All of mine [1D Short Fiction || zarry ]

แสงตะวันสีแดงส้มที่ตัดกับท้องฟ้าสีครามให้ความรู้สึกสดชื่นกับเช้าวันใหม่อันแสนวุ่นวายของผม ผมก้าวขาเดินฉับๆไปยังร้านกาแฟ

ที่ซึ่งเป็นที่ทำงานของผมในตอนเช้า

มีคนใครคนนึงเคยถามผมว่าทำไมทำงานอะไรเยอะแยะขนาดนี้

นั่นสินะ

ก็เผื่อวันไหนผมตกงานที่คลับจะได้ไม่ต้องไปตะลอนหางานใหม่ เดี๋ยวนี้งานก็หายาก

หรืออาจเป็นเพราะผมไม่อยากใช้เวลาอยู่กับ

ตัวเองมากเกินไปจะได้ไม่คิด

ถึงอดีตที่ไม่น่าจดจำ

'ใครจะไปเหมือนนายล่ะไนออลพักนี้กลับบ้านไวจังนะมีใครรออยู่ที่บ้านป่ะเนี้ย'

หน้าตาไนออลขึ้นสีอย่างเห็นได้ชัดว่าเขิน

'ฉันไม่พูดกับนายแล้ว ไปทำงานดีกว่า'

ผมอดขำไม่ได้กับท่าทางเขินอายของไนออล

.

.

"โต๊ะสามนะ"

"นั่นโต๊ะห้าสองที่"

เสียงของพอลนักชงกาแฟมือหนึ่งของร้านเอ่ยบอกผมซึ่งเป็นพนักงานเสริฟเพียงคนเดียวของร้าน ก็ไม่เข้าใจว่าเจ้าของโรงแรมงกหรือ

อะไรทำไมไม่จ้างพนักงานเสริฟเพิ่ม

ร้านนี้มีแค่ผมกับพอลและพนักงานทำความสะอาดซึ่งจะมาทำงานในตอนเช้าก่อนร้านเปิดและช่วงเย็น

เอาเป็นว่าตอนนี้ทั้งร้านมีพนักงานสองคนคือผมกับพอล งานก็ไม่ได้หนักอะไรหรอกนะ

แค่วุ่นๆในวันที่ลูกค้าเยอะ

แล้วลูกค้าก็เยอะทุกๆวัน(¬_¬)

อาจเป็นเพราะรสชาดกาแฟของที่นี่ที่พิถีพิถันตั้งใจทำแม้จะช้าแต่เค้าก็เลือกที่จะรอดื่มกาแฟ

หอมๆแสนอร่อยรสเลิศ สำหรับผมคงไม่มีอะไรอร่อยไปกว่าคัฟเค้กน่ากินที่จัดวางอย่างสวยงามภายในตู้กระจก (⌒o⌒) แต่ส่วนใหญ่ขนมที่คนชอบทานคู่กับกาแฟเห็นจะเป็นเค้กช็อคโกแลตหน้านิ่ม

แต่คัฟเค้กก็อร่อยกว่าอยู่ดี

"แฮรี่ วันนี้ฉันทำงานครึ่งวันนะ

จะกลับบ้านสักอาทิตย์นึงน่ะ"

"เดี๋ยวจะมีคนชงกาแฟมาทำแทนฉันชั่วคราวนะไม่ต้องกลัวไปหรอกฉันไม่ให้นายชง

แน่นอน ฮ่าๆ"

แน่นอนสิครับถ้าให้ผมทำร้านนี้คงได้ปิดภายในวันสองวันนี้ก็ได้ เพราะคงไม่มีใครอยากกินกาแฟรสชาดหมาไม่แดกหรอก(แต่หมาก็ไม่แดกกาแฟนี่หว่าาา)

"ฮะ โชคดีนะพอล"

ผมโบกมือลาพอลที่เดินออกจากร้านไป ดีหน่อยที่ช่วงใกล้เที่ยงคนไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่

ครู่เดียวชายหนุ่มที่มีใบหน้าคมแสนคุ้นเคยก็เดินตรงเข้ามาในร้าน'เซน มาลิค'

"หวัดดีเซนมาซื้อกาแฟหรอ"

ผมทักทายเซนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

ถ้าไม่ได้เขาช่วยไว้ในวันนั้น ผมคงไม่ได้มายืนหายใจอยู่ตรงนี้

"เอ่อ เปล่าหรอก นายสบายดีนะ"

"สบายดี มีอะไรรึเปล่า?"

"นายทำงานอยู่ที่นี่หรอ?"

"ใช่"

ผมตอบพร้อมกับพยักหน้า

"นานยังอ่ะ"

"สามเดือนอ่ะ"

ไม่รู้อะไรที่ทำให้ผมกับเซนสนิทกัน

เพียงแค่เจอกันครั้งเดียวและไม่ได้ติดต่อกัน

อีกเลยจนได้มาเจอกันตอนนี้

"คือฉันมาทำงานแทนพอลชั่วคราวนะ"

เซนตอบด้วยสีหน้าแปลกๆ

"ดีจังตอนแรกฉันก็คิดอยู่ว่าเป็นใครกลัวจะทำงานเข้ากับเค้าไม่ได้นะ"

"นายทำงานที่ไหนมาก่อนหรอ"

ผมถามขณะที่เซนเดินเข้าไปประจำที่และลงมือชงกาแฟตามรายการที่ลูกค้าสั่ง

"แถวนี้แหละ"

เซนตอบยิ้มๆรอยยิ้มที่แฝงอะไรบางอย่างที่ผมไม่เข้าใจ

"โต๊ะสี่นะ"

ผมเดินถือถาดที่พร้อมไปด้วยกาแฟหอมๆ

และเค้กช็อกโกแลตน่ากิน

"กาแฟได้แล้วครับ"

"ลูอิส"

"แฮรี่"

นอกเวลางานผมกับลูอิสก็เป็นเหมือนเพื่อนกันถึงแม้เค้าจะแก่กว่าผมแต่ในเวลางานเค้าเป็นหัวหน้า

"วันนี้มาทำงานไว้จัง"

"เป็นผู้จัดการก็งี้แหละไม่ได้ดูแลควบคุมเฉพาะพนักงานแต่ต้องดูแลเรื่องจุกจิกงุกงิกอะไรอีกเยอะ"

ลูอิสบ่นกับผมยาวเหยียดก็นะนายก็เป็นถึงหุ้นส่วนโรงแรมนี้แค่ทำหน้าที่ผู้จัดการปิดบังฐานะที่ร่ำรวย ทำไมกันนะ???

"เซน นั่นเซนนิ มาทำไรว่ะ"

ลูอิสพูดพึมพำและเดินไปหาเซน

เซน POV.

'ตายห่า ไอ้เตี้ยมาได้ไงว่ะ' (ノﾟДﾟ)

ผมตกใจเมื่อเห็นเพื่อนรักที่พ่วงตำแหน่งหุ้นส่วนโรงแรมของผมเดินมาหา

"ไงเพื่อน แกมาทำไรว่ะเนี้ย"

ลูอิสถามในขณะที่ผมก้มหน้าก้มตาชงกาแฟ

"หุบปากแกเดี๋ยวนี้นะ"

ผมกระซิบเบาๆพอให้ได้ยินกันสองคน ผมไม่อยากให้ใครอีกคนรู้ว่าผมเป็นใคร แฮรี่เป็นคนขี้เกรงใจ อ่อนน้อม ถ่อมตนผมกลัวว่าถ้าเค้ารู้ว่าผมเป็นใคร เค้าอาจจะอึดอัด ทำตัวไม่ถูก ไม่คุยกับผมแบบนี้ผมไม่อยากเห็นสีหน้าที่จางรอยยิ้มของเค้า

"เป็นไรว่ะ ไมต้องกระซิบ"

ไอ้เตี้ยตอบผมด้วยเสียงค่อนข้างดังเลยทีเดียว

"กลับไปแดกกาแฟไม่ก็ไปทำงานของแกเดี๋ยวนี้เลยนะ ไว้จะเล่าให้ฟัง"

"คร๊าบท่า..."

ก่อนที่ลูอิสจะได้พ่นคำพูดออกมามือผมก็ตบเข้าที่ปากของมัน

"เจ็บนะโว้ย!"

"หยุดพูดแล้วไปเดี๋ยวนี้เลยนะ"

เฮ้ออคุณพระนี่มันวันอะไรของผมเนี้ย

ผมยิ้มบางๆให้กับคนผมหยิกที่เดินมาหาผม

"นายเป็นเพื่อนลูอิสหรอ"

นั่นไงเดาไว้ไม่มีผิด

"เอ่อแค่รู้จักกันน่ะ"

"แต่พวกนายดูสนิทสนมกันดี"

"ฉันคงเข้ากับคนได้ง่ายมั้ง"

"อื้ม"

ลักยิ้มบนใบหน้าหวานในตอนนี้ ช่าง สวย หวาน น่ารักจัง เดี๋ยวนะ!!! แฮรี่เป็นผู้ชายนะเซนแกคิดอะไรแบบนี้ได้ยังไง แต่ก็น่ารักอยู่ดี (≧∇≦)

"นี่ของโต๊ะไหนหรอ"

"อ่อ ไม่มีหรอก ฉันทำให้นายอ่ะ"

แก้วกาแฟสีขาวที่เติมให้เต็มด้วยกาแฟกลิ่นหอมกรุ่นและฟองนมสีขาวรูปหัวใจ ⊙_⊙ ในใจผมมันวูบวาบแปลกๆดีใจ ชอบใจ

อาจเป็นเพราะไม่เคยมีใครทำอะไรแบบนี้ให้ก็ได้ 'น่ารักดีแฮะ'

บ่ายสองโมงคือเวลาที่ผู้คนในร้านต้องเดินออกจากร้านไป เมื่อป้ายพลิกClose

จะมีผมและพนักงานใหม่ชั่วคราวอย่างเซนที่ยังอยู่ในร้านรอพนักงานทำความสะอาดมาทำหน้าที่

"ไปหาไรกินกันมั้ย"

เซนถามขณะเดินออกมานอกร้าน

"ไม่ดีกว่าอ่ะ ตอนสองทุ่มฉันมีงานที่คลับ

ชั้นสามนะ"

"โทษทีนะ"

"ไม่เป็นไรฉันเข้าใจ นายไปพักเถอะ จะได้มีแรงทำงาน"

เซนเข้าใจอะไรง่ายเสมอแม้จะพึ่งรู้จักกันได้ไม่นาน ความรู้สึกในใจผมราวกับว่าเรา

รู้จักกันมาหลายปี

.

.

ถาดเครื่องดื่มที่ผมถือไปเสริฟหลายต่อหลายรอบนั้นไม่ได้หนักใจเท่าสายตากะลิ้มกะหยิ่มที่มองผม การทำงานที่ต้องตกเป็นอาหารตา

แบบนี้ ทำให้ผมรู้สึกประหม่าเพราะยัง

ไม่คุ้นชินกับมัน

ความดึกไม่ทำให้แสง สี เสียงในคลับลดลง ผมเดินไปยังห้องน้ำของคลับที่ค่อนข้างปลอดคนอยู่บ้าง ขณะที่ผมยืนยิงกระต่าย

"พี่ลู อื้อ...พอก่อน"

เสียงพูดติดๆขัดๆก็ดังออกมาจากประตูห้องน้ำ

"อืม ต่ออีกแปบเดียวนะครับ"

เสียงแหบเอ่ยขึ้นเมื่อถูกขัดใจ เสียงจ้วบจ้าบ

ที่ดังเป็นระยะ ความสุขที่ชายสองคนดื่มด่ำกัน ใช่เสียงผู้ชายแน่ๆ

"อื้ม อือ ยะ อย่าฮะ"

เสียงปฏิเสธคุ้นหูทำให้ผมไม่กล้าเปิดก๊อกน้ำล้างมือ กลัวคนข้างในจะรู้ว่ามีคนอื่นอยู่ด้วย

เค้าสองคนกำลังมอบความรักให้แก่กัน

ผมไม่ควรขัดจังหวะซินะ

"พี่รักน้องออลนะ จุ๊ป"

"ผะ ผมก็รักพี่ลูนะ"

"จุ๊ปคืนด้วยซิ"

เสียงออดอ้อนฟังแล้วดูน่ารักจริงๆ คนฟังตอนนี้คงเขินแก้มแดงเป็นลูกสตรอเบอรี่อยู่แน่ๆ

"บ้า"

"งั้นพี่จุ๊ปเองนะ ฟอดดดดด หอมที่สุดเลย น้องออลของพี่ลู"

น้องออล พี่ลู น้องออล พี่ลู

ผมทำหน้าเหวอแล้วยกมือขึ้นปิดปากตัวเองทันที

ไนออลกับลูอิส พระเจ้าต้องใช่แน่ๆ ว่าแล้วเชียวคู่นี้ดูสนิทกันเกินกว่าเพื่อน

แต่ก็น่ารักดีแฮะ

ผมเดินออกมาจากห้องน้ำโดยที่ไม่ลืมล้างมือ เสียงคนสองคนในห้องน้ำไม่มีทีท่าว่าจะหยุดกิจกรรมรัก คงไม่มีใครขัดขวางการแสดงความรักของเค้าสองคนได้อีกแล้ว

และค่ำคืนอันแสนวุ่นวายก็ผ่านไป

พร้อมกับร่างกายอันเหนื่อยล้าของผม

ผมควรจะชินกับมันสักทีซินะ

================================

ヾ(≧▽≦*)o~\(≧▽≦)/~

น้องออล พี่ลู น่ารักจังเลยยยยย

ตอนต่อไปลุ้นๆๆ

ติชมกันได้ตลอดเลยนะจ้ะไม่ว่ากัน

รักคนอ่าน จุ๊ป

✿*ﾟ¨ﾟ✎*.:｡✿*♡LOVE♡ ✿*ﾟ¨ﾟ✎･ ✿