ใจร้าว

[ Mark'Part]

ตอนนี้บรรยกาศรอบๆ ต่างเคร่ดเครียด ผมกับคริสต่างดูเชิงกัน เหล่าลูกน้องทั้งของผมและของคริสต่างเตรียมพร้อมที่จับอาวุธที่อยู่ในมือ หากมีใครคนใดคนหนึ่งของฝ่ายตรงข้ามตุกติก 
" จะเอาไง..." ผมเอ่ยถาม คนตรงหน้าเสียงเย็น 
" นายต้องไปพบท่านกับฉัน " คริสเอ่ยด้วยท่าทีนิ่งเงียบ จนผมสงหรณ์ใจไม่ดี
" ไม่มีทาง! " ผมเอ่ย แต่แล้วดีโอก็สังเกตเห็นบางอย่างที่ผิดปกติ 
" นายครับระวัง!!! " ดีโอ ก็กระโดดออกมาพลักผม หลบลูกกระสุนที่ถูกยิงมา เล่นลอบกัดเหมือนเคย ผมกัดฟันแน่น ด้วยอามรณ์โกรธและสมเพชกับวิธีหมาลอบกัด และมันคงไม่ใช่วิธีของคริสแน่ เพระาหมอนี่ทำหน้าตาตกใจเหมือนยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น คุณปู่ยังนิสัยเหมือนเดิม!
" อย่ามัวแต่หลบเลยครับ คุณปู่ ออกมาสู้กับผมตัวต่อตัวดีกว่า หาก คุณยังเป็นหัวหน้าแก๊งค์พยัคฆทมิชอยู่!! " เสียงของผมก้องดังไปทั่วโกดังของแก๊งค์
"หึ..ฮ่ะ..ฮ่ะ.....เอ่ยได้ดีๆ!!! " เสียงทรงอำนาจของชายชราที่ยังคงความน่าเกรงขามอยู่ เดินตบมือออกมาจากด้านหลังคริส โดยไร้ซึ่งเสียงฝีเท้า เปรียบดุจพยัคฆที่กำลังออกล่าเหยื่อ
สองปู่หลานต่างจ้องมองอีกฝ่ายไม่ว่างตา นานเท่าไหร่แล้ว ที่ไม่ได้มองหน้ากัน 12 ปีได้แล้วสินะ 
" เจ้าสูงขึ้น นะหลานชาย " เสียงทรงอำนาจเอ่ยขึ้นไม่ดังและเบามากแต่กลับได้ยินกันถ้วนหน้า 
"............................" ผมยืนจ้องมองชายชราตรงหน้า 12 ปีแล้ว 12 ปีที่ความแค้นของผมยังคงฝังแน่นอยู่ 
" ไม่ได้เจอกันนาน เจ้าจะไม่มีอะไร พูดกับปู่คนนี้หน่อยหรือ...." 
" จะให้ผมพูดคุยอะไรกับคุณล่ะครับ เมื่อในวันนี้ผมมาเพื่อจะจบทุกสิ่ง กับสิ่งเลวร้ายที่คุณทำไว้ " ผมเอ่ยเสียงข่มอามรณ์โทสะ อย่างที่สุด
"บังอาจ!!!! " คริสพูดขึ้น อย่างหัวเสีย เมื่อผมพูดแบบไม่ไว้หน้าชายชรา 
"หยุดเถอะคริส ขอฉันคุยกับหลานชายของฉันสักประเดี๋ยว " หัวหน้าแก๊งค์พยัคฆทมิชเอ่ยพูด ปราม มือขวาอย่างสงบ พร้อมก้าวเดินมาที่มาร์ค แต่ละก้าวที่ชายชราก้าวเข้าหา ร่างหนากลับก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว
" หยุดอยู่ตรงนั่น!!! " ผมตะคอกเสียงดัง ทำให้เหล่าลูกน้องทั้งของผมกับชายชรา ต่างตกใจ ไม่ว่าเรื่องไหน ผมก็สามารถข่มกั้นอารมณ์ได้ดี แต่มีเรื่องเดียวที่ผมไม่สามารถข่มความโกรธของตัวเองได้ คือเรื่องเลวร้ายของชายตรงหน้า
" ฟังปู่ก่อนเถอะ เด็กน้อยเอ๋ย " ชายชราที่ท่าทางร้ายกาจวันนั่น หายไปไหนกัน หรือนี่คือการแสดง 
" ผมไม่ใช่เด็กน้อย!!! " ผมหยิบกระบองปืน ขึ้นเล็งไปยังตำแหน่งหัวใจของชายที่อยู่ตรงหน้า ทำให้เหล่าการ์ดที่ยืนอยู่ลอบข้างหันอาวุธใส่กันทันที
" เรื่องนี้มันควรจบสักที "ผมเอ่ย เตรียมลั่นไก  ผมกวาดตาไปทั่้ว ศูตรตรงหน้าของผม ถือปืนเข้ามาจ่อลูกน้องที่ผมให้ติดตามมา จำนวนน้อยกว่า จนน่าใจหาย ผมประมาทเกินไป ขอโทษนะตัวเล็กที่พี่ผิดคำสัญญา

    ผมหลับตา นึกถึงใบหน้าเล็กที่สวยหวาน เสียงเล็กๆที่เอ่ยเรียกชื่อผม หยดน้ำตาไหลรินอออกมา กั้นมาจากหัวใจเบื้องลึกของผู้ชายที่รับรู้ว่าตัวเองแพ้ในทุกสิ่งแล้วตอนนี้ หากไม่ชนะ ไม่สามารถกลับไปหา คนรักได้ เขาก็ขอเพียงฆ่าคนตรงหน้า เพื่อป้องกันว่าชายที่เขาเคยเรียกว่าปู่จะไม่มีวันหวนกลับไปแว้ดกัดคนตรักของเขาได้อีก 

มาร์คลืมตาคมขึ้นช้าๆ ก่อนที่....

ปัง!!! เสียงปืนดังลั่นไปโดยโกดังของตระกลูต้วน .... เหลือเพียงความเงียบและความว่างเปล่า สงครามสายเลือดจบแล้ว???

.....................................................................................................

ด้านแบมแบม

ร่างบอบบาง ที่นอนกระสับกระส่าย ภาพที่เค้าเห็นคือคนรักของของเค้า เนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือดสีแดงฉาน

" ตัวเล็ก...." ร่างสูงเอ่ยเสียงทุ้มเหมือนเคย มือที่เต็มไปด้วยเลือดลูบศีรษะคนรักเบาๆ

" ดูแลตัวเองดีๆนะครับ พี่ขอโทษ "

" ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริง อย่าไป ฮึก..อือ... พี่มาร์คอย่าไป.. " ภาพของร่างสูงเดินจากไปช้าๆ โดยที่เค้าไม่สามารถฉุดรั้งไว้ได้เลย

เฮือก!!! " พี่มาร์ค!!!! " แบมแบมสะดุ้งตื่น พร้อมกับที่มือของเค้าเย็นเฉียบ ไม่จริง พี่มาร์คจะต้องไม่เป็นอะไรสิ ฮึก..ฮึก พี่มาร์คอยู่กับจูเนียร์นิ จะต้องไม่เป็นอะไรสิ..

" ฮยองเป็นอะไรรึเปล่าครับ!! " น้องเล็กเอ่ยเสียงร้อนร้น เมื่อเห็นผมนั่งตัวสั่นน้ำตาไหล ความฝันช่างน่ากลัวเหลือเกิน...

' มาร์คฮยอง จะต้องไม่เป็นไร จะต้องไม่เป็นอะไร.... พระเจ้าครับได้โปรดคุ้มครองหัวใจของผม ผมขอแลกด้วยชีวิตของผมเอง....ฮึก..ได้โปรดเถอะครับ...ให้ลูกของเรากำพร้าแค่แม่คนเดียวก็พอ อย่าได้พรากพ่อของเค้าไปด้วยเลยนะครับ ฮึก....'

ได้แต่ขอให้คำสวดภาวนาของร่างบอบบางได้ผล ขอพระผู้เป็นเจ้าโปรดเห็นใจในความรักที่น่าสงสารนี้ ..... ได้โปรดให้เด็กน้อยที่กำลังจะลืมตาดูโลก ได้มีทั้งพ่อและแม่พร้อมหน้าด้วยเทอญ.....