ทำไมต้องรักเธอ

 

 

 

 

 

 

                       โทโมะพาแก้ววิ่งเข้าไปในป่าจนไปเจอกระท่อมกลางป่าแก้วกับโทโมะก็เข้าไปหลบในกระท่อมหลังนั้น ด้านป๊อบปี้และทุกๆคนรวมทั้งตำรวจ ก็จับคนร้ายได้บางส่วน คนร้ายบอกว่าจับตัวแก้วไปไว้ในห้องที่ไฟไหม้จนไม่เหลืออะไร ป๊อบปี้ก็แทบยืนไม่ไหว ฟางก็ยืนจับมืออยู่ข้างๆป๊อบปี้ ฟางเองก็เป็นห่วงโทโมะเหมือนกันไม่รู้ว่าตอนนี้เค้าไปอยู่ที่ไหน 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

พ่อหวาย: แกทำอะไรลงไปรู้ตัวบ้างมั้ย ห้ะ !!! 

 

 

 

 

 

 

หวาย: หนูเกลียดมัน หนูเกลียดมัน

 

 

 

 

 

 

พ่อหวาย: แกรู้มั้ยว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวแก แกจะทำชั้นเดือดร้อนไปด้วยรู้มั้ย 

 

 

 

 

 

 

 

 

หวาย: พ่อห่วงหนู หรือห่วงตัวเองกันแน่ อ่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

            เพี๊ยะ 

 

 

 

 

 

 

พ่อหวาย: เลิกทำตัวโง่ๆสักที พวกแกรีบพาหวายหนีไปก่อน ชั้นจะจัดการทางนี้เอง

 

 

 

 

 

 

หวาย: ไม่หวายไม่ไป 

 

 

 

 

 

 

 

พ่อหวาย: แกอยากติดคุกรึไง ไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                        ด้านแก้วกับโทโมะก็อยู่ด้วยกันจนตกเย็น ทั้งคู่นั่งห่างกันเพราะแก้วแยกตัวออกไปนั่งห่างจากโทโมะ บรรยากาศเต็มไปด้วยความเงียบ แก้วหันมาเห็นโทโมะมีสีหน้าแปลกๆเพราะรู้สึกเจ็บแผลที่แขน แก้วเลยเดินเข้ามาดู 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: นายโดนยิ่งเหรอ 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แค่นี้เอง

 

 

 

 

 

 

แก้ว: เลือดไหลไม่หยุดเลยอ่ะ นายเจ็บมากมั้ย 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เธอเป็นห่วงชั้นเหรอ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ชั้น...ชั้นไม่ได้เป็นห่วงนายซะหน่อย ที่ชั้นถามก็เพราะ...ที่นายเป็นแบบนี้ชั้นก็มีส่วนผิดเหมือนกัน ความจริงนายไม่น่ามาบังกระสุนแทนชั้นเลย 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ชั้นไม่ยอมให้เธอกับลูกเป็นอะไรไปหรอก แค่นิดเดียวก็ไม่อยากให้เป็น

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว:.......

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แก้ว ชั้นขอโทษนะ ที่เข้าใจเธอผิดมาตลอด คิดว่าเธอคือคนที่ขับรถชนพลอย จนทำเรื่องเลวๆลงไปกับเธอตั้งหลายอย่าง ชั้นขอโทษนะ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: มันก็ไม่แปลกหรอกที่นายจะคิด ในเมื่อนายก็เห็นว่าชั้นยืนอยู่ตรงนั้น เป็นใครใครก็คิด ชั้นว่าเดี๋ยวชั้นไปน้ำมาล้างแผลให้นายดีกว่า 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ไม่ต้องหรอก ชั้นไม่เป็นไร 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: จะบ้าเหรอ เดี๋ยวเลือดนายก็หมดตัวกันพอดี 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    จู่ๆก็มีสามีภรรยาคู่หนึ่งเปิดประตูเข้ามาโทโมะรีบดึงตัวแก้วมาอยู่ใกล้เพราะกลัวว่าจะเป็นคนร้ายอีก สามีภรรยาคู่นั้นก็มองหน้ากันพากันสงสัยว่าทั้งสองคนเป็นใคร หลังจากได้ฟังแก้วและโทโมะเล่าเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้น ทั้งสองก็หายสงสัย และรีบไปหายามาให้ และหาอาหารมาให้ทั้งสองคน 

 

 

 

 

 

 

 

....: คุณสองคนคงกินนะ 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ได้ครับ ขอบคุณมากนะครับ 

 

 

 

 

 

 

 

....: อยู่กันไปก่อนนะ บ้านพวกเราก็อยู่แถวๆนี้แหละ มีอะไรก็ไปตามได้นะ ที่ตรงนี้พวกเราทำไว้นั่งพักช่วงกลางวันนะ ไม่คิดว่าจะนอนเลยไม่มีพวกหมอนหรือผ้าห่มเลย 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ไม่เป็นไรจ้ะ พวกเราอยู่กันได้ 

 

 

 

 

 

 

 

...: งั้นพวกเราไปนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ชั้นจะไปส่ง

 

 

 

 

 

 

แก้ว: จ้ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                     เมื่อสองสามีภรรยาออกไปแล้วแก้วก็หยิบพวกที่ทำแผลกับยามาทำแผลให้โทโมะ 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ขอบคุณนะ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: อืม....เสร็จแล้วนายกินข้าวได้แล้ว 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เธอไม่กินเหรอ 

 

 

 

 

 

แก้ว: นายกินเถอะ ชั้นไม่หิว 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เธอไม่หิวแต่ลูกหิวนะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว กินข้าวซะหน่อยเถอะ 

 

 

 

 

 

                   โทโมะตักข้าวพร้อมไข่ยื่นจะป้อนแก้วแต่แก้วก็ดึงเอามากินเอง โทโมะก้มหน้าลงเพราะเค้ารู้สึกว่าแก้วยังโกรธเค้าอยู่ เมื่อกินเสร็จ แก้วกับโทโมะก็ยังนั่งห่างกันเหมือนเดิม พอค่ำแก้วก็เริ่มง่วงโทโมะเห็นแก้วกำลังจะล้มลงก็รีบเอาไหล่เข้าไปให้แก้วซบเอาไว้ 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: พ่อขอโทษนะที่ทำไม่ดีกับแม่ของลูกมาตลอด ต่อไปพ่อสัญญานะว่าพ่อจะไม่ทำมันอีก 

 

 

 

 

 

 

 

                     โทโมะใช้มืออีกข้างจับที่ท้องแก้วแล้วพูดขึ้น จากนั้นทั้งคู่ก็หลับไปด้วยกันจนถึงเช้า