fic knb... เมื่อความรักมาทักทาย

RRRRRRRRRRRR~~
"ฮาย~~"
(อ่ะเระ? อาโอมิเนจจิ แปลกจัง นึกว่านี่เป็นเบอร์ของโมโมจจิซะอีกนะ)
"อ่า...นี่เบอร์ของซัทสึกิ ยัยนี่อยู่กับฉัน นายมีอะไร คิเสะ"
(ฟังเสียงดูท่าทางจะหายหวัดแล้วสิ งั้นก็ดีเลย มาเล่นบาสกัน!)
"หา?"
(หา อะไรเล่า โค้ชเซย์รินจัดให้มีการแข่งบาสทีมละสามคนเป็นการปิดงานน่ะ พวกเราไม่ได้เล่นบาสด้วยกันนานแล้วนะ อุตส่าห์มาเจอกันพร้อมหน้าทั้งที อาคาชิจจิกับมุราซากิบารัจจิเองก็มาด้วยนะ)
"อืม...ไม่รับปาก"
(ก็ว่าอยู่ว่าคุยกับอาโอมิจเนจจิไปก็ไม่ได้ความ ฉันถึงต้องโทรหาโมโมจจิแทนไง ถ้าเป็นโมโมจจิละก็คงให้คำตอบได้ดีกว่านี้แน่)
"นี่แก หาว่าฉันเป็นไอ้งั่งเหรอ คิเสะ!"
(หา? ฉันเปล่าพูด...)
"ดี! วันเสาร์นี้ใช่มะ ฉันจะขยี้แกให้แหลก เตรียมล้างคอเอาไว้ได้เลย!"
(เฮ้ย เดี๋ยว ส)
ปึด!!!
สายสนทนาถูกตัดทิ้งไปแบบไม่สนใจ
ดวงตาสีเข้มวกกลับไปมองร่างบางของเพื่อนสาวที่ยังหลับไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียง
คนเฝ้าไข้มาหลับอุตุซะเองใช้ได้ที่ไหนเนี่ย
จะว่าไปเขาก็หลับไปนานเหมือนกันนะเนี่ย ถ้าไม่มีเสียงโทรศัพท์มากวนป่านนี้ก็คงยังไม่ตื่นหรอก

6 โมงครึ่ง....
ลังเลอยู่พักใหญ่ว่าจะปลุกดีมั้ย 

"ไดกิ ตื่นรึยัง แล้วไข้ลดลงรึยัง"
"ลดแล้ว"
"ดีแล้ว แล้วซัทสึกิจังล่ะ กลับรึยัง"
"หลับ"
(ไอ้หมอนี่มันคุยกับแม่ได้น่าถีบมาก=____=++)
"แม่เตรียมอาหารเย็นเอาไว้ให้แล้ว ขอโทษทีนะ พ่อกับแม่มีธุระคงจะกลับบ้านดึก กินข้าวกับซัทสึกิจังไปก็แล้วกันนะ อย่าลืมไปส่งซัทสึกิจังเขาด้วยล่ะ"
"คร้าบๆ"
รับปากไปส่งๆ สายตาน่ะเหรอ หึ จ้องใบหน้าเพื่อนสาวยังไม่ได้ละไปไหนเลย
"เวลาหลับก็ดูไร้พิษสงเหมือนกันนะเนี่ย..."
นิ้วแข็งแรงเกลี่ยเส้นผมสีอ่อนออกจากใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างระวัง
เกิดความลังเลขึ้นในใจชั่วครู่ แต่อาโอมิเนะก็สลัดมันทิ้งอย่างง่ายดาย และทำในสิ่งที่อยากทำ
ใบหน้าคมโน้มต่ำ แตะริมฝีปากลงบนแก้มเนียนใสนั้นเบาๆและผละออกอย่งรวดเร็วก่อนที่ร่างบางจะเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมา
"อืม....หืม? ไดจัง ตื่นแล้วเหรอ ไข้ลดรึยัง"
"อ่า"
อาโอมิเนะนั่งพิงเตียงหันหลังให้โมโมอิ ตอบสั้นๆเบาๆ
อายจนไม่กล้าหันไปสบตากับเธอ
"เป็นไรไปน่ะ"
"ไม่มีอะไร"
"จริงเหรอ หรือว่ามีไข้อยู่ ไหนๆดูซิ"
ความดื้อของเพื่อนสาวมีมากแค่ไหนทำไมอาโอมิเนะจะไม่รู้ แต่ตอนนี้ เขาอาย//////

แตะ....

"เฮือก! ทำบ้าอะไรของเธอฮะ!"
"เอ๋? แค่จะเช็คดูว่านายตัวเย็นลงรึยังแค่นั้นเอง"
"กะ ก็บอกว่าไม่เป็นไรแล้วไงเล่า เธอนี่เซ้าซี้จริง!"
"ก็แล้วทำไมต้องตะคอกด้วย"
"O///////O!! มะ!! ไม่มีอะไร!"

ฟู่ว~~
อาโอมิเนะหายใจเข้าออกยาวๆปรับอารมณ์ให้เย็นลง
"เฮ้อ~ โทษที"
พูดจบอาโอมิเนะก็เอี้ยวตัวกลับไปหาเพื่อนสาว มือข้างหนึ่งวาดไปรั้งท้ายทอยหญิงสาวและกดโน้มลงมาจนหน้าผากของเธอสัมผัสกับหน้าผากของเขา
กึก...
"ดะ...ไดจัง"
"นี่ไง ฉันหายแล้ว"
ตาประสานตา ยิ่งมองลึกเข้าไปกยิ่งเห็นมันระริกไหว เหมือนท้องฟ้า ไม่สิ เหมือนกลีบดอกไม้กำลังเริงระบำ
"ระ รู้แล้วน่า"
โมโมอิขืนตัวออก แต่แรงเธอเหรอจะสู้คนตัวโตกว่า
มือแกร่งของอาโอมิเนะยังล็อกคอเธอและยึดไว้จนสะบัดไม่หลุด
"ไดจัง ปล่อยได้แล้วตาบ้า"
"..."
"ได....!!!!"
ทุกอย่างเงียบกริบ เสียงใสๆถูกกลืนกินไปจนหมดหลังจากที่ริมฝีปากหนาเข้ามาประกบปิดจนมิด

อาโอมิเนะไม่ได้รุกล้ำเข้าไป แค่ประทับริมฝีปากบางเอาไว้แค่นั้น แต่ก็นานจนเกือบจะเคลิ้ม จึงรีบผละออกไป
....ขืนนานกว่านี้ มีหวังมากกว่านี้....

อดทนไว้ไดกิ แกจะทำให้ผู้หญิงคนนี้แปดเปื้อนไม่ได้ แกหวงเธอมากไม่ใช่เหรอ เพราะฉะนั้น อย่า..ตอนนี้ อย่า!

คนเรามีสิ่งล้ำค่าที่ไม่อยากแตะต้องอยู่ เฝ้ารอเวลาทะนุถนอมเอาไว้จนกว่าจะถึงวันที่จะเป็นของเราโดยสมบูรณ์

โมโมอิเกิดอาการใบ้รับประทานไปชั่วขณะ ใจเต้นแรงจนแทบจะแหกอกออกมาตากอากาศข้างนอกอย่างนั้นล่ะ
รู้ตัวอีกทีเจ้าตัวต้นเรื่องก็ลุกเดินออกไปแล้ว
"ไปล้างหน้าซะไป พ่อกับแม่ไม่อยู่บอกให้เรากินข้าวเย็นกันเอง กินเสร็จแล้วเดี๋ยวฉันไปส่ง"
"อะ อื้อ"
"ขอบใจนะ ซัทสึกิ"
"เอ๊ะ?"
"เปล่า ไม่มีอะไร"
ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรกันนะ
ชอบเหรอ...อาโอมิเนะ ไดกิเนี่ยนะจะมาชอบเธอ
หลงตัวเองไปรึเปล่าซัทสึกิ เธอกับเขาเป็นเพื่อนสนิทมาก มันคงจะเป็นแค่เรื่องล้อเล่นตามประสาเพื่อนสนิทเท่านั้นล่ะ
เฮ้อ~....คิดมากอะไรเนี่ย ยังไงเธอก็ยังชอบเท็ตสึคุงของเธออยู่นะ
เท็ตสึคุงน่ารักน่ากอดกว่าเจ้างั่งไดจังเป็นไหนๆ

"เฮ้อ~"
ปุ่บ!
ร่างบางฟุบลงไปนอนอีกครั้ง
ไม่รู้ทำไมถึงได้รู้สึกหมดเรี่ยวแรงแบบนี้
และก่อนจะหลับไปอีกรอบ
ปึง!!!
"โอ่ยยยยย!!!! ลุกได้แล้วยัยหมูอ้วน!!!"
"ว้าย!!!!  Q[__]Q!!"
คนตัวดำปากหมาพันธุ์ทางโผล่หน้าเข้ามาในห้องอีกรอบจนโมโมอิดีดีตัวลุกแทบไม่ทัน
"ตาบ้า! ตกใจหมด!!!!"
"รีบลุกเลยนะ เดี๋ยวเตียงฉันก็ยุบกันพอดี"
"หา!!"
"เตียงของฉันมันจะรับน้ำหนักเธอไม่ไหวเอาน่ะสิ! ถ้าเกิดเตียงฉันหักขึ้นมาฉันก็ไม่มีที่นอนน่ะสิ"
"ตาบ้าฉันไม่ได้หนักขนาดนั้นซักหน่อย!"
"ไม่รู้ล่ะ ถ้าเตียงฉันเสียหายฉันจะไปนอนบ้านเธอ นอนเตียงเธอด้วย!!!"
"เข้าใจแล้วๆๆๆๆ ไดจังคนบ้า ฉันเป็นผู้หญิงนะยะ! ลุกก็ได้ ฮึ่ย!"
โมโมอิลุกจากเตียง  บิดขี้เกียจให้หายเมื่อย
"ฮื้อ!!! เตียงของไดจังหลับสบายดีจังเลย"
"ยัง? รีบไปล้างหน้าได้แล้ว เดี๋ยวฉันจะลงไปอุ่นอาหาร"
"จ้าๆ ให้ช่วยมั้ย"
"ไม่ต้อง ฉันยังไม่อยากท้องเสีย"
"ตาบ้า!"
"อ่าๆ ไปได้ละ"

ขบกัดกันพอให้หายอึดอัด ใช่ มันเป็นอย่างนั้นแหละ

อย่างน้อยก็ตอนนี้

คิเสะโทรมาชวนไปเล่นสตรีทบาสกับทีมปาฏิหาริย์ เป็นกิจจกรรมพิเศษของงานโรงเรียนเซย์ริน ที่ส่งท้ายได้อย่างน่าตื่นตามาก
ทีมปาฏิหาริย์จะรวมตัวแข่งสตรีทบาสกัน
"เร็วเข้า ไดจัง สายแล้วๆ"
"รู้แล้วน่า"
สองร่างต่างไซส์กำลังเดินเข้าไปในเขตโรงเรียนเซย์ริน
และเหมือนจะบังเอิญหรือว่าจงใจกันแน่นะที่จู่ๆก็ดันมีคนที่ไม่ได้คิดถึงมาอยู่ที่นี่ด้วย
"รุ่นพี่อาโอมิเนะ รุ่นพี่โมโมอิ มากันแล้วเหรอคะ"
"เรนะ?"
"มาสายนนะคะ" ^___^
สาวน้อยผมสีม่วงหุ่นดีมาดนักกีฬายิ้มแก้มปริ
"มาทำอะไรที่นี่น่ะ เรนะ"
"เรนะมากับคุณปู่เหมือนเคยค่ะ"
"เหรอจ๊ะ"
"ได้ยินว่ากิจกรรมวันส่งท้ายคือการแข่งบาสทีมละสามคน เรนะก็เลยมาดูด้วยน่ะค่ะ อยากเห็นทีมปาฏิหาริย์ที่เขาเล่าลือกันน่ะ"
"งั้นเหรอ"
โมโมอิเป็นมิตรกับเรนะ แต่อาโอมิเนะกลับไม่ยินดียินร้ายอะไรเลย
"รุ่นพี่อาโอมิเนะ จะเล่นตำแหน่งอะไรเหรอคะ"
เรนะเยี่ยมหน้าเข้ามา อาโอมิเนะตั้งใจจะเมินแต่ก็ถูกโมโมอิที่ยืนข้างๆกระทุ้งศอกใส่เบาๆบอกไม่ให้เสียมารยาท จึงต้องจำใจตอบไปเรื่อย
"ตายตัว ยังไงก็ไม่มีใครชนะฉันได้อยู่แล้ว"
"เห...เก่งจังนะคะ ฉันอยากลองเล่นบาสกับรุ่นพี่บ้างแล้วสิ"
"หึ"
ไม่รู้ทำไมนะ หรือเพราะไม่เคยสนใจใคร ตอนนี้อาโอมิเนะรู้สึกรำคาญเด็กสาวคนนี้ขึ้นมา
แอบตวัดสายตาไปมองเพื่อนสาวที่อยู่ข้างๆ เธอนิ่งๆ
นี่จะไม่รู้สึกอะไรกับจูบเมื่อวานเลยรึไงนะ!
หงุดหงิดเว้ย!
คิเสะ! คางามิ! สองคนเตรียมตัวเอาไว้เถอะ!
ฉันจะขยี้พวกแกให้หายหงุดหงิดเล้ย!!!

การแสดงละครรอบสุดท้ายเพิ่งจบไป
นักเรียนของเซย์รินช่วยกันเคลียร์พื้นที่สำหรับการแข่งบาส

ตึกๆๆๆ
"อุ๊ส! มากันแล้วเหรอ"
"หวัดดีจ้า คางามิน แหม~ สวมชุดเชฟเหมาะมากเลยนะ"
"นี่เธอเลิกเรียกฉันแบบนั้นซะทีจะได้มั้ย"=___=++
"อะไรกันเล่า คางามินก็คือคากามินสิ"^___^*
คางามิ ไทกะ หมดปัญญาจะต่อปากต่อคำกับแม่สาวผมชมพูคนนี้แล้ว หันไปมองอาโอมิเนะกะจะทักทายมัน
ไหงมันมาทำหน้าบูดใส่เนี่ย!
"อะไร? หน้าบอกบุญไม่รับเลยแก"
"เรื่องของฉันไอ้บ้า วันนี้ฉันจะขยี้แกให้หายหงุดหงิดเลย"
"เหรอ ได้เสียสิ มาเลยไอ้ดำ!"^___^++++
"ก่อนอื่น เอาขนมนั่นมาให้ฉันซะดีๆ"=<>=
โบ้ยไปที่ขนมหวานเต็มกล่องในมือคางามิ
คุ๊กกี้กลิ่นวานิลลาหอมเรียกน้ำลาย ฝีมือคางามิ
"ไม่ให้ นี่ของคุโรโกะ"
"นิดหน่อยเอง หวงไปได้"
"อยากกินก็ไปเอาเองสิเฟร้ย คุโรโกะไม่ค่อยสบายแถมยังฝืนเล่นละครไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เที่ยงแล้วด้วย"
"เฮอะ! ไม่กินก็ได้"
"อะๆๆๆ ฉันแบ่งให้"
เอซสองทีมคุยกันเหมือนเป็นเรื่องปกติ แต่คนที่ไม่ปกติด้วยก็คือสาวผมม่วงที่ยืนเงียบเหมือนถูกตัดออกจากวงไปนาน
คุโรโกะ....คุโรโกะอีกแล้ว
ยัยนั่นมีอะไรดีนักหนานะ แม้แต่ผู้ชายคนนี้ก็ได้เอาใจใส่
"รุ่นพี่"
"อ้าว? เธอเองเหรอ วันนี้ก็มาดูเหมือนกันเหรอ"
คางามิเอียงหน้ามาทักทาย ไม่ทันมองว่าอาโอมิเนะกำลังสวาปามขนมจนเกือบหมดแล้ว
 และพอหันไป
โห!!! O{___}O!!+++
"ไอ้บ้ามิเนะ!!!!"
โป๊ก!
ถาดเสตนเลสเคาะกบาลคนผิวเข้มทันที
"เจ็บนะเฟร้ย! แกจะลำเอียงไปถึงไหนไอ้บ้า"
"ก็บอกว่าจะเอาไว้ให้คุโรโกะไงเล่า!"
"ตัวเล็กนิดเดียวกินไม่หมดหรอกน่า"
"ไดจัง เดี๋ยวเถอะ ถ้าอยากกินเดี๋ยวฉันทำให้เองน่า"
"ไม่เอา อิ่มละ" =__=''
ปัดทิ้งทันทีเชียว ตาบ้าเอ๊ย!

"เอะอะมะเทิ่งอะไรกัน"
เสียงมิโดริมะดังแทรกเข้ามา สายตาทุกคู่จึงหันไปมองคนมาใหม่ที่กำลังเดินเข้ามาหา

มิโดริมะ คิเสะ แล้วก็...คุโรโกะ
คนตัวเล็ก ขนตายาว ผมสีฟ้าปักกิ๊บสองสามอันพอไม่ให้ผมปิดหน้า ใบหน้ารึก็ใส
คนอะไรจะน่ารักขนาดนี้
สายตาของเรนะจ้องคนตัวเล็กที่ถูกร่างสูงสองคนประกบซ้ายขวาไม่วางตา

"เท็ตสึคูงงงงงงงงงงงงงงง~~"
โมโมอิพุ่งหลาวเข้าไปกอดเจ้าหญิงผมสีฟ้านั่นเต็มรัก กอดรัดฟัดเหวี่ยงจนพอใจ ตามด้วยอาโอมิเนะที่ทักทายง่ายๆ
"คุโรโกะ หิวรึเปล่า ฉันทำคุ๊กกี้มาให้กินจะได้ไม่หลงกินอาหารของโค้ช"
ร่างเล็กพยักหน้ารับห่อขนมพอดีมือไปแกะกินและไม่ลืมแบ่งให้คิเสะกับมิโดริมะที่ยอมหยิบกินด้วยแบบไม่ถือสา
"อร่อยสุดๆ"
"รสชาติกำลังดีเลย"

ดูท่าทางจะถูกหนุ่มๆเอาใจใส่จังเลยนะ ไม่ธรรมดาเลยนะเนี่ย คุโรโกะคนนี้
เรนะไม่ได้อิจฉา แต่แค่อยากทำลายเท่านั้น
เธอดันเป็นคนที่อาคาชิชอบมันช่วยไม่ได้ เพราะเรนะเกลียดอาคาชิ สิ่งที่อาคาชิชอบเรนะจะทำลายมันให้หมด
"มาเหมือนกันเหรอ"
เฮือก!!!
เสียงกระซิบข้างหูพร้อมกับบรรยากาศกดดันทำให้เรนะตัวแข็งทื่อไปทันที
"ซะ เซย์จูโร่!"
"ไง"
อาคาชิ เข้ามาประชิดตัวเองใกล้ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน บ้าชะมัด
"ตกใจมากเลยเหรอ"
"ชิ ทำไมฉันต้องตกใจพี่ด้วย"
"ก็คงจะเป็นเพราะเธอกำลังคิดทำเรื่องไม่ดีอยู่ละมั้ง"
"เซย์จูโร่~"
รอยยิ้มที่ส่งมาให้เรนะไม่ต้องการ มันเป็นรอยยิ้มที่แฝงความร้ายกาจเอาไว้จนเรนะอึดอัด
แววตาของอาคาชิเหมือนจะบอกกับเรนะว่า อย่าคิดทำอะไร

แต่คิดเหรอว่าเรนะจะยอม ไม่ว่าอะไร ถ้าเป็นสิ่งที่อาคาชิใส่ใจ เรนะจะทำลายมันซะ เธอต้องการเห็นอาคาชิเจ็บ

"อาคาชิคุง"
"สวัสดีทุกคน"
"อ่าระๆๆ ทุกคนมากันหมดแล้วเหรอ"
ร่างสูงผมสีม่วงเหมือนเรนะเดินมาหยุดอยู่ด้านหลังอาคาชิ ตาโซมๆมองไปเหมือนไม่ได้โฟกัสที่จุดไหน

คนอะไรสูงปานเสาไฟฟ้า! / เรนะคิดได้แค่นั้น

"อาระ? มุคคุง"
"หืม ซัทจินไม่ได้เจอกันนานน้า มิเนะจินโตขึ้นมั้ย"
"โอ่ย~" =___=++
ฟุดๆ~
"หอมอะไรอ่ะ~"
มุราซากิบาระตามกลิ่นของกินไปเรื่อยๆจนกระทั่งหยุดยืนอยู่ตรงหน้าคนตัวเล็กที่ถือถุงขนม
"คุโรจิน"
ไม่พูดอะไรเพราะขนมเต็มปาก คนตัวเล็กก็ยื่นถุงขนมชวนกินนั่นมาตรงหน้ามุราซากิบาระ
"ขอบใจนะ คุโรจิน"
"อาคาชิจจิลองหน่อยมั้ยฮะ"
"อา...ก็ดี งั้นขอลองซักชิ้นละกัน"
แม้แต่อาคาชิก็เข้าไปร่วมวงกับคนผมฟ้าด้วย
แชะ!
เสียงชัตเตอร์จากกล้องมือถือของโมโมอิดังขึ้นสองสามครั้ง เรียกให้ร่างเล็กผมสีฟ้าหันมาทำหน้าตื่นๆนิดหน่อยก่อนจะยิ้มนิดๆเหมือนเอ็นดูโมโมอิ
"โมโมจจิ ส่งรูปให้ผมมั่งสิฮะ นะๆๆๆ"
"ฮืม...ฉันด้วยน้า ซัทจิน "
"ฉันด้วย"
"ฉันก็ด้วย"
"พวกนายเห็นคุโรโกะเป็นตุ๊กตาบรายรึไงฟระ"
"คางามิจจิน่ะเงียบไปเลย นายกับคุโรโกจจิอยู่ด้วยกันตลอดเวลาก็พูดได้สิ"

O[___]O!!! ตะๆๆๆ ตลอดเวลา!!!
แสดงว่าคุโรโกะคนนี้....
ผู้หญิงอะไรเนี่ย คนอะไรเนี่ย!!!!
ยัยผู้หญิงตัวเล็กหน้าอกแบนคนนี้มีอะไรดี พวกผู้ชายมีออร่าแปลกๆพวกนี้ถึงได้สนใจกันนัก
"เรนะจัง เป็นอะไรไปน่ะ"
"อ๊ะ! เอ่อ ไม่มีอะไรค่ะ ไม่มี แฮะๆๆ"^___^''

"โค้ชบอกให้แบ่งทีมกันเอง พวกนายจะแบ่งกันยังไง"
"ยังไงก็ได้ แต่ฉันไม่อยู่ทีมเดียวกับแกสองคนแน่ คางามิ คิเสะ"
"อะไรอ่ะ อาโอมิเนจจิ"
"ก็เพราะฉันจะขยี้พวกแกไง"
"เออ!!!เอางั้นก็ได้"
"พวกนายนี่มันจริงๆเล้ย"
"แล้วมิโดริมัจจิจะอยู่ทีมไหนล่ะ"
"ทีมไหนก็ได้ที่ไม่มีมุราซากิบาระ"

=____= นายมันก็พอกันนั่นแหละ
"มิโดจินเรื่องมากจัง"
"ก่อนอื่นนายคืนขนมให้คุโรโกะซะ มุราซากิบาระ"
"ขออีกคำนึงละกันน้า"
เสียงพูดจอแจของหนุ่มๆหัวต่างสี แต่สายตาเรนะไม่ได้จดจ้องพวกนั้น เพราะเรนะสนใจคุโรโกะคนเดียว

"เฮ้ คุโรโกะ ไปเปลี่ยนชุดล้างหน้าก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวใกล้แข่งแล้วฉันจะไปตาม"
คางามิชะโงกหน้าบอกมา ร่างเล็กรับคำและเดินออกไปคนเดียว

โอกาสของเรนะมาแล้ว
อยากรู้เหมือนกันว่าเธอมีอะไรดี ผู้ชายพวกนั้นถึงได้ชอบเธอนัก

ห้องชมรม

แกร็ก!
"รบกวนหน่อยนะคะ คุโรโกะซัง"
"เอ๊ะ?"
"ฉันชื่อฟุคุสะ เรนะค่ะ ฉันอยากคุยกัยคุโรโกะซังมานานแล้ว ในที่สุดก็มีโอกาส ที่เราจะได้อยู่กันตามลำพัง"
"?...." อะไรของเธอกันนะ

เงียบ.... ในห้องเงียบจนอึดอัด
ไม่ไหว ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป คุโรโกะคงเปลี่ยนชุดไปลงสนามไม่ทันแน่
"มีอะไรรึเปล่าครับ"
"คุณเป็นคนรักของอาคาชิ เซย์จูโร่เหรอคะ"
"อะไรนะ..."
"ตอบมาสิคะ"
"คุณพูดเรื่องอะไร ครั...!"
หมับ!
ตึง!
"อึ้ก!"
มือเรียวยาวคว้าคอเสื้อคนผมฟ้าก่อนจะผลักให้ร่างบางชนกันกับล็อกเกอร์ด้านหลัง
คุโรโกะเจ็บตามเนื้อตัวแต่ก็ยังยืนไหว ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมจู่ๆผู้หญิงคนนี้เข้ามาทำร้ายเขาแบบไม่มีเหตุผล
"คุณทำอะไรน่ะ"
"ก็แค่สั่งสอนนิดหน่อยค่ะ"
"เอ๊ะ? สั่งสอนเหรอ"
"ฉันอยากให้อาคาชิ เซย์จูโร่เจ็บปวดน่ะค่ะ เพราะงั้น คุณช่วยเจ็บปวดแทนเขาหน่อยนะคะ"
"ดั เดี๋ยว...."
ฝ่ามือเรียวยาวแต่งแต้มไปด้วยเล็บยาวๆวาดผ่านอากาศเข้ามาจะปะทับใบหน้าของคุโรโกะ ถ้าเป็นปกติคุโรโกะคงหลบได้สบายๆ แต่วันนี้เขา...
เพี้ยะ!
ตุ้บ!
ร่างเล็กของคนผมฟ้าเซไปจนล้มพับพิงกับล็อกเกอร์ รู้สึกมึนหันหัวยังไงบอกไม่ถูก
"เธอนี่ก็น่าไม่อายเนอะ เมื่อวานกับอีกคน วันนี้ก็กับอีกคน"
"....แค่กๆ~"
"หลายใจแบบนี้ ไม่รู้ว่าเซย์จูโร่ชอบเข้าไปได้ยังไง"
พูดเรื่องอะไรของเธอกันนะ
"ไม่พูดอะไรออกมาซักหน่อยละคะ คุโรโกะซัง ผู้หญิงหลายใจแบบนี้เนี่ย น่าจะมีอะไรแก้ตัวหน่อยนะคะ"
อ้อ! รู้ละ ตลอดเวลาเธอคิดว่าเขาเป็นผู้หญิงสินะ
"....ผมน่ะ เป็นผู้ชายนะ"
"เหะ?"O____O!!!

....
.........
......
เงียบ...แล้วก็เงียบ
"พวกเขาเป็นเพื่อนของผม อาคาชิคุงก็ด้วย"
"อะๆๆๆ กะ โกหก ก็แก..."
จูบ...
แกร๊ก.....
ประตูห้องเปิดเข้ามาพร้อมกับหนุ่มร่างสูงของทีมปาฏิหาริย์ พร้อมกับคางามิ
"พอได้แล้ว"
อาคาชิยังมีสีหน้านิ่งๆ ในขณะที่คนที่เหลือมองเรนะสลับกับคุโรโกะ
"คุโรโกจจิ อั๊ยหยา เลือดกำเดา!"
"คุโรโกะ!"
คางามิลนลานหาผ้าเย็นในลังน้ำแข็งที่วางอยู่บนม้านั่งใกล้ๆมาปะคบหน้าผากคนตัวเล็ก
"ไม่เป็นไรนะ เงยหน้าไว้
"นี่เธอ ทำอะไรลงไป"
"ฉันเหรอ..."
"ถ้าไม่ใช่เธอแล้วจะเป็นใคร"
"เฮ้อ"
แม้แต่อาโอมิเนะก็ยังถอนหายใจ
"เรนะ ทำอะไรเท็ตสึคุงน่ะ"
"เท็ต...สึคุง"
"คุโรโกะ เท็ตสึยะ ผู้เล่นมายาของทีมปาฏิหาริย์ไงล่ะ"
"เธอทำเกินไปแล้วนะ คุโรโกะไม่สบายเพิ่งจะดีขึ้น เธอมาทำให้หมอนี่ทรุดลงไปอีก"
"กะ ก็ฉันไม่รู้นี่คะ!"
"เธอไม่รู้อะไร อ้อ ไม่รู้ว่าเท็ตสึยะเป็นผู้ชาย งั้นสินะ"
อาคาชิเชิดหน้าหลุบตาลงมามองเรนะเหมือนกำลังมองคนที่อยู่แทบเท้า
เขาแกล้งเธอ! เขาจงใจทำให้เธอขายหน้า!
"กะ ก็ฉัน..."
"ฉันจะพาคุโรโกะไปพักก่อน วันนี้หมอนี่ลงแข่งกับเราไม่ได้แล้วล่ะ"
"ฮืม...งั้นฉันพาไปเอง"
มุราซากิบาระรับอาสา เดินเข้ามาในห้อง ผ่านเรนะที่ยังยืนนิ่ง
ตาโซมๆเหลือบมองเรนะแวบหนึ่ง และ
"ยัยผู้หญิงน่ารังเกียจนี่ใครน่ะ"
"!!!!!!!!!!!!!"
"!!!!!!!!!!!!"
ทันทีที่เสียงมุราซากิบาระเงียบลงทุกอย่างก็เงียบลงไปด้วย และคนที่ช็อกที่สุดก็คือเรนะ

น่ารังเกียจเหรอ ไอ้เสาไฟฟ้าตาปรือคนนี้กล้าพูดว่าเรนะน่ารังเกียจงั้นเหรอ!
"มุคคุง ไม่เอาน่า"
"ซัทจินใจดีจังนะ มิเนะจินถึงได้ชอบ"
"อย่าพาดพิงถึงฉันสิเห้ย"
"อ่าฮะ คุโรจินเป็นยังไงบ้างอ่า"
"ไม่เป็นไรแล้วครับ มุราซากิบาระคุง"
"อย่ามาพูดว่าไม่เป็นไรเท็ตสึยะ อัตสึชิพาเขาไปห้องพยาบาลซะ"
"อื้ม"
"ที่เหลือก็ไปเตรียมตัวลงแข่งเถอะ จะได้เวลาแล้ว"
"โอเค"
.....
ไม่มี....ไม่มีใครสนใจเรนะเลยซักคน แม้แต่อาคาชิ
มันจะมากไปแล้ว เจ้าพวกนี้ เจ้าคนพวกนี้มันมากไปแล้ว!

โครม!
ร่างบางผลักประตูออกไปแรงๆ
"ไปซะแล้ว ปล่อยไปแบบนี้จะดีเหรอ อาคาชิจจิ"
"ไม่เกี่ยวกับฉัน"
"ใจร้ายจังนะ"
"ไปได้แล้วล่ะ"
ไม่มีใครสนใจ ไม่มีเลยซักคนเดียว ไม่มีเลย!
เรนะไม่เคยมีน้ำตามาตั้งหลายปี แต่ว่าตอนนี้ มันกลับไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
ชึ่บ!
"!"
ผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งถูกยื่นมาต่อหน้า มองเห็นแค่มือสีเข้มที่จับมันอยู่ และพอเงยหน้าขึ้นมองก็ถึงได้รู้ว่าคือใคร
"รุ่นพี่อาโอมิเนะ"
"เช็ดซะ แล้วกลับบ้านไป"
"ขอบคุณค่ะ"
"......"
"นี่ รุ่นพี่คะ"
"หะ"
"คนคนนั้นน่ะ"
"เท็ตสึเป็นเพื่อนของเรา หมอนั่นพิเศษมันก็แค่นั้น"
"ขอโทษนะคะ"
"ไปบอกกับเท็ตสึเองสิ ฉันไปล่ะ"
ร่างสูงเดินจากไปเงียบๆไม่เหลียวหลัง
แต่ทว่า ดวงตาสีม่วงยังมองตามแผ่นหลังนั้นไม่วาง
เย็นชา แต่ก็ใจดีอยู่ลึกๆ
ชักสนใจรุ่นพี่ขึ้นมาแล้วสิ

นี่คือการให้โอกาส เรนะจะคิดแบบนั้นแล้วกันนะคะรุ่นพี่ 

______________________________________________________
to be continued.............