ทำไมต้องรักเธอ

 

 

 

 

 

                        เวลาผ่านไปก็ถึงเวลาที่แก้วและลูกต้องกลับไปที่เมืองไทย เฟย์กับเขื่อนกลับไปก่อนหน้าแก้วประมาณหนึ่งเดือน ระหว่างที่อยู่บนเครื่องแก้วยังลังเลว่าจะกลับไปที่บ้านเลยดีรึเปล่า เมื่อมาถึงเมืองไทย แก้วก็นั่งแท็กซี่ไปที่บ้าน  ระหว่างที่นั่งในรถวิศก็มีคำถามจะถามแก้วเยอะแยะ 

 

 

 

 

 

 

วิศ: แม่ครับ แล้วเราจะไปไหนกัน

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ก็ไปหาคุณตากับลุงป๊อบไงครับ 

 

 

 

 

 

วิศ: คุณตากับลุงป๊อบปี้เหรอครับ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ใช่ครับ วิศชอบเมืองไทยรึเปล่า หรือว่า ชอบลอนดอนมากกว่ากัน 

 

 

 

 

 

 

 

 

วิศ: ไม่รู้เหมือนกันครับ วิศว่าที่เมืองไทยมันร้อนไม่เหมือนที่โน่น 

 

 

 

 

 

 

               แก้วยิ้มกับท่าทางของลูกแล้วลูบหัวสองสามที

 

 

 

 

 

 

 

 

                                แก้วมาถึงที่หน้าบ้านก็บอกให้แท็กซี่จอดหน้าบ้านไม่ต้องเข้าไป แก้วเดินไปที่ประตูรั้วคนงานในบ้านเห็นก็เดินมาดูเมื่อเห็นว่าเป็นแก้ว ก็รีบเปิดประตูให้และขนกระเป๋าแก้วตามแก้วเข้ามาในบ้าน 

 

 

 

 

 

แก้ว: วันนี้วันหยุดทุกคนอยู่ใช่มั้ย 

 

 

 

 

 

...: อยู่ครับคุณแก้ว 

 

 

 

 

 

                      แก้วอุ้มวิศที่หลับอยู่แก้วเดินเข้ามาในบ้านก็เดินตรงไปที่ห้องรับแขกเห็นพ่อนั่งอ่านหนังสืออยู่ เป็นจังหวะเดียวกันที่ป้านุ่นเห็นแก้ว 

 

 

 

 

 

 

ป้านุ่น: คุณหนู ! 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ป้านุ่น 

 

 

 

 

 

ป้านุ่น: คุณหนูของป้า หายไปไหนมาค่ะ 

 

 

 

 

 

แก้ว: อึก แก้วขอโทษนะค่ะ ที่หายไป แก้วขอโทษ

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: แก้ว !!

       

 

 

 

                               ป๊อบปี้ลงมาจากด้านบนเห็นผู้หญิงที่หันหลังกำลังอุ้มเด็กที่หลับอยู่ก็รู้เลยว่าเป็นแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: พี่ป๊อบ  

 

 

 

 

 

 

                              แก้วฝากวิศให้ป้านุ่นช่วยอุ้มแล้ววิ่งไปกอดป๊อบปี้

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: รู้มั้ยพี่เป็นห่วงมากแค่ไหน 

 

 

 

 

 

แก้ว: ฮื้อออ อึก อึก แก้วขอโทษ ฮื้ออ

 

 

 

 

 

ป๊อบ: โธ่แก้ว (ลูบผมแก้ว) 

 

 

 

 

 

 

 

พ่อแก้ว: แก้ว !!

 

 

 

 

 

                  พ่อของแก้วได้ยินเสียงมาจากด้านนอกก็ออกมาดู เห็นป้านุ่นอุ้มเด็กอยู่จากนั้นก็หันไปเห็นแก้ว แก้วได้ยินเสียงพ่อก็คลายกอดจากพี่ชาย แล้วเดินไปหาคนเป็นพ่อ 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: อึก อึก แก้วขอโทษค่ะพ่อ แก้วขอโทษ 

 

 

 

 

 

 

 

พ่อแก้ว: อึก ลูก อึก ลูกพ่อ 

 

 

 

 

 

              พ่อแก้วดึงแก้วมากอดและทั้งคู่ก็ร้องไห้ด้วยกัน 

 

 

 

 

 

 

 

 

พ่อแก้ว: ลูกหายไปไหนมา 

 

 

 

 

 

แก้ว: แก้ว...แก้วไปอยู่ลอนดอนมาค่ะ 

 

 

 

 

 

 

พ่อแก้ว: แก้วลูกพ่อ พ่อคิดถึงลูกมากเลยรู้มั้ย 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: แก้วขอโทษค่ะ แก้วขอโทษ 

 

 

 

 

 

 

 

วิศ: อือ แม่ 

 

 

 

 

 

 

 

ป้านุ่น: ตื่นแล้วเหรอครับ 

 

 

 

 

 

วิศ: แม่ แม่อยู่ไหน 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: แม่อยู่ตรงนี้ครับ 

 

 

 

 

 

วิศ: วิศจะไปหาแม่ 

 

 

 

 

 

 

           ป้านุ่นส่งวิศให้แก้ว 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: วิศ เราชื่อวิศเหรอ 

 

 

 

 

 

วิศ: ครับ ผมชื่อ วิศครับ คุณลุงป๊อบปี้ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: รู้จักชื่อลุงด้วยเหรอ 

 

 

 

 

 

วิศ: ครับแม่ให้วิศดูรูปคุณลุง แล้วก็คุณตาครับ 

 

 

 

 

 

พ่อแก้ว: ตาด้วยเหรอ 

 

 

 

 

 

วิศ: ครับ คุณตา

 

 

 

 

 

พ่อแก้ว: ขอตาอุ้มหน่อยได้มั้ย 

 

 

 

 

 

วิศ: ครับ 

 

 

 

 

 

                แก้วส่งวิศให้พ่อจากนั้นป๊อบปี้ก็ขอพาแก้วแยกออกมาคุยที่สวน

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เล่ามาให้พี่ฟังว่ามันเกิดอะไรขึ้น จากภูเก็ตทำไมถึงเปลี่ยนไปถึงลอนดอน

 

 

 

 

 

แก้ว: แก้วอยากให้ลูกได้ภาษาไง 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่ตลก

 

 

 

 

 

แก้ว: อ่ะๆ ทำหน้าดีๆดิ แก้วเล่าให้ฟังก็ได้ 

 

 

 

 

 

 

                        

 

                         แก้วเล่าเรื่องทั้งหมดให้ป๊อบปี้ฟังและบอกถึงเรื่องของเฟย์ที่กำลังจะแต่งงาน 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เรื่องที่เฟย์จะแต่งงานพี่รู้แล้ว แต่ถามจริงๆเถอะ ถ้าเฟย์ไม่แต่งงานแกไม่คิดจะกลับมาไทยเลยใช่มั้ย

 

 

 

 

 

 

แก้ว: คือ...

 

 

 

 

 

ป๊อบ: แก้ว2ปีมันไม่ใช่2วันนะ รู้บ้างมั้ยว่าทุกคนเค้าเป็นห่วง แล้วเฟย์อีกคน พี่ไลน์ไปถามก็บอกไม่รู้ไม่ทราบ โกหกปิดบังกันมาตั้ง2ปี 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: อย่าไปว่าเฟย์เลย แก้วบอกเฟย์เองว่า อย่าบอกเรื่องนี้กับใคร 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: แต่ถึงยังไงพี่ก็ไม่เข้าใจเหตุผลเราอยู่ดี พี่ถามตรงๆนะ...ที่ไปเพราะโทโมะรึเปล่า 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: .....ไม่....ไม่ใช่...แก้วไปเพราะอยากเริ่มต้นชีวิตใหม่ตังหาก ไม่เกี่ยวกับเค้าซะหน่อย 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: พี่ไม่เชื่อหรอกนะ แก้วรู้มั้ยตอนที่เราหายไปโทโมะเค้าเป็นยังไง 

 

 

 

 

 

แก้ว: ไม่รู้หรอก แล้วแก้วก็...ไม่ได้...อยากรู้ด้วย 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ถึงจะไม่อยากรู้พี่ก็จะเล่า ให้ฟัง    ตลอดเวลาสองปีเค้าเปลี่ยนไปมากนะ กลายเป็นคนซึม เงียบ ไม่ค่อยยิ้ม วันๆก็ทำแต่งาน ยิ่งช่วงแรกๆที่เราหายไปเค้าตามหาเรา ไม่กิน ไม่นอน เป็นห่วงแต่เรากับลูก แล้วช่วงหลังๆมาพอวันหยุดเค้าก็จะไปสถานสงเคราะห์เด็กกำพร้า ไปทุกวันหยุด

 

 

 

 

 

 

แก้ว: เดี๋ยวนะ...เค้าจะไปสถานสงเคราะห์ทำไม 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ก็เค้าคิดถึงเมียกับลูกเค้าไง 

 

 

 

 

 

         ป๊อบปี้เห็นแก้วนิ่งไปก็พูดขึ้น

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เค้าคิดถึงเรากับลูกมากนะแก้ว