ทำไมต้องรักเธอ

 
 
 
 
 
               
 
 
 
                               ในช่วงค่ำเมื่อวิศหลับไปแล้วแก้วก็ออกมายืนที่ระเบียงคิดเรื่องที่ป๊อบปี้พูดเมื่อเช้า 
 
 
 
 
แก้ว: นายคงคิดถึงลูกมากซินะ โทโมะ 
 
 
 
 
 
 
 
            
                 เช้าวันรุ่งขึ้นแก้วออกจากไปเพื่อตามดูโทโมะอย่างที่ป๊อบปี้เคยบอก แก้วเห็นรถโทโมะออกจากบ้านไปสถานสงเคราะห์จริงอย่างที่ป๊อบปี้บอก แก้วเข้าไปในสถานสงเคราะห์ก็แอบมองโทโมะที่แจกขนมเด็กๆและเล่นกับเด็ก และในระหว่างที่แก้วแอบดูโทโมะก็มีคนดูแลของสถานสงเคราะห์เดินเข้ามาหาแก้ว
 
 
 
 
 
 
คนดูแล: คุณค่ะ 
 
 
 
 
แก้ว: ค่ะ 
 
 
 
 
คนดูแล: คุณมากับคุณโทโมะเหรอค่ะ 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: อ่อเปล่าค่ะ...เอ่อโทษนะค่ะชั้นมีเรื่องจะถามหน่อยค่ะ 
 
 
 
 
 
คนดูแล: ได้ค่ะ 
 
 
 
 
 
แก้ว: คือผู้ชายคนนั้นเค้ามาที่นี้ทุกอาทิตย์เลยเหรอค่ะ
 
 
 
 
 
 
คนดูแล: ค่ะ คุณเค้ามาทุกอาทิตย์เลยค่ะ เค้ามาจนเด็กๆจำได้แล้ว เค้ามาเล่นมาแจกขนมมาคุยกับเด็กๆเป็นประจำแบบนี้เลยค่ะ
 
 
 
 
 
 
                 แก้วหันมองโทโมะที่เล่นอยู่กับเด็กๆ เมื่อโทโมะออกจากสถานสงเคราะห์ แก้วก็ขับตามไปอีกเพราะอยากรู้ว่าโทโมะจะไปไหนต่อ โทโมะแวะที่สวนสาธารณะเช่นเคย แก้วก็ตามดูโทโมะห่างๆเห็นโทโมะดูซึมๆอย่างที่ป๊อบปี้บอกจริงๆ โทโมะเห็นเด็กคนหนึ่งยืนร้องไห้อยู่อีกแล้ว เด็กคนนั้นอายุน่าจะประมาณ2ขวบเป็นเด็กผู้ชาย โทโมะรีบวิ่งไปดู 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ร้องไห้ทำไมครับ 
 
 
 
 
 
 
เด็ก: อื้ออ ผมหาแม่ไม่เจอ แม่ไปไหน อื้อออออ 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: หลงกับแม่แน่ๆ...ไม่ต้องร้องนะครับเดี๋ยวลุงพาไปหาแม่นะ 
 
 
 
 
 
 
เด็ก: อื้อออ อื้ออออ 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: โอ๋ๆ ไม่ต้องร้องนะๆๆ 
 
 
 
 
 
 
                      โทโมะอุ้มเด็กพาไปตามหาแม่ แก้วก็ตามดูโทโมะโดยไม่ละสายตาแม้แต่วินาทีเดียว โทโมะเดินไปเรื่อยๆเหมือนเห็นพ่อแม่คู่หนึ่งกำลังตามหาคน โทโมะเลยเข้าไปถาม
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: คุณครับใช่ลูกคุณรึเปล่าครับ 
 
 
 
 
 
แม่เด็ก: ใช่ค่ะๆๆ 
 
 
 
 
โทโมะ: แกร้องไห้จนหลับไปครับ 
 
 
 
 
 
พ่อเด็ก: ขอบคุณนะครับ 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ครับ แกหลงมาแถวๆที่ผมนั่งอยู่อ่ะครับ แกร้องหาแม่ ผมเลยเดินตามหาให้ เจอพวกคุณแล้วผมก็ดีใจครับ 
 
 
 
 
 
 
แม่เด็ก: ยังไงก็ต้องขอบคุณอีกครั้งนะค่ะ ถ้าไม่ได้คุณไม่รู้ว่าป่านี้ลูกเราจะเป็นยังไง 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ครับ ยังไงก็ระวังๆด้วยนะครับ ถ้าเกิดเป็นพวกลักพาตัวเด็กเอาไปจะแย่ 
 
 
 
 
 
 
 
 
พ่อเด็ก: ขอบคุณมากๆนะครับ ขอบคุณจริงๆครับ 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ครับ
 
 
 
 
 
 
 
                        แก้วยืนยิ้มกับสิ่งที่โทโมะทำ และพอโทโมะเดินไปก็เจอกับเด็กๆกลุ่มหนึ่งที่เดินมาขอเงินไปซื้อไอติม โทโมะเห็นแล้วเด็กพวกนี้น่าสงสารทุกคน โทโมะเลยเดินไปที่รถขายไอติมแล้วซื้อแจกเด็กๆทุกคน  แก้วยืนมองอยู่ สักพักแก้วก็ตัดสินใจเดินออกไป 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ใครจะเอาอะไรอีกบ้างมั้ย 
 
 
 
 
 
 
           โทโมะถามเด็กๆแต่กลับได้คำตอบจากคนๆนึง
 
 
 
 
 
แก้ว: ใจดีจังเลยนะ...เลี้ยงชั้นด้วยได้มั้ย 
 
 
 
 
 
                โทโมะได้ยินเสียงก็นิ่งไปแล้วค่อยๆหันมาก็เห็นเป็นแก้วที่ยืนอยู่ตรงหน้า 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: แก้ว !!!! 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ว่าไงเลี้ยงไอติมชั้นด้วยได้รึเปล่า 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ดะ..ดะ..ได้ๆ 
 
 
 
 
 
 
                แก้วเลือกไอติมแล้วเดินกินไปเรื่อยๆโทโมะรีบจ่ายเงินแล้ววิ่งตามไป
 
 
 
 
 
โทโมะ: แก้วเธอ เธอมาที่นี้ได้ไง 
 
 
 
 
 
แก้ว: นายเห็นมั้ยว่าชั้นทำไรอยู่ ให้ชั้นกินเสร็จก่อนได้มั้ย 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ได้สิ (: รอนานกว่านี้ก็เคยมาแล้ว 
 
 
 
 
 
แก้ว: นายพูดประชดชั้นป่ะเนี้ย 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เปล่านะ 
 
 
 
 
 
แก้ว: โกหก นายพูดประชดชั้น 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ก็แล้วมันจริงหนิ หนีไปตั้ง2ปีนะ ไม่ใช่วันสองวัน 
 
 
 
 
 
              แก้วเอาไอติมยัดใส่ปากโทโมะ 
 
 
 
 
 
แก้ว: นี่ๆๆกินเข้าไปเลย บ่นอยู่ได้ 
 
 
 
 
 
โทโมะ: อื้ออ 
 
 
 
 
แก้ว: อ่ะ ห้ามเอาออกนะ กินให้หมด 
 
 
 
 
 
โทโมะ: โอเคๆ 
 
 
 
 
 
            แก้วเดินนำหน้าโทโมะไป โทโมะนึกว่าแก้วจะหนีไปอีกก็รีบวิ่งตามไปแล้วกอดแก้วไว้ 
 
 
 
 
 
แก้ว: อะไร มากอดชั้นทำไม 
 
 
 
 
 
โทโมะ: อย่าไปไหนอีกเลยนะ 
 
 
 
 
 
แก้ว: (แก้วยิ้มออกมา) ชั้นก็กลับมาแล้วนี่ไง 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เธอ อึก เธอจะไม่หนีชั้นไปอีกแล้วใช่มั้ย อึก 
 
 
 
 
             แก้วหันกลับมาหาโทโมะแล้วเช็ดน้ำตาให้
 
 
 
 
แก้ว: นายร้องไห้ทำไม 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ชั้นอึก ชั้นไม่ให้เธอไปไหนแล้วนะ 
 
 
 
 
 
แก้ว: ชั้นก็ไม่ได้ไปไหนซะหน่อย 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ชั้นคิดถึง...เธอนะ คิดถึงมากด้วย  (ดึงแก้วมากอด) 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: เอ่อ...นาย...ปล่อยก่อนได้มั้ย คนมองเต็มเลย