จะมีวันนั้นไหม...วันที่เธอจะรักกัน

 

 

 

    ก๊อก ก๊อก ก๊อก 

 

 

 

ฟาง: ค่ะมาแล้วค่ะ

 

 

เคน: โทษนะครับคุณเป็นภรรยาของป๊อบปี้ใช่มั้ยครับ

 

 

ฟาง: เอ่อ ค่ะ ใช่ค่ะ 

 

 

เคน: เมาหนักเลยล่ะครับ

 

 

ฟาง: พามาข้างในเถอะค่ะ 

 

 

 

       เคนกับพนักงานชายอีกคนช่วยกันพาป๊อบปี้เข้ามาในห้อง โดยที่ฟางเดินนำไป แล้วพนักงานก็เดินออกไป 

 

 

 

ฟาง: ขอบคุณมากนะค่ะ คุณ

 

 

เคน: อ่อ โทษทีครับลืมแนะนำตัวไปเลย ผมชื่อเคนนะครับเป็นเพื่อนป๊อบตอนมัธยมนะครับ 

 

 

ฟาง: อ่อ ค่ะ ฟางนะค่ะ 

 

 

เคน: งั้นผมไม่รบกวนคุณฟางแล้วดีกว่านะครับ ฝากไอป๊อบมันด้วยนะครับ ผมไปก่อน

 

 

 

ฟาง: ค่ะ กลับดีๆนะคะขอบคุณมากนะค่ะที่พามาส่ง

 

 

 

เคน: ครับ

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: เฮ้อ ทำไมเมาแบบนี้นะ 

 

 

ป๊อบ: ฮึ้ยย อาวววมาาอีกกกก 

 

 

ฟาง: เอาอะไรล่ะ นอนดีๆซิ 

 

 

 

             ฟางจับป๊อบปี้ให้นอนดีๆ ป๊อบปี้ก็ดึงฟางมากอด

 

 

ฟาง: !!!! พี่ป๊อบ

 

 

ป๊อบ: อย่าไปเลยนะ 

 

 

 

           ป๊อบปี้ละเมอ ออกมาแต่ตาของเค้าก็มองมาที่ฟาง แต่เค้ากลับเห็นฟางเป็นฟ้า ส่วนฟางก็จ้องป๊อบปี้ ทั้งคู่มองตากัน ก่อนที่ป๊อบปี้จะจูบฟาง

 

 

ป๊อบ: ผมรักคุณ 

 

 

              จากนั้นทั้งคู่ก็ปล่อยให้เป็นไปตามความรู้สึกของกันและกัน 

 

 

 

 

 

                  ป๊อบปี้ตื่นขึ้นมาก็เห็นฟางที่ไม่ได้ใส่เสื้อผ้านอนอยู่ข้างๆก็ตกใจ แล้วมองไปรอบๆเสื้อผ้ากระจัดกระจายเต็มพื้น ป๊อบปี้ค่อยๆลุกขึ้นอย่างเงียบๆแล้วไปเข้าห้องน้ำ ส่วนฟางก็ยังหลับอยู่ ป๊อบปี้ออกไปนั่งนอกห้องริมสระว่ายน้ำแแล้วพยายามนึกถึงเรื่องเมื่อคืน

 

 

 

ป๊อบ: ทำไงดีว่ะ 

 

 

ฟาง: พี่ป๊อบ มานั่งทำอะไรตรงนี้เหรอค่ะ 

  

 

      ฟางเองก็รู้สึกอายกับเรื่องเมื่อคืนเหมือนกัน 

 

ป๊อบ: เอ่อ เปล่า ฟางคือ

 

 

ฟาง: คะ มีอะไรรึเปล่า

 

 

ป๊อบ: เรื่องเมื่อคืน ชั้นขอโทษ ชั้นไม่ได้ตั้งใจ ชั้นเมา 

 

 

                  ฟางรู้สึกชาตั้งแต่คำว่าขอโทษแล้ว แต่มันเจ็บกว่านั้นก็คงจะเป็นคำว่าไม่ได้ตั้งใจ คำพูดเมื่อคืนเป็นเรื่องโกหกทั้งหมด ถึงแม้ภายในจะรู้สึกเสียใจ แต่ภายนอกก็ต้องฝืนยิ้มให้ไป 

 

 

 

ฟาง: จะมาขอโทษฟางทำไม อย่าไปคิดถึงมันเลย ฟางหิวแล้วอ่ะ ไปหาไรกินก่อนนะ 

 

 

 

ป๊อบ: เดี๋ยวฟาง คือว่า 

 

 

ฟาง: หิวข้าวแล้วเนี้ยไปก่อนนะ (ฟางเดินออกไป)