Welcome to dark side

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว่ายังไง เงียบทำไมล่ะ ตอบชั้นมาสิว่าเธอเสนอหน้าเข้ามาในนี้ได้ยังไง”ป๊อปปี้เห็นฟางที่เงียบก็ยิ่ง

หงุดหงิดก่อนที่จะกระชากร่างบางมาใกล้ตัวเองอีกครั้งแล้วเขย่าอย่างแรงจนฟางออกมาด้วยความ

เจ็บและพยายามแกะตัวเองออกจากการเกาะกุม

 

 

 

 

 

 

 

“ชะ ชั้นหลงทางชั้นจะมาเรียนกับพาร์ทแล้วเราก็พลัดหลงกัน”ฟางตกใจก่อนที่จะรีบสารภาพออกมา

 

 

 

 

 

 

 

“พลัดหลงนี่ไอ้พาร์ทมันไม่ได้บอกรึไงว่าที่นี่ห้ามให้นักเรียนเข้ามายุ่มย่าม หรือว่าเธออยากจะตาย

เลยกล้าที่จะเสนอหน้าเข้ามาสอดรู้สอดเห็นที่นี่”ป๊อปปี้พูดว่าฟางแล้วมองร่างบางอย่างไม่พอใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นรู้ว่าชั้นผิด แต่นายอย่าลืมสิว่าชั้นเป็นนักเรียนใหม่ที่นี่ชั้นจะไปรู้หรอว่าที่ไหนเข้าได้เข้าไม่ได้

นายอย่ามาอารมณ์แล้วคอยว่าชั้นอย่างเดียวหัดดูความเป็นจริงซะบ้าง”ฟางหน้างอไม่พอใจที่ป๊อปปี้

เอาแต่ตะคอกใส่ตยเองรีบย้อนว่าป๊อปปี้กลับ

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ๊ะ นี่เธอกำลังว่าว่าชั้นไม่มีสมองที่ไม่ไตร่ตรองอะไรดีๆงั้นสิ”ป๊อปปี้โมโหแล้วรีว่าฟางอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

“ไปกันใหญ่แล้วตาบ้า หลีกชั้นจะกลับแล้ว”ฟางเหวอก่อนที่จะเดินหนีเพื่อไปที่ประตู

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใครน่ะ”แต่แล้วก็มีเสียงของทอมที่ดังมาจากอีกด้านหนึ่งของประตูทำให้ฟางตกใจแล้วคิดหา

ทางออกทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“เราเองทอม”ป๊อปปี้ถอนหายใจเบาๆก่อนที่จะกระชากร่างบางมาหลบหลังเขาแล้วตอบแทน

 

 

 

 

 

 

 

 

“นายน้อยเองหรอครับแล้วนายน้อยเข้าไปทำอะไรในนั้นล่ะครับ”ทอมถามต่อ

 

 

 

 

 

 

 

 

“เราเข้ามาเอาอุปกรณ์ทำความสะอาดน่ะเดี๋ยวเราจะไปที่ยิมแล้วให้พวกเขื่อนมันทำความสะอาดยิม

สักหน่อย”ป๊อปปี้รีโกหกสร้างเรื่องต่อทันที

 

 

 

 

 

 

“หรอครับ ตอนแรกผมก็นึกว่าเป็นพวกชั้นต่ำซะอีก เพราะผมได้กลิ่นคาวเลือดมันแรงมากแถว

นี้”ทอมตอบทำให้ฟางตกใจนึกขึ้นได้แล้วมองเลือดที่นิ้วที่โดนหนามกุหลาบเกี่ยวจนเลือดออกและ

อึ้ง เพียงเลือดหยดเล็กๆหยดเดียวทำไมทอมถึงจมูกดีแบบนี้นะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นายพึ่งเอาเลือดไปให้แด๊ดกับมัมนายคงจะจมูกเพี้ยนล่ะทอม ไปพักเถอะเดี๋ยวชั้นก็ออกไปแล้ว

ไม่มีอะไรหรอก”ป๊อปปี้พูดแล้วหันขวับไปมองฟางราวกับจะเอาเรืองยัยตัวปัญหาคนนี้ซะให้รู้แล้วรู้

รอดไปเลย

 

 

 

 

 

 

 

“ว้าย นายทำบ้าอะไรน่ะ”ฟางร้องตกใจเมื่อป๊อปปี้คว้ามือของฟางแล้วดูดที่นิ้วที่เป็นแผลของฟาง

ทำให้ฟางหน้าแดงจัดกับสิ่งที่ชายหนุ่มทำกับเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หึ นี่เธอคิดว่าสิ่งที่ชั้นลดตัวมาทำกับเธอเพราะชั้นช่วยเธอล่ะก็บอกเลยว่าเธอสำคัญตัวเองผิดไป

แล้วล่ะ อีแค่พวกชั้นต่ำที่ไม่รู้จะตายวันไหนแบบเธอมันไม่ได้มีค่าอะไรในสายตาของชั้นอยู่แล้ว ก็อี

แค่ของเล่นเอาไว้เล่นสนุกแก้เซ็งในนี้ไปวันๆเท่านั้นล่ะ”ป๊อปปี้ผละออกจากฟางแล้วเชิดหน้ากอดอก

พร้อมกับว่าฟางโดยไม่รู้เลยว่าฟางที่ยืนฟังคำว่าร้ายๆของชายหนุ่มทุกถ้อยคำนั้นเงียบไม่พูดอะไร

กลับมาเหมือนดังเช่นทุกครั้ง ป๊อปปี้เริ่มแปลกใจที่ฟางเงียบไปก็หันกลับมาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นร่าง

บางยืนมองเข้าอยู่และมีน้ำตาไหลออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"อย่ามาสำออยบีบน้ำตานะอีแค่น้ำตาคนไม่มีค่าอย่างเธอมันไม่ทำให้ชั้นหวั่นไหวได้หรอก เก็บน้ำตา

ไปง้อผู้ชายคนอื่นซะ"ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นายมันก็แค่คนหน้าเหมือน ชื่อเหมือนป๊อปปี้เท่านั้นจริงๆด้วย ฮึก นายไม่มีวันที่จะได้เป็นป๊อปปี้ของ

ชั้นได้ ไม่มีวัน เพราะป๊อปปี้ของชั้นเค้าไม่มีวันทำชั้นร้องไห้แบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีกหรอก”ฟางพูดออก

มาเสียงสั่นตามแรงสะอื้นก่อนที่จะผลักป๊อปปี้ออกไปสุดแรงแล้ววิ่งออกไปจากห้องทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มารยา”ป๊อปปี้ตะโกนไล่หลังแล้วยิ่งหงุดหงิดใจก่อนที่จะเดินกลับออกไปเพื่อเข้ายิมแต่แล้วจู่ๆเขาก็

รู้สึกใจเต้นแรงจนเขาแทบเดินต่อไปไม่ได้ต้องเอามือกุมหน้าอกข้างซ้ายเอาไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โดดเรียนคลาสบ่ายมาหลบอยู่นี่เองป๊อป”ปลื้มและแครอลเดินมาเห็นป๊อปปี้ที่ยืนพิงกำแพงตึกก็รีบ

เรียก

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปปี้นายเป็นอะไรไปน่ะ”แต่เมื่อปลื้มเอามือไปแตะป๊อปปี้ต้องตกใจเมื่อเห็นป๊อปปี้ที่เอามือกุมที่

อกข้างซ้ายอยู่ร้องออกมาด้วยความเจ็บก่อนที่จะทรุดเป็นลมไปโดยที่มีเลือดสีดำไหลออกมาจาก

จมูกน่ากลัว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วทำไมชั้นต้องบ้าจี้มาตามนามบัตรของไอ้กรีนด้วยเนี่ย”โทโมะบ่นกับตัวเองที่หลังจากเลิกเรียน

แล้วแทนที่จะไปหาโฟร์พี่สาวแต่กลับมาหยุดอยู่ที่หน้ากระโจมของพวกยิปซีที่มาตั้งรกรากข้าง

วิทยาลัยDs

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊าก แนนจ๋าไม่งอนสิจ้ะ นี่มาก่อนเองนะอย่างอแงสิ”แต่แล้วเสียงเอะอะโวยวายจากในกระโจมดัง

ขึ้นทำให้โทโมะเหวอตกใจเมื่อเห็นชายคนหนึ่งในเสื้กผ้าแนวโมฮีเบียนวิ่งออกมาโดยที่พยายาม

หลบข้าวของที่ถูกขว้างปามาจากสาวยิปซีคนหนึ่ง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ซีแนน ไหนว่าจะไปอยู่อเมริกาแล้วไง”โทโมะรีบห้ามไม่ให้ซีแนนเข้าไปทำร้ายมาก่อนก่อนที่จะรีบ

ทักอดีตเพื่อนสาวทันที

 

 

 

 

 

 

 

“โทโมะคิดถึงจัง”ซีแนนยิ้มออกมาเมื่อเห็นโทโมะก่อนที่จะพาชายหนุ่มเข้าไปในกระโจมทำนายดวง

ของเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไหนๆเราก็ได้เจอกันแล้ว เดี๋ยวชั้นจะดูดวงให้นะโทโมะ ดูให้ฟรีๆเลย”ซีแนนยิ้มหวานให้ชายหนุ่ม

ก่อนที่จะเพ่งกระแสจิตไปที่ลูกแก้วพยากรณ์ตรงหน้า

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ด/ซีแนนเป็นอะไรน่ะ”แต่เมื่อซีแนนที่เพ่งลูกแก้วไปสักพักร่างบางก็ร้องออกมาก่อนที่โทโมะ

และมาก่อนที่นั่งข้างๆจะรีบประคองหญิงสาวเอาไว้แล้วรีบถาม

 

 

 

 

 

 

 

 

“โทโมะ เรื่องที่นายอยากรู้แล้วมาถามที่ชั้น ชั้นตอบให้นายเลยนะว่านายกับเธอคนนั้นมันไม่มีทาง

สมหวัง ความรักของพวกนายมันเป็นไปไม่ได้ถ้ายิ่งฝืน จะต้องมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งตายกันไปข้าง ตัดใจ

เถอะนะโทโมะอย่าให้เรื่องความรักที่เป็นไปไม่ได้ต้องมาเกิดขึ้นอีกเลย”ซีแนนสูดลมหายเข้าลึกๆ

ก่อนที่จะบอกโทโมะแล้วจับมือเพื่อนชายแน่น โทโมะนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดหัวใจก่อนที่จะตัดสิน

ใจลุกขึ้นแล้วเดินออกมาจากกระโจมของซีแนนแล้วเดินเลาะมาตามทางเรื่อยๆเพื่อจะกลับที่พัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“รักที่เป็นไปไม่ได้ของนายกับแก้วมันก็จริงอย่างที่ซีแนนบอกนะ มันไม่มีทางสมหวัง ล้มเลิกซะ

เถอะ”ธามไทกระโดดมาจากต้นส้นสูงดักหน้าโทโมะก่อนจะพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าว่างมากนายก็ควรไปหาอะไรทำที่เป็นประโยชน์กว่านี้นะธาม ไม่ต้องมายุ่งกับเรื่องของชั้น”โท

โมะเดินหนีแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวสิ ก็นี่ไงเรื่องที่เป็นประโยชน์ อะไรกัน ก็แค่อยากจะเตือนตามประสาพวกHCเหมือนกัน ถ้า

นายรักแก้วแต่นายเกิดมาเป็นศัตรูกันก็ควรต้องปล่อยกันไปสิ นอกซะจากนายเองจะไม่ยอมแพ้แล้ว

ปรับเปลี่ยนโชคชะตาตัวเอง ยอมเล่นทุกอย่างให้อยู่นอกกฏซะ”ธามไทพูดก่อนที่จะมองหน้าโทโมะ

เชิงบอกอะไรบางอย่างโทโมะนิ่งเงียบก่อนที่จะเดินกลับที่พักไป

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ธาม นายมาคุยอะไรกับโทโมะอย่ามายุ่งกับน้องชายชั้นนะ”โฟร์ที่แอบเห็นธามไทตามรังควาน

น้องชายตัวเองก็รีบเข้ามาว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ยุ่งกับน้องก็ขอยุ่งกับพี่ได้มั้ย”ธามไทยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนที่จะพูดยั่ว

 

 

 

 

 

 

 

เพี้ยะ โฟร์ไม่รอช้ารีบตบหน้าชายหนุ่มหัน

 

 

 

 

 

 

 

 

“หยุดบ้ากามสักทีธาม นายเห็นชั้นเป็นแค่ดอกไม้ริมทางไม่ใช่รึไง ของไม่มีค่าอย่างชั้น นายไม่ควร

จะกลับมายุ่งอีกนิ”โฟร์ว่าก่อนที่จะรีบวิ่งหนีชายหนุ่มไปโดยที่ธามไทมองตามโฟร์ไปอย่างขัดใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

“หิวจัง”หลังจากเลิกเรียนฟางที่แอบหนีป๊อปปี้และทุกคนมาหลับบนห้องตื่นขึ้นมาในตอนหัวค่ำด้วย

ความหิวและมองนาฬิกาพบว่ายังไม่ถึงเวลาที่หอนอนจะปิดก็ลุกขึ้นแล้วเดินลงมาตามทาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห้อ ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมป๊อปปี้ถึงยังมีอาการแบบเดิมอีก ทั้งๆที่ผ่านมาแล้วตั้งหลายปี”ขณะที่

ฟางเดินมาตามทางต้องตกใจเมื่อได้ยินเสียงคนเดินพูดคุยก็รีบหาที่หลบเมื่อเห็นว่าเป็นแครอลและ

พวก

 

 

 

 

 

 

 

 

“นั่นสิ เราไปถามผู้บำบัดส่วนตัวของป๊อปปี้แล้วนะ ผู้บำบัดก็บอกว่าอาการไม่น่าเป็นห่วงอะไร แล้ว

เลือดพวกนั้นล่ะ นี่ป๊อปปี้ก็หลุดพ้นกายหยาบในคราบมนุษย์มาตั้งหลายปี ทำไมถึงมีอาการแปลกๆ

แบบนั้นล่ะ”ปลื้มที่เป็นคนไปถามอาการเพื่อนชายจากผู้บำบัดส่วนตัวพูดขึ้นทำให้ฟางที่อบฟังอยู่ก็

ชะงักที่มักจะได้ยินพวกของป๊อปปี้พาแปลกๆ รวมถึงตอนนี้ที่พูดถึงเรื่องกายหยาบในคราบมนุษย์นี่

มันเรื่องอะไรกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะว่าไปหมอนั่นพ้นจากกายหยาบในร่างมนุษย์มาเหมือนพวกเราแล้วก็จริง แต่อย่าลืมสิว่าหมอนั่น

เคยเป็นคนมาก่อนไม่ได้เกิดมาเป็นแบบพวกเราเลยตั้งแต่เกิดเอ๊ะ หรือว่าหมอนั่นเคยมีอดีตที่อยาก

จะทำแล้วไม่ได้ทำมาก่อน อาการของพวกมนุษย์มันเลยกำเริบกับร่างกายใหม่”เขื่อนรีบด่วนสรุป

อาการของป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นพรุ่งนี้เราไปเยี่ยมป๊อปปี้แล้วหาข้อมูลเรื่องบ้าๆพวกนี้เพื่อช่วยเพื่อนเรากัน”ปลื้มพูดก่อนที่จะเดิน

กลับห้องพักไปกับเพื่อนของเขาโดยไม่ได้สนใจว่าตรงซอกแคบๆนั้นมีร่างเล็กของฟางแอบซ่อนอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ตกลงนายเป็นตัวอะไรกันแน่นะป๊อปปี้”ฟางออกมาจากที่ว่อนแล้วพูดก่อนจะมองไปที่ห้อง

พยาบาลด้วยความลังเล

 

 

 

 

 

 

 

สงสัยตอนนี้คงไม่ใช่แค่ฟางนางเอกเราซะแล้วมั้งที่สงสัยป๊อปปี้ คงจะมีรีดเดอร์หลายคนที่

สงสัยอยู่แน่ๆ 555555 ใครที่ยังอ่านอยู่ก็ฝากติดตามเรื่องนี้ด้วยนะคะ