All of mine [1D Short Fiction || zarry ]

ร่างหนาของใครบางคนปรากฎอยู่ตรงหน้าผม

ผมสั้นสีน้ำตาลเข้ม ดวงตาดุดันและร่างกาย

บึกบึนนั่น 'เลียม เจมส์ เพย์น'

ร่างกายผมเริ่มสั่นเทา ทำไมกัน ทำไมถึงต้องมาพบมาเจอกับผู้ชายตรงหน้านี้อีก

...

'เราเลิกกันเถอะค่ะเลียม'

เสียงใสของพี่สาวสุดที่รักเอ่ยตัดความสัมพันธ์กับชายหนุ่มที่รุ่นราวคราวเดียวกับน้องชาย

'เจมทนไม่ไหวแล้ว'

เสียงสะอื้นไห้ของหญิงสาวไม่ได้ทำให้ชายร่างใหญ่ตรงหน้า

สำนึกผิดในสิ่งที่ตัวเองทำเลย

'หึ'

เสียงต่ำทุ้มหัวเราะในลำคอเขาคิดว่าการนอกใจเป็นเรื่องตลกงั้นหรอ ผู้หญิงที่เขามั่วด้วยแต่ละวันไม่เคยซ้ำหน้าพาเข้ามาเหยียดหยามกันถึงในบ้าน

ไม่ผิดที่พี่เจมม่าจะทนไม่ไหว

ผมได้แต่แอบมองดูห่างๆ

เคร้ง!!!

เสียงแก้วที่ตกกระทบพื้นแตกกระจายไปทั่วบริเวณพื้นห้องฝ่ามือหนาปะทะเข้ากับใบหน้ามนจนเกิดรอยแดงและน้ำสีแดงข้นที่มุมปาก ภาพที่ผมเห็นมันโหดร้ายเกินไป

มือหนาจิกเข้าที่เส้นผมยาวสลวยออกแรงดึงมันจนเห็นเส้นเอ็นที่ปูดขึ้นมาบริเวณแขนและมือเสียงกรีดร้องที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดราวกับมีดที่ถูกเผาด้วยไฟร้อนมาทิ่มแทงลงกลางอก

เสียงสะอื้นร่ำไห้ที่วิงวอนอ้อนขอชีวิต

ไม่ได้ทำให้มือหนาผ่อนแรงลงเลย

น้ำตาที่ไหลอย่างต่อเนื่องด้วยความเจ็บปวดและเสียใจเสียงกรีดร้องยังคงดังขึ้นเรื่อยๆ ผมวิ่งเข้าไปดึงแขนหนาออก

"นี่คุณทำบ้าอะไร ปล่อยนะ ปล่อยสิ!"

ผมพูดเสียงดังราวกับตะโกน เพียงแค่แขนหนาขยับร่างผมก็ล้มไป

กองกับพื้นที่เต็มไปด้วยเศษแก้ว เศษแก้วที่บาดลึกลงฝ่ามือผมพร้อมกับเลือดสีข้นที่ไหลออกมา

เจ็บ...

แต่ความเจ็บนี้คงเทียบไม่ได้กับความเจ็บปวดที่พี่สาวผมได้รับผมลุกขึ้นและกระโจนเข้าใส่ร่างหนาอย่างแรง จนเขาเซเกือบล้ม มือใหญ่ก็ปล่อยมันออกจากเส้นผมยาว

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่หมัดหนักๆพุ่งเข้าใส่ใบหน้าของผม ความรู้สึกที่ร่างกายกระทบพื้นมันเจ็บ

จนชา

"พี่เจมหนีไป"

ผมตะโกนสุดเสียงและดึงขาเขาไว้เพื่อปกป้องคนที่ผมรักพี่สาวที่ผมรัก

"เก่งนักใช่มั้ย" ท่อนขาที่ปะทะกับลำตัวให้ความรู้สึกเจ็บไปทั่วร่าง หนักบ้าง เบาบ้างตามแรงของชายร่างสูง กลิ่นรสคาวๆของเลือดเป็นสิ่งที่ยืนยันว่าผมยังมีชีวิตอยู่

ภาพของชายหนุ่มวิ่งตามหญิงสาวไปเปรียบดั่งราชสีห์วิ่งล่าเหยื่อ เหยื่อของคนใจบาป คนโหดร้าย ไร้ซึ่งความเมตตา ปรารถนาชั่ว ประพฤติเลวทราม ทำร้ายคนอื่นแบบไม่ต้องมีเหตุผล ทำแล้วตัวเองมีความสุขที่ได้เห็นคนอื่นเจ็บปวด ทรมาน ผู้ชายที่ภายนอกดูสุภาพ อบอุ่น แต่จิตใจต่ำช้ายิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน

การที่เพศที่แข็งแรงทำร้ายเพศที่อ่อนแอกว่า

อะไรเป็นปัจจัยที่ทำให้เขาทำเช่นนี้

มือหนาบีบลำคอขาวจนเห็นรอยแดง

"คิดว่าจะหนีไปมีความสุขกับไอ้ชู้หน้าแก่นั่นง่ายๆหรอ"

แรงบีบไม่ทีท่าจะหยุดแต่กลับเพิ่มขึ้น

"ฝันไปเถอะ กูไม่ยอมหรอก"

เสียงไองึมงำในลำคอขาวแสดงให้เห็นว่าความสามารถในการหายใจเริ่มลดลง

"มานี่ นังตัวดี"

ฝ่ามือหนากระชากท่อนแขนเล็กจนตัวปลิว

"อยากไปมีความสุขกับมันมากใช่มั้ย"

พูดพร้อมกับโยนร่างบางลงบนเตียงโดยที่ไม่ลืมหันกลับไปล็อคประตู เสื้อผ้าบนร่างหนาถูกเจ้าของร่างถอดมันออกอย่างรวดเร็ว

"คุณกำลังเข้าใจผิดนะเลียม"

เสียงที่พูดออกมาคงไม่ได้เข้าไปในโสตประสาทการรับรู้ของคนตรงหน้า เพียงเสี้ยววินาทีเสื้อผ้าสวยที่ห่อหุ้มร่างเล็กถูกฉีดขาดจนไม่เหลือสภาพของเสื้อผ้าที่สวยงาม

สัมผัสที่หยาบโลน รุนแรง ที่เจ้าตัวจงใจทำมัน

"ปล่อย ช่วยด้วย ช่วยด้วย หยุดนะ"

เสียงใสถูกกลืนด้วยริมฝีปากหนาอย่างรุนแรงและหนักหน่วง

.

...ตุ้ม ตุ้ม ตุ้ม...

.

ผมพาร่างกายที่แทบจะไม่มีกำลังเดิน

มาอยู่หน้าห้องที่ภายในมีแต่ความเลวร้าย โหดร้าย

"เปิด! เปิดประตู เปิดซิ! เปิดประตูได้ยินมั้ย!!"

ผมตะเบงเสียงที่ดังน้อยนิดเพื่อให้คนใจร้ายข้างในได้รับรู้

"ช่วยด้วยแฮรี่ ช่วยพี่ด้วย ฮืออออ"

เสียงพี่สาวสุดที่รักดังผ่านประตูไม้สีขาวที่มี

คนอ่อนแออย่างผมยืนอยู่ใกล้

ใกล้เพียงประตูกั้นแต่ผมกลับทำอะไรไม่ได้เลย

เสื้อสีเข้มที่เปียกไปด้วยน้ำตาที่ไหลอาบแก้มใบหน้าหวานของคนผมหยิก 'ผมมันแย่ที่ช่วยอะไรพี่ไม่ได้เลย'

กิจกรรมอันโสมมของชายโหดร้ายในห้อง บนเตียงที่ยับยู่ยี่ สัมผัสที่รุนแรง

เยี่ยงสัตว์ร้ายไม่สนแม้กระทั่งเลือดที่ไหลออกมาจากช่องทางรัก รอยแดง รอยกัด กลิ่นเลือดในปากทำให้หญิงสาวไม่มีแรงขัดขืนใดๆ ร่างกายปวดร้าวระบมใจจะขาด น้ำตาที่ไหลนั้นไม่ได้มาจากความสุขจากการเสพสมของคนตรงหน้า

มันเป็นตัวแทนแห่งความเจ็บปวด ความทรมานจากคนที่เธอรักสุดหัวใจ เขามอบสิ่งที่เลวร้ายนี้ให้กับเธอ น้ำตาที่ไหลดั่งสายเลือดไม่ได้ช่วยบรรเทาความเจ็บปวดที่เธอมีแม้แต่นิด

ประตูสีขาวถูกเปิดออกพร้อมกับท่าทางอารมณ์ดีของชายหนุ่มที่ชื่อ เลียม เจมส์ เพย์น เดินผ่านผมไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ภาพหญิงสาวนอนเปลือยกายอย่างอิดโรย ใจผมแทบสลายกับสิ่งที่เห็น ใบหน้าบวมแดง รอยช้ำตามร่างกายที่มีให้เห็นอยู่ทั่ว

รอยเลือดจากคนที่จิตผิดปกติ คราบน้ำตาแห่งความเจ็บปวดช้ำใจ

.

.

'พี่เจมผมขอโทษ'

..

.

!!!

"วางไว้ตรงนั้นแหละ"

เสียงเข้มดึงผมหยุดจากอดีตที่เลวร้ายเมื่อครู่ ผมวางแก้วน้ำสีพีชบนโต็ะสีดำกลางห้อง และเดินกลับออกมา

"เดี๋ยว!"

เท้าผมหยุดชะงักและหันตัวกลับมา

โดยอัตโนมัต

"นายหน้าคุ้นๆนะ"

เขาทำหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบเงินวางบนถาดเครื่องดื่ม

"อ่ะ นี่ค่าทิป"

พูดและทำสีหน้าเหยียดหยามผ่านแววตาสีน้ำตาลนั้น

(︺︹︺)

ระหว่างทางกลับบ้านบนถนนที่เงียบสงัด

มีเพียงแสงไฟจากหลอดนีออนและแสงจันทร์ให้ความสว่าง

ในหัวของผมคิดแต่กับเรื่องในอดีตที่เจ็บปวด

สายน้ำอุ่นๆที่ชำระร่างกายช่วยให้ผมผ่อนคลายขึ้นมาบาง

ผมมองกระดานสีขาวบนผนัง

'8.00 am.Coffee Club'

นอนซะแฮรี่พรุ่งนี้ต้องตื่นไปทำงานแต่เช้านะ

....(︶︹︺)(｡•́︿•̀｡)(｡ì _ í｡)...............

ฮ่าๆๆๆ เลียมใจร้ายยยยยยยยย

พาร์ทหน้าอาจจะมีคู่อื่นมาร่วมแจมด้วยนะ

อิอิ

ไม่ชอบตรงไหนหรืออยากติอะไรก็เม้นได้เลยนะจ้ะ เค้าจะได้รู้จุดบอดของหัวเอง

รักคนอ่าน จุ๊ปๆ

٩(๛ ˘ ³˘)۶♥（*＾3＾）/～♡