จะมีวันนั้นไหม...วันที่เธอจะรักกัน

 

 

 

 

           ระหว่างทางเดินไปที่ห้องอาหารของโรงแรม ฟางนั่งทรุดลงที่เก้าอี้ระหว่างทาง ฟางก็ค่อยๆร้องไห้ออกมา ไม่คิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันจะเป็นแบบนี้ สำหรับป๊อบปี้คงจะเลวร้ายมาก 

 

 

 

 

ฟาง: อืออออ อึกอึก 

 

 

 

ป๊อบ: ไหนบอกว่าจะไป ทำไมมานั่งตรงนี้อ่ะ 

 

 

 

ฟาง: (รีบยกมือเช็ดน้ำตา)  อ่อฟางปวดขานะ ก็ ก็เลยนั่งพัก 

 

 

 

 

ป๊อบ: เป็นไรมากป่าว หรือว่าเจ็บที่เดิม ไหนดูหน่อย 

 

 

 

ฟาง: ปะ เปล่า ไม่ต้องหรอก จะไปล่ะ (รีบเอามือป๊อบปี้ที่จับขาออกแล้วรีบเดินไป) 

 

 

 

 

ป๊อบ: หรือว่าจะโกรธเรา เรื่องเมื่อคืนว่ะ 

 

 

 

 

 

 

             เมื่อทานอาหารเสร็จเรียบร้อย ฟางก็รีบไปเก็บของที่ห้องแล้วเช็คเอ้าท์ออก ทันที ส่วนป๊อบปี้ก็รีบมาเก็บของ แต่ระหว่างเก็บของป๊อบปี้ดันไปเห็นคราบเลือดบนที่นอน ก็นึกถึงเรื่องเมื่อคืนขึ้นมาอีก แล้วรีบตามฟางไป 

 

 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: อ้าว ทำไมกลับมาแล้วล่ะ ก็แม่บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าให้ไปฮันนีมูนกัน

 

 

 

 

ฟาง: คือฟางรู้สึกไม่ค่อยสบายนะค่ะก็เลย กลับกันมาก่อน 

 

 

 

แม่ป๊อบ: แล้วหนูฟางเป็นอะไรมากมั้ยลูก ไปหาหมอดีกว่า ให้พี่เค้าพาไปนะ 

 

 

 

ฟาง: ฟางไม่เป็นไรค่ะ แค่ขอไปนอนพักหน่อย ก็คงจะดีขึ้นค่ะ  

 

 

 

แม่ป๊อบ: เอางั้นก็ได้ลูก ป๊อบพาน้องไปนอนเร็วๆ

 

 

 

ฟาง: ไม่ต้องหรอกค่ะ ฟางไปเองได้ ฟางขอตัวนะค่ะ 

 

 

 

เฟย์: เดี๋ยวเฟย์เอายาไปให้นะ 

 

 

 

ฟาง: ไม่ต้องหรอก ขอบใจนะ 

 

 

 

 

เขื่อน: พี่ป๊อบเป็นไรไปอ่ะ ทำไมเงียบจัง 

 

 

 

ป๊อบ: เปล่า ไปเก็บของก่อนนะ 

 

 

 

เขื่อน: หรือว่าจะทะเลาะกันอีก ผมว่า ดูจากลักษณะแล้ว คงไม่ได้ฮันนีมูนหรอกครับ 

 

 

 

แม่ป๊อบ: แล้วแม่จะได้เห็นหลานรึเปล่าเนี้ย 

 

 

 

เขื่อน: รอของผมดีกว่า มีแน่นอน (: 

 

 

 

เฟย์: พูดไรเนี้ย อายบ้างซิ 

 

 

แม่ป๊อบ: ของเรานะ แม่รู้อยู่แล้ว ว่ายังไงก็ต้องมี แต่ไอพี่ชายเรานะซิ ไม่รู้ว่าจะทำยังไง ให้รักกัน แม่คิดไม่ออกล่ะเนี้ย หลานก็อยากมี แต่ดูซิ สองคนเป็นแบบนี้แล้วแม่จะได้หลานจากพี่แกมั้ย

 

 

 

 

 

เฟย์: เฟย์ว่าอย่าคิดมากเลยนะค่ะ ไปค่ะไปทานขนมกันดีกว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

             ฟางกลับมาในห้องก็นอนพักเพราะรู้สึกปวดหัวและเหนื่อยมาก ส่วนป๊อบปี้ก็เห็นฟางหลับ อยู่ เลยไม่อยากกวน ไปเก็บของเสร็จ ก็มานั่งที่โต๊ะทำงาน พลางมองฟางสลับไปมา จนกระทั่งตอนเย็น ฟางก็ยังไม่ตื่น ป๊อบปี้เลยเดินไปดู แล้วจับที่แขนดู 

 

 

 

ป๊อบ: ตัวร้อนจี๋เลย 

 

 

 

             ป๊อบปี้เข้าไปในห้องน้ำหาผ้ากับเอาน้ำอุ่นๆมาเช็ดตัวให้ฟาง ป๊อบปี้ค่อยๆพลิกตัวฟาง แล้วเช็ดตัวให้ ฟางเองนอนไม่ได้สติเพราะพิษไข้ ป๊อบปี้พยายามเช็ดตัวให้ฟาง ตลอด แต่ตัวก็ยังไม่หายร้อน เลยไปหาที่วัดไข้มาวัดดู ปรากฎว่าอุณหภูมิ 40 องศา 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไข้สูงเลย ฟางๆๆ 

 

 

 

ฟาง: อืออ 

 

 

 

ป๊อบ: ได้ยินมั้ย ฟาง ลุกหน่อยนะ กินยาหน่อย 

 

 

ฟาง: อืออ 

 

 

ป๊อบ: มากินยาหน่อยนะ 

 

 

 

 

      ป๊อบปี้ป้อนยาฟางแล้วค่อยๆวางหัวฟางบนหมอนเบาๆจากนั้นก็เช็ดตัวแล้วห่มผ้า ให้ฟางแล้วก็ฟุบหลับไปที่ขอบเตียงข้างๆฟาง