ทำไมต้องรักเธอ

 

 

 

 

 

               

 

 

 

                               ในช่วงค่ำเมื่อวิศหลับไปแล้วแก้วก็ออกมายืนที่ระเบียงคิดเรื่องที่ป๊อบปี้พูดเมื่อเช้า 

 

 

 

 

แก้ว: นายคงคิดถึงลูกมากซินะ โทโมะ 

 

 

 

 

 

 

 

            

                 เช้าวันรุ่งขึ้นแก้วออกจากไปเพื่อตามดูโทโมะอย่างที่ป๊อบปี้เคยบอก แก้วเห็นรถโทโมะออกจากบ้านไปสถานสงเคราะห์จริงอย่างที่ป๊อบปี้บอก แก้วเข้าไปในสถานสงเคราะห์ก็แอบมองโทโมะที่แจกขนมเด็กๆและเล่นกับเด็ก และในระหว่างที่แก้วแอบดูโทโมะก็มีคนดูแลของสถานสงเคราะห์เดินเข้ามาหาแก้ว

 

 

 

 

 

 

คนดูแล: คุณค่ะ 

 

 

 

 

แก้ว: ค่ะ 

 

 

 

 

คนดูแล: คุณมากับคุณโทโมะเหรอค่ะ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: อ่อเปล่าค่ะ...เอ่อโทษนะค่ะชั้นมีเรื่องจะถามหน่อยค่ะ 

 

 

 

 

 

คนดูแล: ได้ค่ะ 

 

 

 

 

 

แก้ว: คือผู้ชายคนนั้นเค้ามาที่นี้ทุกอาทิตย์เลยเหรอค่ะ

 

 

 

 

 

 

คนดูแล: ค่ะ คุณเค้ามาทุกอาทิตย์เลยค่ะ เค้ามาจนเด็กๆจำได้แล้ว เค้ามาเล่นมาแจกขนมมาคุยกับเด็กๆเป็นประจำแบบนี้เลยค่ะ

 

 

 

 

 

 

                 แก้วหันมองโทโมะที่เล่นอยู่กับเด็กๆ เมื่อโทโมะออกจากสถานสงเคราะห์ แก้วก็ขับตามไปอีกเพราะอยากรู้ว่าโทโมะจะไปไหนต่อ โทโมะแวะที่สวนสาธารณะเช่นเคย แก้วก็ตามดูโทโมะห่างๆเห็นโทโมะดูซึมๆอย่างที่ป๊อบปี้บอกจริงๆ โทโมะเห็นเด็กคนหนึ่งยืนร้องไห้อยู่อีกแล้ว เด็กคนนั้นอายุน่าจะประมาณ2ขวบเป็นเด็กผู้ชาย โทโมะรีบวิ่งไปดู 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ร้องไห้ทำไมครับ 

 

 

 

 

 

 

เด็ก: อื้ออ ผมหาแม่ไม่เจอ แม่ไปไหน อื้อออออ 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: หลงกับแม่แน่ๆ...ไม่ต้องร้องนะครับเดี๋ยวลุงพาไปหาแม่นะ 

 

 

 

 

 

 

เด็ก: อื้อออ อื้ออออ 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: โอ๋ๆ ไม่ต้องร้องนะๆๆ 

 

 

 

 

 

 

                      โทโมะอุ้มเด็กพาไปตามหาแม่ แก้วก็ตามดูโทโมะโดยไม่ละสายตาแม้แต่วินาทีเดียว โทโมะเดินไปเรื่อยๆเหมือนเห็นพ่อแม่คู่หนึ่งกำลังตามหาคน โทโมะเลยเข้าไปถาม

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: คุณครับใช่ลูกคุณรึเปล่าครับ 

 

 

 

 

 

แม่เด็ก: ใช่ค่ะๆๆ 

 

 

 

 

โทโมะ: แกร้องไห้จนหลับไปครับ 

 

 

 

 

 

พ่อเด็ก: ขอบคุณนะครับ 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ครับ แกหลงมาแถวๆที่ผมนั่งอยู่อ่ะครับ แกร้องหาแม่ ผมเลยเดินตามหาให้ เจอพวกคุณแล้วผมก็ดีใจครับ 

 

 

 

 

 

 

แม่เด็ก: ยังไงก็ต้องขอบคุณอีกครั้งนะค่ะ ถ้าไม่ได้คุณไม่รู้ว่าป่านี้ลูกเราจะเป็นยังไง 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ครับ ยังไงก็ระวังๆด้วยนะครับ ถ้าเกิดเป็นพวกลักพาตัวเด็กเอาไปจะแย่ 

 

 

 

 

 

 

 

 

พ่อเด็ก: ขอบคุณมากๆนะครับ ขอบคุณจริงๆครับ 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ครับ

 

 

 

 

 

 

 

                        แก้วยืนยิ้มกับสิ่งที่โทโมะทำ และพอโทโมะเดินไปก็เจอกับเด็กๆกลุ่มหนึ่งที่เดินมาขอเงินไปซื้อไอติม โทโมะเห็นแล้วเด็กพวกนี้น่าสงสารทุกคน โทโมะเลยเดินไปที่รถขายไอติมแล้วซื้อแจกเด็กๆทุกคน  แก้วยืนมองอยู่ สักพักแก้วก็ตัดสินใจเดินออกไป 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ใครจะเอาอะไรอีกบ้างมั้ย 

 

 

 

 

 

 

           โทโมะถามเด็กๆแต่กลับได้คำตอบจากคนๆนึง

 

 

 

 

 

แก้ว: ใจดีจังเลยนะ...เลี้ยงชั้นด้วยได้มั้ย 

 

 

 

 

 

                โทโมะได้ยินเสียงก็นิ่งไปแล้วค่อยๆหันมาก็เห็นเป็นแก้วที่ยืนอยู่ตรงหน้า 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แก้ว !!!! 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ว่าไงเลี้ยงไอติมชั้นด้วยได้รึเปล่า 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ดะ..ดะ..ได้ๆ 

 

 

 

 

 

 

                แก้วเลือกไอติมแล้วเดินกินไปเรื่อยๆโทโมะรีบจ่ายเงินแล้ววิ่งตามไป

 

 

 

 

 

โทโมะ: แก้วเธอ เธอมาที่นี้ได้ไง 

 

 

 

 

 

แก้ว: นายเห็นมั้ยว่าชั้นทำไรอยู่ ให้ชั้นกินเสร็จก่อนได้มั้ย 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ได้สิ (: รอนานกว่านี้ก็เคยมาแล้ว 

 

 

 

 

 

แก้ว: นายพูดประชดชั้นป่ะเนี้ย 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เปล่านะ 

 

 

 

 

 

แก้ว: โกหก นายพูดประชดชั้น 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ก็แล้วมันจริงหนิ หนีไปตั้ง2ปีนะ ไม่ใช่วันสองวัน 

 

 

 

 

 

              แก้วเอาไอติมยัดใส่ปากโทโมะ 

 

 

 

 

 

แก้ว: นี่ๆๆกินเข้าไปเลย บ่นอยู่ได้ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: อื้ออ 

 

 

 

 

แก้ว: อ่ะ ห้ามเอาออกนะ กินให้หมด 

 

 

 

 

 

โทโมะ: โอเคๆ 

 

 

 

 

 

            แก้วเดินนำหน้าโทโมะไป โทโมะนึกว่าแก้วจะหนีไปอีกก็รีบวิ่งตามไปแล้วกอดแก้วไว้ 

 

 

 

 

 

แก้ว: อะไร มากอดชั้นทำไม 

 

 

 

 

 

โทโมะ: อย่าไปไหนอีกเลยนะ 

 

 

 

 

 

แก้ว: (แก้วยิ้มออกมา) ชั้นก็กลับมาแล้วนี่ไง 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เธอ อึก เธอจะไม่หนีชั้นไปอีกแล้วใช่มั้ย อึก 

 

 

 

 

             แก้วหันกลับมาหาโทโมะแล้วเช็ดน้ำตาให้

 

 

 

 

แก้ว: นายร้องไห้ทำไม 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ชั้นอึก ชั้นไม่ให้เธอไปไหนแล้วนะ 

 

 

 

 

 

แก้ว: ชั้นก็ไม่ได้ไปไหนซะหน่อย 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ชั้นคิดถึง...เธอนะ คิดถึงมากด้วย  (ดึงแก้วมากอด) 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: เอ่อ...นาย...ปล่อยก่อนได้มั้ย คนมองเต็มเลย