนเรนะจะจัดโปรแกรมของรุ่นพี่อาโอมิเนะเองค่ะ เพราะถึงยังไงเรนะก็จะกลับอเมริกาอยู่แล้ว"
"เอ๊ะ? จะกลับ อเมริกางั้นเหรอ"
"ค่ะ ไปพร้อมกับรุ่นพี่อาโอมิเนะ"^__^
.......
...........อเมริกา
อาโอมิเนะ ไดกิ กำลังจะได้ไปอเมริกแล้ว
เขาจะประสบความสำเร็จในสายบาสอาชีพ
เธอควรยืนดีกับเขาไม่ใช่รึไง เธอควรยินดีกับเขาสิ แต่ว่าทำไม...
แหมะ...
น้ำตามันถึงได้ไหลออกมาอย่างนี้ล่ะ
"อึก!....มะ~ ไม่เป็นไรน่า ซัทสึกิ เธอจะเสียใจทำไมกัน~"
ร่างบางพยายามกลั้นก้อนสะอื้นเอาไว้ หวังว่าคงไม่มีใครเข้ามาในห้องเปลี่ยนเสื้อตอนนี้

ความรู้สึกเจ็บๆหนักๆแบบนี้
ใช่แล้วล่ะ...ใช่แล้ว
"ฉันชอบเขา...ฉัน~ ชอบอาโอมิเนะ ไดกิ แต่ฉันไม่กล้าบอก ฮึก~ ฉันมันขี้ขลาด ขี้ขลาด~ อาโอมิเนะคุง...ไดจัง~ ฮึก~"
ยิ่งคิดยิ่งพยายามเปล่งเสียงน้ำตามันก็ยิ่งไหล สุดท้ายก็ทนต่อไปไม่ไหวจนต้องระบายมันออกมาให้มากที่สุด
ทุกคนซ้อมกันอยู่คงไม่มีใครเข้ามาตอนนี้ ดีแล้วล่ะ
เป็นแบบนี้ดีแล้ว...

จะแน่เหรอ....
เพราะยังมีใครอีกคนที่ยืนฟังเสียงของเธอมาตั้งแต่ต้น
จากด้านหลัง อย่างเงียบเชียบ
เขาเห็นทุกอย่าง ได้ยินทุกอย่าง แต่ก็เงียบเอาไว้จนถึงตอนนี้
เพราะถ้าเขาแสดงตัวออกไปเธอก็จะรีบปกปิดมันเอาไว้อย่างแนบเนียน
เธอไม่เคยร้องไห้ต่อหน้าเขา ไม่เคยอ่อนแอให้เขาเห็น
เพราะทุกครั้งที่เป็นอย่างนั้นเธอก็จะวิ่งไปหาคนอื่น
พอหายดีเธอก็จะกลับมาหาเขาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มเสมอ
เขาไม่ชอบใจ...อึดอัดมาตลอดแต่ก็ไม่เคยพูด
แต่ตอนนี้มันถึงขึดจำกัดแล้ว
กึก...
"โอ่ย"
"เฮือกกกกกกก!!!~~"
เธอสะดุ้ง ก็น่าอยู่หรอกที่จะตกใจ
เอาล่ะ ทีนี้จะทำยังไงซัทสึกิ จะหันมาด้วยรอยยิ้มสดใสเหมือนเคยมั้ย
"อาโอมิเนะ...คุง"
"....."
"ไม่ไปซ้อมเหรอ"
"ไม่"
"ทำไมล่ะ"
"ฉันไม่อยากไป"
เธอพูดกับเขาทั้งที่หันหลังให้แบบนี้น่ะเหรอ ฉลาดมากซัทสึกิ
แต่ก็ยังฉลาดไม่พอ
"แล้วเธอล่ะ สายแล้วยังไม่ไปดูแลการฝึกอีกเหรอ"
"อ่า...ฉันเพิ่งคุยกับโค้ชเสร็จน่ะ วันนี้ฉันจะออกไปเก็บข้อมูลอีกนิดหน่อย"
"....จะไปไหนล่ะ ...เซย์รินเหรอ"
ไปหาเท็ตสึสินะ ไปร้องไห้กับเท็ตสึ แล้วเขาล่ะ
"นี่ซัทสึกิ"
"ห๊ะ?"
วืดดดดดดดด!!!
"อะ!"
มือหนาๆคว้าไหล่น้อยๆให้หันมาหา และมันก็ทำให้อาโอมิเนะได้เห็นใบหน้าแดงก่ำนองน้ำตาของเพื่อนสาวเป็นครั้งแรก
"...."
"จะ จะทำอะไร"
"ร้องไห้เหรอ"
"บ้า! แสบตาย่ะ ในนี้มันสกปรก"
"หืม...เหรอ"
ฟึ่บๆ
มือหนาอีกข้างยกขึ้นลูบแก้มเนียนใสระเรื่อนั้นเบาๆ เช็ดน้ำตาออกอย่างระวัง
"เอ้า ฝุ่นหมดละ"
"ตาบ้า!"
"อยากร้องไห้ก็ร้องออกมาเถอะน่า ไม่เห็นต้องอาย"
"ฉันไม่ได้ร้อง!"
"อย่าโกหก ฉันไม่ชอบ"
"....!!"
นี่มันอะไรกัน อยากไหนออกไปจากที่นี่จัง ไม่อยากอยู่ที่นี่
"อาโอมิเนะคุง พูดอะไรน่ะ"
"ที่ไปเก็บข้อมูงนั่น จะไปหาเท็ตสึสินะ" ไม่ว่าเมื่อไหร่เธอก็วิ่งไปหาเท็ตสึตลอดเลย
"แล้วยังไง"
"แล้วฉันล่ะ ซัทสึกิ เธอเอาฉันไปไว้ไหน"
"เอ๊ะ?"
".........."
ร่างสูงเงียบ มันเงียบจนโมโมอิอยากจะหายไปจากตรงนี้ให้รู้แล้วรู้รอด
อาโอมิเนะ ไดกิ ที่อยู่กับเธอมาตั้งแต่เด็ก ดูตอนนี้สิ เขาทำอะไรแปลกๆกับเธอมาตลอดเลย
ไม่อยากเข้าข้างตัวเอง ไม่อยากเลยซักนิด
"ไดจัง...ไม่สบายรึเปล่า ถ้ายังไงกลับบ้านก่อนก็ได้นะ"
"หา?"
"ฉันบอกกัปตันให้"
"นี่!!!!!!!"
"เฮือกกก!"
จู่ๆคนตัวสูงกว่าก็ตะคอกเสียงดังจนโมโมอิสะดุ้ง
มือหนาสองข้างตะปบไหล่เธอพร้อมกับเหวี่ยงจนหลังชนกับล็อกเกอร์
ตึงงงงงง!!
"อึ้ก!"
"สนใจความรู้สึกของคนอื่นเขาบ้างสิ!"
"อะ! อะไรเล่า ฉันเจ็บนะ!"
"เจ็บก็ร้องไห้ออกมาสิ กลั้นไว้ทำไมเล่า!"
"ฉันไม่ใช่คนขี้แยนะตาบ้า!"
...!!!!!
เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ
"เหอะ! ฉันไม่ได้โง่ เธอน่ะ มีปัญหาทีไรถ้าไม่เก็บเอาไว้คนเดียวก็เอาแต่วิ่งไปหาคนอื่น เท็ตสึบ้างล่ะ อาคาชิบ้างล่ะ เธอมันเห็นแก่ตัวชะมัดซัทสึ...!!!"
เพียะ!
ฝ่ามือไม่ได้แข็งแรงอะไรแต่ก็สร้างรอยเป็นปื้นบนแก้มสีแทนนั่นได้ชัดเจน
"เจ็บนะยัยบ้า~"
"ก็ใครเริ่มก่อนล่ะ เป็นบ้าอะไรขึ้นมา! นายทำกับฉันแบบนี้ฉันก็เจ็บเหมือนกันนะ!"
"ก็ใครใช้ให้เธอไม่เห็นฉันอยุ่ในสายตาล่ะ!"
"ใครเขาทำอย่างนั้นกัน!"
"เธอไง!"
"ฉันเหรอ! ฉันทำอะไร!"
ยิ่งพูดน้ำตาที่น่าจะหยุดไปแล้วมันก็ไหลออกมาประจานอีก คราวนี้จะหลบหน้ายังไงได้อีก
"ฮึ!"
"หันมาซัทสึกิ"
"ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับนายแล้ว!"
"โอ่ย!!"
ฟึ่บ!
"อย่ามาใช้กำลังกับฉันนะ!"
"เธอก็เลิกวิ่งหนีฉันซะทีเซ่!"
"ฉันอยากอยู่คนเดียว ไปให้พ้น!ไ
"ซัทสึกิ!"
โกรธ ...ใช่ เขาโกรธจนไม่รู้จะพูดอะไรออกมาได้อีกแล้ว
อาโอมิเนะไม่ได้โกรธใคร นอกจากตัวเอง
เขาโกรธตัวเองอย่างที่ไม่เคยเป็น
ไม่คิดมาก่อนว่าตัวเองจะงี่เง่ามากมายขนาดนี้
ตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยมีครั้งไหนที่ทะเลาะกันหนักขนาดนี้มาก่อนเลย นี่มันคงจะเกินกว่าความเป็นเพื่อนจริงๆแล้ว
"ปล่อยฉันนะตาบ้า! ปล่อยฉัน!"
สองมือปัดป่ายไปทั่ว
อาโอมิเนะไม่ได้ทำอะไรนอกจากพยายามคว้ามือหญิงสาวเอาไว้
รู้สึกเจ็บแสบไปทั่วหน้า รสเลือดในปากบอกให้รู้ได้เลยว่าเขาปากแตก
ไม่เคยมีใครทำให้อาโอมิเนะได้รสเลือดแบบนี้มาก่อนเลย
และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นหญิงสาวอาละวาดหนักขนาดนี้
แต่มันไม่ได้สำคัญอะไรหรอก ปล่อยให้ระบายออกมาให้พอ อีกเดี๋ยวก็คงดีเอง
มันคงจะดีกว่าปล่อยให้เธอวิ่งไปซบอกคนอื่นร้องไห้

มือหนักๆที่ระดมทุบไปทั่วร่างอาโอมิเนะค่อยๆผ่อนแรงลง จนในที่สุดแขนสองข้างของโมโมอิก็ทิ้งลงข้างลำตัว
หญิงสาวยังก้มหน้า เม้มปากจนเป็นเส้นตรง หายใจปรับอารมณ์ให้เป็นปกติ
"อเมริกา..."
"......!"
"ทีมบาสที่อเมริกาสนใจอยากได้อาโอมิเนะคุงไปเข้าทีมด้วย โค้ชฝากมาบอกน่ะ"
"....!" นี่รึเปล่านะที่ทำให้เธอร้องไห้อยู่คนเดียว
อาโอมิเนะรู้มาตลอดแต่ก็ยังทำนิ่งไม่ได้สนใจ และตอนนี้เขาอยากฟังจากปากของโมโมอิมากกว่า
"ฉันคิดว่านายน่าจะไป..."
"...! เธออยากให้ฉันไปจริงเหรอ"
"........."
"ตอบมาสิ ซัทสึกิ"
"ฉัน..."
ลังเลเหรอ เธอเคยลังเลกับเรื่องของเขาด้วยรึไง
ให้ตาย อึดอัดชะมัด เห็นทีต้องทำให้มันจบๆซะที
"ซัทสึกิ"
"อะ อุ๊บ!!"
ไม่มีการรอให้ตั้งหลัก
ถึงจะถูกจูบมาหลายครั้งแต่ครั้งทำเอาโมโมอิใจเต้นแรงกว่าทุกที
จูบลึกซึ้งยาวนานยิ่งกว่าครั้งไหนๆห่างไกลจากคำว่ากลั่นแกล้งเยอะ!
"อึก!"
ตุบๆๆ!!!
กำปั้นน้อยๆทุบอกแกร่งบอกให้รู้ว่าอากาศเริ่มหมด
อาโอมิเนะยอมถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่ง ตาสีเข้มมองใบหน้าแดงก่ำและเลื่อนลงมาหยุดที่ริมฝีปากแดงแวววาวเพราะแรงจูบกับน้ำลายเมื่อครู่
แต่ก่อนจะก้มลงไปจูบอีกครั้งใบหน้าแดงระเรื่องของหญิงสาวก็เบือนหลบ
"อย่าทำแบบนี้"
"เข้าใจแล้ว ที่นี่ไม่เหมาะ"
"จะที่ไหนก็ไม่เหมาะ"
"ทำไม"
"ฉันไม่อยากถูกไดจังแกล้งแบบนี้ พอแล้ว พอที"
"ฉันบอกเมื่อไหร่ว่าฉันแกล้งเธอ"
"...!"
"บอกเมื่อไหร่ว่าที่ทำนั่นมันคือการแกล้งเธอ"
"แล้วมันคืออะไรล่ะ"
"เธอดูไม่ออก?"
"ใช่"
"งั้นก็ฟัง ซัทสึกิ ว่าฉันน่ะชอบ..."
แกร๊ก....
"มาอยู่ที่เองทั้งสองคน"
ก่อนจะได้พูดออกไปก็ดันมาแขกไม่ประสงค์จะเจอเข้ามาขัดจังหวะซะได้
"เอ่อ เรนะมาขัดจังหวะรึเปล่าคะ"
เธอก็น่าจะรู้นะ=___=+
"ฉันมีธุระต้องไปก่อน ขอตัวนะ"
"ซัทสึกิ!"
ไปแล้ว แบบไม่สนใจใครด้วย ไม่ยอม มันต้องไม่จบแบบนี้สิ
อาโอมิเนะกำลังจะตามแต่ถูกอีกคนรั้งเอาไว้ก่อน
"รุ่นพี่อาโอมิเนะคะ เรนะมีเรื่องจะบอกค่ะ"
"เอาไว้ก่อน"
"ไม่ได้ค่ะ ตอนนี้เท่านั้น คือเราจะได้ไปอเมริกาด้วยกันนะคะ"
"หา?"
"รุ่นพี่ไม่ดีใจเหรอคะ ถ้าย้ายไปที่โน่นรุ่นพี่อาจจะได้เข้าทีมAll Starนะ ฉันเองก้จะไปกับรุ่นพี่ด้วย พอย้ายไปเรียนที่โน่นแล้วเราจะได้..."
"เธอสินะ"
"เอ๋?"
"ที่ซัทสึกิทำตัวแปลกๆเพราะเธอสินะ"
"พูดอะไรน่ะ"
"อ่า...ช่างเถอะ เอาเป็นว่าฉันขอปฏิเสธ"
"ว่าไงนะคะ"
"ชัดเจนแล้วนี่ แล้วเธอก็เลิกยุ่งกับฉันได้แล้ว"
"รุ่นพี่..."
"ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเธอ ซักครั้งก้ไม่เคย ชัดเจนนะ"

ชัดเจนมากเลยล่ะ
แขนแกร่งสะบัดจนพ้นการเกาะกุมก่อนที่ร่างโปร่งจะเดินจากไปเงียบๆ

ดวงตาสีม่วงมองแผ่นหลังนั้นนิ่งๆ แล้วก็กลับเห็นภาพซ้อนของเอซโทวโอเป็นอาคาชิ เซย์จูโร่ขึ้นมา

ไม่ยอมหรอก
ถ้าเรนะต้องการอะไรก็ต้องได้
ไม่มีใครปฏิเสธเรนะ
ไม่มี!
และจะไม่มีใครกล้าปฏิเสธด้วย!
ตึกๆๆ...
"รุ่นพี่คะ"
"หะ.."
ฟู่ววววววววววววว!!!!.....
พลั่ก!
ร่างของเอซโทวโอล้มกองกับแน่นิ่งอยุ่แทบเท้าร่างบางเจ้าของเรือนผมสีม่วง แววตาที่เคยสดใสเฉียบคมตอนนี้กลับแข็งกร้าวมองใบหน้าคมของคนที่สลบบนพื้นอย่างไร้อารมณ์
"รุ่นพี่บังคับฉันเองนะ"

____________________________________
to be continued..........