Welcome to dark side

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยววันนี้เค้าจะให้เราไปเรียนนอกสถานที่แถวสวนดอกไม้ของงคุณมัลลิกานะ เดี๋ยวฟางไปกับเรา

แล้วกัน จะได้ไม่หลงแบบวันนั้นอีกและอีกอย่างเราก็จะได้ประคองฟางไปด้วย”พาร์ทพูดเมื่อเดิน

ออกมาจากโถงอาหารแล้วกำลังช่วยประคองฟางไปที่สวนดอกไม้

 

 

 

 

 

 

 

“เท่าที่จำไม่ผิดสวนดอกไม้จะมีรูปปั้นกวีและศิลปินทางวรรณกรรมชื่อดังอยู่เค้าคงอาจจะอยากให้เรา

ไปศึกษาประวัติของท่านล่ะมั้ง”พาร์ทพูดแล้วประคองฟางเดินมาตามทางโดยที่คนอื่นมองเห็นทั้งคู่ก็

ซุบซิบและเข้าใจว่าทั้งคู่คงจะคบกันอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

“คอยมาดูแลเราแบบนี้เดี๋ยวคนอื่นก็เข้าใจผิดหรอกพาร์ท”ฟางมองคนที่กำลังมองมาที่เธอกับพาร์ท

แล้วพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ จริงสิ ฟางเองก็มีแฟนอยู่แล้วเราลืมไปเลย ขอโทษนะที่ทำให้ฟางต้องอึดอัดใจ”พาร์ทพูด

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ไม่เป็นไรหรอกพาร์ท เราแค่ไม่อยากให้พาร์ทต้องมาทนดูแลพวกLCอย่างเราน่ะสิ”ฟางพูด

แล้วยิ้มอย่างรู้ตัวเองดีว่าเธอคือใคร

 

 

 

 

 

 

“โธ่ฟาง ไอ้พวกHC LCฟางจะใส่ทำไม มันก็แค่การแบ่งชนชั้นงี่เง่าๆของพวกที่ถือตัวน่ะสิ เราน่ะไม่

สนใจหรอกนะ และอีกอย่างฟางเป็นก็ต้องเป็นคนพิเศษอยู่แล้วล่ะไม่อย่างงั้นฟางกับเพื่อนฟางจะได้

มาเรียนที่นี่หรอ”พาร์ทพูดให้ฟางเลิกคิดมาก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็แน่อยู่แล้วล่ะ พวกพิเศษต้องมาเรียนที่นี่เป็นเรื่องธรรมดา ส่วนแม่นี่น่ะ ต่ำแบบพิเศษไงล่ะ คราวนี้

ให้ท่าพาร์ทงั้นหรอ สงสัยจะจับป๊อปปี้แล้วโดนตอกกลับน่ะสิ”แครอล เขื่อนและปลื้มที่กำลังจะเดิน

ไปเรียนเห็นพาร์ทและฟางอยู่ด้วยกันก็ตรงเข้ามาว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็น่าจะรู้ตัวนะว่าควรอยู่ตรงไหน และไม่ควรอยู่ตรงไหน พวกคนละชั้นกันเค้ารักกันไม่ได้

หรอก”ปลื้มส่ายหน้าแล้วพูดตอกใส่ฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๋อ เหมือนนายกับแม่สาวยิปซีคนนั้นสินะปลื้มถึงจะรักกันได้”พาร์ทหันขวับไปยิ้มเยาะก่อนที่จะพูด

จี้แผลที่ใจปลื้มในอดีตจนปลื้มหน้าเสียอย่างเห็นได้ชัด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้ามันไม่ใช่เพราะนายที่แส่ไม่เข้าเรื่องซีแนนก็ไม่รู้ความจริงหรอกไอ้พาร์ท”ปลื้มที่ยังไม่พอใจพาร์

ทอยู่ก็ตรงเข้ามากระชากคอเสื้อพาร์ทแล้วว่าทันที

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นก็แค่ทำในสิ่งที่ชั้นควรทำ นายจะแคร์ทำไมในเมื่อนายไม่ได้รักเธอ ก็ควรจะปล่อยให้เธอไปเจอ

คนที่ดีไงล่ะ”พาร์ทส่ายหน้าเบาๆก่อนจะย้อนกลับปลื้มอย่างไม่กลัว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไอ้พาร์ท/ปลื้มอย่า”ปลื้มโมโหง้างหมัดจะชกหน้าพาร์ทจนแครอลกับเขื่อนตกใจรีบร้องห้าม ก่อนที่

เฟย์ แก้วและโทโมะจะรีบวิ่งเข้ามาห้ามทั้งคู่อีกที

 

 

 

 

 

 

 

“พวกอัธพาลอย่ามาหาเรื่องเพื่อนชั้นนะ”เฟย์โวยวายไม่พอใจแล้วรีบว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

“น้อยๆหน่อยสิยัยแปดหลอดเพื่อนเธอมาทำเพื่อนชั้นโมโหก่อนเองนิช่วยไม่ได้”เขื่อนย้อน

 

 

 

 

 

 

 

 

“นายคิดว่านายเป็นใครกันคนอื่นถึงจะว่านายไม่ได้ ไอ้กุ๊ย”เฟย์หันขวับไปเอาเรื่องเขื่อนบ้าง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็วิเศษกว่าเธอแล้วกันไอ้มนุษย์กระจอกงอกง่อย ปากดีแบบนี้อยู่ไม่รอดถึงคืนFull moonหรอก/

เขื่อนเงียบซะแล้วกลับไปเรียน”เขื่อนที่ยังโกรธและไม่ชอบเฟย์อยู่ก็โพล่งออกมาจนโทโมะต้องสั่ง

ให้เขื่อนเงียบ โดยที่เฟย์และฟางมองทั้งหมดด้วยความสงสัยแต่ไม่พูดอะไร

 

 

 

 

 

 

 

“พอเถอะพาร์ทอย่ามีเรื่องกันเลยเราไปเรียนเถอะ”ฟางตัดบทแล้วชวนพาร์ทเดินหนีพวกของแครอล

เพื่อไปเรียนทันที

 

 

 

 

 

 

“ถ้าเธอถึงฆาตมาเมื่อไหร่ชั้นนี่ล่ะจะขย้ำเธอเอง”เขื่อนเดินไปกระซิบที่ข้างหูของเฟย์ก่อนที่จะเดิน

นำพวกของตัวเองเดินไปเรียนโดยที่เฟย์มองตามเขื่อนและสงสัยกับคำพูดของเขื่อนเป็นอย่างมาก

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ แก้ววันนี้เราไปเดินเล่นที่ตลาดกันมั้ย”โทโมะเห็นแก้วกำลังเดินหนีก็รีบคว้าก็มือบางไว้ ทำให้

แก้วตกเมื่อเห็นประกายสีฟ้ากับสีส้มแสดงออกมาระหว่างมือของเขาและเธอ

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าเลยโทโมะ อย่าทำแบบนี้อีก นายก็รู้นิว่าพวกเราน่ะต่างกัน เรื่องของเรามันเป็นเส้นขนานที่มัน

บรรจบกันไม่ได้”แก้วพูดก่อนที่จะขืนมือออกจากมือโทโมะแล้วเดินแยกไปเรียนโดยโทโมะมองมือ

ตัวเองที่เป็นเหมือนมือของตัวเองโดนประกายไฟทำให้เป็นรอยแดงช้ำก่อนที่จะมีแสงสีฟ้าเข้มคอย

บรรเทาให้แผลนั้นหายไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โถๆรักต้องห้ามของฟ้ากับน้ำ มันเป็นเรื่องที่น่าเศร้านะโทโมะ”กรีนและธามไทแอบดูเหตุการณ์

ทั้งหมดก็เดินเข้ามาพูดด้วย

 

 

 

 

 

 

 

“เห้อ ชั้นก็บอกแล้วว่าถ้านายริรักลูกสาวขุนนางอย่างแก้ว นายก็ต้องแลกไม่อย่างงั้นนายจะรัก

สมหวังหรอเพื่อน”ธามไทพูดพร้อมยักคิ้วกวนๆ

 

 

 

 

 

 

“เห้อ ถ้านายอยากจะรักโดยสัมผัสตัวแก้วได้ ยาของพวกคาราวานยิปซีก็มีขาย หรืออยากได้น้ำยา

ของพวกแม่มดก็มี ฉลาดแม่งทุกเรื่องแต่แม่งโง่เรื่องตัวเอง แย่ว่ะๆ”กรีนพูดตรงๆก่อนที่จะเดินกอด

คอกับธามไทไปเรียน โดยที่โทโมะมองนามบัตรสีดำและสีส้มที่สีส้ม กรีนยัดใส่ในมือและสีดำธาม

ไทเอามายัดใส่มือ

 

 

 

 

 

 

 

 

“Cnan กับ Patงั้นหรอ”โทโมะมองนามบัตรทั้ง2ใบในมือแล้วครุ่นคิด

 

 

 

 

 

 

 

“นอกจากจะมีประวัติบุคคลสำคัญด้านวรรณกรรมแล้ว ว้าวตรงนี้มีประวัติของคตีกวีชื่อดังอีกด้วย ตรง

นั้นคือบีโธเฟ่นนี่ อุ้ย นั่นก็เช็กสเปียร์”เมื่อเดินเข้ามาในสวนดอกไม้ของมาดามมัลลิกา ฟางก็ตื่นตา

ตื่นกับรูปปั้นบุคคลสำคัญจนพาร์ทอดยิ้มตามฟางไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ้โห กุหลาบฝรั่งเศส สวยจัง/ฟางชอบดอกกุหลาบหรอ”เมื่อเดินเข้ามาตรงกลางของสวนดอกไม้

ฟางก็แตะที่ดอกกุหลาบฝรั่งเศสสีชมพูอ่อนที่ผลิบานออกมาทำให้พาร์ทที่เดินตามมาแล้วรีถาม

 

 

 

 

 

 

 

 

“อื้อ เราชอบมากเลยล่ะ เพราะตอนเด็กๆที่เราเรียนนะ ชอบมีคนเอาดอกกุหลาสีแดงมาเสียไว้ที่หน้า

บ้านให้เราทุกเช้า”ฟางพูดแล้วอดคิดถึงอดีตที่ป๊อปปี้เคยเอาดอกกุหลาบมาเสียบที่ข้างรั้วบ้านของ

เธอทุกเช้าก่อนที่เธอจะไปเรียน โดยไม่มีวันไหนเลยที่ป๊อปปี้จะไม่ทำ

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ”แต่แล้วฟางที่กำลังเอื้อมมือไปจับดอกกุหลาบนั้นนิ้วของเธอก็ได้เกี่ยวเข้ากับหนามจนเลือด

สีแดงเข้มของฟางออก

 

 

 

 

 

 

 

 

“ดะ เดี๋ยวเรามานะ”พาร์ทตกใจบวกกับมีความรู้สึกกระหายเลือดก็รีบวิ่งออกไปทิ้งให้ฟางยืนอยู่ใน

สวนเพียงลำพัง

 

 

 

 

 

 

 

 

“นั่นมันปราสาทขุนนางพวกผู้ดีอังกฤษเก่าที่ทีเจพูดไว้นิ”ฟางพูดแล้วมองไปทางตึกทรงยุโรป

หลังคาสูงแหลมคล้ายโดม ตั้งอยู่ท่ามกลางร่มไม้ที่ร่มรื่นและเงียบ หญิงสาวไม่รอช้ารีบอาศัยจังหวะ

ที่พาร์ทเดินหายไปไหนไม่รู้เดินไปหมายจะสำรวจและตามหาเพื่อนสาวทันที

 

 

 

 

 

 

 

แอ้ด

 

 

 

 

 

ฟางค่อยๆเปิดประตูเข้าไปช้าๆแล้วเดินเข้ามาตามทางพลางมองดูรูปถ่ายขาวดำที่แปะตามฝาผนัง

เรียงรายถึงขุนนางอังกฤษผู้ร่วมกันสร้างสถาบันแห่งนี้ขึ้นก่อนที่จะมาหยุดตรงรูปปั้นสลักหินอ่อนสี

งาช้างของชายหญิงที่ยืนเคียงคู่กัน

 

 

 

 

 

 

 

“มิสเตอร์ฟอร์ตและมาดามมัลลิกางั้นสิ”ฟางพึมพำเบาๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

”เกิดในช่วงปี1910ตอนนี้ก็2016”ก่อนจะอ่านประวัติแล้วต้องแปลกใจเมื่อเห็นปี พ.ศ.เกิดของ

มาดามมัลลิกาและมิสเตอร์ฟอร์ตที่เกิดในช่วงเวลาที่เทียบแล้วเกือบร้อยปีมาแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

“อันตรายหาที่หลบ” ฟางชะงักเมื่อจู่ๆเธอก็ได้ยินเสียงกระซิบบอกเธอทั้งๆที่รอบๆกลับไม่มีใคร

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แซ่กๆ

 

 

 

 

 

ขณะที่ฟางกำลังอ่านประวัติของทั้ง2นั้น ฟางก็ได้ยินเสียงเหมือนมีคนเข็นอะไรบ้างอย่าง ทำให้หญิง

สาวรีบหาที่ซ่อนตัวโดยหลบอยู่หลังตู้ไม้ใส่ของ2ตู้ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 “เดี๋ยวทอมเอาเครื่องดื่มไปให้คุณลุงคุณป้าที่ห้องใต้ดินเลยนะคะ แล้วแคทจะไปปลุกป๊อปปี้ที่ห้อง

ใต้หลังคาเอง นี่ก็สายมากแล้วเดี๋ยวจะไปตามนัดไม่ทัน”เสียงของสาวร่างสูงและสง่างามคนหนึ่งเดิน

มากับคนสนิทของป๊อปปี้ที่กำลังเข็นรถเข็นจานอาหารที่มีเพียงแค่เหยือกใส่ของเหลวสีแดงข้นสด

และแก้วไวน์2แก้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

“มาดามมัลลิกาต้องดีใจแน่ๆครับที่มีคุณแคทมาดูแลมาดามกับคุณฟอร์ตแบบนี้”ทอมพูดกับแคท

ทำให้ฟางที่อบได้ยินก็ชะงักมาดามมัลลิกากับคุณฟอร์ตงั้นหรอ ทั้ง2คนยังมีชีวิตอยู่ทั้งๆที่ปีเกิดและ

ก่อตั้งDSนั้นมีอายุเท่ากันแท้ๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

“มันคือหน้าทีที่แคทต้องทำอยู่แล้วนี่คะ ทำไปจนถึงดูแลป๊อปปี้ เดี๋ยวนะคะทอม แคทเหมือนได้

กลิ่นสาปคาวมนุษย์”แคทพูดก่อนที่จะย่นจมูกนิ่วหน้าเหมือนได้กลิ่นแปลกๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

“เลือดนี่รึเปล่าครับคุณแคท เลือกพวกLCนี่ครับสงสัยพวกนี้คงทำชั่วมามากกลิ่นเลยคาวเป็น

ธรรมดา”ทอมพูดแล้วหยิบเหยือกใส่เลือกมาดูและดม ทำให้ฟางที่แอบฟังอยู่ยิ่งช้อคกับสิ่งที่รับรู้ นี่

คนพวกนี้ดื่มเลือด นี่พวกเค้าเป็นตัวอะไรกันแน่ เคร้ง ฟางที่ถอยออกมาด้วยความกลัวจนชนกับข้าว

ของข้างตู้ทำให้แคทและทอมหันขวับไปตามเสียง

 

 

 

 

 

 

 

“มีอะไรกันรึเปล่าทำไมไม่เอาเครื่องดื่มไปให้แด๊ดกับมัมอีกล่ะ”แต่ก่อนที่ทอมและแคทะเดินมาตรง

ที่ฟางหลบซ่อน ป๊อปปี้เดินลงมาจากชั้นบนแล้วพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

“แคทแค่สงสัยน่ะว่ามีอะไรอยู่หลังตู้นี้รึเปล่า เผลอๆอาจจะเป็นผู้บุกรุก”แคทตอบป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

“ผู้บุกรุก หึ ใครมันจะกล้าเข้ามาที่นี่ ถ้าเข้ามาพวกมันก็รู้อยู่แล้วว่าจุดจบพวกมันมีแต่ตายกับตาย

สงสัยก็แค่หนูล่ะมั้ง แคทกับทอมลงไปหาแด๊ดกับมัมเถอะ”ป๊อปปี้พูดก่อนที่แคทและทอมจะเดินไป

และไม่ติดใจอะไร

 

 

 

 

 

 

 

 

“ค่อยยังชั่ว”ทางด้านฟางที่เห็นว่าป๊อปปี้ไปแล้วก็รีบออกมาจากที่ซ่อนและพลางถอนหายใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ค่อยยังชั่วงั้นหรอ/กะ อื้ออ”แต่แล้วร่างบางก็ถูกกระชากไปแนบอกกว้างอย่างแรงฟางเบิกตาโพลง

และตกใจเมื่อเห็นป๊อปปี้ทั้งๆที่เมื่อกี้เธอยังเห็นชายหนุ่มเดินไปที่ประตูซึ่งอยู่ไกลจากตรงนี้มาก แล้ว

ทำไมเขาถึงได้กลับมาหาเธอไวแบบนี้ ป๊อปปี้รีบเอามือปิดปากร่างบางที่กำลังจะกรีดร้องพร้อมกับ

กระชากฟางให้ไปตามตัวเองทันที

 

 

 

 

 

 

 

ตุบ

 

 

 

 

 

 

ร่างสูงของป๊อปปี้เหวี่ยงฟางไปที่พื้นของห้องเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดอย่างแรง

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ยนาย ชั้นเจ็บนะเบาๆกับชั้นหน่อยสิ”ฟางร้องโวยวายก่อนที่จะเอามือกุมข้อเท้าที่ยังไม่หายดี

 

 

 

 

 

 

 

“ยังกล้าที่จะโวยวายอีกนะ ใครใช้ให้เธอเข้ามาในนี้ อยากตายนักรึไงห้ะ”ป๊อปปี้โมโหจัดรีบตะคอก

ใส่ฟางเสียงดังทำให้ฟางกลืนน้ำลายเอื๊อกเมื่อสบสายตาคมที่จ้องเธอมาด้วยความเกรี้ยวกราดไม่

พอใจอย่างมาก

 

 

 

 

 

 

 

สวัสดีปีใหม่รีดเดอร์ทุกคนนะคะ

 

 

ขอโทษด้วยที่ไม่ค่ยได้อัพ ไรเตอร์บอกแล้วช่วงนี้ไรเตอร์ยุ่มากไม่ค่อยได้อยู่กับคอม ถ้าว่า

ไไรเตอร์ก็มาอัพตลอด พอไม่ได้อัพทุกวันเหมือนเดิมอาจจะทำให้ใครหลายคนไม่พอใจและ

เลิกอ่านก็ขอโทษด้วยที่ไม่สามารถเป็นคนแต่งฟิคที่มีวินัยอัพทุกวันเหมือนก่อนได้

 

 

 

ส่วนคนไหนที่อดทนรอฟิคไรเตอร์ ไรเตอร์ขอขอบคุณจากใจนะคะ ที่ยังติดตามกัน