6 เดือนต่อมา
เรื่องที่มาร์คฮยองหายไป ... ผมพึ่งรับรู้เรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้น ทำไมผมถึงได้โง่อย่างนี้ หรือผมเป็นเพียงคนรักที่ไม่ได้เรื่อง คอยแต่สร้างปัญหาให้กับคนรัก หรือมาร์คฮยองจะลืมผมไปแล้ว ฮึก...ทำไมถึงไม่มาหาผมสักทีหล่ะครับ สุดที่รักของผม....
6 เดือนก่อน
" ฮึก..ขอโทษ .." เสียงของเพื่อนที่ผมโกรธดังขึ้น ตรงหน้า มาทำไม! จะมาสมน้ำหน้าที่ผมมีสภาพอย่างนี้หรอ!!! ผมกำหมัดแน่ๆ สั่นไปทั้งตัว ด้วยความโกรธ โกรธคนตรงหน้าที่ยังมีหน้ามาพบผม แต่เกลียดตัวเองมากกว่าที่ยังหลงเหลือความรู้สึกดีๆ ให้คนที่หักหลังตัวเอง
" ฮึก..มาทำไม!! " ผมเอ่ยเสียงสั่นเครือ ยากเกินกว่าจะระงับอามรณ์โกรธเกลียดได้ ทำได้ยากจริงๆ
" ฮึก..ขอ..โทษ.." น้ำเสียงที่ฟังดูสำนึกผิด บีบคั้นหัวใจของผมให้เจ็บปวด แล้วมาร์คฮยองล่ะ เค้าไม่ได้อยู่กับเพื่อนทรยศงั้นหรอ
" ออกไป! " ผมกั้นน้ำตาไม่ให้มันไหลออกมา ไม่ให้คนตรงหน้าได้เห็นความน่าสมเพชของผมอีกเป็นครั้งที่ 2
" แบมแบม ฉันมีเรื่องจะอธิบาย..ฮึก..ฟังก่อน.." จูเนียร์พูด พร้อมกั้นสะอื้นไปด้วย จะอธิบายอะไรอีก ในเมื่อทุกๆอย่าง มันก็ชัดเจนอยู่แล้ว ถึงแม้ว่าผมจะพยายามหลอกตัวเองเท่าไหร่ ให้ความหวังตัวเองมากแค่ไหนแต่ผมก็รู้ถึงยังไง มาร์คฮยองก็ไม่มีทางกลับมารักผมได้เหมือนเดิม ในเมื่อเค้าแต่งงานกับจูเนียร์ไปแล้ว ฮึก..ไม่มีประโยชน์อีกแล้ว
" ออกไป..!!! ฉันบอกให้..ฮึก..ออกไป!!! " ผมปาสิ่งของที่มือหยิบจับได้ ปาออกไปตรงหน้า อย่างบ้าคลั่ง หลุดสักทีฮึก...พอแล้ว..ไม่อยากฟัง...
" โอ๊ย!!! ..." เสียงจูเนียร์ร้องออกมา ทำให้ผมชะงัก พร้อมเงยหูฟัง ว่าจูเนียร์เป็นยังไบ้าง มือของผมสั่นเทา
" ออกไป.." ผมเอ่ยเสียเย็น ทำเป็นใจแข็งอีกครั้ง ......
" ก่อนจะไป ฉันขอพูดอะไรสักอย่างเถอะนะ ขอร้องนะแบมแบม โปรดให้โอกาสฉัน ..ฮึก..."
"...................................."
" ความจริง เรื่องทุกอย่าง มาร์คฮยองแค่เพียงต้องการปกป้องนายนะแบมแบม..."
ผมรับรู้ได้ถึง มือเนียนนุ่มของจูเนียร์ ที่มอบสิ่งหนึ่งให้ผม สิ่งเย็นชืด สัมผัสแรกที่ผมรับรู้รู้ มันคือแหวน ผมสัมผัสมันและกำมันแน่นขึ้น แหวนที่ผมออกแบบฮึก...ทำไม
" แหวนวงนี้มาร์คฮยองฝากให้ฉันเก็บไว้ให้นายนะแบมแบม... "
กึก! ...เสียงปิดประตูพร้อมด้วยเสียงร้องเท้าเดินจากไปแล้ว แต่ตอนนี้หัวใจของผมกับเหมือนถูกอะไรสักอย่างกระแทกเข้าอย่างจัง หมายความว่ายังไง !!!
" น้องน้อย เดี๋ยวพี่ไปตามน้องเล็กมานะครับ " เสียงร้อนร้นของเจบีฮยองพัดผ่านเข้าหูผมไปดังสายลม ในตอนนี้ในหัวของผมกลับดังก้องไปด้วยเสียงของจูเนียร์
" ฮึก....หมาย..ความว่ายังไง..."
แกร๊ก!! เสียงเปิดประตู อีกครั้งหลังจากที่เจบีฮยองหายไปได้ไม่นาน
" ฮยองรู้ทุกอย่างหมดแล้วใช่ไมครับ " ร่างสูงเอ่ยเสียงเศร้า
" รู้เรื่องอะไร น้องเล็ก ฮึก....น้องรู้อะไรเกี่ยวกับมาร์คฮยอง และจูเนียร์ใช่มั๊ย !! ตอบพี่มานะ!! ฮึก..อืออ..." ผมร้องไห้ พร้อมอาการปวดหัวที่เริ่มกระเริบขึ้นอย่างต่อเนื่อง
" ฮยองครับ เรื่องราวทั้งหมด สิ่งที่มาร์คฮยองและจูเนียร์ฮยองทำไป เพราะต้องการ กันฮยองออกจากอันตรายที่ฮยองพบเจอบ่อยๆ ไงล่ะครับ " น้องเล็กพูดขึ้น พร้อมบีบมือของผมที่เปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ..
" หม..ายควา..มฮึก..ว่ายังไงกัน..น้อง..เล็ก."
" ฮยองจำเกี่ยวกับอุบัติเหตุที่ฮยองเจอก่อนหน้าที่มาร์คฮยองจะนิสัยเปลี่ยนไป ฮยองยังจำได้ใช่ไมครับ"
ใช่..ในตอนนั่น ก่อนที่มาร์คฮยองจะมีนิสัยเปลี่ยนไป ผมเจออุบัติเหตุแทบทุกวัน ไหนจะจดหมายข่มขู่ไม่ให้ยุ่งกับมาร์คฮยอง มีดโกนที่ถูกใส่ไว้ในรองเท้า หรือจะเป็น รถยนต์เฉี่ยวเหมือนกับตั้งใจจะชนผมมากกว่า แถมยังมีกระถางต้นไม้ที่หล่นลงตรงจุดที่ผมยืนอยู่ จนผมต้องคอยระวัง ในการยืนอยู่ตรงจุดไหนที่มีระเบียง หรือมุม ผมจะเลี่ยงบริเวณนั่นทันที
" จำ..ฮึก..จำได้สิ.."
" นั่นล่ะครับ เกิดจากฝีมือของแก๊งค์พยัคฆ์ทมิช แก๊งค์ที่สร้างบาดแผลให้มาร์คฮยองอย่างแสนสาหัส...."
"ทำไม..."
" มาร์คฮยองไม่เคยบอกให้ฮยองรู้เลย ใช่ไมล่ะครับ เพราะเค้ารักฮยองมาก เกินกว่าจะให้ฮยองได้รับรู้ถึงอดีตที่เลวร้ายของเค้า มาร์คฮยองจึงเลือกที่จะเก็บซ่อนมันไว้ "
" แล้วน้องรู้เรื่องนี้ได้ยังไง..ฮึก..." น้ำตาที่รินไหลออกมาในตอนนี้ สงสารเหลือเกิน สับสน ไม่เข้าใจ น้อยใจที่มาร์คฮยองไม่ยอมบอกเรื่องนี้กับผม ดีใจที่ความรักของเรายังไม่หมดลง
" ผมกำลังสืบเรื่องนี้อยู่น่ะครับ ตอนนั่นมันว่างๆ ก็เลยหาข้อมูลเกี่ยวกับแก๊งค์มาเฟียที่มีอิทธิพล เผื่อผมจะลงทุนทำธุรกิจจะได้ไม่ไปเหยียบตาปลาเข้า ..." น้องเล็กเอ่ยเสียง เบาๆ ผมรู้ว่าเค้ายังปิดบังเรื่องบางอย่างกับผมอยู่ แต่ตอนนี้ผมหมดแรงแล้วจริงๆ ทุกเรื่องราวที่ผ่านมา ผมคิดว่ามาร์คฮยองไม่รัก คิดไปเองคนเดียว ทั้งๆที่มาร์คฮยองปกป้องผมอยู่ตลอดเวลา ผมทำผิดอีกแล้ว .....
" น้องเล็ก ฮึก.. แล้วน้องรู้ไม ว่าตอนนี้มาร์คฮยองอยู่ที่ไหน.."
" เดี่๋ยวมาร์คฮยองจะกลับมา..ครับ เชื่อใจผมใช่ไมครับฮยอง " น้องเล็กพูดขึ้น ผมโอบกอดผมอีกครั้ง พี่กลัวว่าในเวลาที่มาร์คฮยองกลับมา พี่จะไม่อยู่แล้วนะสิ เด็กน้อย.... อาการปวดหัวของผมรุนแรงมากขึ้นทุกวัน เหมือนในตอนนี้ ผมไม่อยากให้ใครเป็นห่วงอีกแล้ว........
กลับมาปัจจุบัน
แกร๊ก... ผมหันหน้าไปตามเสียงรองเท้าที่กระทบกับพื้น เดินเข้ามาหา ..ผม น้องเล็กนั่นเอง
" น้องเล็ก มาร์คฮยองกลับมาหรือยัง..?? " ผมเอ่ยเสียงเลือนลอย มือนุ่มอีกข้างก็ลูบหน้าท้องที่ตอน นี้ 7 เดือนแล้วเบาๆ
" อดทนรออีกสักนิดนะครับฮยอง " มือหนาลูบใบหน้าของผมเบาๆ ผมรับรู้ได้ถึงอาการสั่นเทาของมือหนา
" เป็นอะไรหรือเปล่าน้องเล็ก " เสียงนิ่มๆเอ่ยออกมา อาการของผมตอนนี้ ไม่ดีขึ้นเลย ตอนนี้ ร่างกายผมไร้เรี่ยวแรงแม้แต่จะก้าวเดิน หรือใกล้จะถึงเวลาของผมแล้ว... มาร์คฮยองรีบๆกลับมาเถอะนะครับ ..แบมคิดถึง..ฮึก..ใจจะขาดอยู่แล้ว......
...................................................................................................
ใจจ้าว
