ทำไมต้องรักเธอ

 
 
 
 
 
 
                       โทโมะพาแก้ววิ่งเข้าไปในป่าจนไปเจอกระท่อมกลางป่าแก้วกับโทโมะก็เข้าไปหลบในกระท่อมหลังนั้น ด้านป๊อบปี้และทุกๆคนรวมทั้งตำรวจ ก็จับคนร้ายได้บางส่วน คนร้ายบอกว่าจับตัวแก้วไปไว้ในห้องที่ไฟไหม้จนไม่เหลืออะไร ป๊อบปี้ก็แทบยืนไม่ไหว ฟางก็ยืนจับมืออยู่ข้างๆป๊อบปี้ ฟางเองก็เป็นห่วงโทโมะเหมือนกันไม่รู้ว่าตอนนี้เค้าไปอยู่ที่ไหน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
พ่อหวาย: แกทำอะไรลงไปรู้ตัวบ้างมั้ย ห้ะ !!! 
 
 
 
 
 
 
หวาย: หนูเกลียดมัน หนูเกลียดมัน
 
 
 
 
 
 
พ่อหวาย: แกรู้มั้ยว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวแก แกจะทำชั้นเดือดร้อนไปด้วยรู้มั้ย 
 
 
 
 
 
 
 
 
หวาย: พ่อห่วงหนู หรือห่วงตัวเองกันแน่ อ่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
            เพี๊ยะ 
 
 
 
 
 
 
พ่อหวาย: เลิกทำตัวโง่ๆสักที พวกแกรีบพาหวายหนีไปก่อน ชั้นจะจัดการทางนี้เอง
 
 
 
 
 
 
หวาย: ไม่หวายไม่ไป 
 
 
 
 
 
 
 
พ่อหวาย: แกอยากติดคุกรึไง ไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                        ด้านแก้วกับโทโมะก็อยู่ด้วยกันจนตกเย็น ทั้งคู่นั่งห่างกันเพราะแก้วแยกตัวออกไปนั่งห่างจากโทโมะ บรรยากาศเต็มไปด้วยความเงียบ แก้วหันมาเห็นโทโมะมีสีหน้าแปลกๆเพราะรู้สึกเจ็บแผลที่แขน แก้วเลยเดินเข้ามาดู 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: นายโดนยิ่งเหรอ 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: แค่นี้เอง
 
 
 
 
 
 
แก้ว: เลือดไหลไม่หยุดเลยอ่ะ นายเจ็บมากมั้ย 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เธอเป็นห่วงชั้นเหรอ 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ชั้น...ชั้นไม่ได้เป็นห่วงนายซะหน่อย ที่ชั้นถามก็เพราะ...ที่นายเป็นแบบนี้ชั้นก็มีส่วนผิดเหมือนกัน ความจริงนายไม่น่ามาบังกระสุนแทนชั้นเลย 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ชั้นไม่ยอมให้เธอกับลูกเป็นอะไรไปหรอก แค่นิดเดียวก็ไม่อยากให้เป็น
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว:.......
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: แก้ว ชั้นขอโทษนะ ที่เข้าใจเธอผิดมาตลอด คิดว่าเธอคือคนที่ขับรถชนพลอย จนทำเรื่องเลวๆลงไปกับเธอตั้งหลายอย่าง ชั้นขอโทษนะ 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: มันก็ไม่แปลกหรอกที่นายจะคิด ในเมื่อนายก็เห็นว่าชั้นยืนอยู่ตรงนั้น เป็นใครใครก็คิด ชั้นว่าเดี๋ยวชั้นไปน้ำมาล้างแผลให้นายดีกว่า 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ไม่ต้องหรอก ชั้นไม่เป็นไร 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: จะบ้าเหรอ เดี๋ยวเลือดนายก็หมดตัวกันพอดี 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                    จู่ๆก็มีสามีภรรยาคู่หนึ่งเปิดประตูเข้ามาโทโมะรีบดึงตัวแก้วมาอยู่ใกล้เพราะกลัวว่าจะเป็นคนร้ายอีก สามีภรรยาคู่นั้นก็มองหน้ากันพากันสงสัยว่าทั้งสองคนเป็นใคร หลังจากได้ฟังแก้วและโทโมะเล่าเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้น ทั้งสองก็หายสงสัย และรีบไปหายามาให้ และหาอาหารมาให้ทั้งสองคน 
 
 
 
 
 
 
 
....: คุณสองคนคงกินนะ 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ได้ครับ ขอบคุณมากนะครับ 
 
 
 
 
 
 
 
....: อยู่กันไปก่อนนะ บ้านพวกเราก็อยู่แถวๆนี้แหละ มีอะไรก็ไปตามได้นะ ที่ตรงนี้พวกเราทำไว้นั่งพักช่วงกลางวันนะ ไม่คิดว่าจะนอนเลยไม่มีพวกหมอนหรือผ้าห่มเลย 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ไม่เป็นไรจ้ะ พวกเราอยู่กันได้ 
 
 
 
 
 
 
 
...: งั้นพวกเราไปนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ชั้นจะไปส่ง
 
 
 
 
 
 
แก้ว: จ้ะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                     เมื่อสองสามีภรรยาออกไปแล้วแก้วก็หยิบพวกที่ทำแผลกับยามาทำแผลให้โทโมะ 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ขอบคุณนะ 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: อืม....เสร็จแล้วนายกินข้าวได้แล้ว 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เธอไม่กินเหรอ 
 
 
 
 
 
แก้ว: นายกินเถอะ ชั้นไม่หิว 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เธอไม่หิวแต่ลูกหิวนะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว กินข้าวซะหน่อยเถอะ 
 
 
 
 
 
                   โทโมะตักข้าวพร้อมไข่ยื่นจะป้อนแก้วแต่แก้วก็ดึงเอามากินเอง โทโมะก้มหน้าลงเพราะเค้ารู้สึกว่าแก้วยังโกรธเค้าอยู่ เมื่อกินเสร็จ แก้วกับโทโมะก็ยังนั่งห่างกันเหมือนเดิม พอค่ำแก้วก็เริ่มง่วงโทโมะเห็นแก้วกำลังจะล้มลงก็รีบเอาไหล่เข้าไปให้แก้วซบเอาไว้ 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: พ่อขอโทษนะที่ทำไม่ดีกับแม่ของลูกมาตลอด ต่อไปพ่อสัญญานะว่าพ่อจะไม่ทำมันอีก 
 
 
 
 
 
 
 
                     โทโมะใช้มืออีกข้างจับที่ท้องแก้วแล้วพูดขึ้น จากนั้นทั้งคู่ก็หลับไปด้วยกันจนถึงเช้า