fic knb... เมื่อความรักมาทักทาย

 ฮาดเช้ยยยยยยยยยยย!!!!!!!!เสียงจามแบบอภิมหาน่าเกลียดดังลั่นห้องนอน"สามสิบแปดจุดห้า แย่จังเลย ไปทำยังไงถึงได้เป็นหวัดเอาได้ละเนี่ย""ผมก็คนนะแม่~"เสียงอู้อี้ดังรอดออกมาจากผ้านวมผืนหนาจนฟังไม่ได้ศัพท์ แต่ก็ดีแล้วล่ะที่แม่ฟังไม่รู้เรื่อง ไม่อย่างนั้นกะละมังน้ำแข็งในมือคุณนายอาโอมิเนะอาจจะถูกประเคนลงมาถล่มใส่หัวลูกชายปากเสียเอาได้"นี่ต้องเขียนจดหมายลาป่วยด้วยสินะ""ใครบอกว่าผมจะลาล่ะ""อ้าว? ทำไมล่ะ ไข้ขึ้นสูงขนาดนี้จะไปไหนอีก""วันนี้วันหยุด แล้วผมก็มีนัดกับซัทสึกิจะไปโรงเรียนเซย์รินด้วย""ไปทำไม ไข้ขึ้นสูงขนาดนี้""เจอหน้าซัทสึกิผมก็หายแล้วล่ะ ยัยนั่นน่ากลัวกว่าไข้อีก"ร่างสูงที่ยังร้อนผ่าวพยายามคลานลงจากเตียงเข้าไปในห้องน้ำร้อยวันพันปีอาโอมิเนะไม่เคยป่วยแต่หลังจากส่งไดสุเกะกลับเมื่อวานแล้วก็ตากฝนแค่พอชุ่มๆก็ดันหวัดกินเอาซะได้"ไดจังไม่สบายเหรอคะ"เสียงแม่เพื่อนสาวตัวดีดังมาจากชั้นล่างของบ้าน ต้องรีบลงไปก่อนที่คุณเธอจะบอกยกเลิกการไปเซย์ริน"ฉันสบายดี""ไดจัง"นึกขอบคุณผิวสีเข้มของตัวเองจริงๆ เพราะไม่ว่าจะเป็นไข้มันก็เห็นไม่ชัดว่าตอนนีหน้าแดงหรือว่าหน้าซีดขนาดไหน"ไหวเหรอ ถ้าไงก็ยกเลิก...""เห็นหน้าเธอหวัดมันก็ไม่กล้ากินฉันแล้ว ยัยบ้า""หา?""เธอมันน่ากลัวกว่าหวัดอีก""หมายความว่ายังไงยะ!"ฝ่ามือบางๆแต่แอบร้ายกำลังจะประทานมาให้ แต่ก็หยุดค้างอยู่กลางอากาศเพราะฉุกคิดได้ว่าร่างสูงไม่สบายอยู่ลองเธอฟาดมาสิ ฉันไม่ล้มเลยเหรอยัยบ้า"ยังไงก็ระวังตัวหน่อย ไดกิ แวะหาหมอหน่อยก็ดีนะลูก""ไม่เอาอ่ะ""ค่า เดี๋ยวหนูจัดการเองค่ะคุณป้าขา""ฉันบอกว่าไม่ไงเฟร้ย!""อ่าฮะ ไดจังยังกลัวเข็มฉีดยาอยู่อีกเหรอ""ซัทสึกิ!!! โขลกๆๆๆ!!!!!""ไปเถอะๆๆไปหาหมอกัน!""ไม่ๆๆๆไม่! ฉันจะกลับไปนอน"หมับ!"หนูไปก่อนนะค๊า!!!"แล้วร่างสมส่วนของสาวผมชมพูก็จัดการคล้องแขนร่างสูงเอาไว้และลากออกจากบ้าน"ซัทสึกิ ฉันไม่ป๊ายยยยยยยยย!!!!~~""โอ๋ๆไม่เป็นไรนะจ๊ะเด็กดี""เธอ!!!"ทะเลาะกันไปตลอดทางแบบนี้คงไม่น่าห่วงเท่าไหร่แล้วละมั้งคุณนายอาโอมิเนะนึกในใจเล่นๆ ยังไงเด็กสองคนนี้ก็อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก ภาพแบบนี้ชินตาเธอเสียแล้ว ถ้าไม่ใช่ลูกชายเธอคอยดูแลเด็กสาวก็จะเป็นเด็กสาวเองที่มาดูแลลูกชายของเธอ"ฮึๆๆ ขอให้รักกันไปนานนะจ๊ะ ทั้งคู่"เหมือนคำอวยพรเล่นๆที่อยากให้เป็นจริงไปตลอดกาลอย่างนั้นล่ะในที่สุดอาโอมิเนะก็รั้นจนไม่ไปหาหมอจนได้ อ้างว่าดีขึ้นมากแล้วโดยการอุ้มโมโมอิขึ้นจนตัวลอยอวดสายตาชาวบ้านกลายเป็นว่าโมโมอิต้องเป็นฝ่ายยอม ไม่อย่างนั้นจะถูกทำมากกว่าการอุ้มยืนอยู่กับที่จนมาถึงเซย์ริน"ไดจัง แน่ใจนะว่าไม่เป็นไร"โมโมอิเริ่มจะเป็นห่วงขึ้นมาเมื่อเห็นร่างสูงเริ่มมีเหลื่อไหลออกมาตรงขมับ"ยัยบ้า ถ้าเหงื่ออกก็แสดงว่าฉันกำลังจะสร่างสิ""งั้นเหรอ นั่นสินะ จริงสินะ ไปดูเท็ตสึคุงกันมั้ย""ตามใจสิ"ในระหว่างที่เดินเข้าไปในเขตโรงเรียนก็เจอกับเรนะที่ตั้งใจเข้ามาทักทั้งสอง"รุ่นพี่คะ""อ๊ะ! เรนะจัง""บังเอิญจังเลย""เรนะจังมาทำอะไรที่นี่ละคะเนี่ย""อืม....พอดีคุณปู่ของเรนะท่านมาพบเพื่อนเก่าน่ะค่ะ เรนะก็เลยมาด้วย ไม่คิดเลยว่าจะมาเจองานโรงเรียนบบนี้ ตื่นเต้นที่สุดเลยล่ะ""อย่างนั้นเหรอ"แต่ดูท่าทางเด็กสาวผมม่วงคนนี้จะจงใจมองอาโอมิเนะจังเลย"รุ่นพี่อาโอมิเนะไม่สบายเหรอคะ""อา""ตายจริง สงสัยต้องไปนอนพักแล้วสินะคะเนี่ย""ไม่ต้องมาสนฉันหรอก""ไดจัง""ฉันไปหาอะไรดื่มหน่อย จะไปหาใครก็ไปสิซัทสึกิ""อะ อืม"ร่างสูงเดินแยกออกไปอีกทาง ท่าทางเย็นชาไม่สนใจใครนั่นมันชินตาโมโมอิมาแต่ไหนแต่ไรอยู่หรอก แต่ก็...รู้สึกสบายใจกับท่าทางแบบนั้นล่ะนะ อย่างน้อยอาโอมิเนะก็แสดงออกกับทุกคนไม่ว่าจะเป็นใครที่เข้ามาหาเขา"รุ่นพี่จะไปหาใครเหรอคะ""อ้า! อ๋อ~ ฮึๆๆ เจ้าหญิงคุโรโกะน่ะ"นึกสนุกปากเรียกคนตัวเล็กน่าหลงใหลนั่นเพราะวันนี้คุโรโกะ เท็ตสึยะถูกจับให้แสดงละครเป็นเจ้าหญิงยังไงล่ะ ป่านนี้เท็ตสึคุงผู้น่าสงสารของเธอจะเป็นยังไงนะ ชักอยากเห็นซะแล้วสิ"งั้นเรนะไปด้วยนะคะ!"จู่ๆเรนะก็ทำตาโต เข้ามาคว้าแขนโมโมอิเอาไว้แน่น ดูท่าทางเธอจะตื่นเต้นจนเก็บกิริยาไม่อยู่แล้วนั่นคุโรโกะ...อ้า! คุโรโกะที่เป็นคนสำคัญของอาคาชิอยู่ที่นี่งั้นเหรอเจ้าหญิงคุโรโกะ อยากรู้นักว่าเธอมีอะไรดีถ้ามันขัดตานักเรนะคนนี้ก็จะทำลายเธอซะถ้าทำลายเธอได้สักคน ดูซิว่าอาคาชิจะเป็นยังไงอาโอมิเนะรู้สึกร้อนคอจนกลืนน้ำลายไม่ลงเลยพับผ่าพอกระดกน้ำเย็นลงคอก็รู้สึกหนาวเยือกไปทั่งร่างกาย"เฮ้อ...รู้งี้ไปหาหมอกับซัทสึกิซะก็ดีหรอก"นั่งก้มหน้าถอนหายใจอยู่ข้างๆตู้กดน้ำ เสียงเอะอะโวยวายดังมาเป็นระยะๆ พอเหลือบหน้าไปมองก็เจอกับคิเสะที่ทำท่าลับๆล่อแอบตามซุ้มนั้นซุ้มนี้"เหมือนโจรโรคจิตเลยแก"ทักไปแบบกวนๆและก็ได้หน้าบึ้งๆปนตัดพ้อมาแทนนายแบบหนุ่มมองหน้ามองหลังจนมั่นใจว่าไม่มีใครตามจึงเข้ามานั่งข้างๆอาโอมิเนะหอบหายใจปาดเหงื่อน้อยๆ"เหนื่อยชะมัด""เอ้าน้ำ""หืม..."คิเสะมองขวดน้ำที่อาโอมิเนะยื่นให้อย่างระแวง แน่ล่ะ อาโอมิเนะน่ะเหรอจะให้ของคนอื่นถ้าไม่มีเหตุผลบางอย่าง และแน่นอนว่าไอ้เหตุผลที่ว่ามันคงไม่พ้นหน้าซีดผิดปกตินั่นหรอก"ขอบใจ แต่ไม่เอาดีกว่า ผมยังไม่อยากติดหวัดจากอาโอมิเนจจิ""รู้ได้ไงว่าฉันเป็นไข้""ดูหน้าก็รู้ และอีกอย่างนะ นายมันเจ้าเล่ห์ อาโอมิเนจจิ""หา?""จงใจจะเอาหวัดมาถ่ายทอดให้คนอื่นเพื่อให้ตัวเองหายใช่มั้ยล่ะ""หือ มีงั้นด้วย?"=___=!"ไม่ต้องมาไขสือ แค่น้ำไม่เท่าไหร่นะ แต่ถ้าเป็นการจูบละก็ติดแน่ๆ""โอ้ ความรู้ใหม่"เหมือนเรื่องเด็กๆแต่ก็น่าสนใจตอนท้ายนี่แหละ"ว่าแต่ ไม่สบายแบบนี้ทำไมมาอยู่ที่เซย์รินคนเดียวล่ะ""ฉันมากับซัทสึกิ ยัยนั่นอยากมาดูเท็ตสึแสดงละครเจ้าหญิงอะไรนั่น""อาคาชิจจิกับพวกราคุซันแล้วก็ยังมีมิโดริมัจจิก็มานะ จะว่าไปก็...วันนี้เหมือนมิโดริมัจจิจะดวงซวย ก่อนมาถึงนี่หมอนั่นมันสติแตกไล่จับโจรเหมือนคนบ้าด้วยละนะ""ฮืม..."สองปาฏิหาริย์นั่งคุยกันอาโอมิเนะก็คิดว่าควรจะออกไปตามหาเพื่อนสาวซะแล้ว กลัวว่าเจ้าหล่อนจะไปก่อเรื่องวุ่นวายอะไรอีก"ฉันว่าฉันไปหาซัทสึกิก่อน" พูดแล้วก็กระดกน้ำกลั้วคออีกซักรอบ"อะ อืม"แต่ในระหว่างนั้น กำแพงกระดาษที่เป็นเหมือนป้ายขนาดใหญ่ด้านหลังของทั้งคู่ก็เกิดเสียงดังแปลกๆเอี๊ยด~ อ๊าดดด~"หืม...""อื๋อ?""กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!! คิเสะคุงขาาาาาาาาาาาา!!!!!!!!!"พรูดดดดดดดดดดด!!!!!!!O)_(O!!!!!=[____]=!!!น้ำในปากที่ยังไม่กลืนพุ่งออกมาเป็นสายรุ้งทันทีที่เห็นกองทัพสาวๆทะลุทะลวงป้ายโฆษณาออกมาทางด้านหลังโครมมมมมมมมมมมม!!!!!!"แว้กกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!"กองทัพสาวๆถล่มลงมาทับอาโอมิเนะกับคิเสะจนจมหายไป กว่าจะตะเกียกตะกายคลานออกมาหายใจได้ก็เกือบขาดใจเพราะหน้าอกคุณเธอทั้งหลาย"คิเส่!!!! ทำอะไรซักอย่างเซ่!!!!""ก็แล้วจะให้ไงเล่า ฮืออออออออออออ!!!! ปล่อยผมไปเต๊อะผมกั๊ว!!!แย้กกกกกกกกกกกกก!!!!"คิเสะหลุบหายเข้าไปในกอง (ย้ำว่ากอง)ของเหล่าสาวๆนับสิบ ส่วนอาโอมิเนะน่ะเหรอ หึ!ขอแปลงร่างเป็นสัตว์เลื้อยคลานชั่วคราวตรูเผ่นล่ะ!ซัทสึกิช่วยด้วยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!Q[___]Q++รู้สึกว่าผู้หญิงน่ากลัวก็คราวนี้ล่ะชั้นสองของอาคารเรียนปีสาม ไม่ค่อยมีคนเดินผ่านและมีเพียงห้องไม่กี่ห้องที่เปิดใช้ หนึ่งในนั้นมีเสียงกรี๊ดเบาๆดังออกมาด้วย"ก๊อกๆๆ อยู่รึเปล่าเอ่ย"โมโมอิเดินมาทำท่าเคาะประตูก่อนชะโงกหน้าเข้าไป ก็เจอกับเด็กนักเรียนหญิงสองสามคนกำลังแต่งองค์ทรงเครื่องให้กับร่างบางที่ยืนนิ่งอยู่ในห้อง"อ๊า! คุณผู้จัดการทีมโทโอนี่นา มาได้ไงคะ"เด็กนักเรียนคนหนึ่งร้องขึ้น แน่ล่ะ ถึงจะไม่มีใครสนใจเท่าไหร่แต่โมโมอิก็เป็นไอดอลของพวกเธอเหมือนกันนะ"ฉันมาดูเจ้าหญิงคุโรโกะจ้า"สาวผมชมพูเดินเข้าไปและกระโดดกอดคอร่างบางในชุดกิโมโนประยุกต์ตรงหน้า เอาแก้มถูแก้มอย่างสนิทสนม"วันนี้สวยที่สุดเลย"ร่างบางไม่ตอบนอกจากอมยิ้มเงียบๆและยกมือขึ้นมาดันโมโมอิเบาๆกำลังจะอ้าปากพูดแต่โมโมอิเอามือมาเกลี่ยปากเบาๆ ก่อนจะหันไปยิ้มให้กับเหล่าเด็กสาวที่แอบหน้าแดงกับความสนิทสนมนั้น"ลิปสติกตรงนี้มันน้อยไปนะ เติมอีกหน่อยสิจ๊ะ""อะ! ค่ะ""คุณโมโมอิ""น่าๆ เจ้าหญิงก็ต้องเด่นที่สุดในงานนะจ๊ะ จริงมั้ย"ไม่เห็นใจผมเลยเหรอครับ....คุโรโกะทำปากขมุบขมิบ แต่ก็ไม่มีใครได้ยินหรอกคิดว่าเอาเถอะ แค่วันนี้วันเดียว ถ้าไม่ทำแต่โดยดีมีหวังโค้ชสุดโหดของเขาจัดการยำเขาเละแน่ เพราะการแสดงคราวนี้ต้องแลกมาด้วยคะแนนของชมรมแล้วก็งบประมาณที่ทางโรงเรียนต้องจัดการให้ชมรมบาสมากกว่าชมรมอื่นด้วยเป็นการแลกเปลี่ยนที่ทำเอาทุกคนปวดตับกับความคิดพิเรนทร์ๆของโค้ชประจำทีม(คางามิถูกเตะไปช่วยงานคหกรรมล่ะ)สวย...สวยอะไรอย่างนี้นี่น่ะเหรอคุโรโกะที่อาคาชิให้ความสำคัญนักหนาสวย แล้วก็ดูอบอุ่น เห็นแล้วเหมือนเธอคนนั้นเหมือนเธอ...ที่อาคาชิเอาใจใส่เมื่อก่อนอยากทำลาย อยากทำลายจริงๆ"เรนะจัง? เป็นอะไรไปน่ะ""อะ เปล่าค่ะ เอิ่ม ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คุโรโกะ"อีกฝ่ายแค่ก้มหน้าทักทายเงียบๆ จะว่ายังไงดีล่ะ ยิ่งเห็นความสำรวมอ่อนหวานแบบนี้แล้ว ยิ่งหงุดหงิด ยิ่งหงุดหงิดก็ยิ่งอยากทำลายจะต้องทำลายเธอยังไงนะ อาคาชิถึงจะเจ็บปวด"เอาล่ะ เสร็จแล้ว ทีนี้ก็ไปโรงยิมได้เลย!""จ้าาาาาา!!! ห้องเราต้องชนะแน่ๆ!"พวกนักเรียนหญิงสองสามคนพูดกันหน้าตาเบิกบาน ดูท่าทางพวกหล่อนจะเชื่อมั่นในเจ้าหญิงของพวกหล่อนซะจริงดี งั้นเรนะจะทำลายเจ้าหญิงซะ"เอ่อ รุ่นพี่ค๊า เรนะขอตัวก่อนนะคะ""อ้าว ไปไวจัง"เรนะเดินออกไปจากห้อง เธอไม่ได้ไปไหนหรอก แต่เธอมีแผนเบาะๆน่ะ"มาจ้ะ เราไปกันเถอะเจ้าหญิง""เลิกเล่นเถอะครับโมโมอิซัง""แหมๆ เท็ตสึคุงละก็ ไม่ต้องเขินหรอกจ้า"โมโมอิจูงมือร่างที่สูงกว่านิดหน่อยออกไปจากห้องโดยมีพวกเด็กนักเรียนหญิงสองสามคนเดินตาม แต่พอมาถึงบันไดก็เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นพรืดดดด!!!"ว้าย!""คุณโมโมอิ!"วืด!"อ๊ะ!""กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!!"เสียงนักเรียนหญิงสองสามคนนั่นร้องขึ้นมาทันทีที่เห็นร่างของคุโรโกะกับโมโมอิกำลังลื่นตกบันได"ใครก็ได้! ช่วยรับพวกเขาที!!!!"หึๆๆ ไม่มีใครรับหรอกย่ะ ไม่มีใครหรอกเสียงหัวเราะสมน้ำหน้าในใจดังก้องผิดกับใบหน้านิ่งเฉยของสาวผมม่วงที่ยืนแอบอยู่ไกล แต่ทว่าตึกๆๆ"ซัทสึกิ!!!!!"เสียงอาโอมิเนะดังก้อง ร่างสูงมองเห็นเต็มตา หากแต่ร่างกายนั้นมันไม่เชื่อฟังคำสั่ง เพียงแค่จะออกตัววิ่งก็หน้ามืดจนต้องทรุดลงจับราวบันได หอบหายใจ และปรับสายตาที่พร่าเลือนให้ชัดเจนขึ้นไม่จริงน่า ซัทสึกิจะเป็นไรมั้ยทั้งซัทสึกิแล้วก็เท็ตสึ!"ชินทาโร่ รับที อึก!"เสียงนี้ดังมาจากด้านล่างและตามมาด้วยเสียงของหนักๆกระแทกกำแพง ตามมาด้วยเสียงของนักเรียนหญิงที่ดูเหมือนจะโล่งอก"ขอบคุณสวรรค์!!!!........"เท่านั้นเองที่ได้ยิน หลังจากนั้นหูของอาโอมิเนะก็ดับวิ้งไปชั่วครู่ ก่อนที่จะกลับมาเหมือนเดิม ร่างสูงพยายามเดินต่อตรงไปที่บันได เห็นอาคาชิ แล้วก็มิโดริมะ สองคนนั้นมาได้จังหวะพอดีอาคาชิช่วยรับโมโมอิเอาไว้ส่วนมิโดริมะก็รับคุโรโกะเอาไว้ได้เหมือนกันแต่ถึงจะโล่งใจอาโอมิเนะก็ไม่ค่อยชอบท่าที่มันแช่อยู่ซักเท่าไหร่หรอกนะ"ซัทสึกิ!"เขาก้าวลงบันไดลงไปจนถึงตัวเพื่อนสาวและดึงเธอลุกขึ้นมาก่อนจะกอดเอาไว้แน่นดีใจปนโล่งอกที่เธอไม่เป็นอะไร"ขอบใจนะจ๊ะ อาคาชิคุง""อืม......"หลังจากนั้นอาคาชิก็หันไปบอกมิโดริมะให้พาคุโรโกะไปส่ง ย้ำด้วยว่าต้องอุ้มไป ซึ่งมิโดริมะก็ไม่ขัดข้องอุ้มคนตัวเล็กสวมชุดรุงรังนั่นออกไปพร้อมกับพวกเด็กผู้หญิงของเซย์ริน หลังจากนั้นอาคาชิก็หายตัวไปอีกคน"ไดจัง ปล่อยได้แล้วน่า""ไม่""ตัวร้อนอีกแล้วนะ""เธอไม่เป็นอะไรจริงๆนะ""อื้ม ไม่เป็นไร เราไปดูเท็ตสึคุงแสดงละครแล้วก็กลับกันเถอะ""อืม..."ทำไมโมโมอิจะไม่รู้ว่าร่างสูงของเพื่อนแสนสนิทกำลังสั่น เขากลัวอยู่แน่ๆ เป็นกังวลอยู่แน่ๆแต่ก็ไม่อยากพูดอะไรออกไปมากกลัวว่าเขาจะอาย แถมตอนนี้มันก็ไม่ใช่เวลาจะมาล้อเล่นกับเขาอาการของอาโอมิเนะแย่ลง เขาตัวร้อนกว่าเมื่่อเช้า หน้าก็ซีด เธอต้องพาเขาไปหาหมอให้ได้งานโรงเรียนสนุกก็จริง แต่โมโมอิก็ลากอาโอมิเนะกลับทันทีที่ละครเวทีจบ ไม่ได้บอกลาใครด้วยเธอลากร่างสูงมาจนถึงคลีนิก หมอตรวจอาการและทันทีที่หมอบอกว่าต้องฉีดยา อาโอมิเนะก็ปฏิเสธทันที"กินยาแทนได้มั้ยหมอ""แต่ฉีดจะได้ผลเร็วกว่านะ""ฉีดเลยค่ะ หมอ""ซัทสึกิ!""น่าๆ ไดจัง ฉันอยู่ทั้งคนนะ"แม่สาวผมชมพูพูดยิ้มๆยืนข้างเตียงจัดการคล้องแขนร่างสูงเอาไว้ไม่ให้หนี ถ้าเป็นเวลาปกติอาโอมิเนะเหวี่ยงนิดหน่อยเธอก็หลุด แต่ตอนนี้เขาไม่มีแรงจะทำแบบนั้นแปะ!มือเย็นๆนุ่มนิ่มวางบนแก้มร้อนๆของเขาและรั้งให้หันไปหาตาสีชมพูเหมือนดอกซากุระจ้องมองอาโอมิเนะอยู่ใกล้ๆ"ไม่เป็นไรแล้ว เดี๋ยวก็หายนะ"คำพูดของเธอไม่ได้ทำให้อาโอมิเนะเคลิ้มได้เท่ากับดวงตาสีซากุระของเธอหรอก เหมือนจะดึงดูดเขาให้ลืมความเจ็บของเข็มที่ทิ่มลงมาที่แขนได้อย่างปลิดทิ้ง และมันก็ผ่านไปด้วยดีโมโมอิพอร่างสูงกลับบ้าน จัดการทุกอย่างให้เสร็จสรรพ ถึงจะเป็นการซื้ออาหารสำเร็จมาให้กินก่อนทานยาก็เถอะ แต่เธอก็ตั้งใจทำนะ"นอนพักได้แล้วล่ะไดจัง คุณป้าไม่อยู่น่ะ เขียนโน้ตติดตู้เย็นเอาไว้บอกว่าไปทำธุระ""อืม..."อาโอมิเนะขยับตัวอย่างยากลำบาก ถึงโมโมอิจะแรงน้อยแต่เธอก็ช่วยจนเขาพลิกตัวได้อยู่ในท่าที่สบายๆ มือบางอังหน้าผากของเขาก่อนจะพึมพำเบาๆและเดินเข้าไปในห้องน้ำและกลับมาพร้อมกับกะละมังสำหรับเช็ดตัว"ทำอะไร"อาโอมิเนะสะดุ้งลืมตาขึ้นมาอีกเมื่อสัมผัสได้ถึงความเย็นที่คอและหน้า"ก็เช็ดตัวนะสิ ใส่เสื้อหนาๆแบบนี้ยิ่งอึดอัดนะ มันระบายความร้อนไม่ดี ถอดออกหน่อยจะได้มั้ย""ช่างมันเถอะ ฉันหนาว""เฮ้อ~ เอาเถอะ ไม่อยากบังคับ"แล้วสาวเจ้าก็เช็ดตัวไปเรื่อยๆหารู้ไม่ว่าดวงตาสีน้ำเงินคมเข้มมองเธออย่างไม่ละสายตาฉับพลันความทรงจำบางช่วงก็แวบเข้ามาในหัวคำพูดของคิเสะที่เพิ่งจะได้ยินมาจูบ....มันจะช่วยลดไข้ได้มั้ยนะลองจูบซัทสึกิตอนนี้ดีมั้ยนะแล้วถ้าจูบแล้วเธอจะไม่อายจนลุกขึ้นมาเตะเขาตกเตียงเลยเหรอ"ไดจัง เป็นอะไรน่ะ""อ่า...หนาวน่ะ""งั้นก็ห่มผ้าแล้วนอนหลับซะนะ""อืม..."ตอนนี้ไม่ว่าร่างบางจะทำอะไรให้เขาก็ยอมหมดแหละ มันปวดตามตัวอย่างที่ไม่เคยปวดมาก่อน แค่จะขยับตัวก็งยังลำบากโมโมอิห่มผ้านวมหนักๆให้และนั่งบนเตียงข้างๆคนไข้ มือของเธอคอยอังหน้าผากอาโอมิเนะไม่ก็แตะตามลำคอ สัมผัสอ่อนนุ่มทำให้อาโอมิเนะเคลิ้มหลับ แต่ก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะมันละออกไปจากตัวเขาไม่เอา เขาอยากได้สัมผัสนุ่มๆจากเธอหมับ"ไดจัง ทำอะไรน่ะ"มือหนาปัดผ้าผ่มออกและตะแคงมาคว้าเอวบางเข้าไปกอดแทน"อา...สบายจัง""หา?""อยู่อย่างนี้แหละ น้า~ ซัทสึกิ""ฉันอึดอัดนะ ตาบ้า""แต่ฉันรู้สึกสบายชิบเป๋ง""พอแล้ว เลิกเล่นแล้วนอนซะ""นอนเป็นเพื่อนหน่อยสิ""หา ว้าย!!"ปุ่บ!ร่างบางถูกรั้งลงไปนอนจมอยู่ในอ้อมกอดของคนตัวใหญ่บนเตียงที่ตอนนี้จะไม่เหลือเนื้อที่เท่าไหร่เลย"ไดจัง เดี๋ยวก็ติดหวัดกันหรอก"ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ร่างบางก็ไม่ได้ขัดขืนดึงดันจะออกจากอ้อมกอดนี้เลยซักนิดอาโอมิเนะหลับไปแล้วรึเปล่านะเวลาที่เขาหลับดูไร้พิษสงอย่างนั้นล่ะใบหน้าทั้งสองห่างกันไม่กี่เซน โมโมอิจึงรับรู้ได้ถึงลมหายใจร้อนๆที่ถูกส่งออกมาปะทะกับใบหน้าของเธอตึกๆๆหัวใจมันเต้นผิดจังหวะยังไงไม่รู้สิสวบ!อื้อ!o_o!!!จู่ๆปากร้อนๆก็เข้ามาคลอเคลียที่ลำคอระหงของเธอเข้า"อะ อาโอมิเนะคุง!""อือ~"ละเมอ เขาละเมอเพราะพิษไข้(แน่เหรอ)วงแขนแกร่งกอดรัดร่างบางให้จมหายเข้าไปแนบชิดกับอกร้อนนั่นแน่นขึ้นอีก จนโมโมอิอึดอัดหน้าอกหน้าใจไปหมดแถมอาโอมิเนะยังไม่อยู่นิ่ง คลอเคลียอยู่ที่คอของเธอนั่นแหละ"ชอบ...ฉันชอบซัทสึกิ อยู่กับฉันน้า~"เสียงแผ่วๆราวกับเสียงกระซิบ ง่อนแง่นจนแทบฟังไม่ได้ศัพท์แต่คนที่อยู่ใกล้ขนาดนี้ได้ยินชัดเต็มสองรูหูหน้าใสๆเริ่มแดงระเรื่อ กับหัวใจที่เต้นจนผิดจังหวะ"ฉันอยู่กับไดจังอยู่แล้วละน่า..."ริมฝีปากร้อนคลอเคลียอยู่ที่คอค่อยๆเลื่อนขึ้นมาและประกบกลีบปากสีอ่อนของโมโมอิเอาไว้แน่น"ฮึก! ฮื้ออออออ!!!"ร้อน! นี่คือความรู้สึกแรกก่อนที่จะรู้สึกเพลินกับสิ่งที่หยอกล้อช้าๆอยู่ในปากมือบางจิกเสื้อของฝ่ายแน่น แต่ต่อมาก็ผ่อนคลายและปล่อยให้อีกฝ่ายหยอกล้ออยู่ในโพรงปากไปเรื่อยๆ แถมยังเผลอตอบรับไปนิดหน่อยด้วย ถึงมันจะไม่ประสีประสาก็เถอะแต่การจูบกับคนป่วยที่เหมือนจะละเมอเนี่ย มันก็คงได้เท่านี้ล่ะ แถมยังเหมือนจะเป็นการถอนพิษไข้ให้อีกฝ่ายซะด้วยสิ"ตาบ้า ถ้าฉันเป็นไข้ขึ้นมาล่ะต้องโทษนายนะ"ดวงหน้าหวานขึ้นสีระเรื่อก่อนจะหลับตาลงผ่อนลมหายใจและหลับไปพร้อมกับคนไข้หลับเหรอ...หึ! คิดง่ายไปแล้ว ซัทสิกิเปลือกตาสีเข้มค่อยๆคลี่เปิดมองใบหน้าหวานที่หลับไปในอ้อมกอดตน รอยยิ้มมุมปากปรากฎขึ้นมาเพียงแวบเดียวก็หายไปยาแก้หวัดที่คิเสะบอกนี่มันจะได้ผลมั้ยนะแต่ก็...ชอบจริงๆริมฝีปากโน้มเข้ามากดจูบบนหน้าผากมนของหญิงสาวก่อนจะหลับไปจริงๆหวังว่าพรุ่งนี้อาการหวัดจะหายดี............................................................ย้อนกลับบมาที่ๆโรงเรียนเซย์รินงานโรงเรียนมันก็สนุกดีอยู่หรอก แต่ทว่า เด็กสาวผมม่วงไม่ได้สนุกด้วยเท่าไหร่ตอนที่แกล้งทำน้ำหวานหกบนบันได และกำลังมองกล่องดวงใจของอาคาชิลื่นล้มตกลงไปข้างล่างอย่างสะใจ ตัวขัดขวางก้ดันโผล่มาช่วยทันซะทีทั้งโมโมอิ ทั้งคุโรโกะและที่สำคัญกว่านั้น คนที่มาช่วยดันเป็นอาคาชิ!ดูเหมือนชายหนุ่มจะรู้ว่าเป็นฝีมือของเธอ เพราะแววตาที่เขามองมาทางเธอในช่วงที่ทุกคนกำลังชุลมุนนั่นน่ะ มันคาดโทษเธอมาตั้งแต่แรกเรนะรู้ว่าตัวเองพลาดไป และออกไปจากตรงนั้นโดยเร็ว แต่ก็บังเอิญดีแท้ที่ดันมาเจอฉากรักแสนหวานของคุโรโกะกับคนหัวเขียวใส่แว่นนั่นทำไมกันล่ะ คุโรโกะเป็นคนสำคัญของอาคาชินี่นาแล้วทำไมถึงมาจูบกับเจ้าคนหัวเขียวมาดหยิ่งนี่ได้ล่ะเห...หรือว่าอาคาชิจะถูกนอกใจซะแล้วช่างเถอะ แล้วจะคอยดูตอนนี้หลบสายตาอาฆาตของเขาไว้ให้ได้ก็พอยากนะ...หมับ!"อะ!"ตึง!แผ่นหลังบางกระแทกกับกำแพงอย่างแรง เรนะแทบจะหวีดร้องเมื่อสบตาสีอำพันข้างหนึ่งของคนตรงหน้า"อะ เซย์จูโร่!""เธอทำอะไรอย่าคิดว่าผมจะไม่เอาคืนนะ เรนะ""แหม พี่เองก็เหมือนจะถูกสวมเขานะ เซย์จูโร่""สวมเขา?""ก็นะ คุโรโกะคนนั้นน่ะ ดูเหมือนจะมีคนอื่นไปแล้วละนะ""หา?""ถูกหักหลังเนี่ย มันเจ็บมั้ยนะ""หึๆๆๆ ฮะๆๆ""หัวเราะอะไร""หัวเราะคนโง่""เซย์จูโร่! พี่ว่าฉันโง่งั้นเหรอ!""เปล่านี่ รับเองนะ""ปล่อย!"เรนะสะบัดตัวเล็กน้อย แต่อาคาชิก็รีบปล่อยทันที เหมือนกับว่าเขาไม่อยากแตะต้องเธองั้นแหละ ดูถูกกันเกินไปแล้ว!"สุดท้ายนี้ จะบอกอะไรให้นะ เรนะ อย่าคิดจะมาทำร้ายผมทางอ้อมแบบนี้ ทั้งซัทสึกิ ทั้งไดกิ คุโรโกะ พวกเขาสำคัญกับผมแต่ก็สำคัญกับคนอื่นที่เธอยังไม่รู้จักด้วย ถ้ายังอยากอยู่ที่ญี่ปุ่นก็เลิกซะ""ฮะ! ฮะๆๆๆ คิดว่าคำขู่จะใช้ได้ผลกับฉันเหรอ""ลองดูก็ไม่ว่า แต่บอกไว้ก่อน เธอไม่มีวันทำสำเร็จ ไม่ว่าจะทำลายใครเธอก็ทำไม่ได้หรอก ตราบใดที่ผมยังอยู่ ชัดเจนนะ"แล้วร่างสูงก็เดินผ่านเธอไปอย่างไร้เยื่อใยเจ็บมันเจ็บ!"ฉันเกลียดพี่ เซย์จูโร่!"เกลียด! เกลียดที่สุด!______________________________________________________________-