fic knb... เมื่อความรักมาทักทาย

 

ฮาดเช้ยยยยยยยยยยย!!!!!!!!
เสียงจามแบบอภิมหาน่าเกลียดดังลั่นห้องนอน
"สามสิบแปดจุดห้า แย่จังเลย ไปทำยังไงถึงได้เป็นหวัดเอาได้ละเนี่ย"
"ผมก็คนนะแม่~"
เสียงอู้อี้ดังรอดออกมาจากผ้านวมผืนหนาจนฟังไม่ได้ศัพท์ แต่ก็ดีแล้วล่ะที่แม่ฟังไม่รู้เรื่อง ไม่อย่างนั้นกะละมังน้ำแข็งในมือคุณนายอาโอมิเนะอาจจะถูกประเคนลงมาถล่มใส่หัวลูกชายปากเสียเอาได้
"นี่ต้องเขียนจดหมายลาป่วยด้วยสินะ"
"ใครบอกว่าผมจะลาล่ะ"
"อ้าว? ทำไมล่ะ ไข้ขึ้นสูงขนาดนี้จะไปไหนอีก"
"วันนี้วันหยุด แล้วผมก็มีนัดกับซัทสึกิจะไปโรงเรียนเซย์รินด้วย"
"ไปทำไม ไข้ขึ้นสูงขนาดนี้"
"เจอหน้าซัทสึกิผมก็หายแล้วล่ะ ยัยนั่นน่ากลัวกว่าไข้อีก"
ร่างสูงที่ยังร้อนผ่าวพยายามคลานลงจากเตียงเข้าไปในห้องน้ำ
ร้อยวันพันปีอาโอมิเนะไม่เคยป่วย
แต่หลังจากส่งไดสุเกะกลับเมื่อวานแล้วก็ตากฝนแค่พอชุ่มๆก็ดันหวัดกินเอาซะได้

"ไดจังไม่สบายเหรอคะ"
เสียงแม่เพื่อนสาวตัวดีดังมาจากชั้นล่างของบ้าน ต้องรีบลงไปก่อนที่คุณเธอจะบอกยกเลิกการไปเซย์ริน
"ฉันสบายดี"
"ไดจัง"
นึกขอบคุณผิวสีเข้มของตัวเองจริงๆ เพราะไม่ว่าจะเป็นไข้มันก็เห็นไม่ชัดว่าตอนนีหน้าแดงหรือว่าหน้าซีดขนาดไหน
"ไหวเหรอ ถ้าไงก็ยกเลิก..."
"เห็นหน้าเธอหวัดมันก็ไม่กล้ากินฉันแล้ว ยัยบ้า"
"หา?"
"เธอมันน่ากลัวกว่าหวัดอีก"
"หมายความว่ายังไงยะ!"
ฝ่ามือบางๆแต่แอบร้ายกำลังจะประทานมาให้ แต่ก็หยุดค้างอยู่กลางอากาศเพราะฉุกคิดได้ว่าร่างสูงไม่สบายอยู่
ลองเธอฟาดมาสิ ฉันไม่ล้มเลยเหรอยัยบ้า
"ยังไงก็ระวังตัวหน่อย ไดกิ แวะหาหมอหน่อยก็ดีนะลูก"
"ไม่เอาอ่ะ"
"ค่า เดี๋ยวหนูจัดการเองค่ะคุณป้าขา"
"ฉันบอกว่าไม่ไงเฟร้ย!"
"อ่าฮะ ไดจังยังกลัวเข็มฉีดยาอยู่อีกเหรอ"
"ซัทสึกิ!!! โขลกๆๆๆ!!!!!"
"ไปเถอะๆๆไปหาหมอกัน!"
"ไม่ๆๆๆไม่! ฉันจะกลับไปนอน"
หมับ!
"หนูไปก่อนนะค๊า!!!"
แล้วร่างสมส่วนของสาวผมชมพูก็จัดการคล้องแขนร่างสูงเอาไว้และลากออกจากบ้าน
"ซัทสึกิ ฉันไม่ป๊ายยยยยยยยย!!!!~~"
"โอ๋ๆไม่เป็นไรนะจ๊ะเด็กดี"
"เธอ!!!"
ทะเลาะกันไปตลอดทางแบบนี้คงไม่น่าห่วงเท่าไหร่แล้วละมั้ง
คุณนายอาโอมิเนะนึกในใจเล่นๆ ยังไงเด็กสองคนนี้ก็อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก ภาพแบบนี้ชินตาเธอเสียแล้ว ถ้าไม่ใช่ลูกชายเธอคอยดูแลเด็กสาวก็จะเป็นเด็กสาวเองที่มาดูแลลูกชายของเธอ
"ฮึๆๆ ขอให้รักกันไปนานนะจ๊ะ ทั้งคู่"
เหมือนคำอวยพรเล่นๆที่อยากให้เป็นจริงไปตลอดกาลอย่างนั้นล่ะ

ในที่สุดอาโอมิเนะก็รั้นจนไม่ไปหาหมอจนได้ อ้างว่าดีขึ้นมากแล้วโดยการอุ้มโมโมอิขึ้นจนตัวลอยอวดสายตาชาวบ้าน
กลายเป็นว่าโมโมอิต้องเป็นฝ่ายยอม ไม่อย่างนั้นจะถูกทำมากกว่าการอุ้มยืนอยู่กับที่

จนมาถึงเซย์ริน
"ไดจัง แน่ใจนะว่าไม่เป็นไร"
โมโมอิเริ่มจะเป็นห่วงขึ้นมาเมื่อเห็นร่างสูงเริ่มมีเหลื่อไหลออกมาตรงขมับ
"ยัยบ้า ถ้าเหงื่ออกก็แสดงว่าฉันกำลังจะสร่างสิ"
"งั้นเหรอ นั่นสินะ จริงสินะ ไปดูเท็ตสึคุงกันมั้ย"
"ตามใจสิ"
ในระหว่างที่เดินเข้าไปในเขตโรงเรียนก็เจอกับเรนะที่ตั้งใจเข้ามาทักทั้งสอง
"รุ่นพี่คะ"
"อ๊ะ! เรนะจัง"
"บังเอิญจังเลย"
"เรนะจังมาทำอะไรที่นี่ละคะเนี่ย"
"อืม....พอดีคุณปู่ของเรนะท่านมาพบเพื่อนเก่าน่ะค่ะ เรนะก็เลยมาด้วย ไม่คิดเลยว่าจะมาเจองานโรงเรียนบบนี้ ตื่นเต้นที่สุดเลยล่ะ"
"อย่างนั้นเหรอ"
แต่ดูท่าทางเด็กสาวผมม่วงคนนี้จะจงใจมองอาโอมิเนะจังเลย
"รุ่นพี่อาโอมิเนะไม่สบายเหรอคะ"
"อา"
"ตายจริง สงสัยต้องไปนอนพักแล้วสินะคะเนี่ย"
"ไม่ต้องมาสนฉันหรอก"
"ไดจัง"
"ฉันไปหาอะไรดื่มหน่อย จะไปหาใครก็ไปสิซัทสึกิ"
"อะ อืม"
ร่างสูงเดินแยกออกไปอีกทาง ท่าทางเย็นชาไม่สนใจใครนั่นมันชินตาโมโมอิมาแต่ไหนแต่ไรอยู่หรอก แต่ก็...รู้สึกสบายใจกับท่าทางแบบนั้นล่ะนะ อย่างน้อยอาโอมิเนะก็แสดงออกกับทุกคนไม่ว่าจะเป็นใครที่เข้ามาหาเขา
"รุ่นพี่จะไปหาใครเหรอคะ"
"อ้า! อ๋อ~ ฮึๆๆ เจ้าหญิงคุโรโกะน่ะ"
นึกสนุกปากเรียกคนตัวเล็กน่าหลงใหลนั่นเพราะวันนี้คุโรโกะ เท็ตสึยะถูกจับให้แสดงละครเป็นเจ้าหญิงยังไงล่ะ ป่านนี้เท็ตสึคุงผู้น่าสงสารของเธอจะเป็นยังไงนะ ชักอยากเห็นซะแล้วสิ
"งั้นเรนะไปด้วยนะคะ!"
จู่ๆเรนะก็ทำตาโต เข้ามาคว้าแขนโมโมอิเอาไว้แน่น ดูท่าทางเธอจะตื่นเต้นจนเก็บกิริยาไม่อยู่แล้วนั่น
คุโรโกะ...อ้า! คุโรโกะที่เป็นคนสำคัญของอาคาชิอยู่ที่นี่งั้นเหรอ
เจ้าหญิงคุโรโกะ อยากรู้นักว่าเธอมีอะไรดี
ถ้ามันขัดตานักเรนะคนนี้ก็จะทำลายเธอซะ
ถ้าทำลายเธอได้สักคน ดูซิว่าอาคาชิจะเป็นยังไง

อาโอมิเนะรู้สึกร้อนคอจนกลืนน้ำลายไม่ลงเลยพับผ่า
พอกระดกน้ำเย็นลงคอก็รู้สึกหนาวเยือกไปทั่งร่างกาย
"เฮ้อ...รู้งี้ไปหาหมอกับซัทสึกิซะก็ดีหรอก"
นั่งก้มหน้าถอนหายใจอยู่ข้างๆตู้กดน้ำ เสียงเอะอะโวยวายดังมาเป็นระยะๆ พอเหลือบหน้าไปมองก็เจอกับคิเสะที่ทำท่าลับๆล่อแอบตามซุ้มนั้นซุ้มนี้
"เหมือนโจรโรคจิตเลยแก"
ทักไปแบบกวนๆและก็ได้หน้าบึ้งๆปนตัดพ้อมาแทน
นายแบบหนุ่มมองหน้ามองหลังจนมั่นใจว่าไม่มีใครตามจึงเข้ามานั่งข้างๆอาโอมิเนะหอบหายใจปาดเหงื่อน้อยๆ
"เหนื่อยชะมัด"
"เอ้าน้ำ"
"หืม..."
คิเสะมองขวดน้ำที่อาโอมิเนะยื่นให้อย่างระแวง แน่ล่ะ อาโอมิเนะน่ะเหรอจะให้ของคนอื่นถ้าไม่มีเหตุผลบางอย่าง และแน่นอนว่าไอ้เหตุผลที่ว่ามันคงไม่พ้นหน้าซีดผิดปกตินั่นหรอก
"ขอบใจ แต่ไม่เอาดีกว่า ผมยังไม่อยากติดหวัดจากอาโอมิเนจจิ"
"รู้ได้ไงว่าฉันเป็นไข้"
"ดูหน้าก็รู้ และอีกอย่างนะ นายมันเจ้าเล่ห์ อาโอมิเนจจิ"
"หา?"
"จงใจจะเอาหวัดมาถ่ายทอดให้คนอื่นเพื่อให้ตัวเองหายใช่มั้ยล่ะ"
"หือ มีงั้นด้วย?"=___=!
"ไม่ต้องมาไขสือ แค่น้ำไม่เท่าไหร่นะ แต่ถ้าเป็นการจูบละก็ติดแน่ๆ"
"โอ้ ความรู้ใหม่"
เหมือนเรื่องเด็กๆแต่ก็น่าสนใจตอนท้ายนี่แหละ
"ว่าแต่ ไม่สบายแบบนี้ทำไมมาอยู่ที่เซย์รินคนเดียวล่ะ"
"ฉันมากับซัทสึกิ ยัยนั่นอยากมาดูเท็ตสึแสดงละครเจ้าหญิงอะไรนั่น"
"อาคาชิจจิกับพวกราคุซันแล้วก็ยังมีมิโดริมัจจิก็มานะ จะว่าไปก็...วันนี้เหมือนมิโดริมัจจิจะดวงซวย ก่อนมาถึงนี่หมอนั่นมันสติแตกไล่จับโจรเหมือนคนบ้าด้วยละนะ"
"ฮืม..."
สองปาฏิหาริย์นั่งคุยกันอาโอมิเนะก็คิดว่าควรจะออกไปตามหาเพื่อนสาวซะแล้ว กลัวว่าเจ้าหล่อนจะไปก่อเรื่องวุ่นวายอะไรอีก
"ฉันว่าฉันไปหาซัทสึกิก่อน" พูดแล้วก็กระดกน้ำกลั้วคออีกซักรอบ
"อะ อืม"
แต่ในระหว่างนั้น กำแพงกระดาษที่เป็นเหมือนป้ายขนาดใหญ่ด้านหลังของทั้งคู่ก็เกิดเสียงดังแปลกๆ
เอี๊ยด~ อ๊าดดด~
"หืม..."
"อื๋อ?"
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!! คิเสะคุงขาาาาาาาาาาาา!!!!!!!!!"
พรูดดดดดดดดดดด!!!!!!!O)_(O!!!!!
=[____]=!!!
น้ำในปากที่ยังไม่กลืนพุ่งออกมาเป็นสายรุ้งทันทีที่เห็นกองทัพสาวๆทะลุทะลวงป้ายโฆษณาออกมาทางด้านหลัง
โครมมมมมมมมมมมม!!!!!!
"แว้กกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!"
กองทัพสาวๆถล่มลงมาทับอาโอมิเนะกับคิเสะจนจมหายไป กว่าจะตะเกียกตะกายคลานออกมาหายใจได้ก็เกือบขาดใจเพราะหน้าอกคุณเธอทั้งหลาย
"คิเส่!!!! ทำอะไรซักอย่างเซ่!!!!"
"ก็แล้วจะให้ไงเล่า ฮืออออออออออออ!!!! ปล่อยผมไปเต๊อะผมกั๊ว!!!แย้กกกกกกกกกกกกก!!!!"
คิเสะหลุบหายเข้าไปในกอง (ย้ำว่ากอง)ของเหล่าสาวๆนับสิบ ส่วนอาโอมิเนะน่ะเหรอ หึ!

ขอแปลงร่างเป็นสัตว์เลื้อยคลานชั่วคราว
ตรูเผ่นล่ะ!
ซัทสึกิช่วยด้วยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!Q[___]Q++
รู้สึกว่าผู้หญิงน่ากลัวก็คราวนี้ล่ะ
ชั้นสองของอาคารเรียนปีสาม ไม่ค่อยมีคนเดินผ่านและมีเพียงห้องไม่กี่ห้องที่เปิดใช้ หนึ่งในนั้นมีเสียงกรี๊ดเบาๆดังออกมาด้วย
"ก๊อกๆๆ อยู่รึเปล่าเอ่ย"
โมโมอิเดินมาทำท่าเคาะประตูก่อนชะโงกหน้าเข้าไป ก็เจอกับเด็กนักเรียนหญิงสองสามคนกำลังแต่งองค์ทรงเครื่องให้กับร่างบางที่ยืนนิ่งอยู่ในห้อง
"อ๊า! คุณผู้จัดการทีมโทโอนี่นา มาได้ไงคะ"
เด็กนักเรียนคนหนึ่งร้องขึ้น แน่ล่ะ ถึงจะไม่มีใครสนใจเท่าไหร่แต่โมโมอิก็เป็นไอดอลของพวกเธอเหมือนกันนะ
"ฉันมาดูเจ้าหญิงคุโรโกะจ้า"
สาวผมชมพูเดินเข้าไปและกระโดดกอดคอร่างบางในชุดกิโมโนประยุกต์ตรงหน้า เอาแก้มถูแก้มอย่างสนิทสนม
"วันนี้สวยที่สุดเลย"
ร่างบางไม่ตอบนอกจากอมยิ้มเงียบๆและยกมือขึ้นมาดันโมโมอิเบาๆ
กำลังจะอ้าปากพูดแต่โมโมอิเอามือมาเกลี่ยปากเบาๆ ก่อนจะหันไปยิ้มให้กับเหล่าเด็กสาวที่แอบหน้าแดงกับความสนิทสนมนั้น
"ลิปสติกตรงนี้มันน้อยไปนะ เติมอีกหน่อยสิจ๊ะ"
"อะ! ค่ะ"
"คุณโมโมอิ"
"น่าๆ เจ้าหญิงก็ต้องเด่นที่สุดในงานนะจ๊ะ จริงมั้ย"
ไม่เห็นใจผมเลยเหรอครับ....คุโรโกะทำปากขมุบขมิบ แต่ก็ไม่มีใครได้ยินหรอก
คิดว่าเอาเถอะ แค่วันนี้วันเดียว ถ้าไม่ทำแต่โดยดีมีหวังโค้ชสุดโหดของเขาจัดการยำเขาเละแน่ เพราะการแสดงคราวนี้ต้องแลกมาด้วยคะแนนของชมรมแล้วก็งบประมาณที่ทางโรงเรียนต้องจัดการให้ชมรมบาสมากกว่าชมรมอื่นด้วย
เป็นการแลกเปลี่ยนที่ทำเอาทุกคนปวดตับกับความคิดพิเรนทร์ๆของโค้ชประจำทีม
(คางามิถูกเตะไปช่วยงานคหกรรมล่ะ)
สวย...สวยอะไรอย่างนี้
นี่น่ะเหรอคุโรโกะที่อาคาชิให้ความสำคัญนักหนา
สวย แล้วก็ดูอบอุ่น เห็นแล้วเหมือนเธอคนนั้น
เหมือนเธอ...ที่อาคาชิเอาใจใส่เมื่อก่อน
อยากทำลาย อยากทำลายจริงๆ
"เรนะจัง? เป็นอะไรไปน่ะ"
"อะ เปล่าค่ะ เอิ่ม ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คุโรโกะ"
อีกฝ่ายแค่ก้มหน้าทักทายเงียบๆ จะว่ายังไงดีล่ะ ยิ่งเห็นความสำรวมอ่อนหวานแบบนี้แล้ว ยิ่งหงุดหงิด ยิ่งหงุดหงิดก็ยิ่งอยากทำลาย
จะต้องทำลายเธอยังไงนะ อาคาชิถึงจะเจ็บปวด
"เอาล่ะ เสร็จแล้ว ทีนี้ก็ไปโรงยิมได้เลย!"
"จ้าาาาาา!!! ห้องเราต้องชนะแน่ๆ!"
พวกนักเรียนหญิงสองสามคนพูดกันหน้าตาเบิกบาน ดูท่าทางพวกหล่อนจะเชื่อมั่นในเจ้าหญิงของพวกหล่อนซะจริง
ดี งั้นเรนะจะทำลายเจ้าหญิงซะ
"เอ่อ รุ่นพี่ค๊า เรนะขอตัวก่อนนะคะ"
"อ้าว ไปไวจัง"
เรนะเดินออกไปจากห้อง เธอไม่ได้ไปไหนหรอก แต่เธอมีแผนเบาะๆน่ะ
"มาจ้ะ เราไปกันเถอะเจ้าหญิง"
"เลิกเล่นเถอะครับโมโมอิซัง"
"แหมๆ เท็ตสึคุงละก็ ไม่ต้องเขินหรอกจ้า"
โมโมอิจูงมือร่างที่สูงกว่านิดหน่อยออกไปจากห้องโดยมีพวกเด็กนักเรียนหญิงสองสามคนเดินตาม แต่พอมาถึงบันไดก็เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น
พรืดดดด!!!
"ว้าย!"
"คุณโมโมอิ!"
วืด!
"อ๊ะ!"
"กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!!"
เสียงนักเรียนหญิงสองสามคนนั่นร้องขึ้นมาทันทีที่เห็นร่างของคุโรโกะกับโมโมอิกำลังลื่นตกบันได
"ใครก็ได้! ช่วยรับพวกเขาที!!!!"
หึๆๆ ไม่มีใครรับหรอกย่ะ ไม่มีใครหรอก
เสียงหัวเราะสมน้ำหน้าในใจดังก้องผิดกับใบหน้านิ่งเฉยของสาวผมม่วงที่ยืนแอบอยู่ไกล แต่ทว่า
ตึกๆๆ
"ซัทสึกิ!!!!!"
เสียงอาโอมิเนะดังก้อง ร่างสูงมองเห็นเต็มตา หากแต่ร่างกายนั้นมันไม่เชื่อฟังคำสั่ง เพียงแค่จะออกตัววิ่งก็หน้ามืดจนต้องทรุดลงจับราวบันได หอบหายใจ และปรับสายตาที่พร่าเลือนให้ชัดเจนขึ้น

ไม่จริงน่า ซัทสึกิจะเป็นไรมั้ย
ทั้งซัทสึกิแล้วก็เท็ตสึ!

"ชินทาโร่ รับที อึก!"
เสียงนี้ดังมาจากด้านล่าง
และตามมาด้วยเสียงของหนักๆกระแทกกำแพง ตามมาด้วยเสียงของนักเรียนหญิงที่ดูเหมือนจะโล่งอก
"ขอบคุณสวรรค์!!!!........"
เท่านั้นเองที่ได้ยิน หลังจากนั้นหูของอาโอมิเนะก็ดับวิ้งไปชั่วครู่ ก่อนที่จะกลับมาเหมือนเดิม ร่างสูงพยายามเดินต่อตรงไปที่บันได เห็นอาคาชิ แล้วก็มิโดริมะ สองคนนั้นมาได้จังหวะพอดี
อาคาชิช่วยรับโมโมอิเอาไว้ส่วนมิโดริมะก็รับคุโรโกะเอาไว้ได้เหมือนกัน
แต่ถึงจะโล่งใจอาโอมิเนะก็ไม่ค่อยชอบท่าที่มันแช่อยู่ซักเท่าไหร่หรอกนะ
"ซัทสึกิ!"
เขาก้าวลงบันไดลงไปจนถึงตัวเพื่อนสาวและดึงเธอลุกขึ้นมาก่อนจะกอดเอาไว้แน่น
ดีใจปนโล่งอกที่เธอไม่เป็นอะไร
"ขอบใจนะจ๊ะ อาคาชิคุง"
"อืม......"
หลังจากนั้นอาคาชิก็หันไปบอกมิโดริมะให้พาคุโรโกะไปส่ง ย้ำด้วยว่าต้องอุ้มไป ซึ่งมิโดริมะก็ไม่ขัดข้องอุ้มคนตัวเล็กสวมชุดรุงรังนั่นออกไปพร้อมกับพวกเด็กผู้หญิงของเซย์ริน หลังจากนั้นอาคาชิก็หายตัวไปอีกคน
"ไดจัง ปล่อยได้แล้วน่า"
"ไม่"
"ตัวร้อนอีกแล้วนะ"
"เธอไม่เป็นอะไรจริงๆนะ"
"อื้ม ไม่เป็นไร เราไปดูเท็ตสึคุงแสดงละครแล้วก็กลับกันเถอะ"
"อืม..."
ทำไมโมโมอิจะไม่รู้ว่าร่างสูงของเพื่อนแสนสนิทกำลังสั่น เขากลัวอยู่แน่ๆ เป็นกังวลอยู่แน่ๆ
แต่ก็ไม่อยากพูดอะไรออกไปมากกลัวว่าเขาจะอาย แถมตอนนี้มันก็ไม่ใช่เวลาจะมาล้อเล่นกับเขา
อาการของอาโอมิเนะแย่ลง เขาตัวร้อนกว่าเมื่่อเช้า หน้าก็ซีด เธอต้องพาเขาไปหาหมอให้ได้

งานโรงเรียนสนุกก็จริง แต่โมโมอิก็ลากอาโอมิเนะกลับทันทีที่ละครเวทีจบ ไม่ได้บอกลาใครด้วย
เธอลากร่างสูงมาจนถึงคลีนิก หมอตรวจอาการและทันทีที่หมอบอกว่าต้องฉีดยา อาโอมิเนะก็ปฏิเสธทันที
"กินยาแทนได้มั้ยหมอ"
"แต่ฉีดจะได้ผลเร็วกว่านะ"
"ฉีดเลยค่ะ หมอ"
"ซัทสึกิ!"
"น่าๆ ไดจัง ฉันอยู่ทั้งคนนะ"
แม่สาวผมชมพูพูดยิ้มๆยืนข้างเตียงจัดการคล้องแขนร่างสูงเอาไว้ไม่ให้หนี ถ้าเป็นเวลาปกติอาโอมิเนะเหวี่ยงนิดหน่อยเธอก็หลุด แต่ตอนนี้เขาไม่มีแรงจะทำแบบนั้น
แปะ!
มือเย็นๆนุ่มนิ่มวางบนแก้มร้อนๆของเขาและรั้งให้หันไปหา
ตาสีชมพูเหมือนดอกซากุระจ้องมองอาโอมิเนะอยู่ใกล้ๆ
"ไม่เป็นไรแล้ว เดี๋ยวก็หายนะ"
คำพูดของเธอไม่ได้ทำให้อาโอมิเนะเคลิ้มได้เท่ากับดวงตาสีซากุระของเธอหรอก เหมือนจะดึงดูดเขาให้ลืมความเจ็บของเข็มที่ทิ่มลงมาที่แขนได้อย่างปลิดทิ้ง และมันก็ผ่านไปด้วยดี
โมโมอิพอร่างสูงกลับบ้าน จัดการทุกอย่างให้เสร็จสรรพ ถึงจะเป็นการซื้ออาหารสำเร็จมาให้กินก่อนทานยาก็เถอะ แต่เธอก็ตั้งใจทำนะ
"นอนพักได้แล้วล่ะไดจัง คุณป้าไม่อยู่น่ะ เขียนโน้ตติดตู้เย็นเอาไว้บอกว่าไปทำธุระ"
"อืม..."
อาโอมิเนะขยับตัวอย่างยากลำบาก ถึงโมโมอิจะแรงน้อยแต่เธอก็ช่วยจนเขาพลิกตัวได้อยู่ในท่าที่สบายๆ มือบางอังหน้าผากของเขาก่อนจะพึมพำเบาๆและเดินเข้าไปในห้องน้ำและกลับมาพร้อมกับกะละมังสำหรับเช็ดตัว
"ทำอะไร"
อาโอมิเนะสะดุ้งลืมตาขึ้นมาอีกเมื่อสัมผัสได้ถึงความเย็นที่คอและหน้า
"ก็เช็ดตัวนะสิ ใส่เสื้อหนาๆแบบนี้ยิ่งอึดอัดนะ มันระบายความร้อนไม่ดี ถอดออกหน่อยจะได้มั้ย"
"ช่างมันเถอะ ฉันหนาว"
"เฮ้อ~ เอาเถอะ ไม่อยากบังคับ"
แล้วสาวเจ้าก็เช็ดตัวไปเรื่อยๆ
หารู้ไม่ว่าดวงตาสีน้ำเงินคมเข้มมองเธออย่างไม่ละสายตา
ฉับพลันความทรงจำบางช่วงก็แวบเข้ามาในหัว
คำพูดของคิเสะที่เพิ่งจะได้ยินมา
จูบ....มันจะช่วยลดไข้ได้มั้ยนะ
ลองจูบซัทสึกิตอนนี้ดีมั้ยนะ
แล้วถ้าจูบแล้วเธอจะไม่อายจนลุกขึ้นมาเตะเขาตกเตียงเลยเหรอ
"ไดจัง เป็นอะไรน่ะ"
"อ่า...หนาวน่ะ"
"งั้นก็ห่มผ้าแล้วนอนหลับซะนะ"
"อืม..."
ตอนนี้ไม่ว่าร่างบางจะทำอะไรให้เขาก็ยอมหมดแหละ มันปวดตามตัวอย่างที่ไม่เคยปวดมาก่อน แค่จะขยับตัวก็งยังลำบาก
โมโมอิห่มผ้านวมหนักๆให้และนั่งบนเตียงข้างๆคนไข้ มือของเธอคอยอังหน้าผากอาโอมิเนะไม่ก็แตะตามลำคอ สัมผัสอ่อนนุ่มทำให้อาโอมิเนะเคลิ้มหลับ แต่ก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะมันละออกไปจากตัวเขา
ไม่เอา เขาอยากได้สัมผัสนุ่มๆจากเธอ
หมับ
"ไดจัง ทำอะไรน่ะ"
มือหนาปัดผ้าผ่มออกและตะแคงมาคว้าเอวบางเข้าไปกอดแทน
"อา...สบายจัง"
"หา?"
"อยู่อย่างนี้แหละ น้า~ ซัทสึกิ"
"ฉันอึดอัดนะ ตาบ้า"
"แต่ฉันรู้สึกสบายชิบเป๋ง"
"พอแล้ว เลิกเล่นแล้วนอนซะ"
"นอนเป็นเพื่อนหน่อยสิ"
"หา ว้าย!!"
ปุ่บ!
ร่างบางถูกรั้งลงไปนอนจมอยู่ในอ้อมกอดของคนตัวใหญ่บนเตียงที่ตอนนี้จะไม่เหลือเนื้อที่เท่าไหร่เลย
"ไดจัง เดี๋ยวก็ติดหวัดกันหรอก"
ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ร่างบางก็ไม่ได้ขัดขืนดึงดันจะออกจากอ้อมกอดนี้เลยซักนิด
อาโอมิเนะหลับไปแล้วรึเปล่านะ
เวลาที่เขาหลับดูไร้พิษสงอย่างนั้นล่ะ
ใบหน้าทั้งสองห่างกันไม่กี่เซน โมโมอิจึงรับรู้ได้ถึงลมหายใจร้อนๆที่ถูกส่งออกมาปะทะกับใบหน้าของเธอ
ตึกๆๆ
หัวใจมันเต้นผิดจังหวะยังไงไม่รู้สิ
สวบ!
อื้อ!o_o!!!
จู่ๆปากร้อนๆก็เข้ามาคลอเคลียที่ลำคอระหงของเธอเข้า
"อะ อาโอมิเนะคุง!"
"อือ~"
ละเมอ เขาละเมอเพราะพิษไข้(แน่เหรอ)
วงแขนแกร่งกอดรัดร่างบางให้จมหายเข้าไปแนบชิดกับอกร้อนนั่นแน่นขึ้นอีก จนโมโมอิอึดอัดหน้าอกหน้าใจไปหมด
แถมอาโอมิเนะยังไม่อยู่นิ่ง คลอเคลียอยู่ที่คอของเธอนั่นแหละ
"ชอบ...ฉันชอบซัทสึกิ อยู่กับฉันน้า~"
เสียงแผ่วๆราวกับเสียงกระซิบ ง่อนแง่นจนแทบฟังไม่ได้ศัพท์แต่คนที่อยู่ใกล้ขนาดนี้ได้ยินชัดเต็มสองรูหู
หน้าใสๆเริ่มแดงระเรื่อ กับหัวใจที่เต้นจนผิดจังหวะ
"ฉันอยู่กับไดจังอยู่แล้วละน่า..."
ริมฝีปากร้อนคลอเคลียอยู่ที่คอค่อยๆเลื่อนขึ้นมาและประกบกลีบปากสีอ่อนของโมโมอิเอาไว้แน่น
"ฮึก! ฮื้ออออออ!!!"
ร้อน! นี่คือความรู้สึกแรกก่อนที่จะรู้สึกเพลินกับสิ่งที่หยอกล้อช้าๆอยู่ในปาก
มือบางจิกเสื้อของฝ่ายแน่น แต่ต่อมาก็ผ่อนคลายและปล่อยให้อีกฝ่ายหยอกล้ออยู่ในโพรงปากไปเรื่อยๆ แถมยังเผลอตอบรับไปนิดหน่อยด้วย ถึงมันจะไม่ประสีประสาก็เถอะ
แต่การจูบกับคนป่วยที่เหมือนจะละเมอเนี่ย มันก็คงได้เท่านี้ล่ะ แถมยังเหมือนจะเป็นการถอนพิษไข้ให้อีกฝ่ายซะด้วยสิ
"ตาบ้า ถ้าฉันเป็นไข้ขึ้นมาล่ะต้องโทษนายนะ"
ดวงหน้าหวานขึ้นสีระเรื่อก่อนจะหลับตาลงผ่อนลมหายใจและหลับไปพร้อมกับคนไข้
หลับเหรอ...หึ! คิดง่ายไปแล้ว ซัทสิกิ
เปลือกตาสีเข้มค่อยๆคลี่เปิดมองใบหน้าหวานที่หลับไปในอ้อมกอดตน รอยยิ้มมุมปากปรากฎขึ้นมาเพียงแวบเดียวก็หายไป
ยาแก้หวัดที่คิเสะบอกนี่มันจะได้ผลมั้ยนะ
แต่ก็...ชอบจริงๆ
ริมฝีปากโน้มเข้ามากดจูบบนหน้าผากมนของหญิงสาวก่อนจะหลับไปจริงๆ
หวังว่าพรุ่งนี้อาการหวัดจะหายดี
.............
.................
..............................
ย้อนกลับบมาที่ๆโรงเรียนเซย์ริน
งานโรงเรียนมันก็สนุกดีอยู่หรอก แต่ทว่า เด็กสาวผมม่วงไม่ได้สนุกด้วยเท่าไหร่
ตอนที่แกล้งทำน้ำหวานหกบนบันได และกำลังมองกล่องดวงใจของอาคาชิลื่นล้มตกลงไปข้างล่างอย่างสะใจ ตัวขัดขวางก้ดันโผล่มาช่วยทันซะที
ทั้งโมโมอิ ทั้งคุโรโกะ
และที่สำคัญกว่านั้น คนที่มาช่วยดันเป็นอาคาชิ!
ดูเหมือนชายหนุ่มจะรู้ว่าเป็นฝีมือของเธอ เพราะแววตาที่เขามองมาทางเธอในช่วงที่ทุกคนกำลังชุลมุนนั่นน่ะ มันคาดโทษเธอมาตั้งแต่แรก
เรนะรู้ว่าตัวเองพลาดไป และออกไปจากตรงนั้นโดยเร็ว แต่ก็บังเอิญดีแท้ที่ดันมาเจอฉากรักแสนหวานของคุโรโกะกับคนหัวเขียวใส่แว่นนั่น
ทำไมกันล่ะ คุโรโกะเป็นคนสำคัญของอาคาชินี่นาแล้วทำไมถึงมาจูบกับเจ้าคนหัวเขียวมาดหยิ่งนี่ได้ล่ะ
เห...หรือว่าอาคาชิจะถูกนอกใจซะแล้ว
ช่างเถอะ แล้วจะคอยดู
ตอนนี้หลบสายตาอาฆาตของเขาไว้ให้ได้ก็พอ
ยากนะ...
หมับ!
"อะ!"
ตึง!
แผ่นหลังบางกระแทกกับกำแพงอย่างแรง เรนะแทบจะหวีดร้องเมื่อสบตาสีอำพันข้างหนึ่งของคนตรงหน้า
"อะ เซย์จูโร่!"
"เธอทำอะไรอย่าคิดว่าผมจะไม่เอาคืนนะ เรนะ"
"แหม พี่เองก็เหมือนจะถูกสวมเขานะ เซย์จูโร่"
"สวมเขา?"
"ก็นะ คุโรโกะคนนั้นน่ะ ดูเหมือนจะมีคนอื่นไปแล้วละนะ"
"หา?"
"ถูกหักหลังเนี่ย มันเจ็บมั้ยนะ"
"หึๆๆๆ ฮะๆๆ"
"หัวเราะอะไร"
"หัวเราะคนโง่"
"เซย์จูโร่! พี่ว่าฉันโง่งั้นเหรอ!"
"เปล่านี่ รับเองนะ"
"ปล่อย!"
เรนะสะบัดตัวเล็กน้อย แต่อาคาชิก็รีบปล่อยทันที เหมือนกับว่าเขาไม่อยากแตะต้องเธองั้นแหละ ดูถูกกันเกินไปแล้ว!
"สุดท้ายนี้ จะบอกอะไรให้นะ เรนะ อย่าคิดจะมาทำร้ายผมทางอ้อมแบบนี้ ทั้งซัทสึกิ ทั้งไดกิ คุโรโกะ พวกเขาสำคัญกับผมแต่ก็สำคัญกับคนอื่นที่เธอยังไม่รู้จักด้วย ถ้ายังอยากอยู่ที่ญี่ปุ่นก็เลิกซะ"
"ฮะ! ฮะๆๆๆ คิดว่าคำขู่จะใช้ได้ผลกับฉันเหรอ"
"ลองดูก็ไม่ว่า แต่บอกไว้ก่อน เธอไม่มีวันทำสำเร็จ ไม่ว่าจะทำลายใครเธอก็ทำไม่ได้หรอก ตราบใดที่ผมยังอยู่ ชัดเจนนะ"
แล้วร่างสูงก็เดินผ่านเธอไปอย่างไร้เยื่อใย
เจ็บ
มันเจ็บ!
"ฉันเกลียดพี่ เซย์จูโร่!"
เกลียด! เกลียดที่สุด!
______________________________________________________________-