All of mine [1D Short Fiction || zarry ]

ร่างหนาของใครบางคนปรากฎอยู่ตรงหน้าผม
ผมสั้นสีน้ำตาลเข้ม ดวงตาดุดันและร่างกาย
บึกบึนนั่น 'เลียม เจมส์ เพย์น'
ร่างกายผมเริ่มสั่นเทา ทำไมกัน ทำไมถึงต้องมาพบมาเจอกับผู้ชายตรงหน้านี้อีก






...





'เราเลิกกันเถอะค่ะเลียม'
เสียงใสของพี่สาวสุดที่รักเอ่ยตัดความสัมพันธ์กับชายหนุ่มที่รุ่นราวคราวเดียวกับน้องชาย



'เจมทนไม่ไหวแล้ว'

เสียงสะอื้นไห้ของหญิงสาวไม่ได้ทำให้ชายร่างใหญ่ตรงหน้า
สำนึกผิดในสิ่งที่ตัวเองทำเลย


'หึ'
เสียงต่ำทุ้มหัวเราะในลำคอเขาคิดว่าการนอกใจเป็นเรื่องตลกงั้นหรอ ผู้หญิงที่เขามั่วด้วยแต่ละวันไม่เคยซ้ำหน้าพาเข้ามาเหยียดหยามกันถึงในบ้าน
ไม่ผิดที่พี่เจมม่าจะทนไม่ไหว
ผมได้แต่แอบมองดูห่างๆ




เคร้ง!!!




เสียงแก้วที่ตกกระทบพื้นแตกกระจายไปทั่วบริเวณพื้นห้องฝ่ามือหนาปะทะเข้ากับใบหน้ามนจนเกิดรอยแดงและน้ำสีแดงข้นที่มุมปาก ภาพที่ผมเห็นมันโหดร้ายเกินไป



มือหนาจิกเข้าที่เส้นผมยาวสลวยออกแรงดึงมันจนเห็นเส้นเอ็นที่ปูดขึ้นมาบริเวณแขนและมือเสียงกรีดร้องที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดราวกับมีดที่ถูกเผาด้วยไฟร้อนมาทิ่มแทงลงกลางอก



เสียงสะอื้นร่ำไห้ที่วิงวอนอ้อนขอชีวิต
ไม่ได้ทำให้มือหนาผ่อนแรงลงเลย
น้ำตาที่ไหลอย่างต่อเนื่องด้วยความเจ็บปวดและเสียใจเสียงกรีดร้องยังคงดังขึ้นเรื่อยๆ ผมวิ่งเข้าไปดึงแขนหนาออก




"นี่คุณทำบ้าอะไร ปล่อยนะ ปล่อยสิ!"

ผมพูดเสียงดังราวกับตะโกน เพียงแค่แขนหนาขยับร่างผมก็ล้มไป
กองกับพื้นที่เต็มไปด้วยเศษแก้ว เศษแก้วที่บาดลึกลงฝ่ามือผมพร้อมกับเลือดสีข้นที่ไหลออกมา




เจ็บ...




แต่ความเจ็บนี้คงเทียบไม่ได้กับความเจ็บปวดที่พี่สาวผมได้รับผมลุกขึ้นและกระโจนเข้าใส่ร่างหนาอย่างแรง จนเขาเซเกือบล้ม มือใหญ่ก็ปล่อยมันออกจากเส้นผมยาว
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่หมัดหนักๆพุ่งเข้าใส่ใบหน้าของผม ความรู้สึกที่ร่างกายกระทบพื้นมันเจ็บ
จนชา




"พี่เจมหนีไป"
ผมตะโกนสุดเสียงและดึงขาเขาไว้เพื่อปกป้องคนที่ผมรักพี่สาวที่ผมรัก




"เก่งนักใช่มั้ย" ท่อนขาที่ปะทะกับลำตัวให้ความรู้สึกเจ็บไปทั่วร่าง หนักบ้าง เบาบ้างตามแรงของชายร่างสูง กลิ่นรสคาวๆของเลือดเป็นสิ่งที่ยืนยันว่าผมยังมีชีวิตอยู่




ภาพของชายหนุ่มวิ่งตามหญิงสาวไปเปรียบดั่งราชสีห์วิ่งล่าเหยื่อ เหยื่อของคนใจบาป คนโหดร้าย ไร้ซึ่งความเมตตา ปรารถนาชั่ว ประพฤติเลวทราม ทำร้ายคนอื่นแบบไม่ต้องมีเหตุผล ทำแล้วตัวเองมีความสุขที่ได้เห็นคนอื่นเจ็บปวด ทรมาน ผู้ชายที่ภายนอกดูสุภาพ อบอุ่น แต่จิตใจต่ำช้ายิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน



การที่เพศที่แข็งแรงทำร้ายเพศที่อ่อนแอกว่า
อะไรเป็นปัจจัยที่ทำให้เขาทำเช่นนี้


มือหนาบีบลำคอขาวจนเห็นรอยแดง




"คิดว่าจะหนีไปมีความสุขกับไอ้ชู้หน้าแก่นั่นง่ายๆหรอ"

แรงบีบไม่ทีท่าจะหยุดแต่กลับเพิ่มขึ้น




"ฝันไปเถอะ กูไม่ยอมหรอก"
เสียงไองึมงำในลำคอขาวแสดงให้เห็นว่าความสามารถในการหายใจเริ่มลดลง




"มานี่ นังตัวดี"
ฝ่ามือหนากระชากท่อนแขนเล็กจนตัวปลิว



"อยากไปมีความสุขกับมันมากใช่มั้ย"
พูดพร้อมกับโยนร่างบางลงบนเตียงโดยที่ไม่ลืมหันกลับไปล็อคประตู เสื้อผ้าบนร่างหนาถูกเจ้าของร่างถอดมันออกอย่างรวดเร็ว




"คุณกำลังเข้าใจผิดนะเลียม"
เสียงที่พูดออกมาคงไม่ได้เข้าไปในโสตประสาทการรับรู้ของคนตรงหน้า เพียงเสี้ยววินาทีเสื้อผ้าสวยที่ห่อหุ้มร่างเล็กถูกฉีดขาดจนไม่เหลือสภาพของเสื้อผ้าที่สวยงาม



สัมผัสที่หยาบโลน รุนแรง ที่เจ้าตัวจงใจทำมัน

"ปล่อย ช่วยด้วย ช่วยด้วย หยุดนะ"
เสียงใสถูกกลืนด้วยริมฝีปากหนาอย่างรุนแรงและหนักหน่วง

.


...ตุ้ม ตุ้ม ตุ้ม...


.

ผมพาร่างกายที่แทบจะไม่มีกำลังเดิน
มาอยู่หน้าห้องที่ภายในมีแต่ความเลวร้าย โหดร้าย




"เปิด! เปิดประตู เปิดซิ! เปิดประตูได้ยินมั้ย!!"

ผมตะเบงเสียงที่ดังน้อยนิดเพื่อให้คนใจร้ายข้างในได้รับรู้




"ช่วยด้วยแฮรี่ ช่วยพี่ด้วย ฮืออออ"

เสียงพี่สาวสุดที่รักดังผ่านประตูไม้สีขาวที่มี
คนอ่อนแออย่างผมยืนอยู่ใกล้
ใกล้เพียงประตูกั้นแต่ผมกลับทำอะไรไม่ได้เลย


เสื้อสีเข้มที่เปียกไปด้วยน้ำตาที่ไหลอาบแก้มใบหน้าหวานของคนผมหยิก 'ผมมันแย่ที่ช่วยอะไรพี่ไม่ได้เลย'




กิจกรรมอันโสมมของชายโหดร้ายในห้อง บนเตียงที่ยับยู่ยี่ สัมผัสที่รุนแรง
เยี่ยงสัตว์ร้ายไม่สนแม้กระทั่งเลือดที่ไหลออกมาจากช่องทางรัก รอยแดง รอยกัด กลิ่นเลือดในปากทำให้หญิงสาวไม่มีแรงขัดขืนใดๆ ร่างกายปวดร้าวระบมใจจะขาด น้ำตาที่ไหลนั้นไม่ได้มาจากความสุขจากการเสพสมของคนตรงหน้า



มันเป็นตัวแทนแห่งความเจ็บปวด ความทรมานจากคนที่เธอรักสุดหัวใจ เขามอบสิ่งที่เลวร้ายนี้ให้กับเธอ น้ำตาที่ไหลดั่งสายเลือดไม่ได้ช่วยบรรเทาความเจ็บปวดที่เธอมีแม้แต่นิด



ประตูสีขาวถูกเปิดออกพร้อมกับท่าทางอารมณ์ดีของชายหนุ่มที่ชื่อ เลียม เจมส์ เพย์น เดินผ่านผมไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ภาพหญิงสาวนอนเปลือยกายอย่างอิดโรย ใจผมแทบสลายกับสิ่งที่เห็น ใบหน้าบวมแดง รอยช้ำตามร่างกายที่มีให้เห็นอยู่ทั่ว
รอยเลือดจากคนที่จิตผิดปกติ คราบน้ำตาแห่งความเจ็บปวดช้ำใจ

.
.



'พี่เจมผมขอโทษ'





..

.




!!!


"วางไว้ตรงนั้นแหละ"
เสียงเข้มดึงผมหยุดจากอดีตที่เลวร้ายเมื่อครู่ ผมวางแก้วน้ำสีพีชบนโต็ะสีดำกลางห้อง และเดินกลับออกมา




"เดี๋ยว!"
เท้าผมหยุดชะงักและหันตัวกลับมา
โดยอัตโนมัต




"นายหน้าคุ้นๆนะ"

เขาทำหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบเงินวางบนถาดเครื่องดื่ม



"อ่ะ นี่ค่าทิป"
พูดและทำสีหน้าเหยียดหยามผ่านแววตาสีน้ำตาลนั้น

(︺︹︺)



ระหว่างทางกลับบ้านบนถนนที่เงียบสงัด
มีเพียงแสงไฟจากหลอดนีออนและแสงจันทร์ให้ความสว่าง
ในหัวของผมคิดแต่กับเรื่องในอดีตที่เจ็บปวด



สายน้ำอุ่นๆที่ชำระร่างกายช่วยให้ผมผ่อนคลายขึ้นมาบาง
ผมมองกระดานสีขาวบนผนัง

'8.00 am.Coffee Club'

นอนซะแฮรี่พรุ่งนี้ต้องตื่นไปทำงานแต่เช้านะ









....(︶︹︺)(｡•́︿•̀｡)(｡ì _ í｡)...............
ฮ่าๆๆๆ เลียมใจร้ายยยยยยยยย
พาร์ทหน้าอาจจะมีคู่อื่นมาร่วมแจมด้วยนะ
อิอิ

ไม่ชอบตรงไหนหรืออยากติอะไรก็เม้นได้เลยนะจ้ะ เค้าจะได้รู้จุดบอดของหัวเอง

รักคนอ่าน จุ๊ปๆ

٩(๛ ˘ ³˘)۶♥（*＾3＾）/～♡