fic knb... เมื่อความรักมาทักทาย

สวนสนุก
หลังจากที่ตกลงกันอยู่นานก็มาจนได้
อาโอมิเนะจับเด็กน้อยไดสุเกะขึ้นขี่คอ จากที่โดดเด่นเพราะตัวสูงอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งสะดุดตาเข้าไปใหญ่
"เหมือนครอบครัวมาเที่ยวกันในวันหยุดเลยนะเนี่ย"
โมโมอิพึมพำแหงนมองคนตัวสูงที่เดินอยู่ข้างๆ มีเด็กชายนั่งขี่คอหัวเราะเอิ้กอ้ากท่าทางมีความสุข

แค่วันนี้นะ....
คิดกับตัวเองในใจ
"นี่ ไดสุเกะคุง อยากเล่นเครื่องเล่นมั้ย"
"เล่นทำไมเล่า ไปดูสัตว์ดีกว่า"
คนตัวสูงตอบแทนแทบจะทันที
"ไดจังทำตัวเหมือนเด็กไปได้"
"ก็ฉันไม่ชอบเครื่องเล่นนี่นา ไปดูสัตว์กันเถอะ"
"คุณพ่อกลัวเครื่องเล่นในสวนสนุก หม่าม้าเคยบอกผมแล้วนี่ฮะ"
=___=++
"โอ้ ระ เหรอจ๊ะ"
โมโมอิมองคนตัวสูงกว่า กลั้นขำไว้สุดฤทธิ์ สีหน้าอาโอมิเนะตอนนี้เหมือนอยากจะทุ่มเจ้าเด็กปากดีนี่ลงพื้นซะเดี๋ยวนี้เลย
"เปลี่ยนใจละ กลับดีกว่าซัทสึกิ"
"เอ๋"
"ไม่เอาอ่ะ คุณพ่อใจร้าย!"
กึด!
"อ้าก! อย่าดึงผมเซ่!" Q[__]Q
สองมือน้อยๆขยุ้มหัวอาโอมิเนะอย่างเมามัน
"กะ ก็ได้ๆ ไม่กลับ ไปดูสัตว์กันเถอะ"
"เย้!" ^[]^
ดวงตาสีหวานมองร่างสูงที่เดินไปพร้อมกับเด็กชาย รอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้าของเธอนานแค่ไหนแล้วไม่รู้สิ มันช่วยไม่ได้นี่นาที่จะรู้สึกมีความสุขกับภาพแบบนี้
ไดจังนะไดจัง จะผ่านไปนานแค่ไหนนายก็คือไดจังที่ฉันรู้จักไม่เปลี่ยนเลย
ผู้ชายปากแข็ง ภายนอกดิบเถื่อนก้าวร้าว เฉื่อยแฉะ ไม่สนใจใคร แต่ความจริงแล้ว

อ่อนโยนและจริงใจกว่าใคร....

ดูสารพัดสัตว์ ซื้อของกิน เล่นเครื่องเล่นอีกนิดหน่อย พอเหลียวมองเวลาก็รู้ว่ามันเย็นมากแล้ว แถมยัง....

ครืนนนนนน....

"เหมือนฝนกำลังจะตกนะ"
"กลับบ้านเถอะ"
"แล้ว...บ้านของใครล่ะ"
=___=!?
=__=?
ปัญหาหนักเลยสิทีนี้
"บ้านเธอ"
"นายไดจังแหละ"
"ไม่เอา ห้องฉันมันรกจะตาย ไปอยู่กับเธอแหละดีแล้ว"
"ฉันจะเลี้ยงไดสุเกะคนเดียวได้ยังไง ไดจังแข็งแรงกว่า ไดจังต้องดูแลเขาสิ"
"ซัทสึกินั่นแหละ"
"ไดจังนั่นแหล่ะ"
เถียงกันไม่มีที่สิ้นสุด หารู้ไม่ว่าเด็กชายตัวน้อยๆที่ได้ยินทุกถ้อยทุกคำได้เดินจากไปไหนแล้วไม่รู้
"อ้าว? แล้ว...ไดสุเกะคุงล่ะ"
"หา?"
"....ไม่...นะ"
เด็กหาย!!!!!!O[___]O!!!
"เขาได้ยินที่เราคุยกัน"
"ก็ใช่สิ"
"แล้วทำไงล่ะ ฝนจะตกแล้วด้วย ไดจัง"
"ตามหาก่อนที่ฝนจะตกเถอะ"
"อะ อืม"

สองขาก้าวไวๆตามสรีระของนักกีฬา สายตาที่ว่องไวและแม่นยำช่วยได้มาก ผ่านไปไม่นานอาโอมิเนะก็เจอกับเด็กชายที่กำลังนั่งอยู่ชิงช้าคนเดียวเงียบๆ
"มาอยู่นี่เอง อย่าไปไหนมาไหนคนเดียวสิ"
"พี่ชาย...ตามหาผมเหรอฮะ"
"!!!!"พี่ชายเหรอ ไม่เรียกพ่อแล้วเหรอเนี่ย แปลกแฮะ
อาโอมิเนะเข้าไปนั่งที่ชิงช้าตัวข้างๆ ก้มมองเด็กชายที่เหมือนจะถอดแบบมาจากเขาทุกระเบียดนิ้ว ใบหน้าน้อยๆก้มนิ่งๆไม่พูดอะไรออกมา 
สาเหตุก็คงเพราะเห็นเขากับโมโมอิทะเลาะกันเมื่อกี้ 
(นั่นเรียกว่าทะเลาะเหรอ)
เงียบอยู่นานอาโอมิเนะก็พูดออกมา
"กลับบ้านเถอะ"
"บ้าน....ของใครล่ะ"
"!!...."
"ผมไม่มีบ้าน"
"ทำไมพูดแบบนั้น"
เด็กชายไม่ตอบได้แต่ก้มหน้านิ่ง ความรู้สึกหดหู่แบบนี้อาโอมิเนะไม่ชอบเอาซะเลย ถ้ายัยซัทสึกิอยู่นี่ด้วยก็คงจะช่วยได้เยอะ แต่ดูท่าตอนนี้เขาต้องเป็นฝ่ายโอ๋เด็กน้อยสินะ
"ขอโทษนะ"
"ฮะ?"
"นั่นไม่ใช่การทะเลาะอะไรหรอก ฉันกับซัทสึกิเป็นอย่างนั้นประจำแหละ"
"แล้วพี่ชายไม่รักหม่าม้าแล้วเหรอ"
"ไอ้คำเรียกสองมาตรฐานนั่นมันอะไร" =___=+
"ผม...เรียกว่าคุณพ่อได้เหรอฮะ"
"ถ้านายต้องการ ถ้าเรียกซัทสึกิว่าแม่ได้ ก็เรียกฉันว่าพ่อสิ"
"คุณพ่อ...ป่าป๊า" ^__^
กลับมายิ้มทะเล้นเหมือนเดิมแล้ว เจ้าเด็กบ้าเอ๊ย
"เอาล่ะ กลับบ้านกันเถอะ ป่านนี้ซัทสึกิ....อ่า หม่าม้าคงเป็นห่วงแย่แล้ว"
=/////=' รู้สึกเขินแปลกๆแฮะ
"กลับไปไม่ได้แล้วล่ะฮะ"
"หา?"
"ผมกลับไปบ้านของป่าป๊ากับหม่าม้าตอนนี้ไม่ได้แล้วล่ะ"
"ทำไม"
รู้สึกใจไม่ดีขึ้นมาแล้วสิ และในระหว่างนั้นฝนก็เริ่มตกลงมา
ไดสุเกะหันมายิ้มให้เขาก่อนจะถามบางอย่าง
"ป่าป๊าตอนนี้รักหม่าม้าซัทสึกิรึเปล่าครับ"
"หา? ถามอะไรแก่แดดเกินไปแล้วนะ เจ้าเด็กบ้า"
"รักหม่าม้ารึเปล่าฮะ"
คำถามเดิมๆที่รบเร้าจะเอาคำตอบ หากแต่มันไม่ได้มีแค่นั้น
ดวงตาสีเข้มมองเห็นร่างน้อยๆที่กำลังโปร่งแสง เม็ดฝนที่ตกลงมาไม่ได้กระทบร่างของเด็กน้อยเลยแม้แต่เม็ดเดียว
นี่มันอะไรกัน....
สงสัย ตกใจ แต่ก็พูดอะไรไม่ออก
"ป่าป๊า"
ไดสุเกะกระโดดน้อยๆลงจากชิงช้าและเข้ามายืนอยู่ตรงหน้าอาโอมิเนะ ใบหน้าขาวผ่องของเด็กชายเงยขึ้นสบตากับชายหนุ่ม รอยยิ้มของเด็กใสซื่อแต่ทว่า แววตานั้นกลับเต็มไปด้วยความหวัง
"ป่าป๊ารักหม่าม้าซัทสึกิมั้ยฮะ"
"....รักสิ"
"จริงเหรอฮะ!"
"อืม"
"เราจะเจอกันอีกมั้ยฮะ"
"ต้องได้เจอสิ"
ยิ่งพูดเสียงก็ยิ่งหาย อาโอมิเนะรู้หรอกว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ เพราะร่างของเด็กชายมันค่อยๆจางไปเรื่อยๆ
ไดสุเกะยิ้มจนตาหยีกระโดดกอดคอเขาหัวเราะเอิ้กอ้ากตามประสาเด็ก
มันคือ เสียงหัวเราะครั้งสุดท้ายที่อาโอมิเนะจะได้ยิน ก่อนที่ทุกอย่างจะหายไป เหลือแค่ตัวเขาที่อยู่กลางสายฝนคนเดียว
กลับไปแล้ว
อาโอมิเนะ ไดสุเกะ กลับไปหาครอบครัวในอนาคต

ร่างสูงนั่งนิ่งอยู่ท่ามกลางสายฝนไม่นานก็มีร่มมากางให้
"มานั่งตากฝนแบบนี้เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก ไดจัง"
โมโมอิยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าเขายื่นร่มกางให้ทั้งที่ไหล่ของเธอก็เปียกไปนิดหน่อย
"แล้วไดสุเกะคุงล่ะ"
"กลับบ้านไปแล้วล่ะ"
"เห เจอครอบครัวเขาแล้วเหรอ"
"....อืม"
"ดีจังนะ งั้นเราก็กลับกันเถอะนะไดจัง"
เสียงสดใสเอ่ยชวนเขากลับบ้าน อาโอมิเนะเงยหน้าขึ้นเป็นครั้งแรกพร้อมกับแขนสองข้างที่รวบเอวกอดกิ่วของเพื่อนสาวคนสวยเข้าไปกอด
พรึ่บ!
"เอ๋? อะไรเหรอ เป็นอะไรเหรอไดจัง"
"..............."
"ไดจัง" 
วงแขนแกร่งสั่นน้อยๆ แต่ร่างบางก็รู้สึก โมโมอิพยายามกางร่มด้วยมือข้างเดียว ส่วนอีกข้างก็วางทาบลงบนไหล่กว้างของเพื่อนสนิท ปล่อยไปเรื่อยๆท่ามกลางฝนที่ตกไม่แรง

ป่าป๊ารักหม่าม้าซัทสึกิมั้ย....
คำถามของเด็กชายยังวนเวียนอยู่ในหัว และแน่นอนว่าคำตอบนั้นก็ยังเหมือนเดิม
รักสิ...
และสักวันหนึ่งความรักนี่แหล่ะจะทำให้พบกับเด็กชายอีกครั้ง


..........................................................................
"ไดสุเกะ อยู่ไนลูก"
เสียงผู้หญิงคนหนึ่งเรียกหาลูกชาย
"แม่ฮะ!"
เด็กชายตัวน้อยวิ่งออกมาจากสนามบาสเก็ตบอลในสวนสาธารณะ เข้าไปกอดหญิงสาวผู้เป็นแม่ด้วยรอยยิ้มของเด็กซุกซน
"กลับบ้านกันเถอะ ฝนจะตกแล้ว"
"วันนี้คุณพ่อก็ไม่กลับเหมือนเดิม น่าเบื่อจัง"
"ใครว่า"
เสียงทุ้มออกกระด้างหน่อยๆดังแทรกเข้ามาทำให้เด็กชายต้องเอี้ยวหน้ามองผ่านผู้เป็นแม่จนได้เห็นบุรุษในชุดเครื่องแบบตำรวจที่เดินเข้ามาหาพร้อมกับอ้าแขนรอรับอย่างรู้ใจ
"พ่อฮะ!!!!"
เด็กชายตัวน้อยวิ่งเข้าไปหาอ้อมแขนนั้นอย่างตื่นเต้น เมื่อตัวเขาถูกยกขึ้นโดยผู้เป็นพ่อเด็กชายก็สาวกอดเขาเอาไว้ทันที
"นี่ๆ พ่อฮะ ผมมีเรื่องสนุกๆจะเล่าให้พ่อฟังด้วยละฮะ"
"เหรอ งั้นเดินไปเล่าไปดีมั้ย"
"ครับ! ^___^
เด็กชายยิ้มหน้าบานเข้าไปอีกเมื่อถูกพ่อยกตัวให้ขึ้นไปนั่งบนไหล่ และหญิงสาวผมชมพูเดินมาอยู่ข้างๆพร้อมกับยิ้มละมุน
ทั้งสองยิ้มให้กันและออกเดินไปโดยที่มีเด็กตัวน้อยนั่งอยู่บนไหล่

เหมือนกันจังเลย
ป่าป๊ากับหม่าม้าเมื่อก่อนกับตอนนี้ เหมือนกัน


>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>....
.............................................................................................................